ตอนที่ 4 ท่าไม้ตายลับของมนุษย์หมาป่า

 

 

ตาของเฮาเหลนจับจ้องไปที่หญิงสาวผมเงิน ดวงตาของเธอส่องแสงประกายในยามค่ำคืนและปล่อยผมยาวสลวยสีเงินให้พลิ้วไปกับสายลม โดยเฉพาะหูแหลมๆของเธอที่ดึงดูดความสนใจของเขามากเป็นพิเศษ ถ้าไม่ใช่ว่าเธอยังคงมีใบหน้าที่ยังคงเดิม เขาคงจำไม่ได้ว่าเธอคือลิลลี่หลิวคนเดียวกันกับที่เขาพามาจากเมือง

มันต้องเป็นเธอแน่ๆ เขาสามารถบอกได้จากใบหน้าและเครื่องแต่งกายของเธอ

ทั้งสายลม ดวงจันทร์ เสื้อผ้าหรือแม้แต่ลมหายใจของเขาก็รู้สึกเย็นไปหมด เฮาเหลนรู้สึกเหมือนถูกแช่แข็งอยู่ ณ ตรงนี้ กลิ่นคาวเลือดีรุนแรงในอากาศทำให้เขานึกถึงโรงฆ่าสัตว์ แต่ความรู้สึกหนาวเย็นนี่มันทำให้เขาตื่นตัว เขาจำเป็นต้องตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาเพื่อที่จะขจัดความสับสนในใจแล้วก็ เพื่อทำความเข้าใจสิ่งเรื่องบ้าๆที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้

เขาหยุดพูดเล่นกับลิลลี่ไปซักพักแล้ว บรรยากาศที่น่ากลัวนี้กำลังทำให้อารมณ์ของเขาหน่วงๆ มันเป็นแบบนั้นตั้งแต่ตอนที่ลิลลี่พูดคำแปลกๆออกมา แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เฮาเหลนก็ยังตกตะลึงกับความงดงามของลิลลี่ ที่ตอนนี้ได้กลายเป็นมนุษย์หมาป่าไปแล้ว  แต่เขาเองก็กลัวว่าลิลลี้จะดุร้ายขึ้นมาเหมือนกัน เขาเห็นสัญชาตญาณดิบของสัตว์ป่าที่ซ่อนอยู่ในนัยตาที่เรืองแสงในความมืดนั้น มันก็ช่วยไม่ได้นั้นละที่เฮาเหล็นจะติดภาพของมนุษย์หมาป่าจากตัวละครที่ไม่มีอยู่จริงในการ์ตูน นิยาย หรือเกม

กลิ่นเหม็นเลือดในอากาศยิ่งนานยิ่งมากเกินจะทนไหว น้ำแข็งสีดำเริ่มก่อตัวขึ้นบนผิวถนน ดวงจันทร์ที่สว่างไสว่ ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเลือด เฮาเหลนกำลังยืนตัวแข็งสั่นระริกๆอยู่ในสายลมเพราะเขาสวมเสื้อผ้าชั้นบางๆแค่นั้น แต่ดูเหมือนกับว่าลิลลี้ไม่ได้หนาวอะไรเลย เธอเอียงหูไปมา แล้วใช้จมูกเธอสูดดมไปในอากาศราวกับกำลังหาบางอย่าง “เจ้าค้างคาวนี่ฉลาดเอาเรื่องเลยแหะ มันใช้กลิ่นเลือดเพื่ออำพรางตัว... คุณเจ้าของบ้าน อยู่ใกล้ๆฉันไว้นะคะ ไอ้ตัวที่บินได้พวกนี้จะบินโฉบไปมาได้อย่างรวดเร็วในเวลากลางคืนแบบนี้ พวกมันกำลังล่าเหยื่อเห็นๆเลยคะ”

เสียงที่ลิลลี้พูดออกมาหลังจากที่เธอ ‘เปลี่ยนร่าง’ไปแล้ว ดูเย็นชามากขึ้น แต่เขากลับรู้สึกสบายใจที่ว่าเธอก็ยังเป็นลิลลี้อยู่แล้วไม่หันมาแยกเขี้ยวตะปบเขา ดังนั้นเขาจึงรวบรวมความกล้าของเขาและถามว่า “ลิลลี่ นี้เธอ เกิดอะไรขึ้น? เธอ...”

“ฉันเป็นมนุษย์หมาป่าคะ” หูของลิลลี่ตั้งตรงเหมือนกับว่าเธอภูมิใจที่ได้บอกออกมาแบบนั้น “ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันซ่อนตัวอยู่ในร่างมนุษย์มาตลอดคะแล้วนี้มันก็เป็นครั้งแรกที่ฉันแปลงร่างให้มนุษย์เห็-... ระวัง! ไอ้พวกตัวบินได้พวกนี้ไม่เคยเอาอะไรดีๆมาให้เลยซินะ”

ความเข้าใจในเรื่องต่างๆของเฮาเหลนราวกับว่าถูกพลิกคว่ำลง ตอนนี้เขาเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรโลกใบนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมา ลิลลี่ก็ตะโกนด้วยเสียงที่กระวนกระวาย “มันมาแล้ว!”

เงามืดที่กระพือปีกอยู่พุ่งพรวดลงมาจากท้องฟ้ายามราตรี

เฮาเหล็นมองขึ้นไปเห็นเป็นเงาลางๆใต้แสงจันทร์ มันไม่เหมือนค้างคาวแต่เหมือนใครบางคนที่ใส่เสื้อคลุมอยู่มากกว่า แต่นี้ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาคิดวิเคราะห์แยกแยะอะไรตอนนี้ เพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วเกินไปมาก

เมื่อเขารู้ว่าเขาเป็นเป้าหมาย ทุกกล้ามเนื้อและเส้นประสาทในร่างกายของเขาก็ตอบสนองอัตโนมัติ เขาพุ่งหลบไปอีกทางอย่างรวดเร็ว ในตอนที่“สิ่งนั้น”มันโฉบลงมาหาเขาและเกือบที่จะกระชากหนังหัวของเขาไป

ลิลลี่ใช้จังหว่ะในตอนที่เงาดำพุ่งลงมานี้ เหวี่ยงขาเตะพร้อมกับเสียงคล้ายกับโซนิคบูมตามมา ลูกเตะนั้นโดนเข้ากับเงานั้นเต็มๆ ถึงมันจะเป็นแค่การเตะตรงๆ แต่มันก็รุนแรงและดุดัน ก่อนที่เธอจะเข้าต่อยกับเงาดำนั้นอย่างกับหนังแอคชั่น หมัดต่อหมัด เขี้ยวต่อเขี้ยว ความเร็วของเธอกับเงาดำนั้นทำให้เฮาเหลนสามารถมองเห็นกระแสลมแรง ที่เกิดมาจากการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วของพวกนั้น การต่อสู้ไม่ได้ยืดเยื้อ ไม่นานนัก เงาดำก็พ่ายแพ้ มันกลายร่างเป็นค้างคาวและพุ่งทยานขึ้นไปในอากาศ

ลิลลี่เหวี่ยงการโจมตีหมัดสุดท้ายออกไป แต่ค้างคาวนั้นมันบินหลบขึ้นไปอยู่ในอากาศเหนือกำแพงบ้านเรียบร้อยแล้ว เธอรู้สึกเกรี้ยวกราดเป็นอย่างมาก ลิลลี้เริ่มหอนออกมาตามสัญชาตญาณสัตว์ป่าและเฮาเหล็นก็จำเสียงนี้ได้ มันเป็นเสียงเดียวกับที่เขาเคยได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วนตอนสมัยที่เขายังไปเด็กที่มีบ้านอยู่ชายป่า

มันเป็นเสียงเห่าหอนของหมาป่าที่น่าหวาดกลัว!

แต่ยังไงก็เถอะ เขาไม่มีเวลาให้กลัวมากนัก ในขณะที่เขาต้องเจอกับเรื่องบ้าๆนี่ มันเป็นสถานการณ์เขาจะอยู่หรือตายก็ได้ทั้งนั้น ในทางกลับกันค้างคาวไม่ได้หนีไปไหน มันบินวนไปมาอยู่บนฟ้าคล้ายนกอีแร้ง และดูเหมือนกับว่ามันกำลังหัวเราะเยาะที่มนุษย์หมาป่าไม่สามารถบินได้หรืออะไรสักอย่างที่มากกว่านั้น มันกำลังรอเวลาที่เหมาะสมที่จะพุ่งเข้าหาเหยื่อของมัน

เฮาเหลนรู้ตัวดีว่าตราบใดที่ค้างคาวนั้นยังคงบินอยู่ในอากาศ เขาก็ยังไม่ปลอดภัยแน่ๆ เขาคิดในใจว่า ถึงแม้ว่าลิลลี้ที่เป็นมนุษย์หมาป่านั้นจะเก่งในด้านต่อสู้ระยะประชิด แต่นอกเหนือจะนั้น เธอก็หมดปัญญาแล้ว! ถ้าค้างคาวโจมตีเขาอีกครั้ง เธออาจจะหยุดมันไม่ได้หรือถึงหยุดได้แต่อาจจะไม่ทัน

มนุษย์หมาป่าสาวเชิดปากที่ยาวขึ้นฟ้าอย่างโกรธเคืองและฉุนเฉียว หูบนผมของเธอชูขึ้นตั้งตรง เธอหันหัวไปมา ชี้จมูกของเธอไปทางดวงจันทร์และปล่อยเสียงหอนดังโหยหวน

และในตอนนั้นเอง ค้างคาวพุ่งตรงดิ่งลงมาอย่างรวดเร็วไปทางลิลลี่ เฮาเหลนเริ่มตื่นตระหนก

“ลิลลี้กำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย มันมาโน้นแล้วโว้ยย ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาหอนนะ ไม่เข้าท่าแล้ว!”

 

และในตอนนั้นเองเฮาเหลนเห็นวัตถุอะไรบางอย่างในมือของลิลลี่แต่ก่อนที่เขามองออกว่ามันคืออะไร ลิลลี่ก็ได้เขวี้ยงสิ่งที่อยู่ในมือไปยังค้างคาวอย่างแรง ค้างคาวนั้นโดนปาอัดเข้าอย่างจังก่อนที่มันจะมาถึงตัวลิลลี้ ค้างคาวกำลังร่ำร้องด้วยความเจ็บปวด มันรีบหันไปรอบๆ แล้วบินหนีขึ้นไปในอากาศ ตอนนั้นเองที่เฮาเหลนเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของลิลลี่ มันเป็นก้อน สี่เหลี่ยมและสีแดง ใหญ่ๆ.... มันเป็นก้อนอิฐ!

“มาซิวะ อย่าป๊อดดิ เข้ามา!!” มนุษย์หมาป่าตะโกนเข้าหาค้างคาวอย่างเหยียดหยาม “อย่าคิดว่าฉันจะเข้าถึงตัวแกไม่ได้นะ! ตั้งแต่ที่ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นมนุษย์หมาป่า ฉันก็รอคอยวันนี้มานานแล้ว วันที่ฉันจะได้เขวี้ยงอิฐอัดหน้าแก เป็นไงละ!! ห้าปีของการฝึกฝนเขวี้ยงก้อนอิฐก็เพื่อวันนี้แหล่ะ!”

เฮาเหล็นช๊อก จริงจังปะเนี่ย นึกว่าจะปาของแบบน้ำมงน้ำมน ไม้กางเขน เปล่าเลย ปาอิฐ ...ไม่ได้อิฐปลุกเสกอะไรด้วย อิฐก้อนรุ่นๆเนี่ยละ

การเคลื่อนไหวของค้างคาวเริ่มส่ายไปมา เห็นได้ชัดเลยว่า มันโดนท่าไม้ตายของลิลลี้(เขวี้ยงอิฐ)เต็มๆ กลิ่นฉุนคาวเลือดเริ่มลดลงไปบ้างแล้ว คงเพราะว่าค้างคาวนั้นเริ่มอ่อนแรงลง การต่อสู้ยังไม่จบลงแค่นี้ ไม่กี่วินาทีต่อมา ลิลลี้ก็เริ่ม“รีโหลด”กระสุนท่าไม้ตายของเธอโดยการไปต่อยกำแพงให้แตกแล้วหยิบเศษอิฐที่แตกตามพื้นขึ้นมา ค้างคาวนั้นเริ่มเห็นว่ามันสู้อะไรก้อนอิฐที่เขวี้ยงมาด้วยแรงมหาศาลของมนุษย์หมาป่าได้ มันเลยบินวนขึ้นไปในอากาศอีกครั้งและบินหายไปในความมือ

ลิลลี่เองก็ไม่ยอมปล่อยให้เจ้าค้างคาวนั้นมันบินหนีลอยนวลไปอย่างหน้าตาเฉยแน่ๆ เธอง้างแขนขึ้น ตั้งท่าเหมือนเป็นนักเบสบอลหญิงมือทอง และเขวี้ยงก้อนอิฐที่เหลืออยู่ใส่ค้างคาวที่กำลังหลบหนีอย่างสุนแรงเกิด เอาเป็นว่าแรงจนเฮาเหลนไม่สามารถที่จะเห็นกระสุนอิฐที่ขว้างออกไปได้  แต่ค้างคาวนั้นก็ตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ มันพยายามบินหนีออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด แต่ก็ไม่วายโดนยิงด้วยอิฐก้อนเข้าไปอีก1นัด

