ประกาศิตรัก : ตอนที่ 21-22 : ความรักที่หวลคืนมา (1-2)

ตอนที่ 21  – ความรักที่หวลคืนมา (1)

เมื่อซูซินเหยินก้าวเท้าเข้าไปในลิฟท์ พนักงานก็ถามด้วยความเคารพนบนอบว่า“ท่านต้องการไปที่ชั้นใหนหรือคะ?”

ซูซินเหยินตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ชั้นหนึ่ง..”

พนักงานหญิงยิ้มให้กับซูซินเหยินก่อนที่จะกดปุ่มหมายเลข ‘1’ และปุ่ม ‘ปิด’ อย่างช้าๆ ประตูเหล็กบานหนาค่อยๆปิด แล้วลิฟท์ก็เลื่อนลง แต่เมื่อลิฟท์มาถึงที่ชั้นห้า ซูซินเหยินก็ได้ยินเสียงที่คุ้นหู มันคือเสียงร้องครวญครางของซ่งจิงเฉิน

ซูซินเหยินขมวดคิ้วจนย่น และพยายามตั้งใจฟังเสียงของเธอ แต่เขากลับไม่ได้ยินเสียงนั่นแล้ว ด้วยความกังวล.. เขายกมือซ้ายขึ้นมากดปุ่มหมายเลย ‘4’ ซ้ำๆ และลิฟท์ก็มาหยุดอยู่ที่ชั้นสี่ เมื่อประตูเปิดออก เขายังคงยืนนิ่งอยู่ในนั้น ไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย

พนักงานหญิงหันกลับมาถามด้วยสีหน้างุนงง.. “ท่านคะ.. ท่านต้องการไป..”

“เงียบ!” ซูซินเหยินสั่งด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด พนักงานหญิงหน้าเสียและรีบถอยหลังกลับอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปราวสิบวินาที.. น้ำเสียงที่อ่อนแรงของซ่งจิงเฉิน ก็ลอยเข้ามาในหูของซูซินเหยินอีกครั้ง “โอย.. ปวดจังเลย..”

ซูซินเหยินรีบกดปุ่ม ‘ปิด’ อย่างรวดเร็ว และเมื่อลิฟท์ลงมาถึงชั้นหนึ่ง เขาก็พุ่งตัวออกไปทันทีที่ประตูเปิด ก่อนที่พนักงานจะทันได้พูดอะไร..

......

ซ่งจิงเฉินหมอบอยูข้างรถของซูซินเหยิน มือทั้งสองของเธอกดลงบนท้องน้อยอย่างแรง พร้อมกับร้องคร่ำครวญอย่างอ่อนล้า ลมหนาวยังคงพัดไหว ร่างกายของเธอสั่นเทาจากความหนาวที่แทรกเข้าไปถึงกระดูก

ตอนที่เธอมีประจำเดือนครั้งแรก เมื่อครั้งที่เธอยังเรียนอยู่โรงเรียนมัธยม ซ่งจิงเฉินก็รู้ตัวว่าเธอมีภาวะของการปวดประจำเดือน ซึ่งเกิดมาจากสภาพภายในร่างกายที่เย็นเกินไป เธอต้องเผชิญกับความเจ็บปวดนี้เป็นระยะเวลานานพอสมควร จนเมื่อได้รับประทานยาแพทย์แผนจีน อาการของเธอจึงค่อยๆดีขึ้น

ครั้งสุดท้ายที่เธอปวดประจำเดือนก็ราวสี่หรือห้าปีที่แล้ว แต่อาจจะเป็นเพราะร่างกายของเธอเพิ่งจะสัมผัสลมหนาวมาเป็นระยะเวลานาน โรคเก่าจึงกำเริบ

เธอรู้สึกราวกับท้องน้อยของเธอกำลังระเบิดเพราะความเจ็บปวดที่กระจายไปทั่วร่างกาย เธอปวดจนน้ำตาแทบจะไหลออก และความปวดก็ทวีมากขึ้นเรื่อยๆจนเธอเหมือนจะเป็นลม ซ่งจิงเฉินไม่รู้ว่าเธอจะสามารถทนได้นานอีกสักเท่าไหร่ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอจะต้องรอจนกว่าซูซินเหยินจะออก..

ลมหนาวกำลังพัดผ่านร่างที่สั่นเทิ้มของเธออีกระลอก มันได้พัดเอาเกล็ดหิมะมาตกลงบนรอยขาดของเสื้อที่เธอสวม และความเย็นของมันก็สัมผัสเข้ากับผิวหนังของซ่งจิงเฉิน จนเธอถึงกับสั่นสะท้านมากกว่าเดิม

ความเจ็บปวดที่ถาโถมสู่ร่างกายของเธอ ทำให้ซ่งจิงเฉินแทบหมดสติ แต่แล้วน้ำเสียงที่คุ้นเคยก็ดังอยู่บนหัวเธอ “คุณมาหมอบอยู่ที่นี่ทำไม?”

ซ่งจิงเฉินลืมตา แล้วสายตาเธอก็ไปปะทะเข้ากับรองเท้าหนังของผู้ชายคู่หนึ่ง เธอชะงักนิดหน่อย ก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นมองซูซินเหยินที่สวมเสื้อโค้ตสีดำ และกำลังจ้องมองเธอ มือของเขาอีกข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ต ในที่สุด.. เขาก็ปรากฏตัว

ซ่งจิงเฉินกัดฟันข่มความเจ็บปวดที่ท้อง แล้วรีบลุกขึ้นยืนอย่างลุกลี้ลุกลน ขณะที่เธอกำลังพยายามยืดตัวให้ตรง ลมแรงก็พัดมาอีกระลอก บวกกับความเจ็บปวดที่ท้องน้อย ทำให้เธอเกือบจะล้มลงไป..

ร่างของเธอโอนเอน แต่ก็พยายามพยุงตัวด้วยการเกาะรถของซูซินเหยินไว้

เธอมองซูซินเหยินด้วยใบหน้าที่ซีดขาว และพูดว่า “ท่าน CEO ซูคะ ฉันมารอคุณ มารอพบคุณ เพราะหวังว่าคุณจะลองไตร่ตรองเรื่องเทคโอเวอร์ซ่งเอ็มไพร์อีกสักครั้ง”

ตอนที่ 22  – ความรักที่หวลคืนมา (2)

“เราจะจ่ายค่าตอบแทนให้คุณก่อนเป็นจำนวนเงิน 20,000,000 หยวน และที่เหลือเราขอแบ่งจ่ายเป็นงวดๆ..”

“เลิกคิดได้เลย.. ผมเคยบอกไปแล้วว่าผมจะไม่เข้าไปเทคโอเวอร์ซ่งเอ็มไพร์” คำพูดของซูซินเหยิน ฟังแล้วช่างหนาวเหน็บราวกับลมหนาวที่พัดผ่านก็ไม่ปาน เขาทำเหมือนไม่เห็นสภาพที่อ่อนแอของเธอในตอนนี้ คำพูดของเขาต่อจากนี้ช่างไร้ความปราณี “ผมขอแนะนำให้คุณรีบไปให้พ้นหน้าผม ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน-”

เขาพูดยังไม่ทันจบ ร่างที่โอนเอนไปมาของซ่งจิงเฉินก็ล้มลงตรงหน้าเขา ซูซินเหยินรีบคว้าเอวของเธอไว้ด้วยมือข้างซ้าย การสัมผัสร่างกาย.. ทำให้เขาสามารถอ่านความคิดของเธอได้อย่างชัดเจน

ทำไมต้องมามีประจำเดือนในตอนนี้? แถมยังปวดมากอีกด้วย..

แล้วซ่งจินเฉินก็หมดสติเป็นลมล้มพับลงไป

.....

ซินเหยินบังคับพวงมาลัยรถด้วยมือข้างเดียว ขณะที่คุยโทรศัพท์กับป้าซันไปด้วย

“โทรหาหมอเซียให้มาที่บ้านด้วย” ซูซินเหยินสั่งพร้อมกับเหลือบมองซ่งจิงเฉินที่นั่งอยู่เบาะหลัง แล้วรีบเปลี่ยนคำสั่ง.. “ไม่..ไม่.. โทรบอกหมอเซียให้ส่งหมอผู้หญิงมาที่บ้าน... ไม่.. ผมไม่ได้เป็นอะไร แต่ผู้หญิงที่อยู่กับผมตอนนี้กำลังไม่สบาย..”

แล้วน้ำเสียงของซูซินเหยินก็เปลี่ยนเป็นหงุดหงิด “ไม่มีอะไร.. ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นอะไรกับผม ผมแค่เดินผ่านแล้วเห็นเธอเป็นลมอยู่ข้างถนน.. เธอป่วยเป็นอะไรน่ะเหรอ?”

ซูซินเหยินนิ่งไปเกือบสิบวินาทีก่อนจะรีบตอบกลับว่า “เธอปวดประจำเดือน” เขาวางสายโดยไม่รอฟังคำตอบของป้าซัน เขายังคงนั่งมองไปข้างหน้ามีสมาธิกับการขับรถ โดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆทางสีหน้าเลย แต่แกล้มของเขากลับแดง..

....

“คุณซูคะ..” ป้าซันผลักประตูเปิดออก และวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ เธอมองซูซินเหยินที่กำลังยืนอยู่ที่หน้าต่างอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะเอ่ยปากพูดว่า “ฉันส่งคุณหมอซูกลับไปแล้วค่ะ”

ซูซินเหยินพยักหน้า “อืมม” โดยไม่หันกลับไป..

“คุณซ่งอาจจะหนาวและปวดมากจึงเป็นลมล้มลงไปแบบนั้น คุณหมอซูฉีดยาให้เธอแล้ว และบอกว่าอาการของเธอจะดีขึ้นหลังจากที่ได้พักผ่อน”

ซูซินเหยินพยักหน้าไม่พูดอะไรสักคำ..

“ฉันทำความสะอาดห้องพักรับรองไว้แล้ว คุณไปพักผ่อนที่นั่นได้ถ้าคุณต้องการ”

“ผมทราบแล้ว..” ซูซินเหยินโบกมือไล่ป้าซันอย่างหมดความอดทน ป้าซันเข้าใจสัญญาณนั้นดี จึงหยุดพูดทันที..

เมื่อซูซินเหยินมั่นใจว่าป้าซันได้กลับไปที่ห้องของเธอตรงชั้นล่างแล้ว เขาก็เดินไปที่โซฟา.. ดึงมือขวาที่ซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมา ผ้าเช็ดปากที่พันอยู่รอบฝ่ามือนั้นเปื้อนเลือดที่แห้งอยู่

ซูซินเหยินแกะผ้าเช็ดปากออกและโยนทิ้งขยะไป จากนั้นเขาก็หยิบน้ำยาฆ่าเชื้อมาทำความสะอาดแผล ความเจ็บปวดทำให้คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันจนเป็นร่องลึก และน้ำยาฆ่าเชื้อที่หยดลงไปในถังขยะก็กลายเป็นสีแดง

ซูซินเหยินจ้องมองบาดแผลใกล้ๆ จึงพบว่า; เนื้อบางส่วนบนฝ่ามือฉีกออก และเลือดก็ยังคงไหลไม่หยุด CEO จาง คงจะมีแผลที่มือไม่ต่างจากเขา

ซูซินเหยินป้ายยาบนบาดแผล และทำแผลด้วยผ้าก๊อซ

จากนั้น.. เขาก็หยิบเอกสารที่อยู่ข้างๆขึ้นมา มันเป็นเอกสารชุดเดียวกับที่เขานั่งอ่านที่ร้านกาแฟในบริษัทเมื่อตอนบ่าย และเป็นเอกสารที่ทังนัวถามว่า เขาอ่านอะไรทั้งวัน