ประกาศิตรัก : ตอนที่ 19-20 : ความลับสามข้อของเขา (9-10)

ตอนที่ 19  – ความลับสามข้อของเขา (9)

ซูซินเหยินรู้สึกตัวและตอบเสียงเบาๆว่า “ฉันไม่เป็นอะไร..”

เขาตั้งใจฟังเสียงรอบตัวอย่างตั้งใจอีกครั้ง.. มีทั้งเสียงลมพัดหวีดหวิว เสียงเบาๆของฝีเท้าผู้คนที่เดินเหยีบย่ำหิมะ เสียงดังของแตรรถ และ.. เสียงลมที่เธอเป่าลงบนมือเพื่อให้มือของเธออบอุ่น

เมื่อพนักงานเสริฟเติมกาแฟให้ถังยั่วแล้ว.. เขาก็มองนาฬิกาข้อมือเพื่อเช็คเวลา แล้วรีบวิ่งไปที่หน้าต่างเปิดม่านออกดูข้างนอก “เฮ้อ.. นี่หิมะยังไม่หยุดตกอีกเหรอ?”

ถังยั่วบ่นพึมพำเรื่องอากาศที่ไม่ดี แต่ก็ต้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจ “ทำไมซงจิงเฉินยังอยู่ตรงนั้น? นี่เธอยืนใจลอยตากหิมะที่ตกหนักแบบนั้นตั้งนานได้ยังไง? ฉันนับถือในความอดทนและมุ่งมั่นของเธอจริงๆ..”

เมื่อถังยั่วพูดจบ.. ซูซินเหยินก็ได้ยินเสียงจามอย่างแรงของซ่งจิงเฉินได้อย่างชัดเจน สองมือกำเอกสารแน่น..

ถังยั่วถอนหายใจแรงและปิดผ้าม่านลงเหมือนเดิม เขาส่ายหัวไปมา.. รู้สึกสงสารเด็กสาว แต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ “ทำไมนายถึงไม่ช่วยเธอ?”

เมื่อถามไปแล้ว.. ถังยั่วก็นึกถึงใบหน้าที่เคร่งเครียดของซูซินเหยินเมื่อสองสามวันที่แล้ว ตอนที่เขาพูดถึงซ่งจิงเฉินขึ้นมา ทำให้เขานึกขึ้นมาได้ว่า กำลังเริ่มเข้าสู่บทสนทนาที่ซูซินเหยินไม่ต้องการ เขารีบยิ้มกลบเกลื่อน และเมื่อเหลือบไปเห็นเอกสารในมือของซูซินเหยิน เขาก็รีบเปลี่ยนเรื่องทัน “แล้วนี่.. เอกสารพวกนี้คืออะไร? ฉันเห็นนายอ่านมาทั้งวันแล้ว..”

ถังยั่่วยืดคอแอบมองเอกสารพวกนั้น แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้เห็นตัวอักษรสักตัว เขาก็ต้องตกใจราวกับถูกช็อตด้วยไฟฟ้า ซูซินเหยินปิดแฟ้มอย่างแรง ลุกขึ้นยืนไม่พูดอะไร แล้วพุ่งออกไปนอกร้านกาแฟด้วยความโกรธ

ระหว่างที่ซูซินเหยินเดินออกไปข้างนอก เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรสั่งให้คนขับรถมาให้เขาที่ทางเข้าบริษัท เขาเดินผ่านล็อบบี้ แล้วก็ออกจากบริษัทไป

.....

ซ่งจิงเฉินที่จ้องมองไปยังทางเข้าบริษัทอยู่แล้ว รีบเรียกแท๊กซี่ตามซูซินเหยินไปทันที เมื่อเห็นเขาขึ้นไปบนรถ

แม้จะไม่ใช่ช่วงเวลาเร่งรีบ แต่การจราจรก็เคลื่อนตัวไปได้ค่อนข้างช้าเพราะหิมะที่ตกลงมา ทำให้ซ่งจิงเฉินตามซูซินเหยินได้ทัน และรถของซูซินเหยินก็มาหยุดอยู่หน้าคลับเฮ้าส์ส่วนตัวแห่งหนึ่ง

