ตอนที่แล้วตอนที่ 12 จุดชมวิวสวนตระกูลเสี่ยว
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 14 คำโกหกและข่าวลือ

ตอนที่ 13 ดอกบัวไฟแห่งความโกรธ


 

ตอนที่ 13 ดอกบัวไฟแห่งความโกรธ

 

 

การเดตของพวกหวังลิ่งนั้นราบรื่นกว่าที่เขาคิดไว้

 

เขาค่อนข้างพึงพอใจ โปรแกรมสุดท้ายที่พวกเขาเหลือก็คือการชมพลุดอกไม้ไฟ เขาคิดว่าการจบทริปเดตในวันนี้ด้วยดอกไม้ไฟมันก็ไม่เลว

 

กลับกันในหัวของซุนหรงนั้นคิดในทางตรงกันข้ามกับหวังลิ่ง

 

เดตนี้มันจืดชืดกว่าที่เธอวางแผนไว้...พระเจ้า! กว่าจะลากมาได้มันยากนะโว้ย! เธอไม่อยากจะยอมแพ้ตอนนี้!

 

เด็กสาวขยิบตาให้หวังลิ่ง แต่ในใจของเธอกำลังคิดอย่างหนัก... [หลังจากดอกไม้ไฟจบ เราจะไปทำอะไรกันดี...อะไรดีนะ?]

เช่นหาที่เงียบๆ มืดๆ สองต่อสอง...

 

พูดคุยกันหรือทำเรื่องอย่างว่า...

 

เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืน คู่รักหลายคู่ก็มารวมตัวกันที่ทะเลสาบกลางสวนเพื่อมารอชมพลุดอกไม้ไฟ

 

หวังลิ่งและซุนหรงเลือกบริเวณที่ค่อนข้างเงียบและเปลี่ยวเป็นที่รอนั่งชมพลุดอกไม้ไฟ

 

และก็เป็นอีกครั้งที่สถานการณ์กลับมาอึดอัด

 

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลก พวกเขาอยู่ใกล้กันแค่เอื้อมแต่มันยากที่จะเอื้อมถึง

 

ซุนหรงรู้สึกอนาถตัวเองมากมันไม่ใช่เรื่องง่ายในการวางแผนการเดตนี้ แต่ตอนนี้เธอเหมือนคนโง่เธอได้ลืมไปหมดแล้วว่าเธออยากจะพูดอะไร

 

หวังลิ่งก็เหมือนกัน ถ้าเป็นปกติเขาจะรับมือกับเหตุการณ์นี้โดยการลบความทรงจำรวมไปถึงความชอบความสนใจของคนอื่นที่มีต่อหวังลิ่ง มันจะทำให้เขาสามารถดำเนินชีวิตอย่างปกติต่อไปได้ หลานสาวแห่งม่านน้ำฮวงโหกรุ๊ปเป็นตัวปัญหาสำหรับเขามากเกินไป

 

ระหว่างที่กำลังชมท้องฟ้า เขากำลังคิดหาทางที่จะร่ายวิชาลบความทรงจำ และทันใดนั้นเองหนังตาขวาของเขาก็กระตุกอย่างรุนแรง

 

หัวใจหวังลิ่งแทบหยุดเต้น สัญญาณเตือนหายนะ? ทำไมมันถึงแจ้งเตือนตอนนี้?

 

ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรเพราะหนังตาเขากระตุก หวังลิ่งตั้งตัวรับมือทันที!

 

และทันใดนั้นเองดอกไม้ไฟก็เริ่มขึ้น

 

บนเวทีสูง คนจากตระกูลเสี่ยวได้รวมไฟ2สีเข้าด้วยกัน เปลวไฟค่อยๆแปรเปลี่ยนกลายเป็นลูกไฟดอกบัวลอยขึ้นไปบนอากาศ

 

ลูกไฟดอกบัวค่อยลอยตัวขึ้นไปบนท้องฟ้าเหมือนโคมลอย และกลีบดอกบัวซึ่งมีทั้งหมด7สีค่อยๆบานออก

 

*ปุ้ง!*

 

กลุ่มแสงสวยงามรวมตัวกันเป็นก้อน ราวกับว่ามันดูดแสงจากดวงดาวบนท้องฟ้า และระเบิดกลางอากาศ สาดประกายแสงสีม่วงแดงสวยงามเต็มท้องฟ้ายามค่ำคืน

 

ทุกคนรู้สึกผ่อนคลายเมื่อได้เห็นดอกไม้ไฟสวยๆเหล่านั้น (ยกเว้นหวังลิ่ง)

 

ทันใดนั้นเองหวังลิ่งก็เห็นผู้ชาย2คนเข้ามาใกล้พวกเขาอย่างรวดเร็ว

 

สัญชาตญาณของเขาบอกว่าพวกเขามาเพื่อลักพาตัวซุนหรง

 

ซุนหรงไม่ได้สังเกตเลยว่ามีชาย2คนเข้าประชิดพวกเขาจากข้างหลัง

 

และเมื่อเธอรับรู้ถึงอันตรายจากด้านหลังมันก็สายเกินไป

 

ชายชุดดำคนหนึ่งจับล็อคหัวไหล่เธอ ในขณะที่อีกคนจ่อปืนไปที่หลังของหวังลิ่ง

 

“พวกแกเป็นใคร? ต้องการอะไร?” ซุนหรงเริ่มรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่โดยรวมถือว่าเธอใจเย็นกว่าที่หวังลิ่งคิดไว้

 

เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ซุนหรงเป็นถึงอนาคตผู้รับช่วงต่อบริษัทม่านน้ำฮวงโหกรุ๊ป ในสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้เธอยังคงรักษาความเยือกเย็นไว้ได้

 

หนึ่งในชายชุดดำพูดขู่ “พวกเราไม่ได้อยากจะทำร้ายมิสซุนหรงและ...แฟนของคุณ? แต่เราหวังว่ามิสซุนหรงจะไม่ขัดขืน และมากับเราเงียบๆ ถ้าไม่...เราก็ไม่การันตีว่าปืนกระบอกนี้จะไม่ลั่นไก”

 

เหงื่อเย็นเฉียบไหลลงมาจากหน้าผากของซุนหรง

 

เธอรู้ว่าปืนกระบอกนั้นบรรจุกระสุนอัดพลังวิญญาณ ซึ่งหมายความว่ามันสามารถเจาะทะลุร่างของผู้ฝึกตนระดับแรกเริ่มลมปราณได้ ซุนหรงได้รับการสอนในภาวะเหตุการณ์เช่นนี้มา เธอรู้ว่าควรจะตอบสนองยังไงกับเหตุการณ์นี้

 

เธอกัดฟันตอบ “เขาก็แค่เพื่อนร่วมชั้น ไม่ใช่แฟนของฉัน! อะไรที่แกต้องการ แกมาเอาจากฉันนี่ แค่ฉันไปก็พอใช่ไหม? ปล่อยเพื่อนของฉันไป”

 

จากพละกำลังจากมือของพวกเขา ซุนหรงสามารถบอกได้ว่าคนพวกนี้อยู่ระดับแก่นแท้ปราณทองคำ และเป็นนักฆ่าอันดับต้นๆ พวกเธอไม่มีโอกาสที่จะหนี

 

“พวกแกมาจากเงาสายธาร?”

 

ซุนหรงเหลือบไปเห็นตราสัญลักษณ์บนเสื้อของชายชุดดำเธอจำมันได้

 

เงาสายธาร เป็นองค์กรนักฆ่าที่มีชื่อเสียงในประเทศนี้ ซึ่งรับจากทั้งงานลักพาตัวและฆ่า พวกเขาเป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องความเป็นมืออาชีพ และไม่เปิดเผยความลับของลูกค้าที่จะนำไปซึ่งความไม่ปลอดภัยในตัวลูกค้า คนที่มีเงินพอที่จะจ้างนักฆ่าเหล่านี้ได้ อย่างน้อยต้องมีอำนาจไม่น้อยกว่าม่านน้ำฮวงโหกรุ๊ป

 

ม่านน้ำฮวงโหกรุ๊ปได้สร้างศัตรูไว้ทั้งในและนอกประเทศ ใครกันที่คิดร้ายกับเธอ? แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องนั้น

 

ซุนหรงรู้ว่าทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้คือการลดจำนวนตัวประกัน และค่อยหาทางขอความช่วยเหลือ

 

ในขณะนั้นเองหวังลิ่งก็กำลังอ่านความคิดของซุนหรง

 

เขาเห็นด้วยว่านั่นเป็นการแก้ปัญหาขั้นพื้นฐาน

 

แต่คนร้าย2คนนี้เตรียมตัวมาดี

 

ชายชุดดำคนหนึ่งหยิบยาเม็ดสีดำออกมาจากกระเป๋ากางเกง “นี่เป็นยานอนหลับ มันจะทำให้คุณหลับอย่างรวดเร็วหลังจากกลืนมันลงไป ถ้าเพื่อนของคุณกินมันพวกเราจะปล่อยมันไป” นี่เป็นการป้องกันไม่ให้หวังลิ่งไปขอความช่วยเหลือจากคนอื่น

 

ด้วยการที่มีคนอยู่เยอะ บอกตามตรงหวังลิ่งไม่อยากจะออกแรงกับคนพวกนี้ ทางออกที่ง่ายที่สุดคือการกินยานั่นลงไปแล้วแกล้งหลับ จากนั้นทำตามแผนการของซุนหรงให้คนของม่านน้ำฮวงโหจัดการ

 

[…มันก็เป็นความคิดที่ไม่เลว เราสามารถฉวยโอกาสนี้และจบการเล่นละครการเดตครั้งนี้] หวังลิ่งคิด

 

แต่เมื่อเขาเอื้อมมือไปหยิบยาเม็ดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงในหัวใจของซุนหรง [ดีแล้ว...ตราบใดที่นายปลอดภัยและหนีไปได้!]

 

“...”

 

หวังลิ่งชะงัก ตาของเขาก็เบิกกว้าง

 

บรรยากาศรอบข้างเปลี่ยนเป็นเงียบเชียบ ท่ามกลางความวุ่นวายทั้งพลุดอกไม้ไฟ เขาก้มหัวลง เขาปลดผนึกขีดจำกัดสัมผัสทั้ง5ของเขา จนเขาสามารถได้ยินเสียงลมหายใจที่สั่นกลัวของซุนหรง

 

แม้ว่าเธอจะถูกสั่งสอนจากตระกูลใหญ่ แต่ท้ายที่สุดเธอก็ยังเป็นแค่เด็กสาวที่เปราะบาง

 

“...”

 

สีหน้าของหวังลิ่งเปลี่ยนไปเนื่องจากความโกรธ และเขาไม่ปริปากแม้แต่คำเดียว

จากที่ชายชุดดำทั้ง2คนเห็น หวังลิ่งขยี้ยาด้วยมือเปล่าแตกละเอียดเป็นฝุ่นผง

 

มันทำอะไรของมัน! ใบหน้าของชายชุดดำบิดเบี้ยวจากความโกรธ [มันตั้งใจจะยั่วโมโห? ไอเด็กเหลือขอ! มันคิดว่ามันอยู่ระดับวิญญาณก่อกำเนิดหรือแก่นแท้วิญญาณหรือยังไงกัน?]

 

หวังลิ่งลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้และส่งคลื่นพลังน่ากลัวออกไป

 

เมื่อพวกเขากำลังจะลั่นไก หวังลิ่งก็ขยับตัวในเวลาเดียวกัน มือทั้ง2ของเขาขยับด้วยความรวดเร็วดั่งงูสายฟ้า ไม่มีใครตามความเร็วของเขาทัน เขาคว้าปืนไว้ด้วยคือคู่นั้น

 

[คุณภาพก็ไม่แย่…] หวังลิ่งคิด เขาลูบๆคลำๆปืนเหมือนเขากำลังเล่นอยู่กับของเล่น

 

เทียบกับร่างกายอันแข็งแกร่งของเขาแล้วมันยังอ่อนไป

 

“แก...”

 

นักฆ่าจากเงาสายธารตอบสนองช้าเกินไป

 

เสียง *แคร๊ก!* ดังเข้าเต็มสองหูนักฆ่า

 

พวกเขาตกใจกับภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาพวกเขา

 

หวังลิ่งขยี้ปืนแตกเป็นผุยผงคามือของเขา

 

ซากฝุ่นผงของปืนนั้นโดนลมพัดปลิวไป

 

“อะไรกันวะเนี่ย...” ชายชุดดำทั้ง 2 มองด้วยตาเบิกกว้าง ปืนบ้านั่นทำมาจากเหล็กดำสวรรค์ชั้น9!

 

ซุนหรงก็อยู่ในอาการตกใจเช่นกัน เธอไม่เข้าใจว่าอะไรเกิดขึ้น หวังลิ่งเขาก็แค่ระดับแรกเริ่มลมปราณ...ทำไมเขาถึงมีพลังมากมายขนาดนี้?

 

“ไม่ทราบว่า คุณเป็นใคร?” ใบหน้าและน้ำเสียงของนักฆ่าทั้ง 2 เปลี่ยนไปเนื่องจากความหวาดกลัว

 

พวกเขาพยายามที่จะหนี แต่ทว่าพลังกดดันวิญญาณทำให้พวกเขาไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้!

 

หลังจากปัดฝุ่นออกจากกางเกงเขา หวังลิ่งเงยหน้าขึ้นและจ้องไปยังพวกเขา

 

มันก็แค่การขยับร่างกายอย่างปกติ แต่กลับทำให้นักฆ่าทั้ง2ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

 

“แก...แกเป็นตัวอะไร?”

 

คลื่นพลังวิญญาณจากเด็กอายุ16ปี มันมากกว่า10ล้านเท่าของคนที่เคยถูกพวกเขาฆ่า

 

ราวกับว่าพวกเขากำลังเห็นราชาปีศาจสูง1แสนฟุต พวกเขารู้สึกเหมือนความตายกำลังหายใจรดต้นคอของพวกเขาอยู่

 

แต่ต่อให้พวกเขาตายพวกเขาก็จะไม่มีวันเปิดเผยว่าใครเป็นผู้ว่าจ้าง

 

“...แกต้องการอะไร?”

 

[ไม่มี ฉันก็แค่อยากจะส่งพวกแกไปสวรรค์] หวังลิ่งตอบภายในหัวของพวกเขา เขาบีบคอและยกพวกมันขึ้นด้วยมือทั้ง2ข้าง ราวกับว่าเขากำลังบีบคอไก่

 

เลียนแบบท่าของผู้ทำการแสดงบนเวที ทันใดนั้นเขาก็ เปลี่ยนนักฆ่าให้กลายเป็นก้อนพลังวิญญาณ ลดขนาดของมันให้เป็นก้อนพลังวิญญาณขนาดเล็ก และค่อยๆรวมมันเข้าด้วยกันเป็นลูกบอลวิญญาณ เขาเปลี่ยนลูกบอลวิญญาณให้เป็นลลูกบอลไฟและส่งมันขึ้นสู่ท้องฟ้ายามค่ำคืน

 

*ปุ้ง!*

 

จากนั้นไม่นาน “ดอกบัวไฟแห่งความโกรธ” ก็ระเบิดบนท้องฟ้าเคียงคู่กับดอกไม้ไฟอันอื่นๆ

 

แสงระยิบระยับสวยงามสาดส่องไปทั่วทุกทิศทาง และค่อยๆจางลงกลายเป็นละอองดาวก่อนจะจางหายไป

 

หวังลิ่งมองดอกไม้ไฟที่ค่อยๆเลือนหายไปอย่างเงียบๆ และปัดฝุ่นออกจากมือ เขาพึ่งใช้วิชาที่หายสาบสูญของตระกูลเสี่ยว “วิชาดอกบัวไฟแห่งความโกรธ” มันก็ไม่ยากอย่างที่เขาคิด

 

...........................

 

 

ขณะที่เขาโยนลูกบอลแสงไปในอากาศหวังลิ่งได้ทำการแยกความทรงจำจากนักฆ่าทั้ง2ออกมา หลังจากคืนนั้นเขาได้สร้างเป็นไฟล์ข้อมูล และส่งไปยังม่านน้ำฮวงโหกรุ๊ปแบบนิรนาม

 

หลังจากนั้น หวังลิ่งใช้ช่วงเวลาวันหยุดที่เหลือกำจัดผลกระทบที่เกิดจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นซึ่งมันอาจจะนำพาความเดือดร้อนมาให้แก่เขาในอนาคต

 

4 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด