ตอนที่แล้วตอนที่  2 พบเจอสิ่งแปลกประหลาดอย่างไม่คาดฝัน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 4 ท่าไม้ตายลับของมนุษย์หมาป่า

ตอนที่ 3 หมาป่า


 

เฮาเหลนยืนอึ้ง ขณะที่ลิลลี่เดินผ่านเขาไป เขาขยี้ตาพยายามคิดว่าตาอาจจะพร้าเลยมองผิดไปเลยมองดูเธออีกที แต่ไม่ใช่วะ ตาไม่ได้พร้า แต่พอมองดูอีกทีลิลลี้ก็กลับมาเป็นปรกติแล้ว

เขามั่นใจในสิ่งที่เพิ่งเห็นมา คู่หูทรงสามเหลี่ยมและปกคลุมไปด้วยขนสีเงินอันงดงาม! เขามีความมั่นใจในสายตาและความทรงจำระยะสั่นของตัวเองอย่างมาก แต่เขาไม่สามารถอธิบายกับสิ่งที่เพิ่งเห็นไปได้

เขาตบหน้าตัวเองและพึมพำว่า “คงอาจจะเห็นภาพหลอนไปเองละมั้ง วันนี้ฉันคงเหนื่อยเกินไปแล้วซินะ”

“คุณเจ้าของบ้านคะ เมื่อกี้พูดอะไรรึเปล่าเอ่ย?” ลิลลี่หันศีรษะกลับมาถาม ดวงตาที่สวยงามของเธอเรืองแสงขึ้นในที่มืด “ภาพหลอนอะไรกันคะ?”

เธอได้ยินที่เขาพึมพำกับตัวเอง เฮาเหลนตกใจกับความสามารถในการได้ยินของเธอ เขาโบกมือของเขาและพูดว่า “ไม่มีอะไร! ฉันสบายดี เรารีบไปให้ถึงบ้านกันเถอะ ก่อนที่มันจะมืดไปกว่านี้”

“ได้เลยคะ!” ลิลลี่แบกกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ไว้บนบ่าและก้าวเดิน “เออ คือ คุณเจ้าของบ้านคะ ฉัน...หิวนิดหน่อยอะคะ แถวนี้มีที่ไหนใกล้ๆที่ฉันพอจะหาอะไรกินได้บ้างไหมคะ? หรือมีอะไรกินที่บ้านไหมคะ? ถ้ามีเดี๋ยวฉันขอกินแล้วจ่ายเงินให้นะคะ แล้ว ทำไมถึงเดินอยู่ข้างหลังฉันละ? มานำทางฉันซิคะ ฉันไม่เคยมาที่นี้ซักหน่อย...”

เฮาเหลนเร่งความเร็วขึ้นและนำทางลิลลี้ไป แม้ว่าลิลลี่จะช่างพูดและไร้เดียงสา แต่เฮาเหลนก็ประทับใจในความตรงไปตรงมากของเธอ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวคืนนี้ฉันเลี้ยงเธอเอง ยังไงปรกติฉันก็อยู่คนเดียวอยู่แล้ว”

ในทันทีที่เขาพูดเสร็จ ก็เกิดเสียง ‘ฟุบ’ ขึ้นมาอีกครั้ง!

เฮาเหลนตอบสนองเร็วขึ้นมาก เขาเงยหน้าขึ้นมองทันที แล้วเห็นภาพเงาของค้างคาวยักษ์ คล้ายนกอินทรีที่โฉบไปมา ผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืน!

แต่ดูจากสภาพแล้ว มันไม่น่าจะใช่ค้างคาวอย่างที่เขาคิด แต่ในทางกลับกัน มันเหมือนนกยักษ์ที่มาหาอาหารในตอนกลางคืนซะมากกว่า ด้านนอกตัวเมืองเป็นพื้นที่รกร้างอันกว้างขวาง การที่จะมีนกป่าบินไปมาแถวเมืองนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เขากังวลเรื่องลิลลี่มากกว่า เพราะเขาไม่อยากให้เธอเจอความประทับใจครั้งแรกแบบแย่ๆกับที่ของเขา ดังนั้นเขาจึงแต่งเรื่องขึ้นมา “ไม่ต้องกลัวนะ คงเป็นแค่นกป่าแถวนี้หน่ะ”

ในตอนนั้นเอง ลิลลี่เดินเข้ามาหาเขา และพูดอย่างหอบๆ “คุณเจ้าของบ้านคะ ฉันว่าฉันมีธุระบางอย่างนิดหน่อยหน่ะคะ คุณนำไปก่อนเลยก็ได้นะคะ เดี๋ยวฉัน... ฉันจะตามไปทีหลังเองคะ”

เฮาเหลนยืนงง “ไม่ละ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอยู่ที่นี้คนเดียวแน่ๆ ซอยนี้มันเหมือนเขาวงกตเลยนะ บางทีชาวบ้านถึงขั้นหายไปตัวไปในนี้ได้เลยนะ แต่เดี๋ยว---... ทำไมเธอมายืนใกล้ฉันแบบนั้นละ!?”

ขณะที่เฮาเหลนหันไปรอบๆ ตาของเขาได้สบกับตาลิลลี่ที่ห่างจากเขาไปเพียงไม่กี่นิ้ว เธอจ้องมาที่เขา เฮาเหลนผงะและก้าวถอยห่างจากเธอไปครึ่งก้าว  “นี้! ฉันเป็นสุภาพบุรุษนะ!”

เขาจะกรอกตาไปรอบๆตอนที่เขารู้สึกกังวล

เฮาเหลนไม่แน่ใจว่านี้เขาตาฝาดรึเปล่า เขาสังเกตเห็นความร้อนรนในตัวเธอ ลิลลี่เงยหน้ามองขึ้นฟ้าแล้วเหมือนกำลังดมอะไรซักอย่าง  “คุณคะ ไปเถอะคะ ฉันจำกลิ่นของคุณได้แล้ว เพราะงั้นเดี๋ยวฉันตามไปได้เองคะ... ไม่ต้องลังเลอะไรแล้วคะ  ฉันมีบางอย่างที่ต้องทำจริงๆ ไปซักทีเถอะคะ!” ลิลลี่อ้อนวอน

“ไม่!” เฮาเหลนไม่ค่อยสบายใจ เขาดูเหมือนจะเอะใจกับคำ ‘จำกลิ่นของคุณได้’ เขาพยายามข่มเสียงแล้วตอบกลับด้วยเสียงเรียบๆ “มีอะไรเหรอ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า? ฉันคงปล่อยให้เธออยู่คนเดียวในที่แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ นี้เธอปิดบังอะไรอยู่รึเปล่า?”

ก็อย่างที่ว่า เฮาเหลนเป็นคนดี ถึงแม้ว่าเธอจะบอกว่าเธอแข็งแกร่งเพียงใด แต่เขาก็รู้สึกว่าเขามีหน้าที่ที่ต้องดูแลความปลอดภัยของเธออยู่ดี

อีกอย่างคือเขานึกเหตุผลอะไรที่หญิงสาวจากต่างแดนจะมาทำธุระอะไรดึกดื่นในเวลาแบบนี้

ลิลลี่ยิ่งร้อนรนมากขึ้นไปอีก เธอทิ้งกระเป๋าและมองไปรอบๆตัวอย่างเริกลัก ทั้ง2ข้างของถนนเป็นตึกราบ้านช่อง2ชั้นที่บอกให้เห็นถึงฐานะตอนที่เมืองยังรุ่งโรจน์ และเมื่อวันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ พวกมันก็ถูกทิ้งไว้ให้อยู่ในสภาพทรุดโทรม กำแพงมันมีความสูงไม่เท่ากัน ทั้งสองด้านของถนนที่ปกคลุมไปด้วยตะไคร่น้ำหนา นอกจากกำแพงกับสภาพถนนที่ไม่ค่อยเจริญหูเจริญตาแล้วก็มีแต่ท้องฟ้านี้แหล่ะที่เห็นได้ระหว่างกำแพงที่ทรุดโทรม

ตาของลิลลี่สอดส่องไปทั่วท้องฟ้าเหมือนกับว่ากำลังหาอะไรบางอย่าง ขณะเดียวกันเธอกำลังดมกลิ่นที่ร่องรอยที่อยู่ในอากาศ พอได้เห็นแบบนี้ เฮาเหลนรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ตั้งแต่ตอนต้น ลิลลี่มีปฏิกิริยากับเสียงกระพือปีกที่ได้ยินตั้งแต่ทีแรก เธออาจจะกำลังเจอกับบางสิ่งบางอย่าง ดังนั้นเขาจึงถาม “เกิดอะไรขึ้นเหรอ ลิลลี่หลิว?”

“เรียกฉันว่า ลิลลี่เถอะ” เธอเหน็บแหนมและหันไปหาเฮาเหลน “ทำไมนายยังอยู่นี่อีกละเนี่ย?”

“เธอไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันพูดรึไง ฉันไม่ปล่อยเธอไว้ให้อยู่คนเดียวหรอก” เฮาเหลนตอบเธอขณะดึงเธอมาใกล้เขา เสียงของเขาเงียบสงบแต่มือของเขากำลังกำแน่น รอบๆตัวเหมือนจะไม่มีอะไรผิดปรกติ แต่บรรยากาศกลับดูน่าขนลุกกับกลิ่นคาวเลือดที่ลอยมากับอากาศที่หนาวเย็น กลิ่นนี้มันไม่ควรจะมีอยู่ในที่แบบนี้ ทันใดนั้นลมก็เริ่มพัดไปในทุกทิศทาง ขาของเขาเริ่มสั่น

เฮาเหลนต้องกล้าหาญเข้าไว้ นั้นคือสิ่งที่เขาคิดกับตัวเอง แต่เขาก็กลัวแบบเห็นได้ชัดจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เขาไม่รู้เรื่องว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาได้ยินตำนานเมืองที่น่าขนลุกมากมายเกี่ยวกับพวกเรื่องผีสางนางไม้ภูติวิญญาณรวมทั้งเรื่องราวของวิญญาณผู้บริสุทธิ์ซึ่งตายอย่างอนาถในถนนนี้และทาง3แพร่งผีสิง เขาเคยลืมๆมันไปได้เพราะคิดว่ามันเป็นแค่นิทานหลอกเด็ก

เขาต้องเก็บอาการของตัวเองของตัวเอง ขณะที่เขากำลังจะประสาทแดกกับบรรยากาศและพฤติกรรมแปลกๆของลิลลี่ แต่ตอนนี้อากาศมันเต็มไปด้วยเลือดและมันก็รุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนถึงจุดที่เขาเกือบจะได้ลิ้มรสมันได้ในปากของเขา เขาไม่รู้ว่าเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นมาได้ยังไง แต่จู่ๆเขาก็นึกออกว่าตอนที่ลิลลี่เร่งให้เขาออกไปจากที่นี้ในตอนนั้น เธอเหมือนกับว่าจะรู้ว่าเหตุการณ์แบบนี้มันกำลังจะเกิดขึ้นตั้งแต่ที่มันยังไม่เกิด และก็ยังจะทำตัวลับๆล่อๆปริปากบอกว่าเธอกำลังจะทำอะไร เธอต้องแน่ๆว่าเรื่องแบบนี้มันกำลังจะเกิดขึ้น!

“บ้าเอ้ย! ไอ้เรื่องแบบนี้มันมีอยู่ในโลกด้วยเหรอ แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย?” เฮาเหลนพยายามที่จะมองรอบๆตัวแล้วคิดให้ดีก่อน แต่ความคิดของเขาตอนนี้ถูกกลบทิ้งไปด้วยกลิ่นเหม็นของเลือด ความน่าขยะแขยง และลมหนาวที่โกรกหัวเขาอยู่ตอนนี้

“คุณเจ้าของบ้าน ฉันขอโทษนะคะที่ต้องลากคุณเจอเรื่องอะไรแบบนี้ แต่ดูเหมือนว่า ไอ้‘สิ่ง’นั้น มันอาจจะตามฉันมา” ลิลลี่พูดขอโทษด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด “คุณเป็นคนดีนะคะ ดีกว่าคนอื่นๆ ที่ฉันเคยเจอ ฉันสัญญานะคะว่าฉันจะพาคุณออกไปจากที่นี้ให้ได้ ... แบบมีชีวิตอยู่ด้วย!”

“พอเถอะน่า หยุดเล่นแบบนี้...” เฮาเหลนคิดว่าเธอพูดไปเรื่อย แต่เมื่อเขาหันกลับไปหาลิลลี่ เขาก็อ้าปากค้างทันที

ตอนนี้เฮาเหล็นจำหญิงสาวคนข้างๆไม่ได้แล้ว ตอนนี้เธอมีผมยาวสลวยสีเงินถึงเอว ดวงตาของเธอเหมือนกับว่าจะมองเห็นไปถึงดวงจันทร์ ม่านตาสีทองส่องประกายในความมืด และหูเหมือนหมาป่า1คู่ที่ยื่นออกกมาจากหัวเธอกำลังสะบัดไปตามลมและเอียงไปมาตามเสียงที่ได้ยิน

หางสีเงินโผล่ขึ้นมา

เธอเป็นมนุษย์หมาป่าเหรอ..... หรือว่านี้มันเป็นงานประกวดคอสเพลย์ในหัวข้อหูสัตว์กันแน่!

เฮาเหล็นไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกสนุกไปกับเรื่องนี้แปลกๆ แต่ที่เขารู้แน่ๆคือชีวิตของเขาจะไม่เหมือนอีกต่อไป...ถ้าเขารอดชีวิตไปได้อะนะ

 

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด