ตอนที่8 หนี

ตอนที่8 หนี

แถบรอบนอกป่าฟอนเซ่

ณ ตอนนี้ มีเด็กหนุ่มน้อยอายุประมาณ10ขวบปีกำลังถูกล้อมจากหมาป่าสีดำนัยน์ตาสีเขียวสดอยู่5ตัว

“แย่ล่ะสิลืมย้ายที่เลยพวกมันคงตามกลิ่นเลือดมาสิน่ะ”

เซียล์คิดในใจจากนั้นจึงเริ่มตั้งสติ

“น่าจะเป็นหมาป่าลมกรด ไอพวกนี้มีจิตวิญญาณธาตุลมแถมเร็วอีกตังหากคงสลัดให้หลุดไม่ง่าย” “ถ้าสู้ตรงๆพวกมันก็น่าจะมีระดับรวบรวมวิญญาณ

ขั้น2-4 แถมตั้ง5ตัวสู้ตรงๆ ไม่ได้แน่” จากนั้นเซียล์ก็เริ่มมองไปยังรอบๆ

“ต้นไม้! ใช้ต้นไม้แต่พวกหมาป่าลมกรดมันสามารถกระโดดได้สูงถ้าเอาลมมาช่วยเป็นแรงส่ง ถ้างั้นต้องหาต้นที่สูงพอ” จากนั้นเซียล์ก็เจอต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่น่าจะสูงพอที่หมาป่าจะกระโดดเพื่อที่จะตะครุบเขาไม่ถึงห่างไปประมาณ200เมตร

“เอาหละ” จากนั้นเซียล์ก็วิ่งเข้าไปหาหมาป่าลมกรดตัวหนึ่งที่ขวางทิศทางไปยังต้นไม้ใหญ่ ที่ห่างจากตัวเขาประมาณ50เมตร จากนั้นก็เล็งหน้าไม้ตะขอและยิงตะขอ3แฉกไปที่ขาหน้าของหมาป่าลมกรด เมื่อโดนขาหน้าข้างซ้ายก็ดึงสลิงกลับทำให้ตะขอขัดขาหมาป่าลมกรดตัวนั้นจนลมและไถลไปข้างๆเล็กน้อย

 

จากนั้นเซียล์ก็รีบวิ่งผ่านและมุ่งหน้าไปยังต้นไม้ใหญ่ที่เหลือระยะทางประมาณ150เมตร

เมื่อหมาป่าลมกรดที่ขวางทางล้มลงและเซียล์เริ่มเคลื่อนไหว

หมาป่าลมกรดตัวอื่น จึงวิ่งตามไปด้วยความเร็วสูงโดยเฉพาะ2ตัวที่น่าจะมีระดับรวบรวมวิญญาณ ขั้น 3-4 พวกมันสองตัววิ่งไล่ตามด้วยความเร็วมาก

เซียล์เมื่อห่างจากต้นไม้ประมาณ20เมตรก็ยิงตะขอ3แฉกออกไปและกระโดดขึ้นต้นไม้แต่ขณะนั้นหมาป่าทั้งสองตัวก็ตามมาทัน ใช้พลังวิญญาณเรียกกระแสลม กระโดดพุ่งเขาหาเซี่ยล์พร้อมกรงเล็บอันแหลมคม

“แย่แล้ว” เมื่อเซียล์เห็นหมาป่าลมกรดทั้งสองตัวกำลังจะตะปบมาทั้งซ้ายขวา

ก็อุทานอยู่ในใจ

“หยั่งงี้คงต้องแลกกันแล้วสิน่ะ” จากนั้นเซียล์ก็แทงดาบในมือซ้ายสุดแรงเข้าใส่หมาป่าตัวหนึ่งที่กำลังพุ่งมาและยอมโดนการตะปบของหมาป่าลมกรดอีกตัว

แต่การบิดตัวหลบนิดหน่อยจึงโดนตะปบเข้าที่กลางหลังแต่บาดแผลลึกไม่ถึงกระดูกและดาบคาตานะได้เสียบเข้าไปยังกะโหลกศรีษะถึงลำตัวของหมาป่าลมกรดในตัวจนมิดด้ามและหมาป่าลมกรดตัวนั้นสิ้นชีพทันที

จากนั้นเซียล์ก็ถึงข้างบนต้นไม้อย่างปลอดภัยโดยมี3บาดแผลที่กลางหลังและซากหมาป่าลมกรด1ตัวที่ติดคามาพร้อมกับดาบคาตานะ

จากนั้นพวกหมาป่าลมกรดก็พยายามกระโดดขึ้นต้นไม้ใหญ่อยู่หลายรอบ

แต่ก็ขึ้นมาไม่ได้เพราะต้นไม้สูงเกินไปพวกมันจึงถอดใจจากไป โดยที่เหลือเพียง4ตัว

“รอดแล้วเรา แถมได้ของแถมมาด้วย” เซียล์คิดในใจ

“รีบถลกหนังและเก็บคริสตัสวิญญาณสีเขียวอ่อนจากนั้นรีบออกไปดีกว่าเดี๋ยวมีสัตว์อสูรตัวอื่นตามกลิ่นเลือดมาอีก” จากนั้นเซียล์ก็รีบถลกหมาป่าและนำคริสตัลจิตวิญญาณออกมาแล้วรีบกลับเมือง

 

เมืองการูบ้าทางตะวันตก เวลาประมาณ5โมงเย็น

“เฮ่อถึงเมืองซักที” เซียล์พูดแล้วก็พูดต่อ

“ได้แผลกลับมาด้วยจะ.......” อยู่ๆเซียล์นึกขึ้นได้

“เวรแล้ว...ลืมบอกแม่ว่าจะมาที่ป่าวันนี้ โดนสวดแหงมๆ แถมได้แผลกลับมาด้วยเดี๋ยว ยิ่งไม่ค่อยอยากให้แม่เป็นห่วงด้วยสิ”

จากนั้นเซียล์ก็ทำใจแล้วก็กลับบ้าน

ที่คฤหาสน์ตระกูลอินากามิ เวลา6โมงเย็น

ในที่สุดเซียล์ก็กลับถึงบ้านและก็เห็นว่าวันนี้มีรถม้ามาจอดข้างบ้าน “วันนี้ใครมาเยี่ยมน่ะ” เซียล์คิดในใจ

 

 

จากนั้นเซียล์ก็เดินเข้าไปในบ้าน

“พ่อครับ แม่ครับ ผมกลับมาแล้วครับ”

“กลับมาแล้วหรอลูก วันนี้แอบไปที่ป่าฟอนเซ่โดยที่ไม่บอกแม่อีกแล้วใช่ไหม”แม่ตอบ

“ขอโทษด้วยครับ”

“แล้วได้แผลมาด้วยรึปล่าว บาดเจ็บตรงไหนไหม” แม่ถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“มีแผลข่วนนิดหน่อยที่หลังหนะครับ” หลังจากนั้นแม่ก็ดูแผลที่หลังของเซียล์

แล้วก็พบแผลที่เป็นรอยข่วนเล็กน้อย

“เจ็บมากไหมลูก”คุณแม่ถาม

“ไม่เป็นไรครับ แผลแค่นี้เองคุณแม่ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับเดี๋ยวก็หายแล้ว”

เซียล์ตอบ ในความจริงเนื่องจากบาดแผลถึงจะไม่ลึกถึงกระดูกแต่ก็หนักเอาการ แต่ด้วยพรจากพระเจ้า เซียล์จึงเดินกลับบ้านให้ช้าลงจนบาดแผลดีขึ้นมากแล้วจึงกลับมาให้คุณแม่ดูบาดแผลที่ไม่หนักมาก

จากนั้นคุณแม่ก็ทำแผลให้ผมจากนั้นก็พูดว่า

“วันนี้มอนเด่กับพ่อของเขามาเยี่ยมด้วยน่ะ”

“งั้นหรอครับ งั้นเดี๋ยวผมไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนน่ะครับ”

 

 

หลังจากเซียล์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินมายังห้องอาหารแล้วก็พบกับคุณพ่อ คุณแม่ และคุณลุงที่มีสีผมและนัยน์ตาสีน้ำตาลที่ดูอายุประมาณ30 น่าจะรุ่นเดียวกันกับพ่อของผม

และเด็กอายุราวๆ10ขวบที่สีผมและนัยน์ตาสีน้ำตาลเหมือนกับคุณลุง

“สวัสดีครับคุณลุงมอนดะ(Monda)แล้วก็มอนด์เป็นไงบ้างสบายดีป่าว”

“สบายดีแล้วนายเป็นไงบ้างเซียล์”

ใช้แล้วคุณลุงคือ บารอน มอนดะ มาโมชิ กับลูกของเขา มอนเด่ มาโมชิ

ตระกูลมาโมชิมีพื้นที่การปกครองติดกับเราตรงตะวันออกเฉียงใต้ดังนั้นจึงมาเยี่ยมกันบ่อยๆ และ มอนเด่เป็นเพื่อนคนแรกและคนเดียวของผมในตอนนี้ผมเรียกเขาสั้นๆว่า “มอนด์” ถ้าถามว่าทำไมมีเพื่อนคนเดียวหนะหรอ ก็เพราะว่าผมตอนเด็กๆยังศึกษาเรื่องต่างๆเกี่ยวกับเรื่องของโลกนี้อยู่และก็เรียนเองได้เยอะกว่าการสอนในโรงเรียน

ความจริงตอนแรกพ่อคิดจะส่งผมไปโรงเรียนฝึกหัดสำหรับเด็ก7-10ขวบปี แต่เพราะผมอ่านหนังสือและเรียนเองได้ดีตั้งนานแล้วพ่อจึงเปลี่ยนเป็นจ้าง

ครูฝึกดาบและวิชาการมาช่วยชี้แนะบางเวลาที่บ้านแทน

ฉะนั้นมอนด์เลยเป็นเพื่อนคนเดียวของผมเพราะเขามีดินแดนที่ติดกันเลยมาเยี่ยมค่อนข้างบ่อย แน่นอนว่าลุงมอนดะก็เป็นเพื่อนของพ่อผมสมัยยังเรียนอยู่เหมือนกัน

 

หลังจากนั้นผมก็เดินไปนั่งแล้วก็กินข้าวด้วยกัน

“จะว่าไปเซียล์ลูกวันนี้ไปทำอะไรมาในป่าฟอนเซ่หละลูก เห็นแม่บอกมาว่าได้แผลด้วยหนิ” คุณพ่อซิกซ์ถาม แต่ก่อนที่เซียล์จะตอบก็มีเสียงแทรกขึ้นมา

“นี่ซิกลูกแกพึ่ง10ขวบ เอาไปปล่อยป่าแล้วหรอ ฮ่าๆๆๆๆ”

ลุงมอนดะพูดอย่างขำขัน

“ไม่ได้ไปปล่อยโว้ย ลูกเขาไปเองห้ามก็ไม่ได้ แล้วสรุป ลูกไปทำอะไรที่ป่ามา”

จากนั้นทั้ง พ่อ แม่ ลุงมอนดะ และ มอนด์ก็จ้องมาที่ผม

“อะ อะ เออ.......คือว่า” จากนั้นผมก็ตอบด้วยเสียงงอ้ำๆอึ้งๆ

 

ติดตามตอนหน้าจ้า