ตอนที่ 243 กลืนกินโลก (FREE)

"ด้วยสติปัญญาของเจ้าคงไม่เข้าใจหรอก" ฟาง เจิ้งจือ ตอบกลับ

"ก็แค่ตัดสินตำแหน่งด้วยเสียง? ไม่เห็นยาก? ข้านึกว่าเจ้าทำอะไรน่าตื่นเต้นกว่านี้เสียอีก! " ปิง หยาง เยาะเย้ย

"ข้าเข้าใจแล้ว!" ฉือ กูเหยียน พยักหน้า ในที่สุดนางก็เข้าใจว่าทำไมพวกนางถึงไม่เคยถูกสัตว์ร้ายเข้าโจมตีเลย

หลังจากทำความเข้าใจเกี่ยวกับดินแดนของสัตว์ป่า ฟาง เจิ้วจือ ก็ได้เลือกเส้นทางที่ปลอดภัยที่สุด บวกกับฟังเสียงของสัตว์ร้ายไปด้วย

ด้วยวิธีนี้ทำให้การเดินทางนั้นปลอดภัยมาก

...

หลังจาก ฟาง เจิ้งจือ เดินทางมาเป็นเวลา 4 ชั่วโมง

หมอกรอบตัวหนาขึ้น และเสียงจากสัตว์ค่อยๆน้อยลง

เมื่อมาถึงจุดนี้ ฟาง เจิ้งจือ ได้หยุดเดินทันที ปิง หยาง และ ฉือ กูเหยียน ก็หยุดเช่นกัน

ใจกลางหมอกมีแสงส่องออกมาจางๆ

"กองไฟ?" ปิง หยาง มองไปด้วยความสงสัย

"ไม่ ข้าคิดว่าเราควรอยู่บริเวณนี้" ฉือ กูเหยียน มองไปยังแสงจางๆ ราวกับนางรู้เรื่องนี้มาตลอด

"มันแตกต่างจากที่ข้าคาดหวังไว้เล็กน้อย" ฟาง เจิ้งจือ ส่ายหัวว่าเห็นแสง

"เจ้าคาดหวังอะไรไว้?" ปิง หยาง ถามด้วยความสงสัย

"สถานที่ตั้งของศิลาเซียน มันควรจะสะอาด! มีฟ้าผ่าและฟ้าร้อง มันถึงจะดูคู่ควรกับพลังของมัน! " ฟาง เจิ้งจือ ผิดหวังเล็กน้อย

"จินตนาการของเจ้ากว้างไกลมาก!" ปิง หยาง กล่าวอย่างไม่เห็นด้วย

"ตูมมม!"

เกิดเสียงดังขึ้นมาทันทีเมื่อ ปิง หยาง พูดจบ

ราวกับมันสนับสนุนคำพูดของ ฟาง เจิ้งจือ

"ฝนตกหรือ?" ฟาง เจิ้งจือ ยกหัวขึ้นมองไปบนท้องฟ้า

แสงส่องสว่างอ่อนๆอยู่เหนือพวกเขา ดวงจันทร์ลอยเด่นแต่ส่วนใหญ่ถูกปิดกั้นโดยใบไม้

"ดูเหมือนว่าฝนจะตก ... " ฟาง เจิ้งจือ บ่นเล็กน้อย

ทันใดนั้นพื้นก็สั่นไหว ราวกับมีบางอย่างอยู่ใต้ดิน

"ตูม!"

การสั่นสะเทือนอันรุนแรง ทำให้ท่าทีของ ปิง หยาง เปลี่ยนไปทันที หัวของนางเซไปชน ฟาง เจิ้งจือ

"เป็นแผ่นดินไหวจริงๆงั้นรึ?"

"ตูมมม!"

เสียงระเบิดดังสะท้อนไปทั่วภูเขา

อย่างไรก็ตามไม่มีแสงฟ้าแลบเกิดขึ้น

ลำแสงหนึ่งพุ่งขึ้นไปสูงเสียดฟ้า เสียงระเบิดที่รุนแรง เกิดจากลำแสงนั้นพยายามพุ่งออกมาจากพื้นดิน

"นั่นคือศิลาเซียน?" ปิง หยาง ถาม

"ไม่!"  ฉือ กูเหยียน ส่ายหัว ดวงตาของนางเป็นประกายราวกับดวงดาวเมื่อมองไปยังลำแสงนั้น

