ประกาศิตรัก : ตอนที่ 69-70 : ที่รักของเธอ หนามที่ทิ่มแทงเขา (9-10)

ตอนที่ 69 – ที่รักของเธอ หนามที่ทิ่มแทงเขา (9)

เขายืนนิ่งราวกับหุ่นอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน หลังจากที่คนทั้งคู่แยกกันแล้ว..

วันนั้นเป็นวันเกิดของเขา.. เขาขอเธอออกเดทล่วงหน้าหนึ่งอาทิตย์ แต่เมื่อจินยี่หนานกลับมา.. เขาก็ถูกเธอโยนออกไปจากใจอย่างง่ายดาย

คืนนั้น.. เขาดื่มหนักไปหน่อย และจำไม่ได้ว่าเขากลับไปที่บ้านซ่งได้อย่างไร และก็จำไม่ได้ว่าไปนอนอยู่บนเตียงได้อย่างไร แต่เมื่อเขาเห็นหน้าเธอ สัญชาติญาณของเขาสั่งให้จูบเธอ..

ในวัยเด็ก.. เขาค่อนข้างคุ้นเคยกับท่าทางตกใจและกลัวของผู้คนที่จ้องมองเขา

ในตอนนั้น.. เขาไม่รู้สึกรังเกียจสายตาแบบนั้น แต่กลับรู้สึกสนุกด้วยซ้ำไป แต่ความรู้สึกเหล่านั้นก็เปลี่ยนไป เมื่อแม่ของเขาส่งเขาไปบำบัดที่โรงพยาบาลจิตเวช และถูกหญิงแก่นั่นลวนลาม ตั้งแต่นั้นมาเขาก็เริ่มรู้สึกโกรธและรังเกียจสายตาแบบนั้น และยังคงรู้สึกแบบนั้นจนกระทั่งเข้าวัยหนุ่ม เด็กผู้ชายในวันเดียวกับเขาตอนนั้นต่างก็มักจับกลุ่มคุยกันเรื่องหนังโป๊ ช่วยตัวเองในห้องน้ำ หรือไม่ก็ทำเรื่องอย่างว่ากับแฟนตัวเอง มีเพียงเขาที่ไม่ได้มีความต้องการหรือถูกกระตุ้นในเรื่องอย่างว่า

มีเด็กสาวในโรงเรียนมากมายที่ไล่ตามเขาอย่างเปิดเผย แต่ไม่ว่าเธอเหล่านั้นจะสวยน่ารักสักแค่ใหน เขาก็ไม่เคยเสียเวลาไปยุ่งเกี่ยวด้วย  บางคนยอมถอยเมื่อเขาทำตัวห่างเหิน ในขณะที่บางคนไม่ยอมแพ้.. -ถึงกลับมาแก้ผ้าต่อหน้าเขาก็มี..-

แต่เขาก็ไม่เคยสะทกสะท้านหรือหวั่นไหวไปด้วยเลย ร่างกายของเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ แต่เขากลับรู้สึกคลื่นไส้อาเจียนมากกว่าเมื่อผู้หญิงพวกนั้นเข้าใกล้เขา เขาเองยังเคยรู้สึกสงสัยว่า.. อวัยวะตรงส่วนนั้นของเขาอาจมีปัญหา

แต่คืนนั้นเมื่อเขาตั้งใจจูบเธอ เขากลับรู้สึกทึ่งและประหลาดใจกับรอยจูบนั้นอย่างบอกไม่ถูก เขายังคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน เป็นเพียงภาพลวงตา.. แต่แม้แต่ในฝัน.. เธอก็ยังคงทะเลาะกับเขาเพราะเรื่องของจินยี่หนาน

ด้วยความอิจฉาและความโกรธที่เผารนเขาอยู่ข้างใน ประกอบกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ เขาจึงสะกดจิตเธอ และ...

จากนั้น.. เขาก็มั่นใจว่า.. อวัยวะตรงส่วนนั้นของเขายังคงใช้งานได้เป็นอย่างดีและสมบูรณ์ที่สุด แต่ที่เขาเป็นแบบนั้นก็เพราะเขาไม่มีความสนใจใดๆให้กับผู้หญิงที่เขาไม่ไดรัก.. เช้าวันต่อมา.. เธอพูดกับเขาเพียงสองประโยค ด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว และขอบตาแดงกล่ำ

“ซูซินเหยิน.. ฉันไม่ต้องการให้นายมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น..”

“ลืมซะว่าเคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น และปล่อยให้มันตายไปพร้อมกับนาย จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้..”

จากนั้น.. เธอก็หลีกเลี่ยงการพบเจอเขาถึงขนาดไม่ยอมกลับบ้าน เธอบล็อคเบอร์โทรของเขา และปฏิเสธที่จะสื่อสารกับเขาในทุกๆทาง

ในเวลานั้น.. เขาต้องการพบเธอเพื่อขอโทษเธอด้วยตัวเอง และรับผิดชอบกับสิ่งที่เขาได้ทำลงไป.. แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ทำอะไร เขาก็ได้ล่วงรู้ความลับอย่างหนึ่งที่ซ่อนอยู่.. มันเป็นความลับที่ทำให้เขาหมดคุณสมบัติที่จะรักเธอ

และตั้งแต่นั้นมา.. ความรักที่เขามีต่อซ่งจิงเฉิน ก็กลายมาเป็นอีกหนึ่งความลับของเขา นอกเหนือจากเรื่องพลังเหนือธรรมชาติ ที่ดูจะกลายเป็เรื่องเล็กน้อยไปทันที

.....

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ และซ่งจิงเฉินก็กำลังหลับสนิท ที่ผ่านมา.. สายตาของซูซินเหยินที่มองเธอทุกครั้ง จะเต็มไปด้วยอารมณ์ที่รุนแรง..

เขายังจำได้อย่างชัดเจน.. ว่าเขาเสียใจมากแค่ใหนที่ได้ไปรู้ความลับนั่นเข้า เขาดื่มเหล้าอยู่ในบาร์ถึงเจ็ดวันเจ็ดคืนเพื่อให้ตัวเองไม่มีสติ

เขาได้แต่หวังว่าเขาจะไม่ต้องไปรับรู้ความลับอะไรอีก.. แต่พลังเหนือธรรมชาติของเขาก็ไม่ได้ช่วยให้เขาหลีกเลี่ยงที่จะไม่ต้องรับรู้อะไรได้.. เขาเริ่มเข้าสู่ขั้นตอนของการทำร้ายตัวเอง..

ราวกับว่าเขาไม่อยากรื้อฟื้นความทรงจำที่เจ็บปวดเหล่านั้นอีก.. ซูซินเหยินเบือนหน้ามองออกไปทางนอกหน้าต่างที่มืดและเงียบ

ตอนที่ 70 – ที่รักของเธอ หนามที่ทิ่มแทงเขา (10)

เวลาผ่านไปพักใหญ่.. ซูซินเหยินกระพริบตาที่เหนื่อยล้าของเขา และเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง นี่ก็ห้าทุ่มห้าสิบแปดนาที่แล้ว เหลืออีกเพียงสองนาทีก็จะเลยวันเกิดของเธอแล้ว

ซูซินเหยินหันกลับมามองใบหน้าแสนสวยที่ยังคงหลับอยู่ เขาหลับตาลงเบาๆ ขณะที่ก้มลงประทับริมฝีปากของเขาลงบนหน้าผากของเธอ

-รู้ไม๊.. คุณรู้ไม๊ว่าผมอยากจะทำดีกับคุณแค่ใหน? แต่ผมก็ทำไม่ได้.. ผมไม่กล้าพอ..-

ซูซินเหยินประทับริมฝีปากอยู่บนผิวของซ่งจิงเฉินอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นว่า “สุขสันต์วันเกิดนะติงติง..”

เมื่อเขาพูดจบ เช้าวันใหม่ก็มาถึงพอดี

.....

เมื่อซ่งจิงเฉินลืมตาขึ้นมา.. ก็เป็นเวลาเช้าตรู่พอดี วันนี้ท้องฟ้ามืดมัวปกคลุมไปด้วยหมอกหนา ดูราวกับจะมีหิมะตก

ซ่งจิงเฉินมองนาฬิกาบนผนัง แปดโมงเช้าแล้ว อีกสองชั่วโมงเป็นเวลาเข้างานของเธอ.. เธอหาวและบิดขี้เกียจ แล้วซุกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม มือของเธอเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างหมอนอย่างคุ้นเคย.. แต่เธอกลับไม่พบอะไร

ซ่งจิงเฉินขมวดคิ้วในขณะที่มือยังคงควานหาต่อไป.. เธอลุกขึ้นนั่งทันที และเมื่อเธอมองเห็นปลอกหมอนสีขาว เธอถึงกับอึ้งไป เธอยังคงส่งสายตาสำรวจไปรอบๆตัว แล้วจากนั้นตาของเธอก็เบิกโพลง

นี่ไม่ใช่ห้องนอนของเธอ.. นี่คือห้องนอนของซูซินเหยิน.. แล้วเธอมาอยู่ที่ห้องของเขาได้ยังไง?

ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นค่อยๆปรากฏขึ้นในใจของซ่งจิงเฉิน.. เธอรอจินยี่หนานอยู่ที่โรงแรมปักกิ่งตลอดทั้งวัน แล้วเธอก็ได้รับข้อความจากถังหยวน แล้วเธอก็กระดกไวน์หมดไปหลายขวด..

เมื่อเธอนึกมาถึงตอนนี้.. ซ่งจิงเฉินก็เห็นภาพตัวเองในกระจก – เธอกำลังสวมเสื้อเชิ้ตผู้ชายสีขาว...

หมายความว่า.. หลังจากที่เธอเมา มีบางอย่างเกิดขึ้น และเธอก็ตื่นขึ้นมาบนเตียงของซูซินเหยิน และสวมเสื้อเชิตของเขา..

เธอค่อยๆคิดลำดับเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น.. แล้วจู่ๆร่างกายของเธอก็กระตุกราวกับถูกไฟช็อต กระเด้งลงจากเตียงบ่นพึมพำๆ “อย่าบอกนะว่าไอ้บ้าซูฉวยโอกาสตอนที่ฉันหมดสติเมื่อคืนนี้..”

...

เช็งจิงฉงหันกลับมามองซูซินเหยินที่นั่งอยู่ในรถตั้งแต่หกโมงเช้าอีกครั้ง จนถึงตอนนี้.. เขายังไม่สั่งคนขับรถให้ออกรถ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามว่า.. “CEO ซูคะ.. เราจะไปกันได้หรือยังคะ?”

ซูซินเหยินที่กำลังโฟกัสกับโน๊คบุ๊คตรงหน้า เงยหน้าขึ้นมาตามเสียงของเช็งจิงฉง เขาหยิบแก้วกาแฟด้านข้างขึ้นดื่ม แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้จิบกาแฟในถ้วย เสียงของซ่งจิงเฉินก็ลอยเข้ามาในหูของเขา -อย่าบอกนะว่าไอ้บ้าซูฉวยโอกาสตอนที่ฉันหมดสติเมื่อคืนนี้..-

ซูซินเหยินสะดุ้งจนกาแฟกระเด็นหกเลอะเทอะเต็มคีย์บอร์ด เช็งจิงฉงรีบส่งกระดาษทิชชู่ให้กับเขา ซูซินเหยินไม่รับแต่กลับโฟกัสไปที่คำพูดของซ่งจิงเฉินที่เพิ่งพูดออกมาเมื่อครู่..

-ไอ้บ้าซู.. นี่เธอหมายถึงเขาหรือเปล่า?-

เช็งจิงฉงรีบหยิบโน๊ตบุ๊คจากเขาไปเช็ด เพราะดูเหมือนซูซินเหยินกำลังจมดิ่งอยู่กับการใช้ความคิด..

ซูซินเหยินจ้องมองตอไม้ที่อยู่นอกรถ และหลังจากนั้นไม่นาน เสียงพึมพำของซ่งจิงเฉินก็ดังเข้ามาในหูของเขาอีกครั้ง “เรื่องนี้มันแปลกๆ.. ตามร่างกายก็ไม่มีร่องรอยอะไร และก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดตรงใหนเลย..”

ซูซินเหยินขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย.. เขารู้ว่าคนขับรถและเช็งจิงฉงไม่ได้ยินที่ซ่งจิงเฉินพูด แต่ใบหูของเขากลับร้อนไปหมด..

“เท่าที่จำได้.. ผู้ชายคนนี้ป่าเถื่อนแล้วก็กักขฬะมาก.. นี่แสดงว่าเขาไม่ได้ฉวยโอกาสทำอะไรหรือนี่..”

ซูซินเหยินได้ยินเสียงถอนหายใจของซ่งจิงเฉินอย่างชัดเจน.. เขาหน้ามุ่ยเล็กน้อย และลึกลงไปในดวงตาของเขาก็ปรากฏล่องรอยของความเศร้าและสิ้นหวัง..