คลับเฮ้าส์แห่งนี้เป็นคลับเฮ้าส์ที่ใหญ่มากแห่งหนึ่งในปักกิ่ง ก่อสร้างในสไตล์ยุโรป และค่าเข้าก็แพงอย่างไม่น่าเชื่อ ซ่งจิงเฉินเคยเป็นสมาชิกระดับวีไอพีของที่นี่ เธอเข้ามาใช้บริการสถานที่แห่งนี้เป็นร้อยครั้งแล้ว

นี่ถ้าเป็นเมื่อสองปีที่แล้ว เธอคงเข้าไปเต้นรำเพื่อรอซูซินเหยินอยู่ในคลับเฮ้าส์นั่นแล้ว แต่ตอนนี้เธอไม่ได้เป็นสมาชิกวีไอพีของที่นี่อีกแล้ว หลังจากที่ซ่งเช็งฆ่าตัวตาย ซ่งเอ็มไพร์ก็ตกต่ำลง แล้วเธอจะมีเวลา มีเงินมาเที่ยวในสถานที่แบบนี้ได้อย่างไร?  ดังนั้น.. เมื่อทางคลับเฮ้าส์ติดต่อเธอมาเมื่อเดือนที่แล้ว เพื่อขอให้ต่ออายุสมาชิกรายปี เธอจึงได้ปฏิเสธไป

ซ่งจิงเฉินรอจนซูซินเหยินเข้าไปด้านใน เธอจึงได้ลงจากรถแท๊กซี่ ซ่งเอ็มไพร์กำลังจะมีประชุมผู้ถือหุ้นในอาทิตย์หน้านี้ ถ้าหากเธอยังไม่สามารถหาคนที่เหมาะสมมารับช่วงซ่งเอ็มไพร์ต่อไม่ได้  ซ่งเอ็มไพร์คงต้องหายไปจากโลกใบนี้เช่นเดียวกับ CEO คนก่อน

ดังนั้น.. ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ซ่งจิงเฉินจะต้องพบกับซูซินเหยินในวันนี้ให้ได้ ซ่งจิงเฉินสูดหายใจลึก และเดินไปยืนอยู่ข้างรถของซูซินเหยิน

เขาขับรถมาที่นี่ เขาก็ต้องขับรถกลับ ถ้าเธอรอเขาอยู่ข้างรถ ยังไงๆเธอก็ต้องได้พบเขาอย่างแน่นอน

ตอนที่ 20  – ความลับสามข้อของเขา (10)

พอร์สเพอร์ คอร์ป จัดงานเลี้ยงเล็กๆขึ้นที่คลับเฮ้าส์แห่งนี้ หลังจากที่ซูซินเหยินเดินทักทายผู้คนในงานโดยรอบแล้ว เขาก็ปลีกตัวไปที่ระเบียงที่ค่อนข้างเงียบสงบ หิมะหยุดตกแล้ว และตอนนี้ทั่วปักกิ่งก็ขาวโพลนไปด้วยหิมะ

จริงๆแล้ว.. เขาไม่มีกำหนดการที่ต้องมางานเลี้ยงที่นี่ แต่เมื่อเขาได้ยินซ่งจิงเฉินบอกกับคนขับแท๊กซี่ว่า “ตามรถคันข้างหน้าไปค่ะ คันที่ป้ายทะเบียนลงท้ายด้วย 00” เขาจึงตัดสินใจมาที่คลับเฮ้าส์แห่งนี้

เธอเป็นสมาชิกวีไอพีของที่นี่ เธอน่าจะต้องนั่งรอเขาที่โซฟาในล็อบบี้ ซูซินเหยินอดคิดไม่ได้ว่า เธอกำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้?

ซูซินเหยินหมุนแก้วไวน์ในมือก่อนที่จะจิบไวน์แดงเข้าปาก เขาจดจ่ออยู่กับการฟังเสียง เสียงต่างๆลอยเข้ามาในหูของเขา.. เสียงรถเบรค เสียงรถไฟใต้ดิน เสียงเครื่องบิน เสียงประกาศ เสียงเพลง.. และเสียงผู้คนคุยกัน

“ข้างนอกหิมะตกและหนาวมาก ฉันไม่อยากออกไปข้างนอก ยกเลิกเดทคืนนี้นะคะ เลื่อนไปวันอื่นแทน..”

“ที่รัก.. ผมมาถึงที่ล็อบบี้โรงแรมแล้วนะ ใหนคุณบอกว่าคุณจะรอผมไง?”

“ฉันไม่ต้องการเลิกกับคุณ ได้โปรดให้โอกาสฉันอีกครั้ง? ฉันไม่อยากสูญเสียคุณไป..”

.....

ซูซินเหยินไม่สามารถแยกเสียงของซ่งจิงเฉินจากเสียงที่ดังระงมในหูเขาได้ ซูซินเหยินรออีกสักพักใหญ่ แต่ก็ยังคงไม่ได้ยินเสียงของซ่งจิงเฉิน แต่กลับได้ยินคนเรียกชื่อ ‘ซ่งจิงเฉิน’ แทน

“CEO จาง ตอนที่ผมเข้ามา ผมเห็นคุณกำลังคุยอยู่กับหญิงสาวคนหนึ่งตรงทางเข้า หน้าตาสะสวย เธอเป็นใครหรือ? คนรักใหม่ของคุณหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่.. เธอมาจากซ่งเอ็มไพร์ เธอเป็นลูกสาวของซ่งเม็งวา ชื่อซ่งจิงเฉิน”

“ลูกสาวของซ่งเม็งวาเหรอ? แล้วเธอมาหาคุณทำไม?”

“เธอไม่มีเงิน แต่เธออยากเข้ามาในคลับเฮ้าส์ของผม เธอขอร้องให้ผมอนุญาติให้เธอเข้ามาที่นี่เป็นกรณีพิเศษ เธอขอให้ผมเห็นแก่ที่เธอเคยเป็นสมาชิกวีไอพีของที่นี่มาหนึ่งปี”

คิ้วของซูซินเหยินขมวดเข้าหากัน นี่ซ่งจิงเฉินไม่ได้เป็นสมาชิกวีไอพีของคลับเฮ้าส์แห่งนี้แล้วเหรอ?

แล้วน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยคำพูดน่าขยะแขยง และเต็มไปด้วยคำดูถูกเหยียดหยามของ CEO จางก็ลอยเข้ามาในหูของเขา “นี่เธอไม่รู้สถานะของซ่งเอ็มไพร์ในตอนนี้เลยหรือ? เธอคงคิดว่าเธอยังเป็นคุณหนูตระกูลซ่งอยู่สินะ คนอย่างเธอไม่น่าจะกล้าเข้ามาเต้นรำในคลับของผม? เธอควรจะรู้ได้แล้วว่า โลกของเธอตอนนี้มันได้เปลี่ยนไปแล้ว..”

สีหน้าของซูซินเหยินบิดเบี้ยวด้วยความดุร้าย..

CEO จางยังคงเหยียดหยามเธอต่อ “เธอคิดว่าเธอเป็นใคร ผมถึงต้องยกเว้นให้เธอเป็นกรณีพิเศษ? นี่ถ้าไม่ใช่เพราะใบหน้าที่สวยงาม และเรือนร่างที่ยังสาวของเธอ ผมคงไม่เสียเวลาคุยกับเธอหรอก..”

ตาของซูซินเหยินหรี่ลงเป็นสัญญาณอันตราย.. จู่ๆ CEO จางที่อยู่ด้านหลังของเขา และกำลังเล่าเรื่องค้างอยู่ ก็บีบแก้วไวน์ที่อยู่ในมือขวาจนแตกละเอียด เศษแก้วบาดมือเขาจนเลือดไหล

เสียงกรีดร้องของ CEO จาง ดังจนกลบความสงบภายในห้อง “ช่วยด้วย! ช่วยผมด้วย!”

“CEO จาง เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ทำไมคุณถึงกำแก้วไวน์แน่นขนาดนั้น..?”

ซูซินเหยินไม่ใส่ใจภาพวุ่นวายพวกนั้น เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าที่บ่งบอกอารมณ์ไม่ถูก