ฟาง เจิ้งจือ มองไปบนท้องฟ้า

เขาคิดว่านั้นเป็นแสงของดอกไม้ไฟ อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้ระเบิดออกเป็นรูปร่างต่างๆ แต่มันแตกกระจายออกไป

มันเกือบจะเหมือนแสงของดวงจันทร์ ที่ครอบคลุมพื้นที่เบื้องล่าง

ในพริบตาเดียวมันได้ปกคลุมทั่วทั้งภูเขาคังหลิง รวมทั้ง พวกเขาด้วย

ไม่นานหลังจากนั้น แผ่นดินทั้งหมดเริ่มสั่นสะเทือน พื้นดินเริ่มแตกแยกออกรอยแตกสีดำปรากฎขึ้น พื้นที่ทั้งหมดก็ยุบลงไป

นี่เป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย

ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกแบบเดียวกันนี้ที่โลกแห่งเซียนเมื่อตอนนั้น โลกทั้งใบยุบตัวล

แต่ในครานี้

ภูเขาคังหลิงกำลังยุบตัวลง

"เกิดอะไรขึ้น?" ฟาง เจิ้งจือ สับสน

"การถล่มของโลกแห่งเซียนนั้นเป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้ เพราะมันเป็นมิติพิเศษ อย่างไรก็ตามภูเขาคังหลิงอยู่ในโลกของความเป็นจริง ทำไมมันถึงถล่มลงได้?"

หรือนี่คือจุดจบของโลกงั้นหรือ?

คำถามวนเวียนอยู่ในใจของ ฟาง เจิ้งจือ

ท่าทีของ ฉือ กูเหยียน จริงจังขึ้นมา แววตาของนางกังวลอย่างเห็นได้ชัด

อย่างไรก็ตามนางยังคงนิ่งและไม่เคลื่อนไหว

ปิง หยาง เองก็เคยเจอเรื่องแบบนี้ที่โลกแห่งเซียนถึงแบบนั้นนางก็ยังคงกังวลกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"ตูมมม!"

มีเสียงดังสะท้อนกึกก้อง

รอยแตกร้าวบนพื้นดินเริ่มหายไปในพริบตาทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับสู่สภาพปกติดวงจันทร์และดวงดาวยังคงส่องแสงสู่พื้นดิน

หมอกหนาในป่าทึบก็อยู่เหมือนเดิม ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฟาง เจิ้งจือ เริ่มสงสัยเขากวาดสายตามองไปรอบๆอย่างรวดเร็ว ทั้งต้นไม้และท้องฟ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย

ดูเหมือนจะจบลงด้วยดี  อย่างไรก็ตามเขายังคงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

เกิดอะไรขึ้น? ทำไมอยู่ๆก็สงบขึ้นมา?

"พี่เหยียน ... เกิดอะไรขึ้น?" ปิง หยาง มองไปที่ ฉือ กูเหยียน

"ถ้าข้าคิดถูก เราคงติดกับเข้าแล้ว!" ฉือ กูเหยียน มองไปรอบๆ

"ติดกับ? แต่เราไม่ได้เหยียบกับดักเลยนะ เราจะติดกับได้ยังไง?" ปิง หยาง สับสน เพราะมันเหมือนกับสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกแห่งเซียน

นี่คือภูเขาคังหลิง ในโลกแห่งความป็นจริง

ฟาง เจิ้งจือ เองก็เช่นกัน แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ไม่ได้กวน ฉือ กูเหยียน เขาฟังอย่างตั้งใจอยู่ข้างๆ

"ถ้าภูเขาคังหลิงเป็นกับดัก เราก็ติดกับทันทีที่เราก้าวเข้ามานั่นแหละ" ฉือ กูเหยียน มองไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

"ภูเขา ...ทั้งลูกน่ะเหรอ? เป็นไปได้ยังไง? ภูเขาคังหลิงมีอยู่มานานแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครเคยบอกว่ามันเป็นกับดัก นอกจากจะทำให้ภูเขาทั้งลูกกลายเป็นกับดัก ... " ปิง หยาง ไม่เชื่อ

"มันเป็นไปไม่ได้ ถูกไหม?" ฉือ กูเหยียน ถามกลับ

"ใช่" ปิง หยาง พยักหน้า

"โดยปกติแล้วใช่ นั่นอาจจะเป็นไปไม่ได้เลย ด้วยขนาดของภูเขาคังหลิง ยิ่งไปกันใหญ่ ไม่มีใครในโลกที่มีความสามารถที่จะเอาภูเขาคังหลิงไว้ในมิติพิเศษได้ อย่างไรก็ตาม ... ทั้งหมดที่เพิ่งเกิดขึ้นนั้นเหมือนกับเราก้าวเท้าเข้าสู่โลกใบใหม่! " ฉือ กูเหยียน อธิบาย

