ตอนที่ 61 ค่ำคืนสังหาร !
แปลโดย : Roping
– – – – – – – – – – – –
ชายทั้งสี่ตกตะลึงไปเพียงชั่วครู่ ก่อนที่แววตาของพวกมันจะถูกแทนที่ด้วยความกระสัน
“นั่นนาง! ข้าไม่นึกเลยว่าตัวเป็นๆ จะดูเย้ายวนยิ่งกว่าภาพเหมือนนั่นเสียอีก”
“จริงแท้ การจะฆ่านางทิ้งซะตรงนี้ช่างเสียของ ทำไมพวกเราไม่…..”
อีกคนหนึ่งลูบคางของมันและหัวร่อเสียงดังลั่น นัยน์ตาโหดเหี้ยมมองไปทั่วเรือนร่างสีแดงสดที่อยู่ตรงหน้าอย่างหยาบคาย
แม้ว่าพวกมันจะรู้สึกว่าร่างในชุดแดงภายใต้แสงจันทร์อันเบาบางนั้นเย้ายวนอย่างมาก และชายอีกสองคนก็เริ่มเปี่ยมไปด้วยราคะ ทว่าพวกมันก็ยังคงมีท่าทีระมัดระวัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นว่าเป้าหมายนั้นไม่มีความตื่นตระหนกสักนิด แต่กลับสงบเยือกเย็นและนั่งนิ่งอย่างสง่างาม ทำให้พวกมันเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่ปกติ
ทหารรับจ้างคนหนึ่งที่มีแผลเป็นน่าเกลียดอยู่บนใบหน้าเตือนเพื่อนร่วมทีมด้วยเสียงต่ำ “ผู้หญิงนี่ดูแปลกๆ พวกเราอย่าได้ประมาทเด็ดขาด จะดีกว่าถ้าเรารีบฆ่ามันให้เสร็จและจบภารกิจนี้ซักที”
“ก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆน่า พี่สามประเมินมันสูงไปแล้ว” หนึ่งในทหารรับจ้างพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดูถูกและไม่ใส่ใจคำเตือนแม้แต่น้อย
มันมองไปที่ร่างในชุดสีแดงแล้วหัวเราะดังลั่นอย่างดูถูกและกล่าวว่า “ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว แค่ข้าก็พอให้จัดการนางแล้ว !”
มันก้าวขึ้นไปบนดาดฟ้าและรวบรวมพลังปราณก่อนจะกระโจนเข้าใส่ !
“การฆ่าเจ้าทิ้งนี่มันช่างเสียดายของซะจริง ทำไมไม่มาสนุกกับข้าซักหน่อยก่อนเล่า?” มันพูดพร้อมหัวร่ออย่างน่ารังเกียจและกระโจนเข้าใส่ มันยื่นมือออกมาในท่าทางที่จะคว้าจับและยื่นตรงไปที่บริเวณหน้าอกของเฟิ่งจิ่วที่นั่งอยู่บนพื้นดาดฟ้าอย่างเกียจคร้าน
ชั่วขณะเดียวกัน นัยน์ตาของเฟิ่งจิ่วก็เปล่งประกายเย็นยะเยือกและยื่นมือออกไปคว้ามือของศัตรูที่พุ่งเข้ามาแล้วบิดมันลงอย่างฉับพลันและรุนแรง
‘กร๊อบ!’
“อ้ากกก!”
เสียงกระดูกหักดังขึ้นมาพร้อมๆ กับเสียงร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดดังก้องไปทั่วราตรีอันเงียบสงัด ทำลายความสงบไปสิ้น…..
แทบจะในขณะเดียวกัน เฟิ่งจิ่วที่นั่งอยู่ก็ใช้แรงจากการดึงศัตรูนั้นเพื่อลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เท้าของนางเตะออกไปอย่างหนักหน่วงผสานด้วยพลังปราณที่หุ้มอยู่ที่ปลายเท้า โดยเตะเข้าไปที่เป้าหมายอันเป็นจุดอ่อนไหวที่สุดที่ระหว่างขาของคู่ต่อสู้อย่างแม่นยำ
“อุ๊กก!”
ไม่อาจแม้แต่จะเปล่งเสียง มันทำได้เพียงครวญออกมาผ่านลมหายใจที่ขาดห้วง ความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสแล่นไปทั่วร่างจนไม่อาจทานทนได้จนมันต้องงอตัว ขาที่สั่นเทาสิ้นเรี่ยวแรงจนมันล้มลงไปคุกเข่าเสียงดังลั่น
“เจ้ามีพลังแค่นี้เองงั้นรึ?” เฟิ่งจิ่วแค่นลมจากจมูกอย่างดูแคลน นางปล่อยมือที่คว้าแขนของมันไว้และขยับไปที่คอของมันแทน เสียงหักดังขึ้นอีกครั้งฝ่าอากาศอันหนาวเหน็บก้องไปไกล เฟิ่งจิ่วยกร่างไร้ชีวิตของมันขึ้นและโยนไปที่ลานอย่างเฉยเมย
“พี่รอง!”
หลายเสียงร้องขึ้นมาพร้อมๆกันอย่างตกใจกลัว ชายทั้งสามจ้องมองเฟิ่งจิ่วอย่างโกรธแค้นและตกตะลึงกับความโหดเหี้ยมเลือดเย็นของนาง เวลาที่นางใช้จัดการนั้นรวดเร็วจนไม่เปิดโอกาสให้พวกที่เหลือได้มีโอกาสตอบสนองแม้แต่น้อย พวกมันทำได้เพียงมองดูพี่รองของพวกมันถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาอย่างสิ้นหวัง!
“ฆ่านางซะ!”
ชายคนที่อาวุโสกว่าคนอื่นเล็กน้อยตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราด เสียงของมันเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น หลังกล่าวจบมันก็ใช้พลังปราณกระโจนขึ้นไปบนดาดฟ้าทันที กระบี่ยาวในมือห่อหุ้มไปด้วยพลังปราณที่เปล่งรัศมีวูบวาบน่าสะพรึงกลัวออกมา
“ระดับนักรบลมปราณขั้นกลางงั้นรึ?” นางเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นเล็กน้อย มองพลังของชายคนนั้นด้วยสายตาดูแคลน
มือของนางขยับและมีดอันคมกริบเปล่งประกายกระหายเลือดอย่างน่าสะพรึงกลัวก็ปรากฏขึ้น นางก้มตัวพุ่งไปข้างหน้าและเอี้ยวตัวไปด้านข้างในฉับพลัน นางเฉียดผ่านกระบี่ที่ฟันเข้ามาไปเพียงสามนิ้ว และมีดในมือของนางก็ตวัดขึ้นอย่างรวดเร็วดุจสายฟ้าแล่บ เสียงครางต่ำๆดังมาจากด้านข้างของเฟิ่งจิ่ว นัยน์ตาของทหารรับจ้างเหลือกโปน ร่างของมันแข็งทื่อ ก่อนที่จะล้มตัวร่วงลงไปที่ลานเบื้องล่าง
[นางฆ่าหัวหน้าได้ในกระบวนท่าเดียว?]
สีหน้าของชายสองคนที่เหลือนั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึงและเริ่มมีสีหน้าหนักอึ้ง
จิตสังหารอันกดดันที่แผ่ซ่านออกมาจากหญิงสาวนั้นเข้มข้นยิ่งกว่าพวกเขาที่เป็นทหารรับจ้างจากตลาดมืดอย่างมหาศาล ต้อนให้พวกมันทั้งสองรู้สึกสะพรึงกลัวขึ้นมาจากก้นบึ้ง….
“หนี!”
บุคคลเยี่ยงนี้มิใช่คนที่พวกมันสามารถตอแยด้วยได้ หากไม่รีบหนีซะเดี๋ยวนี้ ชีวิตน้อยๆอันมีค่าของพวกมันคงสิ้นสุดลงที่นี่และตอนนี้…..
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เข้ากลุ่มมาคุยกันได้นะคะ เข้าฟรีน้า
ตอนใหม่จะลงที่กลุ่มธรรมดาก่อนลงเว็บนะคะ
VV ลิงค์กลุ่มธรรมดา VV เข้ามากันได้เลยน้า
ห้องนั่งเล่นภูติหมอไร้เงา MGD ~
-
