DND.75 - อสูรเก้าพิษ
ซือหยูพุ่งไปข้างหน้า ดวงตาเขาส่องประกายสีมรกตเข้มที่กลืนไปกับป่า
อ๊าก--
ตู้หลินครวญครางอย่างเจ็บปวด วิญญาณของเขาถูกซือหยูควบคุมอย่างสมบูรณ์ที่ทำให้เกิดความเสียหายเพิ่มขึ้น พลังของเขาแกร่งกว่าระดับเจ็ดขั้นต้นไม่มากนัก อ่อนแอกว่าระดับเจ็ดขั้นกลางอยู่มาก
ซือหยูรับโอสถวิญญาณจากตู้หลิน รวมจากของเดิมที่มี ในตอนนี้พวกเขามีโอสถสี่ขวด! ซือหยูและเซี่ยจิงหยูแบ่งกันคนละสองขวด ซึ่งเพียงพอให้พวกเขาบรรลุพลังระดับหกขั้นสูง!
“ศิษย์พี่หลิว เราจะไปป่าส่วนใน มันอันตรายและคาดเดามิได้ ศิษย์พี่ควรรีบกลับไป”
ซือหยูประสานมือพูด
ศิษย์พี่หลิวโค้งคำนับและถอนหายใจพร้อมยิ้มแห้งๆ
“หลังจากนี้ข้าก็มิคิดจะเข้าไปลึกกว่านี้อีกแล้ว โอกาสมีมากมายนักในป่านี้ แต่มันเกินกว่าที่ข้าจะจัดการได้ ศิษย์น้องซือ ศิษย์น้องเซี่ย ขอบคุณกับความเอื้อเฟื้อที่ช่วยชีวิตข้า ข้าจะกลับไป!”
ฟึ่บ--
ศิษย์พี่หลิวหันเดินทางออกจากป่าอสูรทันที ซือหยูและเซี่ยจิงหยูนำตู้หลินและผู้มืดมัวไปหาที่ซ่อนที่ห่างไกลผู้คนเพื่อดื่มโอสถวิญญาณ!
ชางหมิงยี่วิ่งหนีอย่างตื่นตระหนก เขาไม่รู้ว่าเขากำลังมุ่งหน้าไปที่ไหน มันมืดมากและเขาก็ได้เข้าไปยังส่วนในของป่า
“บัดซบ ซือหยู!”
ชางหมิงยี่มองรอบๆป่าที่มืดมิดอย่างกังวล เขาพบแสงไฟสลัวที่หุบเขาข้างหน้า ชางหมิงยี่ไม่ได้ยินดีเลยที่ได้เห็น แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาอยากจะถอยกลับ
ป่าส่วนในนั้นเป็นอาณาเขตที่เหล่าเพชรฆาตยึดเอาไว้ หากมีไฟ นั่นหมายถึงมีคน มีโอกาสหนึ่งในสิบส่วนเท่านั้นที่จะเป็นศิษย์สวรรค์!
และศิษย์สวรรค์ยังรู้ดีอยู่แล้วว่ามิควรจุดไฟยามกลางคืนเพราะจะเรียกความสนใจจากเพชรฆาตที่ห่างออกไปสามสิบลี้
ดังนั้นคนที่สุดไฟน่าจะเป็นพวกเพชรฆาต ชางหมิงยี่ที่มีพลังระดับหกขั้นสูงมิใช่คู่มือของมันสักคนแน่นอน หากได้พบเจอเพชรฆาตแม้คนเดียวที่อ่อนแอสุด...นั่นก็หมายถึงความตายของเขา!
แต่ชางหมิงยี่ก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมที่โชยลม เพียงดมเบาๆทั้งร่างก็กลายเป็นอัมพาต เขาเคลื่อนไหวแทบไม่ได้
เสียงฝีเท้าเหยียบกิ่งไม้ดังมาจากความมืด เสียงหัวเราะของปีศาจโลดแล่นอยู่ในหูของเขา
“ฮ่าๆๆๆๆ ตาดีนัก...แต่เจ้าโดนพิษตั้งแต่เจอแสงไฟแล้วล่ะ”
ฝ่ามือตะปุ่มตะป่ำวางบนไหล่และลากเขาเข้าสู่ถ้ำมืดมิด ในถ้ำมีวัตถุส่องแสงและทำให้ชางหมิงยี่อ้าปากค้าง เขาเห็นร่างไร้วิญญาณสามร่างที่เน่าเปื่อยด้านใน! กระดูกและโลหิตส่งกลิ่นเหม็นเน่าจนแทบจะอาเจียนออกมา
เสื้อผ้าที่กระจัดกระจายทำให้ชางหมิงยี่หวาดกลัวกว่าเดิม
“ศิษย์วิหาร!”
“ฮ่าๆๆ ไม่เลว เจ้าคือศิษย์วิหารคนที่สี่ของข้า!”
ชางหมิงยี่เห็นบุรุษผู้นั้นผ่านแสงอ่อนๆได้อย่างชัดเจน
มันมิใช่ใบหน้าของมนุษย์ ส่วนต่างๆในร่างเขาเน่าและแก้มของเขาก็มีหนอง ดวงตาคู่นั้นหลอมรวมเข้ากับผิวหนัง โลหิตเป็นสีแดงสด
“เจ้า...เพชรฆาต...อสูรเก้าพิษ!”
ชางหมิงยี่สำลัก เขาหวาดกลัวมาก!
อสูรเก้าพิษคือชื่อของอาชญากรในแคว้นไป่เจิ่ง! เขามีพลังระดับเจ็ดขั้นสูง อีกก้าวเดียวก็บรรลุระดับแปด! แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของเขาก็คือ...วิชาพิษ!
เขาศึกษาวิชาพิษมาตลอดหลายปีจนทำให้จิตใจป่าเถื่อน เขาชอบที่จะใช้พิษร้ายแรงทรมานผู้คนเพื่อความสนุกสนานจนตาย ศพทั้งสามนี้แสดงให้เห็นว่าพวกเขาทรมานร้ายแรงก่อนสิ้นลม!
แคว้นได้ส่งเหล่าอาจารย์ไปล่าเขาเก้าครั้ง และเขาหนีรอดมาได้ทุกครั้ง เขาจึงได้รับฉายาอสูรเก้าพิษ
“ฮ่าๆๆ เจ้ารู้ชื่ออสูรของข้าด้วย...เจ้าน่าจะรู้ว่าข้าจะทำอะไรต่อนะ”
ปั่ก--
ชางหมิงยี่คุกเข่าลงกับพื้น เขาหมอบคลานด้วยความกลัว
“ท่านอสูรพิษ โปรดปล่อยข้าไปเถอะ! ข้าจะทำทุกอย่างที่ท่านให้ข้าทำ ข้ารับปาก!”
อสูรเก้าพิษหยิบผงทมิฬออกมาจากเสื้อ
ชางหมิงยี่นึกอะไรขึ้นมาได้และเริ่มต่อรอง
“ท่านอสูรพิษ! ข้ารู้ว่าศิษย์วิหารสวรรค์อยู่ที่ไหน มันมีโอสถวิญญาณระดับสวรรค์อยู่สี่ขวดในมือ!”
เพล้ง--
“สี่ขวดงั้นรึ”
อสูรเก้าพิษตาลุกวาว ขวดในมือเขาแตกโดยไม่รู้ตัว
ชางหมิงยี่เห็นว่าขวดหยกที่หลังของอสูรเก้าพิษมิได้มีโอสถอยู่ภายใน นี่ทำให้เขาคิดถึงการตายของศิษย์วิหารสวรรค์เหล่านี้
ซึ่งมีสองเหตุผลที่อสูรเก้าพิษล่าศิษย์วิหารสวรรค์
อย่างแรกคือเขาต้องการค้อนหยกเพื่อเปิดขวดหยกที่หลังใช้โอสถ สองคือเขาต้องการปล้นโอสถจากศิษย์วิหารสวรรค์คนอื่น!
“พาข้าไป!”
อสูรเก้าพิษเลียริมฝีปาก
ไม่นานพวกเขาก็ถึงจุดที่ซือหยูและตู้หลินต่อสู้กัน
อสูรเก้าพิษมองไปรอบๆและกระจายผงพิษทมิฬในมือ
ผงพิษตรวจสอบโลหิตและลมหายใจได้แม่นยำ มันสร้างเส้นนำทางที่พื้นที่บ่งบองว่าซือหยูซ่อนตัวตรงไหน! ตู้หลินมีแผลฉกรรจ์และเต็มไปด้วยโลหิต...อสูรเก้าพิษพบเส้นทางอย่างง่ายดาย!
บางแห่งในป่า ซือหยูสั่งตู้หลินและผู้มืดมัวให้ซ่อนตัวและคุ้มกันพวกเขา เขากับเซี่ยจิงหยูจึงเริ่มดื่มโอสถวิญญาณระดับสวรรค์ พลังงานบริสุทธิ์ท่วมท้นเข้าสู่ร่างกาย พลังบ่มเพาะของพวกเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วผ่านตาเห็น!
แคร่ก--
แต่พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้า!
“ศัตรูโจมตี!”
ผู้มืดมัวและตู้หลินตะโกนพร้อมกันและออกมาจากที่ซ่อนเพื่อป้องกันซือหยูและเซี่ยจิงหยู
ในตอนที่พวกเขากำลังบรรลุพลังก็มีศัตรูเข้ามาทันที! อสูรเก้าพิษปรากฏตัวขึ้นและจ้องพวกซือหยู อสูรเก้าพิษโกรธเกรี้ยวทันที! โอสถหายไปแล้ว!
“ก็ได้...โอสถยังอยู่ในโลหิตพวกเจ้า...ดื่มโลหิตพวกเจ้าก็ให้ผลมิต่างกัน!”
อสูรเก้าพิษเลียริมฝีปากอย่างผิดมนุษย์
“ลูกเตะล่องหน!”
ผู้มืดมัวโจมตีทันที!
ลูกเตะที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็นและเต็มไปด้วยพลังอันรุนแรงของระดับเจ็ดนั้นน่าทึ่งมาก อสูรเก้าพิษยิ้มเยาะอย่างไม่แยแส มือทั้งสองอยู่ในเสื้อโดยไม่ขยับแม้แต่น้อย
ตู้ม--
ผู้มืดมัวโจมตีใส่ตรงหัวใจของอสูรเก้าพิษ
อ๊ากกก---
แต่ผู้มืดมัวก็กรีดร้องออกมาพร้อมกระเด็นไปด้านหลัง! ขาขวาที่ยื่นออกไปเตะนั้นเต็มไปด้วยโลหิตสีดำ! พิษจากขากระจายไปทั่วร่าง ในพริบตาผู้มืดมัวก็ตายทันที!
ไม่นานเนื้อหนังของเขาก็กลายเป็นโลหิตเปื่อยยุ่ย! ตู้หลินสีหน้าหวาดกลัว เขารู้ว่ามิอาจเตะต้องอสูรเก้าพิษได้
“ธารน้ำแข็งอาชาเหล็ก!”
ทั้งร่างของเขาเข้าสู่ฎีกาสวรรค์ ตู้หลินในตอนนี้ราวกับเป็นขุนผลที่นำทัพนับหมื่น!
พลังของเขายิ่งใหญ่และเป็นวงกว้าง!
กร๊อบ--
ชางหมิงยี่ที่อยู่ไม่ไกลกระดูกขาแตกทั้งสองข้างจากพลังของตู้หลิน เขาล้มลงกระอักเลือดทันที
อสูรเก้าพิษมองอย่างเหยียดหยาม
“วิชากระจอก!”
เป๊าะ--
อสูรเก้าพิษเพียงดีดนิ้วครั้งเดียวและควันทมิฬก็รวมกับพลังปราณและพุ่งออกไป
อ๊ากก---
ในพริบตาตู้หลินก็ถูกโจมตีใส่ที่อก ผงพิษร้ายแรงเข้าไปในแผลที่อกและทำให้เขาตายทันที!
ระดับเจ็ดสองคน...ถูกสังหารในพริบตา!
อสูรเก้าพิษและวิชาพิษของเขาช่างน่ากลัวยิ่งนัก!
อสูรเก้าพิษหันกลับมามองซือหยูและเซี่ยจิงหยู!
ฟึ่บ-
เขาฉวยโอกาสทั้งสองคนที่อยู่ใกล้คว้าแขนของทั้งคู่เอาไว้!
ตู้ม--
เมื่อถึงตัวซือหยูและเซี่ยจิงหยู ซือหยูและเซี่ยจิงหยูก็บรรลุพลังได้ทันเวลาพอดี!
การบรรลุพลังทำให้เกิดวายุกรรโชกที่ป้องกันมืออสูรเก้าพิษที่ยื่นเข้ามา!
เขาทั้งสองกระโดดถอยหลังและมองตู้หลินกับผู้มืดมัวที่ตายจากพิษ
ระดับเจ็ดขั้นสูงคือศัตรูที่แกร่งที่สุดที่พวกเขาเคยเจอ!
“ร่างของเขามีพิษร้ายแรง อย่าโดนตัวเขา!”
ซือหยูใช้ดวงตาที่เฉียบคมมองเห็นหมอกพิษที่ปกคลุมตัวอสูรเก้าพิษอย่างบางเบา แม้ยากจะเห็นด้วยตามนุษย์คนอื่น
ผู้มืดมัวมิอาจมองชั้นหมอกได้ เขาสัมผัสกับหมอกพิษโดยตรงและตายทันที
พวกเขาโจมตีระยะประชิดไม่ได้ พวกเขาต้องโจมตีระยะไกลเท่านั้น! พวกเขาจับมือกันอย่างรู้ใจ
“แก่นแท้จิตน้ำแข็ง”
“ภวังค์น้ำค้าง”
อ๊ากก--
น้ำค้างสิบหยดอันเยือกเย็นและคมกริบพุ่งออกไป
อสูรเก้าพิษสีหน้าเศร้าหมองเป็นครั้งแรก แต่ก็ส่ายหัว
“พวกเจ้าก็เก่งดี น่าเสียดายที่อ่อนแอเกินไป”
เขาพูดด้วยเสียงแหบแห้งอย่างน่ากลัว
ถุด--
เอาอ้าปากพ่นโลหิตพิษร้ายแรงออกมาสิบหยด
ซ่า--
น้ำค้างทั้งสอบละลายด้วยโลหิตพิษ! ซือหยูและเซี่ยจิงหยูมองหน้ากัน...แม้โลหิตในตัวก็เป็นพิษงั้นรึ? ความกังวลปรากฏในดวงตาอย่างเด่นชัด
พวกเขามองหน้ากันอีกครั้งก่อนจะพยักหน้าและจับมือเตรียมโจมตีอีกครั้ง!
พวกเขาสร้างขอบเขตขนาดใหญ่ออกมาปกคลุมทุกอย่างทันทีในระยะสามลี้ แม้แต่อสูรเก้าพิษก็หลุดเข้ามายังขอบเขตนี้ด้วย
ซือหยูและเซี่ยจิงหยูจับมือกันโจมตี!
มันเป็นเพียงหมัดธรรมดาสามัญที่เต็มไปด้วยจังหวะอันเหลือล้ำ
อสูรเก้าพิษอ้าปากค้างและอุทานอย่างตกใจ
“ฎีกาสวรรค์ระดับสวรรค์!”
ฎีกาสวรรค์แบ่งเป็นระดับต่ำ กลาง และสูง ซือหยูและเซี่ยจิงหยูไม่เคยได้ยินระดับที่สูงกว่าระดับสูงมาก่อน!
ตู้ม--
อ๊าก---
อสูรเก้าพิษถูกโจมตีอย่างจัง โลหิตมากมายไหลออกมาจากช่องท้องของเขา
ผลั่ก ผลั่ก ผลั่ก--
เขากระเด็นกระแทกพื้นหลายครั้ง ดวงตาอสูรเก้าพิษโศกเศร้ายิ่งนัก เขาบาดเจ็บจากการโจมตีนี้แต่มิร้ายแรงนัก หากเขาเป็นพวกเพชรฆาตธรรมดาเขาคงจะหนีไปแล้ว แต่เขารู้สึกท้าทายกับศิษย์สองคนนี้ มันเป็นเหตุผลโดยธรรมชาติที่ทำให้อสูรเก้าพิษมีนิสัยดุร้ายเช่นนี้
อสูรเก้าพิษที่โกรธจัดมองมาอย่างดุร้าย
“ทำลายล้างสวรรค์!”
กร๊อบ--
อสูรเก้าพิษตัวสั่นอย่างรุนแรง ผงพิษรอบร่างเขาสั่นสะเทือนและรอบๆก็เริ่มมัวลง
ใบไม้รอบๆเน่าเปื่อยอย่างรวดเร็ว
ผืนหญ้ารอบๆสั่นและตายลง
เหล่าแมลงบิดตัวและแหลกสลาย ภายใต้ผงพิษทมิฬจากอสูรเก้าพิษ ไม่มีสิ่งใดรอดกลับไปได้
“ไม่นะ!”
ซือหยูและเซี่ยจิงหยูตกตะลึง!
พวกเขาตัดสินใจโจมตีอีกครั้ง
“แก่นแท้จิตน้ำแข้ง!”
“ภวังน้ำค้าง!”
ไอน้ำรอบๆรวมตัวกันเป็นชั้นน้ำแข็ง ผงพิษที่กำลังเข้ามาถูกน้ำแข็งดูดซับและละลายกลายเป็นน้ำทมิฬปะทะกับกำแพงน้ำแข็ง กำแพงน้ำแข็งใสกลายเป็นสีดำทันที ผงพิษอันน่ากลัวเพียงถูกต้านไปชั่วคราวและผงพิษชุดใหม่กำลังเข้ามา...ยากที่กำแพงน้ำแข็งจะทนไหว!
แกร๊ก--
กำแพงน้ำแข็งมิอาจทนต่อพิษรุนแรงได้ มันเริ่มแตกแล้ว! สถานการณ์ย่ำแย่นัก ซือหยูหน้าซีด
อสูรเก้าพิษเป็นศัตรูตัวฉกาจอย่างแท้จริง!
“จิงหยู ข้าต้องเสี่ยงทำอะไรซักอย่างแล้ว หากข้าพลาด ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับเจ้า!”
ซือหยูตะโกนและกัดฟันแน่น
เซี่ยจิงหยูไม่สบายใจ ซือหยูไม่รอนางตอบและหันกลับไปทันที!