"โลกใหม่ ... พี่เหยียน หมายความว่าใครบางคนได้พาเราเข้าไปยังภูเขาคังหลิง ที่ไม่ใช่ที่เดิมรึ ... ?" ปิง หยาง กล่าวอย่างลังเล

"อืม" ฉือ กูเหยียน พยักหน้า

"แต่พี่เหยียน พี่บอกว่าไม่มีใครสามารถทำเรื่องแบบนั้นได้นี่ ?"

"ไม่มีใครสามารถทำมันได้ แต่สมบัติในตำนานนั้นสามารถทำได้"

"สมบัติอะไร?"

"กลืนกินโลก!"

"กลืนกินโลก?! มันคืออะไร?"

"มันเป็นสิ่งที่ถูกทำลายไปหลายศตวรรษแล้ว ข้าไม่คิดเลยว่ามันจะถูกซ่อมกลับมาใหม่ "

"มันถูกทำลาย?"

"ใช่มันไม่ควรมีอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามไม่มีสิ่งอื่นใดในโลกที่จะทำให้ภูเขาคังหลิงทั้งลูกกลายเป็นกับดักขนาดยักษ์ได้ "

"กลืนกินโลกทำอะไรได้?" ปิง หยาง อยากรู้อยากเห็น

"กลืนกินโลกนั้นครั้งหนึ่งเคยเป็น 1 ใน 9 อุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์  อย่างไรก็ตามมันไม่เหมือนกับอันอื่นๆ สิ่งอื่นนั้นสามารถเปลี่ยนกำลังรบได้ในชั่วพริบตา แต่ในสนามรบ กลืนกินโลก ทำอะไรได้ไม่มากเท่าไรนัก วิธีการใช้งานนั้นมีความเฉพาะเจาะจงมาก แต่ก็ยังคงเป็นอุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์ เพราะ ... มันสามารถทำให้โลกจมลงไปใต้มหาสมุทร! "

ฉือ กูเหยียน หยุดพูด

"จมลงใต้มหาสมุทร?" ฟาง เจิ้งจือ รู้ว่านั้นหมายถึงอะไร

แต่จะทำยังไงกับสถานการ์ปัจจุบันนี้ดี?

หรือว่า...

ฟาง เจิ้งจือ คิดทุกสิ่งทุกอย่างในทันที

ภูเขาคังหลิงทั้งลูกสามารถจมลงใต้มหาสมุทรได้...

"สิ่งที่พี่เหยียนพูด คือมีบางคนใช้ กลืนกินโลก ทำให้ภูเขาคังหลิงจมลงไปใต้มหาสมุทรหรือ?" ปิง หยาง ดูเหมือนจะเข้าใจ แววตาของนางเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

"ข้าสงสัยว่ามันง่ายขนาดนั้นเลยหรือ ถ้าภูเขาคังหลิงถูกดูดเข้าไปใน กลืนกินโลก มันก็ไม่สามารถเรียกได้ว่าอุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์หรอก"

"มีอะไรอีก?"

"ข้าไม่รู้ หนังสือเล่มนี้ไม่ได้บรรยายในรายละเอียด แต่มีประโยคหนึ่งที่สรุปไว้อย่างชัดเจน "

"คืออะไร?"

"ไม่มีใครที่เข้ามาใน กลืนกินโลก แล้วมีชีวิตรอดออกไปได้เลย!" ฉือ กูเหยียน ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม

นางรู้สึกดหู่เล็กน้อย แต่มีแววตายังคงมีความมุ่งมั่นและความตื่นเต้นอยู่ข้างใน

เป็นไปไม่ได้เลยที่จะรู้ว่า ฉือ กูเหยียน กำลังคิดอะไรอยู่

แต่ความคิดของของ ฟาง เจิ้งจือ นั้นกลับเป็นเรื่องอื่น

"งั้น...คือ เราติดกับดักเข้าให้...แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้ากองทัพกลับมาที่หมู่บ้านภูเขาทางเหนือในตอนเช้าอีก แล้วพวกเรากลับไปไม่ทัน ...?"

นี่คือสิ่งที่ ฟาง เจิ้งจือ ยังกังวลอยู่ในตอนนี้

เพจหลัก : Double gate TH