ตอนที่ 239 อาบน้ำที่ภูเขาคังหลิง (FREE)

ทหารหลายร้อยถือดาบชี้ไปที่ ฟาง เจิ้งจือ พวกเขานั้นเต็มไปด้วยความต้องการในการฆ่า

ชาวบ้านหลายๆคนเริ่มอ่อนวอนขอความเมตตา

"ท่านผู้นำได้โปรดอย่าฆ่า ฟาง เจิ้งจือ... "

"เจิ้งจือ ขอโทษท่านผู้นำซะ บอกเขาสิว่าเจ้าไม่ได้เป็นกบฎ!"

ในฐานะชาวบ้านที่ไม่เคยออกไปไหนเลย กองทัพนั้นราวกับพระเจ้า ไม่มีใครคิดว่า ฟาง เจิ้งจือ จะกล้าต่อต้าน

ตอนนี้ทุกอย่างตกอยู่ในความวุ่นวาย

ผู้สูงอายุ ผู้หญิง และเด็กทุกคนต่างกังวลมาก บางคนน้ำตาไหลออกมา บางคนก็เอาตัวมาบังเหล่าทหาร

ไม่ว่า ฟาง เจิ้งจือ จะทำอะไร พวกเขาก็ถือเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น

ฉือ กูเหยียน มองไปที่ ทหารที่นอนกองอยู่ที่พื้นด้วยความสงบ นางไม่แปลกใจและไม่ได้พยายามหยุด ฟาง เจิ้งจือ

"ฆ่า!" ผู้บัญชาการลดดาบลง และร้องตะโกน เขาเตรียมจะฆ่าเด็กหนุ่มข้างหน้า

แต่ทว่า…

ทันใดนั้น ร่างหนึ่งได้ปรากฎขึ้นหน้าเขา ร่างที่สวมชุดแขนยาวสีน้ำเงิน ท่าทีของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

เขาไม่อาจเชื่อสายตาตัวเอง

เขารู้ว่าเด็กตรงหน้านั้นเร็ว แต่เขาไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ ที่สำคัญกว่า เขารู้สึกถึงแรงกดดันอันหนักหน่วง

มันไม่ใช่คลื่นพลัง

แต่มันเป็นความกดดันอย่างแท้จริง เขารู้สึกและเห็นต้นไม้และภูเขาเคลื่อนไหวกดดันเขาอยู๋รอบๆ

"เขตแดน!"

"ภูเขาและเถาวัลย์!"

"เขา ... เขาอยู่ในระดับสะท้อนสวรรค์?! เป็นไปได้ยังไง? เขาอายุไม่น่าเกิน 15 ปี เจิ้งจือ... เขาถูกเรียกว่า เจิ้งจือ ... เขาคือ ฟาง เจิ้งจือ?! คนที่บรรลุระดับสะท้อนสวรรค์ได้ก่อนอายุ 18 ปี ผู้ที่มีคุณสมบัติอันโดดเด่นจากการทดสอบที่เมืองแม่น้ำแห่งความสัตย์! "

ทันใดนั้นผู้บัญชาการรู้ทันทีว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าเขาคือใคร

เขาได้รับคำสั่งให้มาที่หมู่บ้านภูเขาทางเหนือ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ ไปสอบระดับจักรพรรดิ แต่ข่าวที่ ฟาง เจิ้งจือ เข้าสู่ระดับสะท้อนสวรรค์ที่กองตรวจการศักดิสิทธิ์ ก็เป็นเรื่องที่รู้กันทั่วไป

เมื่อรวมกับสิ่งที่ชาวบ้านเรียก เขาก็พอเดาได้ว่าเด็กคนนี้เป็นใคร

แต่มันค่อนข้าง..

