ตอนที่ 130 หยอกล้อ

อะไรกัน.... สมุนไพรสามารถถอนรากตัวเองได้ และตอนนี้ก็แผ่นหนีไปแล้ว?

 

เมื่อทุกคนมองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขาชะงักไปสักพักก่อนที่จะได้สติกลับมาและวิ่งตามสมุนไพรต้นนั้นไป

 

แม้แต่หลิงฮันก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้น

 

ถึงแม้ฮวงจื่อเต๋าและคนอื่นๆจะไม่รู้ที่มาที่ไปของสมุนไพรต้นนั้น แต่สมุนไพรมันสามารถถอนรากตัวเองแถมยังเผ่นหนีไปได้ ด้วยสติปัญญาของพวกมัน พวกมันสามารถเดาได้ว่าสมุนไพรต้นนั้นจะต้องมีค่ามาก มีค่าเกินกว่าพวกมันจะจินตนาการได้

 

สมุนไพรแห่งพระเจ้ากำลังวิ่งอยู่ข้างหน้า ในขณะที่มีกลุ่มคนกำลังวิ่งไล่ตามมา ภาพที่เกิดขึ้นช่างน่าขำอย่างมาก แต่ตอนนี้พวกเขาไม่มีอารมร์จะมาหัวเราะ พวกเขามุ่งความสนใจทั้งหมดไปกับการพยายามคว้าสมุนไพรที่กำลังวิ่งอยู่

 

มีตำนานเล่าว่าในโลกนี้มีสมบัติบางชนิดที่สามารถพัฒนาสติปัญญาของตัวเองขึ้นมาได้ พวกมันสามารถเคลื่อนไหวใต้ดินหรือบินผ่านอากาศ และสมุนไพรต้นนี้... ถึงแม้มันจะไม่ได้เคลื่อนไหวอยู่ใต้ดินหรือบินอยู่บนฟ้า แต่ในเมื่อมันสามารถเดินไปมาเหมือนกับมนุษย์ได้ มูลค่าของมันจะต้องไม่ต่ำแน่นอน

 

ขณะที่พวกเขาวิ่ง ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นก็ได้ดึงดูดผู้คนมากมายให้มาวิ่งไล่ตามสมุนไพรด้วยกันกับพวกเขา

 

หลิงฮันคิดว่าสมุนไพรแห่งพระเจ้าต้นนี้จะต้องตั้งใจทำเช่นนี้แน่ เพราะว่ายิ่งมันวิ่งไปมามากเท่าไหร่ คนที่ถูกดึงดูดความสนใจและมาวิ่งไล่ตามมันก็เพิ่มขึ้นเท่านั้น แต่มันสามารถรักษาระยะห่างเอาไว้ได้ตลอด เห็นได้ชัดว่ามันเชียวชาญในการวิ่งไล่จับเป็นอย่างมาก

 

หรือว่าสมุนไพรแห่งพระเจ้าต้นนี้จะพัฒนาสติปัญญาของตนเองขึ้นมาได้จริงๆ?

 

เมื่อคิดแบบนี้หลิงฮันก็อดที่จะตะลึงไม่ได้

 

สติปัญญาเป็นสิ่งที่มีแต่มนุษย์และสัตว์อสูรเท่านั้นที่มี และมีสัตว์อสูรบางประเภทที่อาจจะมีสติปัญญาเทียบเท่ามนุษย์ แต่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าพืชสมุนสามารถมีสติปัญญาเป็นของตนเองได้

 

เดี๋ยวการจงใจทำของสมุนไพรแห่งพระเจ้า ผู้คนมากมายได้เข้ามาร่วมไล่ตามตัวมัน อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครเลยก็สามารถจับมันได้

 

“เราจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้!” ใครบางคนพูดขึ้นมา

 

“ทำไมข้ารู้สึกเหมือนกับว่ากำลังถูกหยอกล้อโดยเจ้าสมุนไพรนั่นอยู่เลย?”

 

“ถึงแม้อาจจะฟังดูอุกอาจไปเสียหน่อย แต่ในความคิดของข้า เจ้าสมุนไพรต้นนั้นจะต้องเป็นสิ่งชั่วร้ายแน่นอน!”

 

“เหอะ ถ้าเจ้าคิดว่ามันเป็นสิ่งชั่วร้ายงั้นก็ยอมแพ้ซะสิ ไม่มีใครบังคับให้เจ้าวิ่งตามมันเสียหน่อย!”

 

“แต่ข้าสงสัยนี่น่า!!”

 

ไม่มีใครคิดจะยอมแพ้ ตอนนี้แม้แต่คนโง่ก็ยังสามารถเดาได้แล้วว่าสมุนไพรต้นนี้จะต้องเป็นสิ่งล้ำค่าหาที่ใดเปรียบแน่นอน มีแม้กระทั่งบางคนที่ออกไปข้างนอกช่องว่างเพื่อรายงานให้กับปีศาจเฒ่าฟัง เพื่อที่จะได้ให้ปีศาจเฒ่าเหล่านั้นวางกับดักเอาไว้ข้างนอก และเมื่อสมุนไพรต้นนี้วิ่งออกไปข้างนอก มันจะได้มีหลบหนีหายไป

 

“ฟังคำสั่งของข้า ทุกคนกระจายตัวกันออกไปและร่วมมือกันจับสมุนไพรต้นนี้เอาไว้!” องค์ชายสามพูด “ตอนนี้เหล่าตัวตนระดับสูงได้รับรู้เรื่องนี้แล้ว และจากที่พวกเขาเหล่านั้นบอกมา พวกเราจะต้องจับกุมสมุนไพรต้นนี้ด้วยทิ้งสิ่งที่มี พวกเจ้าทุกคนอย่าได้มีเจตนาที่เห็นแก่ตัวเด็ดขาด”

 

ทุกคนพยักหน้า ในเมื่อตัวตนระดับสูงที่อยู่ข้างนอกสั่งมา พวกมันจะกล้าไม่เชื่อฟังรึ?

 

การให้องค์ชายสามเป็นผู้สั่งการนั้นเหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง อย่างแรกเลยเพราะเขาแข็งแกร่ง และอย่างที่สองเพราะสถานะที่สูงส่ง และเมื่อเป็นคำสั่งจากเขา ไม่มีใครแน่นอนที่กล้าขัดขืน แม้แต่ฮวงจื่อเต๋า ซุนปู้เหลิน และคนอื่นๆก็ต้องฟังคำสั่งของเขาอย่างเคร่งคัด

 

อย่างน้อยขณะอยู่ต่อหน้า พวกมันก็ไม่แสดงท่าทางไม่เห็นด้วยออกมา

 

อย่างไรก็ตาม หลิงฮันรู้ว่าผู้คนเหล่านี้ล้วนแต่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน พวกมันจะยอมแพ้ง่ายๆในขณะที่มีสมุนไพรอันล้ำค่าอยู่ตรงหน้าพวกมันเนี่ยนะ? เมื่อใดก็ตามที่พวกมันสามารถคว้าสมุนไพรนั่นมาได้ พวกมันจะกลืนลงไปทันที ใครจะรู้ล่ะ พวกมันอาจจะพบกับเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่และกลายเป็นพระเจ้าในก้าวเดียวเลยก็ได้

 

ผู้คนล้อมวงกันเป็นวงกว้าง และสมุนไพรแห่งพระเจ้าได้วิ่งหนีไปทั่วทิศทาง อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครคาดเดาได้เลยว่าสมุนไพรแห่งพระเจ้ายังไม่ได้ใช้ความเร็วออกไปเต็มที่ ในขณะที่มันโดนล้อมและตกอยู่ในอันตราย จู่ๆมันก็ระเบิดความเร็วออกมาราวกับสายฟ้า

 

เมื่อมันวิ่งผ่านวงล้อมไปได้ สมุนไพรแห่งพระเจ้ายกรากของมันขึ้นมาและชูไปทางพวกเขา มันทำท่าเหมือนกับมนุษย์ที่กำลังชูนิ้วมือ เมื่อพวกเขาคิดไปคิดมา นิ้วที่สมุนไพรแห่งพระเจ้ากำลังชูอยู่ต้องเป็นนิ้วกลางแน่ๆ

 

สุดยอด นี่มันไม่ใช่สมุนไพรแห่งพระเจ้าธรรมดา แต่มันยังเป็นสมุนไพรแห่งพระเจ้าที่มีนิสัยอันธพาลอีกด้วย

 

จู่ๆทุกคนก็เริ่มรู้สึกแปลกๆขึ้นมา พวกเขากำลังถูกสมุนไพรหยอกล้ออยู่!

 

“ข้าชักจะโมโหแล้วนะ ข้าจะต้องกินเจ้าให้ได้!” หนึ่งในคนที่ไล่ตามคนหนึ่งที่มีนิสัยใจร้อนตะโกนดังลั่นด้วยความโกรธ

 

เริ่มล้อมเป็นวงกลมอีกครั้งและค่อยๆบีบวงให้แคบลงเรื่อยๆจนเหลือพื้นที่ให้สมุนไพรแห่งพระเจ้าวิ่งได้ไม่มาก

 

หลิงฮันขมวดคิ้ว ด้วยความปั่นป่วนครั้งใหญ่ที่สมุนไพรต้นนี้สร้างขึ้น ต่อให้เขาสามารถจัดการทุกคนที่อยู่ที่นี่ได้ เขาจะได้รับสมุนไพรแห่งพระเจ้ามาในสภาพที่ไม่ได้รับความเสียหายไหม? ถ้าเขากินมันต่อหน้าทุกคนที่นี่... เมื่อเขาออกไป เขาอาจจะถูกปีศาจเฒ่าข้างนอกจับไปทำซุปมนุษย์ก็เป็นได้!

 

เหล่าปีศาจเฒ่าต้องทำเช่นนั้นแน่ เพราะว่าสมุนไพรระดับสูงส่วนใหญ่มีความสามารถในการขยายช่วงอายุขัยให้กับผู้ที่กิน และอะไรคือสิ่งที่ปีศาจเฒ่าเหล่านั้นขาดเหลือมากที่สุด?

 

เวลาและอายุ!

 

เขาอดไม่ได้ที่จะเป็นกังวล เขาจะทำยังไงดีถึงจะสามารถนำสมุนไพรแห่งพระเจ้ามาเป็นของเขาโดยไม่ทำให้คนอื่นรู้ตัว? เขามีแหวนมิติอยู่ ดังนั้นการจะเก็บซ่อนมันเอาไว้อย่างไร้ร่องรอยจึงไม่มีปัญหา แต่ปัญหาก็คือเขาจะนำสมุนไพรแห่งพระเจ้านั่นมาโดยไม่ให้คนอื่นรู้ได้ยังไง?

 

เขาครุ่นคิดปัญหานี้ในขณะที่กำลังวิ่งอยู่

 

ตอนนี้สมุนไพรแห่งพระเจ้าได้ถูกต้อนจนจนมุม เพราะอย่างไรที่นี่ก็มีผู้คนมากมาย ไม่ว่ามันจะเร็วขนาดไหนก็ไร้ความหมาย

 

หลิงฮันหยุดอย่างฉับพลันและอ้าปากค้าง “อันตราย!”

 

หลิวอู๋ตงและหลีซื่อฉางไม่มีความสงสัยในคำพูดของเขาแม้แต่น้อย เพราะงั้นพวกนางจึงหยุดขยับตัวทันที แต่คนอื่นนั้นเค้นเสียงเยาะเย้ยใส่เขา เจ้าหนูนั่นต้องพยายามหลอกพวกมันแน่ๆ พวกมันเข้ามาที่แห่งนี้สักพักแล้ว ไม่เห็นจะเจออันตรายอะไรสักที

 

ถึงแม้สถานที่แห่งนี้จะเป็นใจกลางภูเขา แต่รอบๆตัวพวกมันก็มีแสงไฟกระพริบอยู่ ทำให้สภาพแวดล้อมรอบๆไม่มืดมิด แต่จู่ๆตรงหน้าพวกมันก็ปรากฏช่องว่างมิติสีดำที่ราวกับเป็นปากของอสูรขนาดมหึมาที่กำลังรอกลืนกินพวกมันอยู่

 

‘ฟุบ’ สมุนไพรแห่งพระเจ้าวิ่งหนีเข้าไปในช่องว่างมิตินั้น และทุกๆคนก็วิ่งตามมันไป ‘ปัง ปัง ปัง ปัง’จู่ๆก็เหมือนกับว่าพวกมันวิ่งเข้าไปชนกับกำแพงที่มองไม่เห็นจนร่างกระเด็นถอยหลัง บางคนไม่เป็นอะไรไม่อะไรมาก แค่ได้รับบาดแผลจนเลือดไหลออกมาเท่านั้น แต่บางคนได้รับบาดแผลสาหัสและมีกระดูกโผล่ขึ้นมาจากผิวหนัง

 

สมุนไพรแห่งพระเจ้าหยุดวิ่งและใช้รากชูใส่พวกเขาอีกครั้ง

 

คราวนี้ถึงถูกยั่วยุพวกมันก็ไม่โมโห เพราะตอนนี้พวกมันเพิ่งจะถูกกระแทกอย่างแรงมา ทำให้ยังหายใจไม่ทัน

 

“บัดซบ!” หนึ่งในพวกมันพุ่งเข้ามาและชี้นิ้วใส่หลิงฮัน “ในเมื่อเจ้ารู้ว่าจะมีอันตราย ทำไมเจ้าไม่พูดให้เร็วกว่านี้?”

 

“เจ้าช่วยมีเหตุผลหน่อยได้รึไม่?” หลิวอู๋ตงนำตัวเองมายืนข้างหน้าหลิงฮัน ท่าทางดุร้ายได้ปรากฏอยู่บนใบหน้าของนาง “หลิงฮันก็บอกไปแล้วไม่ใช่รึว่าข้างหน้ามีอันตราย? พวกเจ้านั่นแหละที่ไม่ยอมหยุดวิ่ง!”

 

“เหอะ ก็ไม่ยอมพูดให้ชัดเจน ใครจะไปรู้ว่าอันตรายที่ว่าคืออะไร?” คนคนหนึ่งพยายามเถียงอย่างไร้เหตุผล “หลิงฮัน ถ้าเจ้าเป็นลูกผู้ชายก็เดินออกมา อย่าให้ผู้หญิงปกป้องเจ้า”

 

คนคนนี้อยู่ในระดับรวมธาตุขั้นแปด แน่นอนว่ามันไม่ใช่คู่มือของหลิวอู๋ตง แต่หลิงฮันมีพลังบ่มเพาะเพียงระดับรวมธาตุขั้นหก ทำให้มันคิดว่าหลิงฮันเป็นเป้าหมายที่จัดการง่าย

 

“เฮ้อ พวกคนอัปลักษณ์มักจะทำทุกอย่างเพื่อเรียกร้องความสนใจ” หลิงฮันพลักหลิวอู๋ตงให้ไปด้านข้างเบาๆ

 

หลิวอู๋ตงอดที่จะรู้สึกกังวลไม่ได้ นางไม่กังวลว่าหลิงฮันจะบาดเจ็บ แต่กังวลว่าหลิงฮันจะใจร้อนเกินไปและสังหารชายคนนี้ที่จงใจพูดยั่วยุเขา หากเป็นเช่นนั้นเรื่องนี้ก็คงจะไม่จบง่ายๆ

 

“ไม่ต้องเป็นห่วง เห็นแก่หน้าแม่นางหลิว ข้าจะลงมืออย่างเมตตา!” ชายคนนั้นหัวเราะอย่างเย็นชา  เหตุผลที่ทำไมมันถึงจงใจยั่วยุหลิงฮันก็เพราะอยากจะให้หลิงฮันได้รับความเจ็บปวดเพียงเล็กน้อย และจากนั้นภาพพจน์ของหลิงฮันในสายตาของหลิวอู๋ตงก็จะพังทลาย

 

“เพี๊ยะ!”

 

มันเพิ่งจะพูดเสร็จก็ต้องถูกตบอย่างรุนแรง มันรู้สึกถึงความเจ็บปวดอันร้อนแรงที่แก้มของมันได้ มันจ้องมองอย่างว่างเปล่าไปชั่วขณะ ก่อนที่จะรู้สึกตัวว่ามันถูกตบโดยหลิงฮัน มันระเบิดความโกรธออกมาในทันทีพร้อมกับยกฝ่ามือโจมตีใส่หลิงฮัน

 

“เพี๊ยะ!” หลิงฮันยกมือขึ้นมาอีกครั้งและตบไปที่หน้าของมัน เขาลงมือทีหลังแต่โจมตีโดนอีกฝ่ายก่อน เขาตบไปที่ชายคนนั้นอีกครั้ง จนร่างของชายคนนั้นโซเซ ฝ่ามือที่ชายคนนั้นยกขึ้นมาโจมตีไม่โดนอะไรแม้แต่อย่างเดียว

 

มันไม่สามารถยอมรับความจริงได้และคิดจะตบหลิงฮันอีกรอบ

 

“เพี๊ยะๆๆๆ” คราวนี้มันโชคไม่ดีเพราะโดนหลิงฮันตบหน้าอย่างต่อเนื่อง

 

*ติดตามข่าวสารได้ที่ เพจ*