จนถึงตอนนี้เฮาเหลนเริ่มกังวลเรื่องอื่นขึ้นมาแทนแล้ว เขาพึ่งนึกขึ้นได้ว่าถ้าเขวี้ยงอิฐไปแล้ว อิฐนั้นจะไปลงจอดที่บ้านใครรึเปล่า เพราะขีปนาวุธนั้นถึงมันจะเป็นแค่อิฐ แต่มันก็ถูกเขวี้ยงด้วยความเร็วไม่น้อยกว่ากระสุนแน่ๆ เขาอธิษฐานภาวนาได้เพียงแต่อย่างเดียว หวังว่ากระสุนนั้นมันจะไม่ลอยไปโดนหัวใครที่เดินไปซื้อของกินยามดึกหรอกนะ ไม่งั้นมีหวังไม่ต้องเรียกรถพยาบาลอะ เรียกรถปอเต็กตึ้งมาเก็บศพได้เลย

 

ค้างคาวนั้นได้บินหายไปในที่สุดและสภาพรอบตัวก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ไม่มีกลิ่นเลือดในอากาศอีกแล้ว เฮาเหลนถูจมูกไปมาและจาม เนื่องจากว่าเขาเป็นพวกรู้สึกไวต่อการเปลี่ยนแปลงอุณหภูมิของอากาศอย่างฉับพลัน อากาศที่หนาวเย็นค่อยๆคลายตัวอย่างช้าๆ และถูกแทนที่ไปด้วยคลื่นความร้อนของฤดูร้อน

เขาเงยหน้าขึ้น ลิลลี่กำลังค่อยๆเปลี่ยนค่อยๆกลับกลายไปเป็นมนุษย์อีกครั้ง ช้าพอที่จะสังเกตกระบวนการเปลี่ยนร่างได้ ผมสีเงินพลัดเปลี่ยนไปกลับไปเป็นสีดำ รูปร่างค่อยๆกลับมาเป็นมนุษย์ขนสีเงินต่างๆเริ่มหายไป ขณะที่หูหมาป่าก็หายไปจากหัวของเธอด้วย เขาปิดปากของตัวเอง และพูดไม่ออกกับสิ่งที่เขาได้เห็นไปนี้เอง

ลิลลี่รู้สึกได้ถึงความกระอักกระอ่วนที่เกิดขึ้น แต่เธอก็เดาได้อยู่แล้วว่าต้องเกิดเรื่องแบบนี้ เธอยิ้มเฮาเหลนอย่างงุ่มง่าม และแบกกระเป๋าขนาดใหญ่ขึ้นบนบ่าของเธอ ขณะที่เธอกำลังจะก้าวออกไป เธอหันกลับและพูดว่า “อา---! คุณเจ้าของบ้านคะ ฉันตัดสินใจที่จะไม่เช่าอพาร์ทเม้นท์ของคุณแล้วละคะ... และก็ขอร้องนะคะ อย่าบอกใครเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้นะคะ ไม่งั้นฉันอาจจะมีปัญหาได้”

จากนั้นเธอก็จากไป กำลังจะเดินจากไป

“รอเดี๋ยวก่อน!” เฮาเหลนเรียกลิลลี่หลังจากที่ฟื้นตัวจากอาการมึนงง “เธอจะไปไหนได้ละกลางดึกอย่างนี้? เธอมาพักที่บ้านนของฉันก่อนซิ แล้วนอนซักคืนก็ได้นะ...”

ลิลลี่ตกใจซักแปปก่อนที่เธอจะหันกลับมา ดวงตากลมโตของเธอเปล่งประกายด้วยความสงสัยและเธอพูดออกมา “ทำไมละคะ? หรือว่าคุณกลัวว่าเจ้าตัวที่บินได้นั้นจะกลับมาเหรอ? มันไม่ตามคุณหรอกคะ มันตามฉันมากกว่า ฉันเป็นมนุษย์หมาป่านะคะ ฉันเป็นศัตรูตามธรรมชาติของมันอยู่แล้ว”

“ไม่ใช่ทั้งหมดนั้นแหละ แต่มันเป็นเพราะว่า ฉันเป็นคนดียังไงละ!” เฮาเหลนตอบกลับไปในทันที