สายเกินไปแล้ว

เหงื่อเขาเริ่มไหลออกมา

เขาอาจจะเป็นผู้บัญชาการ แต่ก็เป็นผู้บัญชาการของกองพลาธิการเท่านั้น (หน่วยงานของทหาร หรือตำรวจ มีหน้าที่จัดหา เก็บรักษา ซ่อมบำรุง แจกจ่าย หรือจำหน่ายเสบียง อุปกรณ์)เขามีพลังไม่ถึงระดับประทับศักดิ์สิทธิ์ด้วยซ้ำ

สำหรับทหารรอบตัวเขาก็เป็นเพียงคนที่แข็งแกร่ง มีคนที่บ่มเพาะพลังน้อยกว่า 3 คน

ทหารธรรมดา 100 กว่าคนเจอกับ 1 สะท้อนสวรรค์

ตอนจบมีเพียงทางเดียว...

ตาย!

"โอ้พระเจ้า!" ผู้บัญชาการกรีดร้องและล้มลงเข่ากระแทกพื้น เขาถูกกดดันจากภูเขา เขารู้สึกว่าพลังงานในร่างหายไป

"ตูม!"

ผู้บัญชาการล้มลงกับพื้น ยังคงอยู่ในอาการไม่เชื่อ

ผู้บัญชาการอย่างเขาจะมาตายที่นี่? เขาไม่อาจจะเชื่อได้ว่าผู้ที่มีพรสวรรค์ของหมู่บ้านนี้คือ ฟาง เจิ้งจือ

ถ้าเขารู้เรื่องนี้ คงไม่สั่งให้ทหารทำอย่างนั้น

แต่ไม่มีโอกาสที่ 2

มันอาจจะเป็นความตั้งใจของสวรรค์

คนที่ทำไม่ดี ผลกรรมจะตามสนอง

ทหารคนอื่นๆถูกตรึงแน่นอยู่ที่พื้น พวกเขาถูกกดดันด้วยเขตแดนของ ฟาง เจิ้งจือ

"ส... สะท้อนสวรรค์? "

ในฐานะทหาร พวกเขาฝึกไม่ให้กลัวความตาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาเต็มใจส่งตัวเองไปตาย

นอกจากนี้ผู้บัญชาการของพวกเขาได้ตายไปแล้ว

ไม่มีใครกล้าทำอะไร โดยไม่มีคำสั่ง

พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความหวาดกลัว

ทหารต่างมองหน้ากันไปมา พร้อมกับร่างกายที่สั่นสะท้าน

"แกร้ง!"

ดาบหล่นลงพื้น

ทีละเล่ม ทีละเล่ม ...

ไม่นานทหารทั้งหมดทิ้งดาบลงพื้น

ชาวบ้านเต็มไปด้วยความตกใจและหวาดกลัว พวกเขาตกใจกับความเร็วและความสามารถของ ฟาง เจิ้งจือ

ที่สำคัญกว่าคือทหารทั้งหมดต่างไม่ขยับ

ราวกับถูกยึดอยู่ที่พื้น มันค่อนข้างแปลกประหลาด...

"ทรง ... ทรงพลังมาก! เป็น เจิ้งจือ จริงหรือ? ทำไมทรงพลังขนาดนี้... " ชาวบ้านทุกคนตกใจ

เด็กคนนี้ที่อยู่กับพวกเขาเมื่อ 8 ปีที่แล้ว

เขาได้แสดงให้เห็นถึงความสามารถที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน

"เจิ้งจือ... " ฉิน ซูเหลียน แปลกใจ แต่นางก็กังวล

ฟาง เฮ่าเตอ หวาดกลัว เขารู้ว่าลูกชายของเขาแข็งแกร่ง แต่เขาก็ไม่รู้ว่าแข็งแกร่งมากแค่ไหนฟาง เจิ้งจือ ไม่เคยแสดงพลังให้ทุกคนเห็น

สุดท้าย วันนี้เขาก็ได้รู้

แต่เขากลับรู้สึกสูญเสียที่ได้เห็น

"พวกเจ้ามาที่หมู่บ้านนี้นานแค่ไหนแล้ว?" ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่ทหารอย่างเยือกเย็น

"พวกเรา ... เราอยู่ที่นี่ ...มา 1 เดือน ... " ทหารคนหนึ่งพูดขึ้นมา

"1 เดือน!" สายตาของ ฟาง เจิ้งจือ เยือกเย็นทันที" งั้น พวกเจ้ากินเนื้อและไวน์มากกว่า 1 เดือน ขณะที่ชาวบ้านต้องกินแค่ผักและน้ำเปล่า?"

"ใช่ใช่ ... นี่คือคำสั่งที่ผู้บัญชาการมอบให้ ... พวกเรา ... "

"นายน้ายฟางโปรดเมตตา!"

"นายน้อยฟาง... พวกเราอาจจะกินอาหารดีๆมาเป็นเวลา 1 เดือน แต่พวกเราก็ไม่ได้ทำเรื่องเลวทรามอะไร! โอใช่ พวกเรายังให้สามารถเดินทางไปยังเมืองฮวายอันได้อย่างอิสระอีกด้วย! "

ทหารทั้งหมดต่างล้มลง

" เจิ้งเอ๋อร์ ที่พวกเขาพูดเป็นความจริง ท่านผู้นำได้ตายไปแล้ว โปรดเมตตาพวกเขาเถอะ" จาง หยางปิง รีบวิ่งไปทาง ฟาง เจิ้งจือ ทันที

ฟาง เจิ้งจือ รู้สิ่งที่ จาง หยางปิง คิด พวกชาวบ้านนั้นต่างเป็นคนง่ายๆ

ถ้าเขาฆ่าทหารทั้งหมด แม่น้ำต้องนองด้วยเลือด เงาดำก็จะเกิดขึ้นในใจของชาวบ้าน

เขาไม่อาจหยุดยั้งใความตายของผู้บัญชาการได้ แต่เขาก็หยุดยั้งการสังหารหมู่ได้

"ไปซะ!"

...

กองทัพกว่าร้อยคนได้ออกจาหมู่บ้านภูเขาทางเหนือไปในชั่วข้ามคืน  ทุกคนล้วนหน้าซีดราวกับพึ่งเจอภัยพิบัติมา

"พี่จาง... ตอนนี้เราจะทำยังไงต่อดี?"

"ข้าไม่คิดว่าจะเป็น ฟาง เจิ้งจือ! เขาช่างหาญกล้ามาก! เราได้รับคำสั่งให้ตั้งฐานในหมู่บ้านภูเขาทางเหนือเพื่อสนับสนุนด้านวัสดุอุปกรณ์ ตอนนี่ ฟาง เจิ้งจือ ไล่เราออกมา พวกเราต้องรายงานเรื่องนี้กับแม่ทัพหลิว! "

"มีทหารนับหมื่นอยู่บนภูเขาคังหลิง ฟาง เจิ้งจือ คงไม่สามารถฆ่าพวกเราได้"

"ใช่ ถึงแม้ ฟาง เจิ้งจือ จะฆ่าพวกเราแต่กองทัพไม่มีทางปลอยเขาไปแน่ๆ ! "

"ไปกันได้แล้ว!"

...

หมู่บ้านภูเขาทางเหนือกลับสู่ความสงบอีกครั้ง

แต่เงามืดยังคงอยู่ภายในใจทุกคน ราวกับภูเขาลูกใหญ่ได้กดทับพวกเขา เหล่าชาวบ้านต่างหายใจลำบาก

ม้าป่ามังกรหิมะและม้าป่าเพลิงหิมะ กำลังเล็มหญ้าอยู่

ภายในห้องมีโคมไฟ 4 โคม ส่องสว่างอยู่

ฉิน ซูเหลียน ลูบไล้ใบหน้าของ ฟาง เจิ้งจือ นางเต็มไปด้วยความห่วงใยของคนเป็นแม่

ฟาง เฮ่าเตอ นั่งอยู่ข้างๆด้วยความซับซ้อน

จาง หยางปิง กังวลอย่างมาก เขาเดินไปมาและถอนหายใจออกมาเป็นระยะๆ

"เจิ้งจือ เจ้าบ้าบิ่นเกินไป พวกเขาได้รับคำสั่งจากทหารให้มาที่นี่ ตอนนี้เจ้าได้ขับไล่พวกเขาออกไป ทางกองทัพต้องรู้เรื่องแน่นอน"

"โอ้...? ท่านลุงรู้เรื่องกองทัพด้วยรึ? " ฟาง เจิ้งจือ ประหลาดใจ

"เจ้า ... เห้อ! ทำไมเจ้าดูไม่กังวลเลย? " จาง หยางปิง ผงะไปเล็กน้อยกับคำถามของ ฟาง เจิ้งจือ ถ้าเขาไม่กังวลเขาคงหัวเราะออกมาแล้ว

"ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าสอบผ่านระดับจักรพรรดิแล้ว ข้าเป็นเป็นอันดับ 1 ในการทดสอบด้านปัญญา ยอดเลยใช่ไหม? " ฟาง เจิ้งจือ เมิน จาง หยางปิง และหันไปมอง ฉิน ซูเหลียน และฟาง เฮ่าเตอ

"อย่าพยายามปลอบพวกเราเลย ถ้าเจ้าผ่านทำไมไม่มีการประกาศเลยละ? " จาง หยางปิง พูดขัด

"มีปัญหาเกิดขึ้น จึงต้องจัดการทดสอบต่อสู้ใหม่ จะมีการประกาศหลังจากนั้น!" ฟาง เจิ้งจือ อธิบาย

"เจิ้งจือ ข้าเฝ้าดูเจ้าเติบโตมาตลอดข้ารู้เจ้าคิดอะไร เจ้าพูดเพื่อปลอบพวกเราไม่ให้กลัวใช่ไหม? เจ้าจะบอกว่าเจ้าได้รับการแต่งตั้งเป้นเจ้าหน้าที่ใช่หรือไม่? เจ้าจะกลายเป็นเจ้าเมืองฮวายอันเดือนหน้า? "

"ท่านลุง หยางปิง ท่านรู้จักข้าดีแน่นอน แต่ข้าได้เป็นเจ้าหน้าที่จริงๆ แต่ไม่ใช่เจ้าหน้าที่มณฑลฮวายอัน ข้าเป็นฑูตแห่งดาบ... ข้ายังมีเหรียญตราประจำตัว! " ฟาง เจิ้งจือ ยิ้มและหยิบกล่องที่แกะสลักอย่างปราณีตออกมา

ด้านบนกล่องมีรูปดาบแกะสลักอยู่ ทั้ง 4 ด้านมีคำว่า "อาณาจักรเซี่ย" เขียนไว้อยู่

"เจ้ากล้าปลอมแปลงเหรียญของเจ้าหน้าที่งั้นรึ?!" จาง หยางปิง ตกใจเมื่อเห็นกล่อง

ฟาง เจิ้งจือ ยิ้มอย่างขมขื่น เมื่อมองไปที่ทุกคนที่แสดงความหวาดกลัวออกมา

"ท่านพ่อ ท่านแม่ ... ทุกคนไม่เชื่อข้าหรือ?"

"แน่นอนเราไม่เชื่อเจ้า! เจิ้งเอ๋อร์ ... แม้ว่าพวกเราจะคิดถึงเจ้า แต่เจ้าควรจะหนีไปให้ไกล เมื่อกองทัพมาถึงที่นี่และไม่เห็นเจ้าพวกเขาก็ทำอะไรพวกเราไม่ได้

ฟาง เจิ้งจือ พูดไม่ออก ความเชื่อใจระหว่างมนุษย์นั้นอยู่ที่ไหนกัน? แม้แต่พ่อแม่ยังไม่เขื่อข้า!

"ข้าได้ยินว่าภูเขาคังหลิงถูกปิด?" ฟาง เจิ้งจือ ตัดสินใจเปลี่ยนหัวข้อ

"ใช่ทุกหมู่บ้านในรัศมี 18 ไมล์ล้วนได้รับผลกระทบ หมู่บ้าภูเขาทางใต้, หมู่บ้านแม่น้ำทางตะวันตก ... พวกเขาทั้งหมดกลายเป็นฐานสำหรับกองทัพ แน่นอนว่าหมู่บ้านพวกเราล้วนโชคดีกว่าหมู่บ้านอื่นๆ "

จาง หยางปิง นึกถึงตอนที่เขาได้ยินว่าจะมีการปิดภูเขาพร้อมกับขมวดคิ้ว หมู่บ้านนั้นได้รับความสูญเสียเป็นอย่างมาก

"ท่านลุงรู้หรือไม่ว่าทำไมภูเขาถึงถูกปิด?" ฟาง เจิ้งจือ พูดออกมา

"ข้าได้ยินมาว่ามีการจับสัตว์ร้าย ทั้งภูเขาเต็มไปด้วยทหาร  แม้ที่กั้นทุกๆไมล์ การป้องกันนั้นแน่นหนามาก"

"มีส่วนใดที่กองกำลังไม่มากไหม?"

"เราได้ผ่านถนนบนภูเขา 2 ครั้งใน 1 วันเพื่อไปยังเมืองฮวายอัน ดูเหมือนว่าตรงนั้นจะมีการวางกับดักอย่างไม่แน่นหนา" จาง หยางปิง ตอบหลังจากคิดสักพัก จากนั้นดวงตาของเขาก็แวววาว "ทำไมเจ้าไม่ไปซ่อนตัวที่นั่นซักวันสองวัน? บางครั้งสถานที่ที่อันตรายที่สุด คือที่ที่ปลอดภัยที่สุด เจ้าเคยบอกพวกเราไม่ใช่รึ? "

ฟาง เจิ้งจือ พูดไม่ออก

"ท่านลุง หยางปิง ข้ามีความคิดที่ดีกว่าเกี่ยวกับหมู่บ้านของพวกเรา อย่างไรก็ตามเราต้องหารือเกี่ยวกับระบบพื้นฐานต่างๆกับหมู่บ้านอื่นๆ นอกจากนี้ข้าต้องการหมู่บ้านคังหลิงเป็นฐาน ข้าอยากไปดูสถานการณ์ที่นั่น " ฟาง เจิ้งจือ ตัดสินใจที่จะพูดความจริงอีกครั้ง

"เอาล่ะๆ เจ้าไปได้เดี๋ยวนี้เลย! " จาง หยางปิง ดูเหมือนจะเข้าใจ ก่อนจะเตือนว่า "อย่าลืมซ่อนตัวแถวๆที่พวกเราตั้งกำดักไว้ สำหรับอาหารของเจ้าข้าจะให้คนส่งไปให้"

เป็นครั้งแรกที่ ฟาง เจิ้งจือ พบว่ามันยากที่จะพูดคุยกับ จาง หยางปิง อย่างไรก็ตามเขาสามารถเข้าใจได้ว่าพวกเขาทั้ง 3 คนรู้สึกยังไง

"ข้าเหนื่อยแล้ว!" ฟาง เจิ้งจือ ถอนหายใจและเตรียมจะเปลี่ยนเสื้อผ้า

"ข้าเปลี่ยนเสือผ้าแล้ว เราจะไปกันได้รึยัง?" มีเสียงดังออกมาจากภายในบ้าน

ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกประหลาดใจ แน่นอนเขารู้ว่าเป็น ฉือ กูเหยียน แต่ทำไมนางต้องตามเขาไปที่ภูเขาด้วย?

นับตั้งแต่ที่เขาเจอนางเมื่อ 8 ปีก่อน...

เขาไม่เคยเห็นนางเปิดเผยความสามารถของตัวเองอีกเลย เขาคิดว่าจะได้เห็นมันอีกครั้งวันนี้

8 ปี ...

นางเป็นผู้ชนะบนทำเนียบมังกรทั้ง 2  เป็นความภาคภูมิใจของอาณาจักร อีก 2ปีข้างหน้า นางจะทรงพลังขนาดไหนนะ? และตอนนี้นางแข็งแกร่งขนาดไหน? ฟาง เจิ้งจือ คิด

"เราจะออกไปทันที เมื่อข้าเปลี่ยนชุดเสร็จ!"

"อืม" เสียงตอบกลับดังมากจากในบ้าน

จากนั้นร่างหนึ่งก็เดินออกมา ฉือ กูเหยียน มีการเปลี่ยนแปลง

นางสวมชุดหนังสีดำ ครอบคลุมร่างตั้งแต่ส่วนบนและส่วนล่าง  เข็มขัดที่มีราคาแพงพันรอบเอวของ และหมวกหนังประดับที่หัว

ฟาง เจิ้งจือ ได้เห็น ฉือ กูเหยียน แต่งตัวมาหลายแบบ

แต่เขาไม่เคยเห็นด้านนี้ของนางมาก่อน

มันเป็นเรื่องยากมากที่ใครจะเดาได้ว่าชุดนี้ทำมาจากอะไร

เดี๋ยวก่อนนะ..

มีบางอย่างผิดปกติ

ฉือ กูเหยียน ได้ตามเขามาที่เมืองฮวายอันและหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ ตอนนี้นางจะเดินตามไปบนภูเขาอีก พร้อมกับชุดที่เตรียมพร้อมเป็นอย่างดี

ฉือ กูเหยียน วางแผนนี้ไว้แต่แรก

ภูเขาคังหลิง?!

มันเป็นเป้าหมายของนาง

หัวใจของ ฟาง เจิ้งจือ สั่นสะท้าน ภูเขาคังหลิง ถูกปิด ทั้งมณฑลฮวายอันเต็มไปด้วยทหาร หมู่บ้านทั้งหมดถูกตั้งเป็นฐานทัพเพื่อสนับสนุน

มันจะเป็นแค่สัตว์ร้ายจริงๆงั้นหรือ?

สัตว์อะไรที่ต้องใช้ทรัพยากร และคนขนาดนี้? ต้องใช้คนเป็นกองทัพ?

และทำไมต้องปิดภูเขาคังหลิง

ทำไม ฉือ กูเหยียน ต้องมาเป็นการส่วนตัว?

ต้องมีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติ

ต้องมีบางอยางที่ข้าไม่รู้แน่นอน

ฟาง เจิ้งจือ ยิ้มขณะคิดถึงเรื่องนี้

"เจ้า ... ไม่คุ้นเคยกับ ภูเขาคังหลิง ใช่ไหม?"

"หืม?" สายตาของ ฉือ กูเหยียน เป็นประกาย เมื่อมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ  นางรู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ หมายความว่าอะไร

"ข้าไม่คุ้นเคย แต่ใช่ว่าข้าจะเข้าไปไม่ได้"

"ใช่เจ้าเข้าไปได้ ... แต่เจ้าสามารถเข้าไปตรงกลางของภูเขาได้หรือไม่?" ฟาง เจิ้งจือ ยิ้มออกมา

"แล้วเจ้าทำได้รึ?" ตาของนางเป็นประกายขึ้นเรื่อยๆ ขณะมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ

"เจ้าจะเชื่อไหม ถ้าข้าบอกว่าตลอด 6 ปีข้าไปอาบน้ำที่นั่นทุกวัน?"

เพจหลัก : Double gate TH