ประกาศิตรัก : ตอนที่ 25-26 : ความรักที่หวลคืนมา (5-6)
ตอนที่ 25 – ความรักที่หวลคืนมา (5)
“คุณจริงจังแค่ใหนที่จะต่อรองเรื่องนี้กับผม?”
เขาจ้องมองซ่งจิงเฉินอย่างสงบเยือกเย็น แม้น้ำเสียงที่พูดก็ยังราบเรียบ ใบหน้าที่สมส่วนนั้นไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ซูซินเหยินนิ่งราวกับท้องทะเลที่สงบจากคลื่น แต่กลับดูน่ากลัวกว่าตอนที่เขาโมโหมากๆเสียอีก
หัวใจของซ่งจิงเฉินเต้นรัว ไม่กล้าสบตาเขา; เธอรีบเบนสายตาหนี และคำพูดที่ออกจากปากก็ไม่กระตือรือร้นและมั่นใจเหมือนก่อนหน้านี้ คำพูดของเธอตอนนี้ทั้งเบาและไม่หนักแน่น ไม่เหมือนตอนที่เธอพูดว่า “ถ้าคุณตกลง.. ฉันจะยอมทำทุกอย่าง..”
“ตอบผมมา.. คุณจริงจังแค่ใหนที่จะต่อรองเรื่องนี้กับผม?”
น้ำเสียงของซูซินเหยินยังคงราบเรียบ แต่เต็มไปด้วยความกดดันอย่างมาก จนซ่งจินเฉินแทบหายใจไม่ออก
เสียงเตือนภายในใจของเธอบอกว่า เธอกำลังเผชิญหน้ากับอันตรายที่อาจถึงตายได้ จะหนีหรือจะสู้.. แต่ตอนนี้ร่างกายของเธอเย็นจนแข็ง และเธอก็พูดอะไรไม่ออก
ซูซินเหยินจ้องเธอตาไม่กระพริบ นอกจากเธอจะไม่กล้าสบตาเขากลับ ตอนนี้ขาเธอยังสั่นอีกด้วย สัญชาติญาณในการป้องกันตัวสั่งให้ซ่งจิงเฉินถอยหลังกลับหนึ่งก้าว แต่นั่นกลับทำให้เหตุการณ์ยิ่งเลวร้ายลง เพราะหลังจากนั้นเพียงไม่ถึงวินาที ชายหนุ่มก็ยื่นมือของเขามาจับคางเธอไว้อย่างแรง บังคับใบหน้าของเธอให้เงยขึ้นเพื่อสบตากับเขา คำพูดที่ออกจากปากเขาแม้จะฟังดูนุ่มนวล แต่กลับทำให้เธอหนาวสะท้านไปทั้งร่าง “ซ่งจิงเฉิน.. คุณคงเสียสติไปแล้วที่คิดจะต่อรองกับผม”
“คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? คุณคิดว่าคนอย่างผมจะยอมต่อรองกับคุณจริงๆอย่างงั้นหรือ?” สายตาของซูซินเหยินแข็งกร้าว และบีบคางของเธอแน่นขึ้น ทุกอณูในร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรังสีอันตราย “รู้ไว้ด้วยว่า.. ในสายตาของผมคุณมีค่าน้อยกว่าผงฝุ่นเสียอีก เพราะฉะนั้น.. อย่าได้คิดมาต่อรองอะไรกับผม? ผมจะบอกอะไรคุณให้.. ผมมีอีกหลายล้านวิธีที่จะทำให้คุณไปให้พ้นหน้าผมถ้าผมต้องการ! คิดจะมาต่อรองกับผมเหรอ? คุณไม่มีสิทธิ์! และคุณไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ!”
“ถ้าคุณไม่อยากให้ซ่งเอ็มไพร์ต้องสลายกลายเป็นฝุ่นในตอนนี้ล่ะก็...”ซูซินเหยินใช้มืออีกข้างชี้ไปที่ประตูข้างล่าง และสั่งด้วยน้ำเสียงที่บาดลึกเข้าไปถึงกระดูก “รีบออกไปให้พ้นจากที่นี่ซะ! ไปให้ไกล้จากบ้านผมได้เท่าไหร่ยิ่งดี!”
ซ่งจิงเฉินถูกเลี้ยงดูมาอย่างทะนุถนอม เธอมีพ่อแม่ที่รักเธอมาก และมีพี่ชายที่ทั้งรักและตามใจเธอแบบไม่มีเงื่อนไข เธอถูกเลี้ยงมาราวกับเจ้าหญิง ทำให้เธอค่อนข้างหยิ่งจองหอง ถ้าไม่เป็นเพราะครอบครัวของเธอกำลังประสบกับสถานการณ์ที่ย่ำแย่ เธอคงจะไม่ยอมลดตัวก้มหัวไปขอร้องผู้อื่นอย่างแน่นอน และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อคนผู้นั้นคือซูซินเหยิน คนที่เธอไม่คิดอยากจะเจออีกเลยในชีวิตนี้...
ความจริงแล้ว.. เธอเกือบจะหมดความอดทนกับคำพูดดูถูกเหยียดหยามของซ่งจิงเฉินครั้งแล้วครั้งเล่า และน้ำตาก็เริ่มปริ่มอยู่ที่ดวงตา แต่ด้วยความหยิ่งยะโสในตัวเธอ เธอจึงกลั้นน้ำตาเหล่านั้นไว้ไม่ให้ไหลออกมาต่อหน้าซูซินเหยิน
เธอกับริมฝีปากอย่างแรง พยายามอย่างที่สุดเพื่อทรงตัวให้มั่น แล้วค่อยๆสะบัดหน้าให้หลุดจากการจับกุมของซ่งจิงเฉิน เธอยืนนิ่งอยู่หน้าเขาราวสิบวินาทีก่อนจะหันหลังเดินจากไป
ซ่งจิงเฉินรีบร้อนออกจากที่นั่น จนลืมเสื้อผ้า กระเป๋า และโทรศัพท์ไว้ที่ห้องนอนของซูซินเหยิน เธอพุ่งลงไปด้านล่าง และวิ่งออกจากบ้านพักของเขาไปโดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามอง
ตอนที่ 26 – ความรักที่หวลคืนมา (6)
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ.. ซูซินเหยินยังคงยืนอยู่ที่ประตูห้องทำงานไม่ขยับไปใหน แขนยังคงยกอยู่ในท่าเดิม และมือยังคงอยู่ในท่าจับคางของซ่งจิงเฉินไว้ทั้งที่เธอเองไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว
เขายืนอยู่ในท่านั้นอยู่นานก่อนจะกลับเข้าห้องทำงานไป แล้วเปิดคอมพิวเตอร์ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
สีหน้าท่าทางของเขายังคงเหมือนเดิม นิ้วของเขาคลิ๊กไปบนเม้าส์เป็นครั้งคราว สลับกับพิมพ์ประโยคยาวๆอยู่บนคีย์บอร์ด แต่จู่ๆ เขาก็หยุดไปเฉยๆและมองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาของเขาเหลือบไปเห็นเอกสารที่อยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา เขารู้สึกเหมือนกับว่าเอกสารที่เขาเฝ้าอ่านมาสองสามวันนี้ กำลังต่อว่าเขาอยู่อย่างเงียบๆ
เขานึกถึงคำพูดของทัวนัวเมื่อวันก่อน แล้วนี่อะไร? ฉันเห็นนายนั่งอ่านมันมาทั้งวันแล้ว...
เอกสารพวกนี้.. เป็นข้อมูลเกี่ยวกับการบริหารในรอบหลายปีที่ผ่านมาของซ่งเอ็มไพร์ ก่อนที่ทังนัวจะมาหาเขา เขาได้รวบรวมข้อมูลทั้งหมดไว้เรียบร้อยนานแล้ว แต่ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ.. เขาได้รวบรวมข้อมูลไว้นานก่อนที่ซ่งจิงเฉินจะมาพบเขาเสียอีก
ทังนัวถามว่า.. ทำไมเขาจึงไม่ช่วยเธอ
นั่นสิ.. แล้วทำไมเขาจึงไม่ช่วยเธอ?
เพราะว่าเขากลัว.. เขากลัวว่าถ้าเขาช่วยเธอแล้ว เขาก็จะไม่ได้เห็นเธออีก แต่แล้วยังไง.. ถ้าเขาไม่ช่วยเธอ เขาก็จะไม่ได้เห็นเธออีกเช่นกัน
ก่อนที่เธอจะออกไปจากที่นี่ เขาได้ยินเสียงภายในหัวของเธออย่างชัดเจน เธอยอมแพ้แล้ว เธอยอมแพ้ที่จะอ้อนวอนเขาให้ช่วยรักษาซ่งเอ็มไพร์ เพื่อขอความช่วยเหลือจากเขา เธอต้องไล่ตามเขาเป็นเวลาเกือบเดือน... และตลอดเวลาเกือบเดือนนี้ เธอต้องนั่งคอยเขาอยู่หน้าบริษัทท่ามกลางความหนาวเหน็บ ระหว่างที่เขาทำงาน ทุกครั้งที่เขามองจากหน้าต่างห้องทำงานลงมา เขายังสามารถมองเห็นเงาของเธออยู่ตรงนั้น...
แต่จากนี้ไป.. เขาจะไม่ได้เห็นภาพเหล่านั้นอีกแล้ว เมื่อคิดมาถึงตรงนี้.. เขากลับรู้สึกผิดหวัง เขาปิดคอมพิวเตอร์หนีความคิดที่น่ารำคาญนี่ แล้วเดินออกจากห้องทำงานไป
เมื่อก้าวเท้าเข้ามาในห้องนอน เขาก็พบเสื้อผ้าและกระเป๋าของเธอตกอยู่ที่พื้น และโทรศัพท์ยังคงวางอยู่บนเตียง... ความโกรธของเขาพุ่งปรี๊ดขึ้นอีกครั้ง เขาม้วนของของเธอรวมกัน แล้วโยนจากระเบียงลงไปข้างล่างโดยไม่คิด
อาจเป็นเพราะมีเธออยู่ร่วมชายคาเดียวกับเขาเมื่อคืนนี้ เขาจึงนอนไม่ค่อยหลับอยู่ที่ห้องรับรอง ซูซินเหยินปีนขึ้นไปบนเตียง พยายามจะนอนชดเชย แต่จมูกของเขากลับได้กลิ่นของเธอที่ติดอยู่บนที่นอน เขาหงุดหงิดจนต้องดึงที่นอนออก และโยนทิ้งไปข้างล่างด้วยความโกรธ
เมื่อเดินออกมาจากบ้านพัก สายตาของซูซินเหยินก็เหลือบไปเห็นของใช้ของซ่งจิงเฉินกระจัดกระจายอยู่ตรงข้ามลานหน้าบ้าน เขากัดริมฝีปากก่อนจะก้มเก็บมันขึ้นมาทีละชิ้น
......
ซ่งจิงเฉินเดินมาค่อนข้างไกล อารมณ์ของเธอจึงค่อยสงบลง เธอรู้สึกได้ว่าคนหลายคนบนถนนแอบมองเธออยู่ ตัวเธอสั่นเทิ้มและเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่า.. เธอไม่เพียงแต่ไม่ได้สวมเสื้อกันหนาว แต่ยังไม่ได้สวมรองเท้าอีกด้วย เท้าของเธอจึงพองจนไร้ความรู้สึกไปแล้ว
ซ่งจิงเฉินหยุดอยู่ข้างถนนเพื่อเรียกรถแท๊กซี่ และเธอก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้อีกเช่นกันว่า เธอทิ้งโทรศัพท์และกระเป๋าไว้ที่บ้านของซูซินเหยิน
เธอหันกลับไปมองบ้านพักของเขาทีอยู่ไกลออกไป แต่ก็ไม่ได้หันหลังเดินกลับไป อารมณ์ที่เพิ่งจะสงบลงเมื่อครู่กลับมาซึมเศร้าอีกครั้ง
เธอจะกลับไปบอกพ่อกับพี่สะใภ้ของเธอได้ยังไง.. ว่าเธอไม่สามารถเกลี้ยกล่อมซูซินเหยินได้?
พ่อของเธอคงจะเสียใจกับข่าวนี้มาก.. เพราะซ่งเอ็มไพร์เปรียบเสมือนชีวิตของเขา..
