ประกาศิตรัก : ตอนที่ 59-60 : คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ (9-10)
ตอนที่ 59 – คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ (9)
ซ่งจิงเฉินจับโต๊ะเพื่อพยุงตัวเองขึ้นยืน และเดินตรงไปที่ประตู สายตาของเธอพร่ามัวไปหมด ร่างกายก็โซเซไม่มั่นคง..
“คุณผู้หญิงระวังนะครับ..” พนักงานเสริฟเตือนเธอและกำลังจะเข้าไปช่วยพยุงแขนของเธอ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะไปถึงตัวซ่งจิงเฉิน เธอก็ล้มลงใส่เก้าอี้แล้วร่างทั้งร่างก็ตกลงไปกับพื้น
พื้นห้องถูกปูด้วยพรมหนา.. ซ่งจิงเฉินจึงไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร เธอนอนลงไปกับพื้น ดวงตาแดงกร่ำคู่นั้นเต็มไปด้วยน้ำตา..
พนักงานเสริฟรีบนั่งลงข้างๆเธอและถามด้วยความเป็นห่วง.. “คุณผู้หญิงครับ.. เป็นยังไงบ้างครับ?”
ซ่งจิงเฉินเงยหน้ามองหาต้นทางของเสียงและเริ่มคร่ำครวญ “ฉันจะทำยังไงดีเพื่อจะได้ไม่ต้องไปนรก? ทำไมฉันจะต้องไปที่นรกนั่นในวันเกิดของตัวเองด้วย?”
ซ่งจิงเฉินจับแขนเสื้อของพนักงานเสริฟไว้แน่นราวกับว่าเขาจะช่วยอะไรเธอได้ “บอกฉันสิ.. ฉันต้องทำยังไงถึงไม่ต้องไปที่นรกนั่น?”
พนักงานเสริฟไม่รู้ว่า ‘นรก’ ที่หญิงสาวพูดถึงคืออะไรกันแน่ แต่เขาสรุปเอาเองว่าน่าจะเรื่องเกี่ยวกับที่ทำงาน เขาจึงตอบเธออย่างสุภาพว่า “คุณผู้หญิงครับ.. คุณเมามากแล้ววันนี้ และผมว่าคุณคงไปทำงานไม่ได้แล้วล่ะ ทำไมคุณไม่โทรหาเจ้านายและขอลาหยุดหนึ่งวันล่ะ?”
-ลาหยุดงั้นเหรอ?- ซ่งจิงเฉินตาโตทันที..
“ใช่แล้ว.. ลาหยุด.. ฉันต้องการลาหยุดหนึ่งวัน..” ซ่งจิงเฉินพยักหน้าและพึมพำกับตัวเอง เธอรีบหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและเลื่อนไปยังรายชื่อผู้ แต่เธอก็หาเบอร์ของซูซินเหยินไม่เจอ เธอจึงยื่นโทรศัพท์ให้กับพนักงานเสริฟและบอกกับเขาว่า.. “ช่วยหาชื่อที่พิมพ์ว่า -ไอ้บ้าซู- ให้หน่อย?”
.....
ซูซินเหยินมีประชุมด่วนในช่วงเย็น.. และเมื่อเขามาถึงที่ออฟฟิสก็ราวหนึ่งทุ่มแล้ว..
ซูซินเหยินทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า.. แล้วใช้นิ้วลงนวดตรงกลางระหว่างคิ้ว และตรงหัวตา เขาเหลือบไปเห็นกล่องเค้กวันเกิดที่ตกแต่งอย่างประณีตสวยงาม
ซูซินเหยินนิ่งไปชั่วครู่.. ก่อนจะหันไปจ้องมองกล่องอย่างจริงจัง จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นช้าๆและเดินตรงไปยังกล่องนั่น กล่องด้านบนใส.. เผยให้เห็นหน้าเค้กที่ตกแต่งด้วยครีมอยู่ข้างใน
ประตูห้องทำงานถูกผลักให้เปิดออกและตามด้วยเสียงเคาะประตูอีกหนึ่งชุด ซูซินเหยินขมวดคิ้วขณะที่หันไปมอง เช็งจิงฉงเดินเข้ามาเดินเข้ามาอย่างรีบร้อนพร้อมด้วยเอกสารในมือหลายชุด “CEO ซูคะ.. เอกสารพวกนี้เป็นเอกสารด่วน..”
เช็งจิงฉงหยุดนิดหนึ่งเมื่อเหลือบไปเห็นเค้กที่วางอยู่ข้างซูซินเหยิน ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงปกติว่า “..ที่ท่านต้องเซ็นต์ค่ะ”
ซูซินเหยินพยักหน้าขณะที่หยิบเอกสารมา.. เขาเปิดเอกสารดูและเมื่อมั่นใจว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้ว เขาก็เดินอ้อมโต๊ะในห้องทำงานเพื่อจัดการเซ็นต์เอกสารเหล่านั้น ซูซินเหยินคืนเอกสารที่เซ็นต์เรียบร้อยแล้วให้กับเช็งจิงฉง ขณะที่เลขาของเขากำลังจะหันหลังเดินออกไป จู่ๆซูซินเหยินก็เรียกเธอไว้..
“เดี๋ยวก่อน..”
เช็งจิงฉงหันกลับมาด้วยความประหลาดใจ “มีอะไรจะสั่งเหรอคะ CEO ซู?”
ริมฝีปากของซูซินเหยินเหยีดเป็นเส้นตรง.. หลังจากเงียบอยู่ราวสองวินาที เขาก็ชี้ไปที่เค้กบนโต๊ะและพูดว่า “เอานี่ไปทิ้ง..”
วันนี้ของทุกๆปี.. ซูซินเหยินจะโทรบอกให้เธอสั่งเค้กวันเกิดในตอนเช้า.. และก็จะสั่งให้เธอนำไปทิ้งในตอนเย็น..
แม้จะเป็นแบบนี้อยู่ทุกๆปี.. เช็งจิงฉงก็ยังคงสะดุ้งนิดหนึ่งก่อนจะพยักหน้าและตอบด้วยเสียงเบาๆ “ค่ะ” แล้วจึงยกกล่องเค้กออกไปจากห้องทำงานของเขา
ตอนที่ 60 – คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ (10)
เมื่อได้เวลาหนึ่งทุ่มตรง.. เช็งจิงฉงก็กลับมาที่ห้องทำงานของซูซินเหยิน และเห็นชายหนุ่มยืนนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆอยู่ที่หน้าต่างบานใหญ่ กำลังจ้องมองไปที่แสงไฟในเมือง ท่าทางของซูซินเหยินในแบบนี้ทำให้ดูมีเสน่ห์แบบเศร้าๆไม่เหมือนใคร เช็งจิงฉงถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ และยืนเปิดประตูนิ่งอยู่แบบนั้น..
ซูซินเหยินไม่ได้หันกลับไปมอง.. แต่เขาก็รู้ว่ามีใครบางคนยืนอยู่ด้านหลัง เขาคอยอยู่ราวสามสิบวินาที และเมื่อไม่ได้ยินเสียงอะไร เขาจึงถามเสียงเบาว่า “มีอะไร?”
เช็งจิงฉงตัวสั่นด้วยความตกใจ.. แม้เธอจะรู้ว่าชายหนุ่มไม่ได้หันมามองเธอ แต่เธอก็รีบหลบตาลงต่ำและพยายามพูดให้ปกติที่สุด “CEO ซูคะ.. คุณมีนัดทานข้าวเย็นตอนสองทุ่มค่ะ รถพร้อมแล้ว และได้เวลาออกเดินทางแล้วค่ะ”
ซูซินเหยินไม่ตอบ แต่ยังคงยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง เมื่อเขาหันกลับมา โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น เช็งจิงฉงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและยื่นให้กับซูซินเหยิน “CEO ซูคะ.. สายของคุณค่ะ”
ซูซินเหยินรับโทรศัพท์มาและใบหน้าที่นิ่งเฉยของเขาก็ก้มลงเพื่อมองดูชื่อผู้ที่โทรเข้ามา เช็งจิงฉงมั่นใจว่าเธอเห็นนิ้วของซูซินเหยินสั่นอย่างแรงอยู่แว้ปหนึ่ง
เธอเข้าทำงานในตำแหน่งเลขาของซูซินเหยินที่เอสทีเอ็มไพร์ (ST Empire) ตั้งแต่จบมหาวิทยาลัยใหม่ๆ เธออยู่เคียงข้างเขามานานหลายปี และประสบภาวะขึ้นๆลงๆของบริษัทก็หลายครั้ง และในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ เธอเองก็ไม่เคยพบว่าจะมีเรื่องอะไรที่สามารถกระตุ้นอารมณ์ความรู้สึกของนายใหญ่ได้เลย แต่สายที่เข้ามานี้.. กลับทำเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน..
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น.. เช็งจิงฉงจึงแอบมองโทรศัพท์ของซูซินเหยินอย่างรวดเร็วและพบว่า.. ชื่อที่อยู่บนหน้าจอนั้นไม่ใช่ชื่อบุคคล แต่เป็นประโยคสั้นๆ -คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ-
คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ.. โห..เจ้าบทเจ้ากลอน.. ไม่อยากจะเชื่อว่า CEO ซูก็มีโมเม้นต์แบบนี้ด้วยเหรอ?
เช็งจิงฉงลืมตาขึ้นมองซูซินเหยิน และค่อนข้างประหลาดใจเมื่อเห็นเขาจ้องมองสายที่เข้ามาอย่างเหม่อลอย เช็งจิงฉงยังคิดว่าด้วยนิสัยของซูซินเหยิน.. เขาคงไม่รับสายอย่างแน่นอน แต่จู่ๆเขากลับกดรับสายและโบกมือให้เธอออกไปนอกห้อง
เช็งจิงฉงโค้งคำนับแสดงความเคารพก่อนจะหันหลังเดินออกไป ซูซินเหยินรอจนประตูปิดเขาจึงค่อยเอ่ยคำ.. “สวัสดี” ในโทรศัพท์ ปลายสายเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะได้ยินเสียงซ่งจิงเฉินงึมงำไม่ชัดเจน “ฉันต้องการลาหยุดหนึ่งวัน!”
ลาหยุดหนึ่งวัน? เพื่อไปฉลองวันเกิดกับจินยี่หนานอย่างงั้นเหรอ? เขารู้ว่านี่ไม่น่าจะใช่เหตุผลที่เขาโทรหาเธอ...
สายตาของเขาเย็นชาและตอบกลับไปโดยไม่ต้องคิด.. “ฝันไปเถอะ!”
“ซูซินเหยิน.. ฉันต้องการลาหยุดหนึ่งวัน!” ซูซินเหยินขมวดคิ้วที่ได้ยินซ่งจิงเฉินเรียกชื่อของเขา และก่อนที่เขาจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ซ่งจิงเฉินก็สำรอกเหตุผลบ้าบอออกมามากมาย.. “ฉันต้องการลาหยุด.. เพราะฉันป่วย! เพราะฉันจะไปแต่งงาน! เพราะฉันจะไปคลอดลูก!”
คิ้วของซูซินเหยินขมวดเข้าหากันจนเป็นล่องลึก.. “ซ่งจิงเฉิน.. นี่คุณเสียสติหรือเปล่า?”
“ซูซินเหยิน..” ซ่งจิงเฉินไม่สนใจคำพูดของซูซินเหยิน และยังคงตะโกนเหตุผลบ้าบอของเธอต่อไป.. “ฉันต้องอยู่บ้านดูแลลูกของฉัน! ฉันไม่สนใจหรอกว่าคุณจะอนุมัติวันลาให้ฉันหรือเปล่า...”
ไอ้เวรเอ๊ย.. ฉันจะหยุด!
ซูซินเหยินโมโหจึงขู่เธอว่า.. “สองทุ่มตรง.. ถ้าผมยังไม่เห็นคุณอยู่ที่บ้านตอนสองทุ่มตรง.. ผมจะ..”
ก่อนที่ซูซินเหยินจะพูดจบ.. เขาก็ได้ยินเสียงผู้ชายที่ไม่คุ้นหูดังขึ้นที่ปลายสาย “สวัสดีครับ.. คุณเป็นเพื่อนของเจ้าของโทรศัพท์ใช่ไม๊ครับ?”
