ตอนที่ 440 พี่สาวโร่ว โร่ว(แก้ไข)

ขณะที่หลิน ฮวงเกือบจะดื่มกาแฟในร้านคาเฟ่กลางแจ้งเสร็จ หยี่ เยว่หยู่ก็บินมาบนหลังยูนิคอร์นเพลิง หลายคนตกใจที่เห็นยูนิคอร์นเพลิงในอากาศ หลิน ฮวงเลิกคิ้วขึ้น ตระกูลหยี่ เยว่หยู่ต้องร่ำรวยมหาศาลเพราะยูนิคอร์นเพลิงคือมอนสเตอร์เพลิงสวรรค์กลายพันธ์สองครั้ง มันถือว่าเป็นมอนสเตอร์ที่เลี้ยงได้ยาก ยิ่งไปกว่านั้น มันยังมีราคาเทียบเท่าสมบัติสูงสุดอีกด้วย

หลิน ฮวงเคยอ่านเกี่ยวกับยูนิคอร์นเพลิงในสารานุกรมมอนสเตอร์มาก่อน แต่มันเป็นครั้งแรกที่เห็นตัวเป็นๆ มันดูคล้ายกับยูนิคอร์นในตำนานบนโลก อย่างไรก็ตาม มันกลับมีสีดำสนิทเว้นแต่ปาก จมูก ตา แผงคอ กีบและหางซึ่งเป็นสีแดงเพลิง หยี่ เยว่หยู่เห็นหลิน ฮวงผู้ที่กำลังวางถ้วยกาแฟเขาลงและสั่งให้ยูนิคอร์นลอยลงพื้น มันลอยลงด้านนอกร้าน หยี่ เยว่หยู่กระโดดลงและเรียกยูนิคอร์นกลับด้วยเหรียญผนึกมอนสเตอร์ เธอเดินตรงมาหาหลิน ฮวงด้วยรองเท้าส้นสูงสีทอง โดยปกติเธอสูงถึง1.7เมตร บวกกับรองเท้าส้นสูงซึ่งทำให้เธอสูงเกือบ1.85เมตร

“สวัสดี คุณหญิง!”หลิน ฮวงโบกมือให้หลิน ฮวง

“คุณหญิงอะไร?เป็นบ้ารึไง?”หยี่ เยว่หยู่คิดว่าเขาไร้สาระ

“เธอสามารถหายูนิคอร์นเพลิงได้ งั้นฉันควรเรียกเธอว่าอะไร?”หลิน ฮวงหยอกล้อ

“ยูนิคอร์นเพลิงนี่มาจากกองทัพ ฉันไม่ได้จ่ายเงินซื้อมา”หยี่ เยว่หยู่กลอกตาใส่หลิน ฮวงและนั่งตรงข้ามเขา

“บริกร ขอกาแฟเย็นที่!”หยี่ เยว่หยู่มองไปรอบๆและตะโกนใส่บริกร

บริกรขายรับและเริ่มเตรียมกาแฟให้เธอ

“ทำไมเธอต้องเอาฉันไปด้วยละเนี่ย?”หลิน ฮวงมองเห็นว่าหยี่ เยว่หยู่แต่งตัวเรียบร้อยมากในวันนี้ คนๆนั้นต้องสำคัญต่อเธอมาก“ฉันสามารถเดินเล่นคนเดียวได้และมาหาเธอพรุ่งนี้”หลินฮวงกล่าวเสริม

“ยังไงนายก็อยู่ที่นี่อยู่แล้ว ทำไมถึงไปด้วยกันไม่ได้?มีอะไรต้องกลัว?พี่สาวฉันไม่กินนายหรอก”

“คุณหญิง กาแฟเย็นครับ”ในไม่ช้าบริกรก็มาเสิร์ฟกาแฟ

“อย่าพูดจาอะไรไร้สาระเมื่อเจอหน้าพี่สาวฉันละ”หยี่ เยว่หยู่หยิบถ้วยกาแฟขึ้นและเตือน

“ได้สิ”หลินฮวงไม่คิดอะไรมาก เขาคิดว่าเธอคงหมายถึงไม่ให้เขาพูดจาลับหลังพี่สาวเธอ

“งั้น เราจะไปตอนไหน?”

“ไม่ไป โรงแรมเธออยู่ไม่ไกลจากนี่ เธอจะมาที่นี่หลังจากเช็คเอาท์โรงแรมแล้ว ฉันส่งพิกัดเราไปให้เธอแล้ว เราจะรอเธออยู่ที่นี่”หยี่ เยว่หยู่ปิดหน้าข้อความขณะจิบกาแฟ

“งั้นฉันควรจะดื่มอีกสักถ้วย”หลิน ฮวงกล่าวและสั่งกาแฟดำ

เมื่อได้กาแฟ หลิน ฮวงก็เห็นใบหน้าคุ้นเคยไม่ไกล เขาตกใจเพราะมันคือชายที่เขาเพิ่งเห็นในห้องน้ำเมื่อก้าวออกจากสมบัติมิติก่อนหน้า เขากำลังเดินตรงมาร้านคาเฟ่ในชุดสูทสีฟ้า หลิน ฮวงหันหน้าหนีและเปิดหน้าข่าวบนแหวนหัวใจจักรพรรดิเพื่อปิดหน้า เขาเปลี่ยนพื้นหลังหน้าข่าวเป็นสีเทา

“นายทำอะไรนะ?”หยี่ เยว่หยู่สังเกตเห็นพฤติกรรมแปลกๆของเขาทันที

“เธอไม่คิดว่าแสงมันจ้าไป?ฉันแสบตานะ”หลิน ฮวงแถหน้าด้านๆ

“บ้ารึเปล่า!”หยี่ เยว่หยู่เงยหน้ามองท้องฟ้า มันมีเมฆมาก และไม่อาจเห็นดวงอาทิตย์ได้เลย

เมื่อเธอมองย้อนกลับไป เธอก็เห็นคนคุ้นเคยอยู่ไม่ไกล

“พี่สาวโร่ว โร่ว ตรงนี้!”หยี่ เยว่หยู่ยืนขึ้นและโบกมือทันที

เมื่อเห็นการตอบสนองของหยี่ เยว่หยู่ หลิน ฮวงก็ลดการป้องกันลงเล็กน้อยและมองตามหยี่ เยว่หยู่ เขาไม่เห็นหญิงสาวคนใด มีเพียงลุงคนนั้นที่กำลังเดินมาทางพวกเขา

“เสี่ยว หยู่”เพียงเมื่อหลินฮวงกำลังคิดว่าหยี่ เยว่หยู่โบกมือให้ใคร ลุงคนนั้นก็โบกมือกลับหยี่ เยว่หยู่ด้วยรอยยิ้ม

“พี่สาว...โร่ว..โร่ว..”

ลูกตาของหลิน ฮวงแทบถลนออกมาจากเบ้าตา และเขาเกือบสำลักกาแฟ พี่สาวโร่วโร่วมีใบหน้าละหม้ายคล้ายหมีผมสั้นเกรียนเสียยิ่งกว่าหลิน ฮวง โครงหน้าคมเข้มดุดัน สูงเกือบ2เมตรและเต็มไปด้วยมัดกล้าม สิ่งที่หลินฮวงจำได้ดีคือขนหน้าตรงหน้าอกเขา ส่วนใดกันที่เขาดูเหมือน“พี่สาวโร่ว โร่ว!?”

จากนั้นหลิน ฮวงก็ยกภาพฉายขึ้นเพื่อปกปิดใบหน้าเขาอีกครั้งพลางสูดหายใจลึก พยายามสงบสติตัวเองลง

“มันเป็นไปได้ยังไง?ฉันควรทำยังไงดี?”

หลิน ฮวงไม่คิดว่าพี่สาวที่หยี่ เยว่หยู่พูดถึงจะเป็นคนที่เขาบังเอิญเห็นในห้องน้ำ เพศของคนๆนั้นไม่สำคัญอีกต่อไป สิ่งสำคัญคือเขาจะทำยังไงหากชายคนนั้นจำเขาได้ หลิน ฮวงจำได้ว่าคนๆนี้บรรลุระดับนิรันดร์เมื่อหลายปีก่อน

“ฉันต้องไม่ตื่นตูม!บางทีเขาอาจจำฉันไม่ได้เนื่องจากห้องน้ำมันมืดและเต็มไปด้วยไอน้ำ....”หลิน ฮวงปลอบตัวเอง

“เพื่อนงั้นหรอ?”พี่สาวโร่ว โร่วเดินมาที่โต๊ะพวกเขาและถามหยี่ เยว่หยู่

หลิน ฮวงแข็งค้างขณะหันหน้ากลับมา เขามองไปในดวงตาเขา แต่ทุกอย่างกลับเป็นปกติเหมือนชายคนนั้นจำเขาไม่ได้

“พี่สาวโร่ว โร่ว นี่คือเพื่อนหนู หลิน ฮวง”หยี่ เยว่หยู่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้าขณะที่แนะนำทั้งคู่อย่างกระตือรือร้น

“หลิน ฮวง นี่คือพี่สาวโร่ว โร่วที่ฉันเพิ่งบอกนายไป”

“สวัสดี ฉันชื่อซือ คงโร่ว”ซือ คงโร่ว ผู้สวมชุดสูมแนะนำตัวเธอ น้ำเสียงเธอฟังคล้ายชายฉกรรจ์

“สวัสดีครับ...”หลิน ฮวงรู้สึกดีใจเพราะเขาคิดว่าเธอคงจำเขาไม่ได้ แต่ทว่า ความสุขของเขากลับสั้นนักเมื่อได้ยินคำพูดต่อไป

“เด็กน้อย ฉันดูดีไหม?”

หัวใจของหลิน ฮวงแทบหยุดเต้น เธอกำลังยิ้มและมองมาที่เขาด้วยดวงตาเป็นประกาย ดูราวกับว่าเธอไม่ต้องการพูดมันต่อหน้าหยี่ เยว่หยู่

“คุณอยากดื่มอะไรไหมครับ?ผมเลี้ยงเอง!”หลิน ฮวงกล่าวทันทีพลางยิ้มประจบ

ปล.เดี๋ยวพรุ่งนี้ชดเชยด้วยตอนฟรีหนึ่งตอนครับ