ตอนที่ 50 ดาบที่น่าตกตะลึงของหลิวอู๋ตง

จักรพรรดิปรุงยาแห่งวิถีสวรรค์ ตอนที่ 50 ดาบที่น่าตกตะลึงของหลิวอู๋ตง

 

หลิงฮันและหลิวอู๋ตงกินเม็ดยาเข้าไปราวกับคนบ้า

 

เม็ดยาที่หลิงฮันกินเข้าคือเม็ดยาที่ช่วยเติมเต็มพลังปราณก่อเกิดที่เสียไป ส่วนที่หลิวอู๋ตงกินเข้าไปคือเม็ดยาที่ช่วยทำให้บาดแผลฟื้นฟูไวขึ้น การสู้กันซึ่งๆหน้ากับสัตว์อสูรระดับนี้ถือว่าเป็นการแส่หาความตายที่แท้จริง

 

ต้องขอบคุณเม็ดยาคุณภาพสูงที่หลิงฮันหลอมขึ้นมา มันช่วยให้นางคงสภาพที่ดีที่สุดสำหรับการต่อสู้เอาไว้ได้ ยิ่งกว่านั้น ด้วยทักษะโลหิตหมาป่าเดียวดาย ทำให้พลังต่อสู้ของนางทะยานสูงขึ้นไปอีก

 

…หลิงฮันได้สอนนางเมื่อไม่นานมานี้

 

ด้วยพลังต่อสู้ที่เพิ่มขึ้นโดยการโคจรทักษะโลหิตหมาป่าเดียวดาย หลิวอู๋ตงสามารถปะทะกับมังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดได้อย่างซึ่งๆหน้า

 

ถ้ามังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดไม่ถูกพิษ คนที่จะแพ้ในการต่อสู้นี้ต้องเป็นหลิงฮันกับหลิวอู๋ตงอย่างไม่ต้องสงสัย แต่สถานการณ์ตอนนี้มันต่างออกไป ที่พวกเขาต้องทำคือการต้านมันเอาไว้ให้ได้ยี่สิบนาทีเท่านั้น

 

ยิ่งการต่อสู้ยืดเยื้อเท่าไหร่ มังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดก็ยิ่งลนลานมากขึ้นเท่านั้น การขัดแย้งกันระหว่างหยินและหยางในร่างกายของมันยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และมีหลายส่วนบนร่างของมันที่เริ่มระเบิดออกมาแล้ว โลหิตสีเขียวกระจายไปทั่วพื้นที่ โลหิตของมันมีฤทธิ์กัดกร่อน เมื่อโลหิตกระเด็นไปโดนก้อนหินที่อยู่รอบๆ ก้อนที่ได้ถูกหลอมละลายด้วยความเร็วสูง

 

และโลหิตของมันยังปล่อยไอพิษออกมาในอากาศ ซึ่งสามารถทำให้จอมยุทธระดับรวมธาตุขั้นเก้าที่ได้รับพิษเข้าไปถูกสังหารอย่างง่ายดาย

 

หากมันไม่ครอบครองพลังอันน่าทึ่งเหล่านี้ มันจะถูกเรียกว่าเป็นราชาในระดับรวมธาตุได้อย่างไร?

 

ราชาคือผู้ไร้พ่าย!

 

แต่โชคร้ายที่มันต้องมาเจอกับหลิงฮัน

 

หลิงฮันและหลิวอู๋ตงได้กินยาแก้พิษไว้ก่อนแล้ว พิษอันรุนแรงนั่นทำให้พวกเขารู้สึกมึนหัวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้ส่งผลอะไรกับพลังต่อสู้มากนัก

 

“ฟ่อ ฟ่อ!” มังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดรู้สึกได้ถึงความตายที่ใกล้เข้ามาและเริ่มที่จะหนีอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง ในความคิดของมัน สิ่งที่ต้องรีบทำคือการรักษาสิ่งที่เกิดขึ้นในร่างกายของมัน และจากนั้นค่อยกลับมาจัดการกับมดปลวกสองคนนี้

 

หลิวอู๋ตงเริ่มมีโทสะ นางกวัดแกว่งดาบทำให้เกิดประกายราวกับมีสายรุ้งกำลังเต้นรำอยู่บนมือ นางเป็นเหมือนกับเทพธิดาที่จะกำลังจะเผยโฉมความงามออกมา

 

งูยักษ์พยายามจะหนีอย่างสุดความสามารถ ในขณะที่หลิงฮันและหลิวอู๋ตงพยายามจะหยุดมันเอาไว้อย่างสุดความสามารถเช่นกัน ถ้าพวกเขาพลาดโอกาสนี้ไป มังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดคงจะไม่ถูกหลอกเป็นครั้งที่สองแล้ว และพวกเขาคงจะต้องรอให้หลิวอู๋ตงทะลวงผ่านระดับก่อเกิดธาตุถึงจะมาล่ามันได้อีกครั้ง

 

ไม่ไกลจากที่ที่พวกเขากำลังต่อสู้ได้มีแม่น้ำขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นมาในสายตา

 

มังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดดูเหมือนจะรู้ว่าน้ำในแม่น้ำสามารถรักษาพิษและทำให้มันกลับมามีพลังอย่างเดิมได้ มันจึงเพิ่มความเร็วเพื่อที่จะหนี ถึงแม้จะถูกหลิวอู๋ตงโจมตี มันก็ไม่ตอบโต้แม้แต่ครั้งเดียว มันพยายามจะลงไปในแม่น้ำอย่างสุดความสามารถ

 

ดวงตาของหลิวอู๋ตงเกิดประกายความแน่วแน่ นางยกดาบขึ้นสูงและตะโกนออกไปเบาๆ “หนึ่งดาบสวรรค์ตัดสินชะตาจักรวาล!”

 

“ฟุบ” นางฟันดาบไปยังคอของมังกรอสรพิษเกล็ดสีชาด ราวกับว่านางเป็นหนึ่งเดียวกันดาบ

 

สีหน้าของหลิงฮันเปลี่ยนไป “อย่ามุทะลุเกินไป!”

 

การโจมตีของหลิวอู๋ตงแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก มังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดไม่กล้ารับการโจมตีไปเข้าไปตรงๆ ไม่เช่นนั้นมันอาจจะถูกสังหารด้วยการโจมตีนี้ก็เป็นได้ มันส่งเสียงขู่ดังออกมาและขดลำตัวอย่างรวดเร็ว มันขดลำตัวเพื่อซ่อนหัวของมันและป้องกันการโจมตี

 

“ฉัวะ!”

 

ดาบที่ฟันออกไปอย่างรวดเร็ว ได้มีปราณดาบปรากฏขึ้นมา และเฉือนมังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดขาดออกเป็นสองท่อน เลือดสีเขียวได้พุ่งออกมาราวกับน้ำพุ

 

งูยักษ์ดิ้นอย่างทรมานอยู่บนพื้น เกือบจะหนึ่งในสามของร่างกายมันถูกตัดออกไปด้วยการโจมตีของหลิวอู๋ตง!

 

“ฟุบ” ร่างอันงดงามของหลิวอู๋ตงเริ่มโซเซ และกำลังจะล้มลงไปที่พื้น

 

หลิงฮันพุ่งไปรับนางเอาไว้ก่อนที่นางจะตกลงพื้น เขาขมวดคิ้วและพูด “เจ้าบ้าไปแล้วรึที่บังคับใช้พลังจากเมล็ดก่อเกิดเพื่อทำให้พลังต่อสู้เพิ่มขึ้น? ถ้ามันปะทุออกมา เจ้าจะอาจจะเสียชีวิตเลยด้วยซ้ำ!”

 

“ข้าสร้างปราณดาบได้! เจ้าเห็นหรือไม่ ข้าสร้างปราณดาบได้!” หลิวอู๋ตงพูดอย่างอ่อนแรง แต่ก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ในช่วงก่อนหน้านี้ ในหัวของนางมีอยู่ความคิดเดียวคือการขัดขวางมังกรอสรพิษเกล็ดสีชาด นางไม่อยากทำให้หลิงฮันผิดหวัง

 

ด้วยความคิดอันแรงกล้านั่น ทำให้นางทำลายขีดจำกัดของตัวเองและสร้างปราณดาบได้ในที่สุด

 

“ถ้าเจ้ากล้าทำอะไรแบบนี้อีก ข้าจะตีก้นเจ้า!” หลิงฮันนำหลิวอู๋ตงขึ้นบนหลังของเขา พลังของมังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดใกล้จะหมดเต็มทีแล้ว ถึงแม้แม่น้ำจะอยู่อีกไม่ไกล แต่มันก็ไม่สามารถไปได้แล้ว

 

ใบหน้าของหลิวอู๋ตงกลายเป็นสีแดง นางแนบหน้าของนางเข้ากับหลังของหลิงฮัน เมื่อได้ยินเสียงหัวใจของเขา ทำให้จิตใจของนางรู้สึกสงบ

 

มังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดยังคงดิ้นอยู่บนพื้น และการเคลื่อนไหวของมันเริ่มจะเบาลงๆ จนสุดท้ายมันก็ไม่สามารถขยับตัวได้

 

แต่หลิงฮันยังไม่ได้ใจร้อนลงมือทำอะไร ตะขาบต่อให้ตายก็ยังคงอันตรายอยู่ เพราะอย่างไรมังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดก็ยังถือว่าเป็นราชาในระดับเดียวกัน

 

“พี่ชายหลิง!” ลิ่วตงและกลุ่มของมันรีบวิ่งเข้ามา ใบหน้าของพวกมันเต็มไปด้วยความตะลึง สายตาพวกมันมองไปยังหลิงฮันราวกับกำลังมองไปยังสัตว์ประหลาด

 

จะไม่ให้พวกมันตะลึงได้อย่างไร?

 

ถึงแม้มังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดจะถูกพิษอยู่ พลังต่อสู้ของมันก็ยังแข็งแกร่งอยู่ แม้คนโจมตีหลักจะเป็นหลิวอู๋ตง แต่การที่หลิงฮันสามารถสู้กับมันได้นานขนาดนั้นก็ยังน่าเหลือเชื่ออยู่ดี

 

ถ้าลองเปลี่ยนให้พวกมันไปสู้ แต่การตวัดหางครั้งเดียวของมันก็อาจจะเพียงพอที่จะสังหารพวกมันทุกคนทิ้งได้เลย

 

“แม่นางหลิวเป็นอะไรมากรึเปล่า?” พวกมันถาม

 

“นางไม่เป็นอะไร” หลิงฮันยิ้ม ด้วยการที่มีจักรพรรดิปรุงยาอย่างเขาอยู่ข้างๆ ตราบใดที่นางยังมีลมหายใจ ไม่มีทางที่นางจะตายเด็ดขาด เขากำลังจะฝากให้พวกลิ่วตงคอยดูหลิวอู๋ตงและร่างของงูยักษ์เอาไว้เพื่อที่เขาจะเข้าถ้ำเพื่อไปเก็บเกี่ยวหญ้ามังกรปฐพี แต่จู่ๆก็มีคนจำนวนหนึ่งเดินออกมาจากข้างหลังพุ่มไม้ตรงฝั่งแม่น้ำ

 

พวกมันมีทั้งหมดหกคน คนที่เดินนำเป็นชายหนุ่มรุ่นเยาว์ ส่วนอีกห้าคนที่เหลือเป็นชายสวมชุดดำที่มีอายุแตกต่างกันออกไป จากที่ดูแล้ว ทั้งห้าคนคงเป็นข้ารับใช้ของชายหนุ่ม

 

“ฮ่าๆๆๆ เป็นมังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดจริงๆ!” ชายหนุ่มคนนั้นลูบมือพร้อมกับหัวเราะดัง “ข้าบอกแล้วว่าพวกเราควรมาที่นี่เพราะมีเสียงการต่อสู้เกิดขึ้น! พวกเรามาพบของดีจริงๆด้วย”

 

“โชคของนายน้อยช่างสูงเสียดฟ้าจริงๆ!” ชายทั้งห้าพูดอย่างพร้อมเพรียง แสดงความสามารถในการประจบออกมา

 

“รีบๆแบกงูยักษ์นี่กลับไปให้ข้าซะ ข้าจะให้ท่านปู่เห็นว่าข้าสุดยอดขนาดไหน!” ชายหนุ่มสั่งคำสั่งออกมาทันที

 

“รับทราบ!” ชายชุดดำทั้งห้าเดินไปทางมังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดที่กำลังนอนอยู่

 

ทั้งหกคนพูดคุยกันราวกับมองไม่เห็นหลิงฮันและคนอื่นๆแม้แต่น้อย

 

“เดี๋ยวสิ พวกเราเป็นคนจัดการมังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดตัวนั้นนะ!” จูเซว่อวี่ตระโกนออกไปด้วยความโกรธ

 

หลีเฮาเองก็ชักกระบี่ออกมา เตรียมที่จะเข้าไปหยุดพวกมัน

 

แต่หลิงฮันกลับยกมือขึ้นห้าม และพูดด้วยรอยยิ้ม “พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องทำอะไร!”

 

หลีเฮาและคนอื่นๆไม่เข้าใจแม้แต่น้อย หรือว่าหลิงฮันคิดจะยอมยกมังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดให้พวกนั้นไปแบบนั้นจริงๆ? แต่ดูๆแล้วหลิงฮันไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้นแม้แต่นิดเดียว เพราะก่อนหน้านี้แม้เขาจะรู้ว่าฮังฉานเป็นหลานของอาวุโสเจ็ดแห่งนิกายหมาป่าหินผา เขาก็ยังสังหารมันโดยไม่ขมวดคิ้วแม้แต่น้อย

 

เมื่อชายหนุ่มเห็นแบบนี้ ใบหน้าของมันก็แสดงออกมาราวกับว่านี่เป็นเรื่องธรรมดา เพราะด้วยสถานะของมัน การที่คนอื่นๆจะยอมจำนนต่อมันถือว่าเป็นเรื่องปกติ

 

แต่ทันใดนั้นเองสถานการณ์ก็เปลี่ยนไปในทันที!

 

มังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดที่ดูเหมือนว่าตายแล้ว ได้เอาหัวพุ่งออกมางับชายชุดดำคนหนึ่งขาดเป็นสองท่อน และขดตัวรัดชายอีกสี่คนแน่นจนไม่สามารถดิ้นหลุดออกมาได้

 

นี่คือการโจมตีสุดท้ายก่อนตายของมัน และด้วยการที่มันโจมตีออกไปด้วยพลังทั้งหมด ทำให้การรัดของมันทรงพลังเป็นอย่างมาก

 

“แกรก แกรก แกรก” เสียงกระดูกถูกบดขยี้ดังออกมา ทั้งสี่คนที่ถูกบีบรัดจนกลายเป็นเศษเนื้อที่แยกไม่ออกมาว่าใครเป็นใคร

 

ในขณะเดียวกัน ชายที่ถูกงูยักษ์งับจนเหลือแค่ส่วนล่าง ขาสองขาของมันเดินไม่รู้ทิศต่อไปได้สักพักก่อนที่จะล่วงลงไปพื้น

 

“ตุบ” มังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดนอนลงไปที่พื้นอีกครั้ง ครั้งนี้มันได้ตายอย่างแท้จริง

 

*ติดตามข่าวสารได้ที่ เพจ*