ประกาศิตรัก : ตอนที่ 3 - อยู่ร่วมกับอาโดนิสเจ้าอารมณ์ (3)
คิ้วของซูซินเหยินขมวดเข้าหากัน และก่อนที่เขาจะมีปฏิกิริยาใดๆ ซ่งจิงเฉินที่ใส่รองเท้าส้นสูงก็กระโดดเข้ามาขวางหน้าเขาไว้ และตะโกนเรียกชื่อเขา
“ซูซินเหยิน”
ในบริษัท.. แทบไม่มีใครกล้าเรียกชื่อของท่าน CEO ตรงๆ แต่หญิงสาวคนนี้กลับทำในสิ่งที่คนอื่นไม่กล้า บรรดาผู้จัดการทั้งหลายที่ยืนอยู่ข้างหลังซูซินเหยิน จึงให้ความสนใจซ่งจิงเฉินอย่างออกหน้าออกตา
ซ่งจิงเฉินรู้สึกอึดอัดกับสายตาของคนพวกนั้น แต่ก็พยายามรักษาท่าทางของเธอให้เป็นปกติที่สุด ดวงตาดำคู่นั้นจ้องมองซูซินเหยิน และพูดขึ้นอีกว่า “ซูซินหยิน.. คุณช่วย..”
พูดได้เพียงเท่านั้น.. ซูซินเหยินก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจว่า
“คุณผู้หญิง.. ไม่ทราบว่าผมไปสนิทสนมกับคุณเมื่อไหร่กัน คุณถึงเรียกชื่อผมแบบนั้น?”
ซ่งจิงเฉินอ้าปากค้าง จ้องมองใบหน้าที่เฉยเมยของซูซินเหยิน เธอนึกถึงเรื่องเมื่อวานที่เขาโยนเธอออกมาจากบ้านโดยไม่ฟังคำอธิบายของเธอสักนิด ด้วยความกลัวว่าเขาจะทำเหมือนเมื่อวาน เธอรีบถอยหลังและโค้งคำนับให้เขาด้วยท่าทางที่แสดงความเคารพ “สวัสดีตอนบ่ายค่ะ.. ท่าน CEO ซู ฉันชื่อซ่งจิงเฉิน ขอเวลาให้ฉันสักสิบนาทีได้ไม๊คะ?”
“ไม่ได้..” ซูซินเหยินตอบเสียงเรียบ แล้วเดินผ่านเธอไปยังประตู เธอพยายามจะขอพบเขาอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งเขาก็ปฏิเสธไม่ยอมพบเธอ และแม้ว่าจะได้พบกัน เธอก็ไม่เคยมีโอกาสได้พูดอะไรกับเขาสักคำ แทบจะนับครั้งได้ที่เธอจะได้มีโอกาสอยู่กับเขาเพียงลำพังอย่างเมื่อวาน แต่ก็เปล่าประโยชน์ และครั้งนี้หากเธอปล่อยเขาไป ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้มีโอกาสแบบนี้อีก..
ไม่มีทางเลือก.. ซ่งจิงเฉินจับมือของซูซินเหยินไว้ ฝ่ามือของเขาอบอุ่นราวกับแสงอาทิตย์
เมื่อซ่งจิงเฉินสัมผัสมือเขา นิ้วมือของเธอก็สั่นและเกือบจะปล่อยมือเขาไป แต่แล้วก็ตัดสินใจจับมือเขาไว้ แต่นั่นกลับทำให้เสียงของเธอสั่นเมื่อพูดออกไป
“ฉันขอเวลาแค่สิบนาที.. หรือไม่.. ห้านาทีก็ได้..”
ซูซินเหยินไม่สนใจคำพูดของซ่งจิงเฉิน เขาเหลือบตาลงมองมือที่ถูกเธอจับไว้แน่น ความเงียบของซูซินเหยิน ทำให้หัวใจของซ่งจิงเฉินแทบหยุดเต้น “ท่าน CEO ซู ฉันขอยืมเวลาของคุณสั้นๆได้ไม๊คะ? ฉันมาที่นี่เพราะมีธุระ..”
“ผมไม่สนใจ..” ซูซินเหยินตัดบทโดยไม่รอให้ซ่งจิงเฉินพูดจบ พร้อมกับมองมือที่ถูกเธอจับไว้ เขากัดริมฝีปากแน่น แล้วกระชากมือออกมาอย่างแรง
และนั่นทำให้ซ่งจิงเฉินที่ใส่รองเท้าส้นสูงเสียการทรงตัวทันที แล้วเธอก็ล้มลงไปเพราะแรงกระชากนั้น ต้องขอบคุณพนักงานรักษาความปลอดภัยข้างๆ ที่ช่วยจับแขนเธอไว้ไม่ให้ล้มลงหน้ากระแทกกับพื้น
เพียงเดี๋ยวเดียว.. ซูซินเหยินก็มองพนักงานรักษาความปลอดภัยด้วยสายตาเกรี้ยวกราด “ผมจะไม่จ่ายเงินเดือนให้คุณ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่ใครจะเข้ามาก็ได้!”
พนักงานรักษาความปลอดภัยตกใจกับความเกรี้ยวกราดของเขา แต่เขาก็ฉลาดพอที่จะรีบปล่อยมือซ่งจิงเฉิน และรีบกลับไปยืนที่เดิมพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความเคารพว่า “ครับท่าน..”
