ตอนที่แล้วตอนที่ 3 ราชาปีศาจคางคกกลืนฟ้า
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 5 ลูกของคนอื่น

ตอนที่ 4 หนึ่งในล้าน พลังวิญญาณจอมราชันย์


 

ตอนที่ 4 หนึ่งในล้าน พลังวิญญาณจอมราชันย์

 

 

การบุกรุกของปีศาจเมื่อ 6 ปีก่อน มันอาจจะเป็นเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในจีนนับตั้งแต่อดีต

 

พลังวิญญาณที่ตกค้างทำให้โครงสร้างของมิติเวลาบิดเบี้ยว จึงทำให้เกิดรูรั่วระหว่างโลกปีศาจกับโลกมนุษย์ ภายในระยะเวลา 1 คืนได้เกิดความเสียหายอย่างมหาศาลต่อจีน ระบบเศรษฐกิจสูญเสียกว่าแสนล้าน

 

ที่น่าแปลกก็คือพวกปีศาจล่าถอยกลับไปเร็วเหมือนตอนที่พวกมันบุกมา ในระยะเวลาไม่กี่วันนั้นก็ทำให้เกิดเหล่าวีรบุรุษจำนวนมากเราเรียกพวกเขาว่า “ผู้ฝึกตนแห่งปี”

 

โจวยี่ผู้ซึ่งสังหารคางคกกลืนฟ้าระดับ 5 ด้วยวิชาผ่าท้องฟ้าก็เป็นหนึ่งในนั้น

 

นอกจากโจวยี่ หวังลิ่งยังจำได้ว่ามีทั้งหมด 9 คนที่ได้รับรางวัลนั้นแต่เขานึกชื่อพวกนั้นไม่ออก เขาจำได้แค่ชื่อพวกเขาเกี่ยวกับพระอาทิตย์หรือก้อนเมฆอะไรสักอย่าง

 

ณ ตอนนั้น หวังลิ่งเดินเล่นอยู่ในเมืองซิงยวี่*คนเดียว เขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ห่างออกไป 3000 ลี้จากกลางเมือง เป็นหมู่บ้านที่ไม่ใหญ่อยู่ติดกับขอบเมืองซิงยวี่ ถึงแม้ว่ามันจะไกลมากแต่หวังลิ่งใช้เวลาเดินทางเพียง 5 นาทีถึงใจกลางเมือง

*(Xingyu อ่านว่าซิง-ยวี่ แปลว่าดวงดาว)

 

และเหตุผลที่เขาเดินทางกว่าพันลี้ถึงเมืองซิงยวี่ ก็เพื่อมาซื้อขนมบะหมี่กึ่งกำเร็จรูปรุ่นลิมิตเต็ด เขาจำได้ว่าเจ้าขนมที่ชื่อว่า สมอลแรคคูน (Small Raccoon) จะแถมลิมิตเต็ดการ์ดซึ่งวางขายแค่ในเมืองซิงยวี่เท่านั้น เขาบอกว่าหากใครเจอเจ้าการ์ดใบนั้น คนนั้นจะได้สิทธิ์กินขนมฟรีไปอีก 200 ปี

 

สำหรับหวังลิ่งแล้วมันยากที่จะต้านทานไหว

 

เจ้าขนมอันนี้มันอร่อยมาก มีคุณค่ามากเสียกว่าไอเท็มวิเศษในตลาด ต่อให้ไอเท็มชิ้นนั้นจะแพงหรือหายากขนาดไหน เมื่อมาอยู่ในมือหวังลิ่งมันก็ทนได้แค่ไม่กี่นาทีก่อนมันจะพัง แต่ขนมอันนี้ไม่เป็นเช่นนั้น

 

ต่อให้มันแตกละเอียดมันก็ยังไม่เป็นอะไรเขาตั้งให้มันเป็นขนมที่ดีที่สุดในโลก

 

เขารีบไปที่ร้านขายขนมนั่นแต่ทันใดนั้นเองประตูมิติก็เปิดออกปราศจากการแจ้งเตือนใดๆ มาพร้อมกับเสียงอันดังก้อง

 

เขาจำเหตุการณ์ในครั้งนั้นได้แม่น ท้องฟ้าแยกออกจากกันเหนือร้านขนมบะหมี่คลื่นการสั่นสะเทือนอันรุนแรงทำให้ร้านนั้นพังลงแทบจะในทันที

 

เขาจำอะไรได้ไม่มากนักว่าต่อจากนั้นว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน สิ่งหนึ่งที่เขาจำได้คือเขาโมโหมากเขาจึงมองหาที่ระบายอารมณ์!

 

และจังหวะนั้นเองเขาก็เห็นอะไรบางอย่างที่มี่ขนาดใหญ่ตกลงมาจากฟ้า....

 

มันเป็นตัวอะไรสักอย่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อและมีสีฟ้า ดวงตาของมันสั่นไหวส่องแสงอย่างแปลกๆ -มันเป็นคางคกตัวสีฟ้าที่ใหญ่มาก

 

นี่ถือว่าเป็นปีศาจที่ตัวใหญ่ที่สุดเท่าที่เขาจำความได้

 

ทันทีที่เท้าซึ่งมีขนาดใหญ่ถึง3คนแตะลงบนพื้น ฝุ่นจากพื้นดินก็ฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณกว่า50ลี้

 

เจ้าคางคกกลืนฟ้าตัวนี้ช่างน่าสงสารที่ต้องมาเจอกับหวังลิ่ง มันจะรู้ไหมว่าอะไรที่กำลังจะเกิดขึ้นกับมัน?

 

คางคกไม่มีโอกาสแม้แต่จะร้อง หวังลิ่งต่อยเข้าไปที่ท้องของมันเพียงครั้งเดียว...

 

มันล้มลงกับพื้นและวิญญาณบินออกจากร่าง โชคยังดีมันยังมีโอกาสได้เห็นว่าใครเป็นคนต่อยมัน

 

.......................

 

 

เด็กอายุเพียง 10 ขวบเนี่ยนะ?

 

นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น?

 

ด้วยพลังวิญญาณเฮือกสุดท้ายของคางคก มันได้กลับไปเตือนปีศาจที่อยู่อีกฟากหนึ่งว่าอย่าเข้าใกล้โลกนี้เด็ดขาด

 

และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ว่า ทำไมปีศาจมันถึงถอยทัพกลับไปเร็วนักมันเป็นเพราะหวังลิ่งนั่นเอง

 

เรื่องของโจวยี่ที่ได้ชื่อเสียงจากการฆ่าคางคกกลืนฟ้านั้น หวังลิ่งไม่รู้เรื่องอะไรเลยเขารู้แค่ว่าเขาเสียใจมากที่เขาได้สูญเสียร้านขายขนมที่มีอายุกว่า100ปี

 

.............

 

 

และในตอนนี้เขาก็ยืนอยู่ต่อหน้ามันอีกครั้งในเวอร์ชั่นที่ตัวเล็กลงด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่

 

เขาคิดมาแล้วว่าอาจจะเป็นไปได้ที่โรงเรียนจะนำคางคกตัวนี้มาเป็นบททดสอบ เนื่องจากศิษย์เก่าของที่นี่เป็นคนสร้างชื่อเสียงไว้ แต่เขาก็ไม่คิดว่าทางโรงเรียนจะได้วิญญาณของมันและอัพเดทเข้าสู่ระบบแบบนี้

 

ทางด้านคางคกกลืนฟ้ามันจำคลื่นพลังได้ คลื่นพลังของเด็กที่ฆ่ามันด้วยหมัดเพียงหมัดเดียวถึงแม้ว่าคลื่นพลังนั้นจะถูกกลบไปบ้างแต่มันไม่มีทางลืมเด็ดขาด ต่อให้เวลาล่วงเลยไป 6 ปี มันก็ยังจำหวังลิ่งได้ขึ้นใจ

 

ทันทีที่มันเห็นหวังลิ่งมันก็ตัวแข็งทื่อ.....มันไม่ใช่ปีศาจที่กลัวจะโดนต่อยเป็นครั้งที่2 แต่มันกลัวว่าถ้ามันโดนต่อยครั้งนี้วิญญาณของมันอาจจะโดนทำลายไปด้วย

 

บอกตรงๆว่า หวังลิ่งก็ไม่รู้จริงๆว่าเขาจะทำยังไงดีเมื่อเจอหน้าคางคกตัวนี้อีก

 

ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่นั่นเอง เจ้าคางคกมันก็เริ่มเคลื่อนไหว -โดยที่มันล้มลงบนพื้นด้วยเสียงอันดังก้อง

 

และก็จบลงแค่นั้น.....

 

คางคกกลืนฟ้าล้มลงขาทั้ง4ของมันชี้ฟ้าและตาเหลือกเหมือนพึ่งโดนทำร้ายมา

 

ระบบแสดงเกรด -SSS!!!

 

“อะไรกัน? มันเกิดอะไรขึ้น? หวังลิ่งไม่ได้ปล่อยหมัดออกไปสักครั้ง”

 

“หรือระบบจะขัดข้อง?” หนึ่งในผู้คุมสอบพูดขึ้นจากสิ่งที่เขาเห็น

 

“มันไม่น่าเป็นไปได้...เครื่องมือทุกอย่างได้ผ่านการตรวจสอบมาเมื่อวาน มันไม่มีปัญหาอะไร”

 

“ฉันเข้าใจแล้ว!”

 

ผู้คุมสอบอีกคนหนึ่งร้องขึ้นมา “มันอาจจะเป็นไปได้ที่ว่า...นี่มันคือวิชาจิตสังหาร?”

 

หวังลิ่งทำหน้า = =

 

คางคกกลืนฟ้า = =

 

“มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้น”

 

ผู้คุมสอบท่านหนึ่งพูดด้วยเสียงเคร่งขรึม “มันก็มีคนประเภทที่มีความสามารถพิเศษ พวกเขาสามารถล้มปีศาจด้วยการปล่อยคลื่นพลังวิญญาณและรังสีสังหารออกมา...มันได้ถูกบันทึกไว้ในตำราผู้ฝึกตน”

 

“หรือว่านั่นคือพลังวิญญาณจอมราชันย์?”

 

ในตอนนั้นเอง ผู้คุมสอบทั้ง 3 คน ถอนหายใจยาวออกมา และร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น

 

ใช่แล้ว! มันต้องเป็นอย่างนี้!

 

นี่เป็นเพียงคำอธิบายเดียวที่ทำไมหวังลิ่งถึงสามารถล้มคางคกได้โดยแค่จ้องมัน

 

ในขณะที่หวังลิ่งกำลังเหม่อ หนึ่งในผู้คุมสอบก็เดินเข้ามาจับมือหวังลิ่ง “นักเรียนหวัง เธอเป็นความหวังของเราในโรงเรียนแห่งนี้!”

 

“.....”

 

“ขอให้ทุกคนปรบมือให้ หวังลิ่ง พวกเราจะคอยติดตามความก้าวหน้าของเธอ ในโรงเรียนอันดับที่ 60 แห่งนี้”

 

“.....”

 

.....................

 

 

หวังลิ่งเดินกลับบ้านด้วยสีหน้าพูดไม่ออกท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็น สายตาของเขาจ้องอยู่ที่กระดาษใบหนึ่งซึ่งเขียนไว้ว่า “ห้องพิเศษ” จากผู้อำนวยการโรงเรียน

 

แต่ในใจของหวังลิ่งกลับคิดว่า “นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันวะเนี่ย!!”

 

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด