ตอนที่แล้วตอนที่ 412 หมดความอดทน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 414 ปีกเทพประกาย

ตอนที่ 413 ฤดูร้อน


หลังจากที่ฆ่าราชันดาบวิญญาณ แลนเซล็อตก็กลับเป็นการ์ด เมื่อมันใช้ทักษะต้องห้าม มันจะไม่อาจถูกอัญเชิญได้ภายใน24ชั่วโมง หลิน ฮวงเรียกสองปีศาจและวิญญาณกระดูกกลับ ศพของราชันดาบวิญญาณกระจัดกระจายเป็นหลายชิ้น เมื่อปีศาจมาลาเชี่ยนสำแดงหมัดสุดท้าย มันก็ดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บอย่างมาก แม้มันจะมีความต้านทานดาบ90% แต่มันก็ไม่อาจทำอะไรกับทักษะชีวิตสัมบูรณ์ของแลนเซล็อตได้

การต่อสู้ครั้งนี้กินเวลานานกว่าหนึ่งชั่วโมง หลิน ฮวงมองเวลา มันเพิ่งจะ10โมง20เท่านั้น จากนั้นเขาก็อัญเชิญสายฟ้า กระโดดขึ้นมันและกลับไปหาหลิน ซิน ด้วยความเร็วของสายฟ้า มันใช้เวลาเพียงไม่กี่อึดใจเพื่อมาถึงเป้าหมายที่อยู่ไกลออกไปเกือบสิบกิโลเมตร เมื่อเห็นว่าหลิน ซินปลอดภัย เขาก็เรียกแม่มดกลับทันที

“ซินเอ๋อร์ น้องไม่เป็นไรนะ?”เขาสังเกตว่าหลิน ฮวงมองมาที่เขาแปลกๆราวกับเธอได้พบไอดอลที่เธอชอบ

“หนูไม่เป็นไร!”หลิน ซินโบกมือ

“งั้นก็ขึ้นมาเถอะ เราจะไปพักในเมืองจินฉวนกัน”หลิน ฮวงดึงหลิน ซินขึ้นมาบนหลังสายฟ้า เนื่องจากแลนเซล็อตไม่อาจอัญเชิญได้อีก24ชั่วโมง มันจึงไม่จำเป็นต้องเร่งรีบ

สายฟ้ากระพือปีกมันและมุ่งหน้าไปเมืองจินฉวน พวกเขาไม่ใช้ประตูมิติเพราะหลิน ฮวงคิดว่าพวกเขาคงไม่กลับไปที่นั่นอีก ดังนั้นเขาจึงไม่ได้บันทึกพิกัดเอาไว้ ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากภาพติดต่อตอนเช้านี้ เขาจึงตัดสินใจไม่ใช้ประตูมิติ คู่รักนั่นต้องยังอยู่ในห้องและมันคงน่าอับอายหากพวกเขาได้เห็นภาพลามกนั่นอีกครั้ง

“พี่คะ พี่เพิ่งฆ่ามอนสเตอร์หลุดพ้นไป?”หลิน ซินถามทันทีที่สายฟ้าเริ่มบิน แม้เธอจะรู้คำตอบอยู่แล้ว เธอก็ยังอยากได้ยินมันจากหลิน ฮวง

“อืมมมมม”หลิน ฮวงพยักหน้า

“จริงๆแล้วมันมีอยู่สามระดับในผู้หลุดพ้น—ระดับเพลิงสวรรค์ ระดับนิรันดร์ และระดับจักรพรรดิ พี่เพิ่งฆ่าระดับต่ำสุดในระดับเพลิงสวรรค์ไป ซึ่งก็คือมอนสเตอร์ระดับเพลิงขาว”หลิน ฮวงกล่าวเสริมหลังจากที่คิดสักพัก

“พี่เป็นผู้หลุดพ้นแล้ว?”หลิน ซินถามอย่างตื่นเต้น

“ยัง พี่อยู่ในระดับทองขั้น3 ยังไม่ใช่ทองสมบูรณ์ด้วยซ้ำไป”หลิน ฮวงส่ายหัวและยิ้ม เขาไม่ได้ปิดซ่อนความสามารถที่แท้จริงจากเธอ

“งั้น พี่ก็ใช้เวลาเพียงปีเดียวจากคนธรรมดาเป็นระดับทอง!พี่คืออัจฉริยะ!”หลิน ซินชื่นชม

สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือความเร็วการเลื่อนระดับของหลิน ฮวงถือได้ว่าเป็นอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ

“ไม่ต้องไปโม้ให้ใครฟังละ ไม่งั้น ปัญหาจะมาหาเรา”หลิน ฮวงเตือน

“คะ หนูเข้าใจ!’ยิ่งอยู่สูงเท่าไรก็ยิ่งอันตราย’ หนูเคยอ่านในหนังสือ หนูจะเก็บไว้เป็นความลับ!”หลิน ซินพยักหน้า

“พี่คะ งั้นพี่ก็มีมอนสเตอร์อัญเชิญระดับหลุดพ้น?”หลิน ซินถามอีกครั้ง

“บางตัวนะ”หลิน ฮวงไม่ได้ปฏิเสธเพราะเขาไม่อยากปิดบังเรื่องนี้จากเธออีกต่อไป

“สุดยอดไปเลย!”หลิน ซินร้องตะโกนและสัมผัสกับขนของสายฟ้า เธอคิดว่าสายฟ้าต้องเป็นมอนสเตอร์หลุดพ้น

หลิน ฮวงสังเกตท่าทางเธอและยิ้มพลางส่ายหัว เขาไม่รู้ว่าสาวน้อยนี่กำลังคิดอะไร มันเป็นตอน11โมง40เมื่อพวกเขามาถึงเมืองจินฉวน แม้เมืองจินฉวนจะเป็นเมืองเกรดB มันก็ยังถือเป็นสวรรค์แห่งอาหารในเขต7 มันมีอาหารรสเผ็ดมากมาย หลิน ฮวงรักอาหารรสจัดขณะที่หลิน ซินราวกับคนไร้รสสัมผัสเพราะไม่ว่าเธอจะกินอะไร เธอก็จะร้องว่าอร่อย

พวกเขาจองโรงแรมในเขตกลางเมืองใกล้ถนนอาหาร มีร้านค้าไม่มากที่เปิดในถนนอาหารช่วงบ่าย ดังนั้นพวกเขาจึงเช็คอินเข้าโรงแรมหลังจากที่กินอาหารกลางวันง่ายๆ เนื่องจากพวกเขาว่าง หลิน ฮวงจึงมุ่งหน้าไปห้องฝึกโรงแรมในตอนบ่ายเพื่อฝึกทักษะดาบเขา การรวมทักษะดาบจำต้องใช้เวลาเพื่อบรรลุ และเขาก็ไม่รีบร้อนอะไร

มีห้องฝึกในหลายโรงแรมชั้นสูงของโลกนี้ ซึ่งจะรองรับแต่คนที่ระดับต่ำกว่าเพลิงสวรรค์เท่านั้น เพื่อลดความเสียหายที่อาจจะเกิดขึ้น หลิน ฮวงจึงใช้ดาบไม้เพื่อฝึกแทน ในระหว่างการฝึก เขาพบว่าขอบเขตดาบที่เคยหยุดนิ่งเขากำลังเพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ ขณะที่เขาฝึกตลอดบ่าย เขาก็ตระหนักว่าห้องฝึกเต็มไปด้วยรอยดาบแม้เขาจะคิดว่าเขาใช้แค่ดาบไม้ก็ตาม

เขาขอโทษผู้จัดการโรงแรมและเสนอจะชดใช้ค่าเสียหาย

“คุณหลิน โรงแรมเราอยู่ภายใต้การจัดการของสมาคมนักล่า คุณคือนักล่าระดับทอง ดังนั้นความเสียหายจะถูกชดใช้โดยสมาคมนักล่า คุณไม่จำเป็นต้องออกแม้แต่นิดเดียว”ผู้จัดการโรงแรมยิ้มและอธิบายให้หลิน ฮวงฟัง หลิน ฮวงคิดว่าการเป็นนักล่าช่างมีประโยชน์ หลังจากนั้น เขาก็กลับไปที่ห้องและอาบน้ำ มันเป็นตอน6โมงเย็นเมื่อเขาแต่งตัวเสร็จ จากนั้นเขาก็พาหลิน ซินไปเดินถนนอาหาร

ร้านส่วนใหญ่ในถนนอาหารจะเปิดหลัง6โมงเย็นขณะที่บางส่วนจะเริ่มเปิดหลัง1ทุ่ม มันเป็นเวลาที่เหมาะสำหรับการเดินเล่นบนนถนนอาหารและหลิน ซินก็รู้สึกสนุกสนาน หากไม่นับตอนที่เจ้าอ้วนและจาง หมิงหมิงมาเมืองหลวง มันก็นานกว่า1เดือนแล้วที่เธอไม่ได้เดินเล่นกับหลิน ฮวง สำหรับความปลอดภัยเธอ หลิน ฮวงได้อัญเชิญไทแรนด์เพื่อเป็นบอดี้การ์ดเธอ เมื่อรู้ว่าพวกเขากำลังไปถนนอาหาร ไทแรนด์ก็น้ำลายไหลเต็มลิฟต์ มันไม่อาจต่อต้านอาหารในภาษามนุษย์ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันเป็นเนื้อ

ด้วยความที่หลิน ฮวงใช้เวลากว่าหนึ่งปีกับมอนสเตอร์ เขาจึงรู้ว่ามอนสเตอร์แต่ละตัวชอบอาหารที่แตกต่างกัน ไทแรนด์รักเนื้อ หากเขาอนุญาติ มันจะสามารถกินเนื้อได้มากกว่า30ตันต่อวัน ส่วนเจ้าแดง มันชอบของหวาน โดยเฉพาะเครื่องดื่มรสหวาน มีรบางตัวที่ไม่สนใจอาหารเช่นเนฟิลิก จนถึงตอนนี้ หลิน ฮวงยังไม่รู้ว่าเธอไม่สนใจอาหารเพราะทัศนคติแสนเย็นชา หรือเพราะเธอไม่ชอบอาหารจริงๆ

ท้องฟ้ายังคงแจ่มใสเมื่อทั้งคู่มาถึงถนนอาหาร แต่ก็มีแสงไฟทั่วทุกที่ มีหินแร่ที่เปล่งแสงสว่างราวกับดวงดาว ฝูงชนไม่เคยหยุดหลั่งไหลกันมา และพ่อค้าแม่ค้าต่างก็ตะโกนอวดสรรพคุณอาหารของพวกเขา นั่นทำให้หลิน ฮวงหลงคิดว่าเขาได้กลับโลกไป มันเป็นช่วงปลายเดือนกรกฏาคม ซึ่งเป็นช่วงที่ร้อนสุดในฤดูร้อน หลิน ฮวงยิ้มขณะที่มองดูผู้ชายสวมเสื้อแขนกุดกำลังกินบาร์บีคิวขณะที่ดื่มน้ำผลไม้เขียวบนถนน

“ดูเหมือนว่าเบียร์และบาร์บีคิวจะมักเป็นที่ชื่นชอบของผู้ชายเสมอ...”

ปล.ช่วงนี้พักเหนื่อยกัน อ่านชิลๆ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด