ตอนที่แล้วตอนที่ 176 ความอับอายของมารปฐพี
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 178 ความตายอย่างเด็ดขาด

ตอนที่ 177 พบเจอฮู่หญิงเจียง


ตอนที่ 177 พบเจอฮู่หญิงเจียง

ในวันต่อมา มารปฐพีปิดกั้นตนเองเพื่อฟื้นฟูความแข็งแกร่งของตนเอง ในขณะที่หยางไค่กำลังดูดซับพลังของ ลูกแก้วชีพจรโลหิตแดง

ในเมื่อลูกแก้วชีพจรโลหิตแดงไม่มีพิษต่อตนเอง นอกจากนั้นกระดูกทองคำที่อยู่ภายในร่างการยังสามารถดูดซึมพลังของทุกสิ่งทุกอ่าง ดังน้นเขาจึงไม่ต้องกังวลถึงภัยอันตรายที่ตามมา

เวลาผ่านไปเกือบ 10 วัน สมบัติแห่งฟ้าสวรรค์ที่มีค่ายิ่งกว่าเงินทองต่างถูกพวกเขาทั้งสองดูดซับพลังจนเสร็จสิ้น

พลังความแข็งแกร่งของหยางไค่ซึ่งอยู่ในเขตแดนลมปราณหมุนเวียนขั้นที่ 3ได้ก้าวข้ามไปยังเขตแดนลมปราณหมุนเวียนขั้นที่ 4

เขามาถึงเกาะหยุนเซี่ยไม่ถึง 2 เดือน แต่ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นถึง 2 ระดับขั้น มันเป็นการมาเยือนเกาะหยุนเซี่ยอย่างไม่สูญเปล่า

สมบบัติวิเศษแห่งเกาะครึ่งซีกขวาถูกหยางไคเก็บเกี่ยวไปจนเกือบทั้งหมด ต้นตอแห่งกลิ่นอาแห่งปีศาจของสถานที่แห่งนี้ได้ถูกมารปฐพีดูดซับจนหมดสิ้น หลังจากวันเวลาเหล่านี้หยางไค่คาดเดาว่าเกาะครึ่งซีกขวาแห่งนี้จะไม่เหมือนเดิม มันจะไม่ใช่สถานที่ต้องห้ามสำหรับผู้ฝึกยุทธุ์แห่งเการะหยุนเซี่ยอีกต่อไป

ถึงเวลาที่ต้องออกจากที่นี้ !!

หยางไค่เดินลงจากยอดเขา ก่อนจะเดินตรงไปยังชายทะเล

ต้องการจะออกจากเกาะหยุนเซี่ย มีเพียงหนทางเดียวคือการนั่งเรือกลไฟกลับไป มันเป็นปัญหาใหญ่สำหรับหยางไค่ เรือที่ตนเองสร้างขึ้นมาคงไม่สามารถนำเขากลับไปยังเมืองไห่เฉิน หนทางเดียวของเขาในตอนนี้ คือการแย่งชิงเรือกลไฟของสำนักหยุนเซี่ย

แต่จะแย่งชิงมาด้วยวิธีการใด เมื่อแย่งชิงมาแล้วจะนำเรือออกไปอย่างไร

ในขณะที่กำลังคิดทบทวนถึงแผนการต่าง หยางไค่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากระยะไกล เขาเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ เขาได้ยินแม้แต่เสียงของคนคนหนึ่งกำลังหายใจ และยังได้ยินเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังต่อต้านและกล่าวขอร้องอ้อนวอน

สีหน้าของหยางไค่แปรเปลี่ยนเป็นความเคร่งเครียด เขารีบวิ่งออกไปยังสถานที่ห่างไกล

เมื่อไปถึงต้นตอแห่งเสียง เป็นอย่างที่เขาคาดการณ์เอาไว้ สำนักหยุนเซี่ยได้ส่งคนไปจับคนธรรมดาสามัญมาอีกและส่งพวกเขามายังเกาะครึ่งซีกขวาเพื่อค้นหาและเก็บเกี่ยวผลไม้เฮยซ๋วน

แต่ภาพเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า มีชายหนุมรูปร่างกำยำ กำลังนั่งคร่อมหญิงสาวคนหนึ่ง สองมือของเขากำลังฉีกเสื้อผ้าของนางอย่างไม่หยุดยั้ง เขาหอบหายใจหนักหน่วงราวกับวัว ปากของเขามีส่งเสียงหัวเราะที่พึงพอใจอย่างไม่หยุด

หญิงสาวที่ถูกคร่อมจากชายหนุ่ม ดิ้นรนอย่างไม่หยุด แต่นางไม่สามารถหนีรอดจากการกดขี่นั้นได้ นางขอร้องอ้อนวอนร้องไห้อย่างไม่หยุด

หยางไค่สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งปีศาจที่อยู่ในร่างกายของชายหนุ่มคนนั้น !!

ร่างกายของหยางไค่ประกายและพุ่งออกไป เขาพุ่งกระโดดถีบไปยังเอวของชายหนุ่มรูปร่างกำยำคนนั้น จนเขาลอยกระเด็นออกไป เมื่อหญิงสาวหลุดจากพันธนาการของชายหนุ่ม นางรีบคลานลุกขึ้น จัดแจงเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของนาง และหลบอยู่ด้านหลังของหยางไค่ด้วยความหวาดกลัว

เมื่อชายหนุ่มกระเด็นตกลงไปที่พื้น เขารีบลุกขึ้นมา ดวงตาที่ดุดันจ้องมองด้วยความโกรธ

ดวงตาของเขาแดงก่ำดุจปีศาจ ใบหน้าเต็็มไปด้วยความเกลียดชัง แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าจิตใจของเขากำลังจะถูกปีศาจครอบงำ เขาจ้องมองหยางไค่ด้วยสายตาที่โกรธแค้น แม้แต่จมูกของเขายังเป็นกลิ่นไอที่ร้อนแรง

อั๊ย! หยางไค่ถอนหายใจด้วยความสังเวชใจ ในอดีตชายหนุ่มร่างกำยำคนนี้เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาที่ยากจน แต่เมื่อเขาเข้าออกเกาะครึ่งซีกขวาหลายครั้ง ทำให้กลิ่นอายแห่งปีศาจเข้าครอบงำจิตใจของเขา และเพราะเป็นเช่นนี้ เมื่อสักครู่หยางไค่จึงไม่ประสงค์ที่จะลงมือฆ่าเขา เพียงแค่เตะเขาจนลอยกระเด็นออกไป

เจ้าเด็กบ้า !! ออกไป !! ชายหนุ่มร่างกำยำขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดหยางไค่ทำลายแผนการของเขา เขาจะยอมปล่อลหยางไค่ออกไปได้อย่างไร ?

หยางไค่จ้องมองเขาด้วยสายตาที่ราบเฉย หลังจากนั้นเป็นเวลานาน ชายหนุ่มร่างกำยำตะโกนคำราม เสมือนวัวบ้าคลั่งที่พุ่งเข้าสู่ร่างกายของหยางไค่ด้วยความรุนแรง

ยอมแพ้แต่โดยดีเถอะ หยางไค่ยืนอยู่ที่เดิม เขารอจนกระทั่งชายหนุ่มร่างกำยำพุ่งมาถึงตัวเขา เขาจึงยืนมือออกไป และใช้นิ้วแตะไปยังหน้าอกของเขา

พลังลมปราณหยางไหลเวียนเข้าสู่ภายใน ทำให้หัวใจของเขาหยุดเต้นอย่างกะทันหัน ซึ่งทำให้ชายหนุ่มร่างกำยำทรุดตัวลงไปที่พื้น หมดลมหายใจไปโดยไร้ซึ่งความเจ็บปวดในทันที

เสียงร้องไห้ของหญิงสาวที่อยู่ด้านหลังดังออกมาอย่างต่อเนื่อง จิตใจของหยางไค่รู้สึกขมขื่น เขาหมุนตัวกลับ เพื่อจะปลอบโยนนาง แต่ในขณะที่หยางไค่กำลังจะปลอบโยน ในขณะที่สายตาของเขามองไปยังใบหน้าของหญิงสาวนางนี้ ทำให้หยางไค่ตะลึงไปชั่วขณะ ดวงตาของเขาสั่นระรัว สีหน้าแสดงออกมาด้วยความไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองมองเห็น

หญิงสาวนางนี้ เป็นหญิงสาวอายุประมาณ 30 ปี เดิมทีนางต้องเป็นหญิงงามคนหนึ่ง เพราะผิวที่ขาวเนียนนุ่มนิ่มของนางทำให้หยางไค่คิดเช่นนั้น แต่ในตอนนี้ ใบหน้าของหญิงสาวคนนี้ เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นที่น่าหวาดกลัวเป็นจำนวนมาก รอยแผลเป็นนี้มีความยาวประมาณ 1 นิ้ว นอกจากยังมีนั้นรอยแผลสดใหม่มาจากใบหน้าทางด้านซ้ายและอ้อมไปยังใบหน้าทางด้านขวา ผิวหนังของนางปริออกและโลหิตสีแดงสดกระซิบออกมาอย่างต่อเนื่อง แม้ว่ารอยแผลที่ยังหายไม่สนิทจะสามารถรักษาได้ แต่รอยแผลเป็นที่อยู่ตรงหน้าของนาง จะทำลายความงดงามของนางไปตลอดชีวิต

หญิงสาวทราบดีว่าใบหน้าของนางน่าหวาดกลัวอย่างยิ่ง มือข้างหนึ่งของนางกำเสื้อผ้าที่ฉีกขาดของนาง มืออีกครั้งพยายามปิดใบหน้าที่น่าหวาดกลัวของนาง โดยร่างกายของนางสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ทั้งร้องไห้และขอบคุุณปะปนกันไป

ในขณะที่น่างกล่าวขอบคุณ นางค่อยๆคลานถอยออกไป ราวกับว่านางทำให้หยางไค่ตกใจกับสภาพใบหน้าที่น่าหวาดกลัวของนาง

ร่างกายของหยางไค่เต็มไปด้วยเหงื่อเย็น สีหน้าแสดงออกอย่างเรียบเฉีย เขายื่นมืออกไปและจับข้อมือของนางเอาไว้

ไม่ .ไม่น่ะ อย่า หญิงสาวเริ่มดิ้นรนต่อต้านอีกครั้ง นางคิดว่านางหนีรอดจากงื้อมมือของเสือและยังต้องเผชิญหน้ากับหมาป่าที่น่าหวาดกลัว นางจึงก้มหน้าลงต่ำ ผมที่ยุ่งเหยิงปิดใบหน้าของตนเองเอาไว้ น้ำตาไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง และกล่าวอ้อนวอนขอร้องอย่างไม่หยุด

หยางไค่ไม่ปล่อยนาง เขายื่นมืออีกครั้ง ก่อนจะจับคางของนางเอาไว้และดันศีรษะของนางขึ้นมาา

ได้โปรด อย่าทำอะไรข้าเลย น้ำตาของหญิงสาวไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง นางจ้องมองหยางไค่ด้วยสายตาที่อ้อนวอน ทำให้รอยแผลเป็นบนใบหน้าเด่นชัดอย่างน่าหวาดกลัว

ดวงตาของหยางไค่ไร้ซึ่งความหมกมุ่น แต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจและความลังเล มือที่จับคางของนาง ปัดผมที่ยุ่งเหยิงของนางด้วยความสั่นเทา ทำให้ใบหน้าที่ชัดเจนของนางปรากฏต่อสายตาของหยางไค่

หญิงสาวหลับตาไว้แน่น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนางหวาดกลัวที่ผู้อื่นมองเห็นใบหน้าที่แท้จริงของนาง หรือการกระทำของหยางไค่ทำให้นางหวาดกลัว จนน้ำตาไหลอย่างไม่หยุด

ดวงตาของหยางไค่เต็มไปด้วยความตื่นตะลึง เขาจ้องมองอยู่ชั่วครู่ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงที่แทบไม่เชื่อ : ฮูหญิง ?

เมื่อได้ยินเสียงที่กล่าวเรียก ทำให้หญิงสาวลืมตาขึ้นมาในทันที ดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตาประกายด้วยความสงสัย นางจ้องมองหยางไค่อย่างละเอียด ทันใดนั้นความสงสัยได้พลันหาย ซึ่งแทนที่ด้วยความตื่นตะลึงและความดีใจ

ท่านคือฮูหญิง ? หยางไค่ไม่เชื่อสายตาของตนเอง ในขณะที่มองเห็นหญิงสาวคนนี้ในตอนแรก เขารู้สึกว่าใบหน้านี้คุ้นชินอย่างยิ่ง เขาจึงปฏิบัติต่อนางด้วยการกระทำที่ดุดัน แต่ในตอนนี้หยางไค่ยืนยันได้อย่างชัดเจน หญิงสาวนางนี้เป็นคนที่เขาเคยพบเจอมาก่อน

เมื่อหญิงสาวได้ยินเสียงของหยางไค่และมั่นใจว่าคือเสียงที่นางเคยรู้จัก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยดินโคลนของชายผู้หนึ่งได้ปรากฏขึ้น : เจ้า .เจ้าคือขอทานน้อย ?

หยางไค่สูดลมหายใจเข้าอย่างลึกซึ้ง เมื่อเขาได้ยินเสียงของหญิงสาวนางนี้กล่าวคำว่า ขอทานน้อย เขารู้ในทันทีว่าตนเองจำคนได้ไม่ผิด

หญิงสาวนางนี้ คือฮู่หญิงเจียง !!

คนที่รู้ว่าเขาคือขอทานน้อย นอกจากฉุ่ยเอ่อ เหลือเพียงฮู่หญิงและคุณหนูแห่งตระกูลเจียงเท่านั้น

ทำไมท่านถึงอยู่ที่นี้ ? ใบหน้าของท่าน .. หัวสมองของหยางไค่เต็มไปด้วยความสงสัยที่มากมาย ฉุ่ยเอ่อและพวกนางต้องอยู่ในการดูแลของคนแห่งตระกูลเมียวสิ ? วันนั้นที่แยกจากกัน เมียวฮวาเฉินมารับพวกนางด้วยตนเอง ตระกูลทั้งสองยังมีคำหมั้นสัญญาในการแต่งงานของบุตรชายและบุตรี คุณหนูเจียงต้องเข้าไปอยู่ในจวนของตระกูลเมียว ฮู่หญิงที่อยู่ตรงหน้าก็ควรจะเข้าไปอยู่ในตระกูลเจียงเช่นเดียวกัน

เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงกลายเป็นเช่นนี้ ?

จอมยุทธ์ . เมือรู้ว่าคนตรงหน้าคือขอทานน้อยที่เคยช่วยชีวิตพวกเขา ฮู่หญิงจึงคุกเข่าลงโค้งคำนับให้เขา เสียงของนางสั่นสะอื้น เต็มไปด้วยความเศร้าและความเจ็บปวด : จอมยุทธุ์ได้โปรดทวงคืนความยุติธรรมให้แก่ตระกูลเจียงของเราด้วย

มือของหยางไค่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขารีบพยุงนางขึ้น แม้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้จะเป็นเช่นนี้ แต่ฮู่หญิงโค้งคำนับกระแทกศีรษะไปที่พื้นดินอย่างรุนแรงจนหน้าผากของนางเกิดรอยถลอกขึ้น

สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่สถานที่สมควรในการสนทนา พวกเราออกจากที่นี้ก่อน หยางไค่พยุงนางไว้ และรีบพานางเดินไปยังเส้นทางเดิมที่เขาเดินมา

ทำไมฮู่หญิงถึงมีสภาพเช่นนี้ ทำไมนางถึงถูกส่งมายังเกาะหยุนเซี่ย ฉุ่ยเอ่อและคุณหนูอยู่ที่ไหน? เกิดอะไรขึ้นกับตระกูลเมียว ? ในตอนนี้จิตใจของเขาเต็มไปด้วยคำถามที่มากมาย

แม้ว่าเรื่องราวเหล่านี้จะไม่เกี่ยวข้องกับเขาแต่ไม่ว่าอย่างไรเขาและตระกูลเจียงได้อยู่ร่วมกันเป็นเวลาหลายวัน นอกจากนั้นสาวใช้ฉุ่ยเอ่อยังดูแลเขาเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะมีอาหารหรือของอร่อยนางจะแบ่งปันให้แก่ตนเองเสมอ คนดีต้องมีผลตอบแทนที่ดีสิ

หลังจากที่พาฮู่หญิงออกไปอย่างเร่งรีบ ในที่สุดทั้งสองได้มาถึงยอดเขาเล็กๆที่อยู่ไม่ไกล สถานที่แห่งนี้น่าจะเป็นบริเวณที่ลึกในเกาะครึงซีกขวาแห่งนี้ คนธรรมดาสามัญทั่วไปไม่สามารถเดินทางมาถึงบริเวณนี้ได้

ทั้งสองหาบริเวณที่เหมาะสมแล้วนั่งลง ฮู่หญิงที่ไร้ซึ่งความหวังเมื่อได้พบเจอกับหยางไค่ ทำให้จิตใจของนางเต็มไปด้วยความซาบซึ้งและความตื่นเต้นที่ไม่สามารถหยุดยั้งได้

หยางไค่ไม่ได้ปลอบโยนนาง ไม่ได้ไม่สนใจนาง แต่จ้องมองนางอย่างเงียบสงบ ไม่เพียงตนเองที่มีคำถาม ฮู่หญิงเจียงต้องมีเรื่องมากมายที่กล่าวบอกให้แก่เขาอย่างแน่นอน

ครึ่งชั่วยามผ่านไป ฮู่หญิงจึงสามารถหยุดสะอื้น แต่ผมที่ยุ่งเหยิงของนางยังคงปิดบังใบหน้าของนาง นางกอดตัวเองไว้โดย

ที่ร่างกายของนางยังคงสั่นเทาอย่างไม่หยุด

หยางไค่ถอดเสื้อด้านนอกของเขาและคลุมร่างกายของนางเอาไว้

ขอบคุณ !! แม้ว่าตนเองจะอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้าย แต่มันยังคงแสดงให้เห็นว่านางเป็นคนที่ถูกสั่งสอนมาอย่างดี

กล่าวมาซิ ว่าเกิดอะไรขึ้น ?

ดวงตาของฮู่หญิงหวนคิดถึงเรื่องที่ผ่าน นางก้มศีรษะลง เสียงของนางต่ำทุ้ม นางเล่าถึงเหตุการณ์ที่พวกนางต้องเผชิญหลังจากที่แยกจากหยางไค่

ข้า ฮวนเอ่อและฉุ่ยเอ่อ ตามเมียวฮวาเฉินไปยังจวนตระกูลเมียว ในช่วงเวลาแรก เมียวฮวาเฉินดูแลพวกเราอย่างดี แต่เมื่อข้ากล่าวถึงเรื่องงานแต่งงานระหว่างฮวนเอ่อและบุตรชายของเขา เขาคอยบ่ายเบี่ยงมาตลอด ทำให้ข้าเกิดความสงสัย แต่ข้าเก็บมันไว้ในใจมาตลอด หลังจากที่ผ่านไประยะหนึ่ง ข้ากล่าวเรื่องงานแต่งงานกับเขาอีกครั้ง เขาตกลงในทันที แต่เขาได้กล่าวอีกว่า ฐานะของบุตรชายของเขาสูงส่ง ฮวนเอ่อไม่เหมาะสมกับบุตรชายของเขา หากต้องการแต่งเข้ามายังตระกูลเมียว ฮวนเอ่อเป็นได้เพียงภรรยาน้อย ในเวลานั้นข้าโกรธเคืองอย่างยิ่ง แต่ไม่ได้กล่าวอะไรกับเขา

วันรุ่่งขึ้น ข้าสั่งให้ฮวนเอ่อฉุ่ยเอ่อเก็บของให้เรียบร้อย เพื่อจะออกจากตระกูลเมียว ข้าเป็นเพียงหญิงม่ายคนหนึ่ง เดินทางอย่างยาวไกลจนมาถึงเมืองไห่เฉิน ด้วยความยากลำบาก เพื่อให้ฮวนเอ่อมาเป็นภรรยาน้อยในจวนของตระกูลเมียว นอกจากนั้น เรื่องนี้เป็นเรื่องหมั้นหมายที่นายท่านจัดแจงไว้ตั้งแต่ยังมีชีวิต เขาจะละเมิดคำมั่นสัญญานี้ได้อย่างไร ?

แต่ว่า ยังมิทันที่พวกเราจะออกจากจวนตระกูลเมียว เมียวฮวาเฉินเปลี่ยนแปลงเป็นคนละคน เขาจับกุมพวกเราทั้งสามและขังพวกเราเอาไว้ เมื่อกล่าวถึงตอนนี้ สีหน้าของฮู่หญิงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันทำให้นางหวาดกลัวอย่างยิ่ง

สุ้มเสียงของนางสะอื้นไปมา นางกล่าวต่ออย่างน่าสังเวชใจ : ข้าไม่ทราบว่าเมียวฮวาเฉินจะกลายเป็นคนเช่นนี้ ภายใต้การสอบถามจากเขา ข้าจึงทราบว่า ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นแผนการและการสั่งการของเขาทั้งหมด การตายของนายท่าน เป็นเพราะเขาวางแผนกับกลุ่มคนที่อยู่ในเมืองถงจิ่ว ให้ฆ่านายท่าน หลังจากนั้นเขาจึงส่งสารให้แก่ข้า ให้ข้าพาฮวนเอ่อมายังเมืองไห่เฉินเพื่อเข้าพิธีแต่งงานตามคำหมั้นหมายของนายท่านและตัวเขาให้เสร็จสิ้น แต่เป็นเพราะข้าโง่เอง ข้าพาฮวนเอ่อเข้ามายังถ้ำเสือถ้ำหมาป่าที่เต็มไปด้วยความน่าหวาดกลัวเอง

ทำไมเขาถึงทำเช่นนี้ ? นายท่านและเมียวฮวาเฉินเป็นสหายที่ดีต่อกันไม่ใช่หรือไง ? หยางไค่ทราบเรื่องราวนี้จากฉุ่ยเอ่อโดยคร่าวๆ ในวันนั้นหลังจากที่เขาแยกจากพวกนาง หยางไค่ก็เคยเห็นหน้าเมียวฮวาเฉิน ในเวลานั้นสุ้มเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสีหน้าของเขาไม่เหมือนว่าเป็นการแสแสร้ง

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด