Golden Time - ตอนที่ 2 [อ่านฟรี]
บทที่ 2
ซูฮยอคพลันลืมตาตื่นขึ้นมาเป็นขณะเดียวกันกับที่แสงฟลูออเรสเซนต์ส่องเข้ามาที่กระจกตา เขาพยุงตัวลุกขึ้นพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเป็นปมใหญ่
ไม่สิ เขาแทบจะลุกไม่ขึ้น แต่ไม่นานหลังจากนั้นก็ล้มนอนลงบนเตียงอย่างช่วยอะไรไม่ได้เช่นเดิม
‘นี่กล้ามเนื้อหายไปจากร่างกายหมดแล้วเหรอ?’
มันเป็นความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาหลังจากซูฮยอคลืมตาตื่น
เขาไม่สามารถรู้สึกถึงเรี่ยวแรงใดๆเลยในร่างกาย
ในขณะนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนกับมีของแหลมคมทิ่มอยู่ที่แขนซ้าย เขามองไปที่แขนข้างซ้ายพบว่ามีสารละลายริงเกอร์ (ชุดให้น้ำเกลือ) ติดอยู่กับแขนที่ลีบเหลือแต่กระดูก
เขากรอกตาอย่างรวดเร็วและมองไปรอบๆ
เป็นไปอย่างที่เขาคิดไว้ ดูเหมือนที่นี่จะเป็นโรงพยาบาล
‘แต่เดี๋ยวก่อน...ฉันเป็นใคร?’
ความทรงจำทั้งหมดของเขาหายไป เขาคิดอะไรไม่ออกและจำอะไรไม่ได้
ซูฮยอคเริ่มเช็คร่างกายโดยค่อยๆเริ่มขยับร่างกายที่ดูเหมือนร่างไร้วิญญาณ
‘มันปกติ...ปกติ...ปกติ’
ไม่มีอาการผิดปกติอื่นๆในร่างกาย เว้นก็แต่กล้ามเนื้อที่อ่อนแรงซึ่งเกิดจากการนอนติดเตียงเป็นระยะเวลานาน
‘วิตามิน , อะมิโน...’
ซูฮยอคพึมพำอ่านฉลากต่างๆที่ติดอยู่กับสารละลายริงเกอร์
ชุดให้น้ำเกลือเป็นสารอาหารที่ฉีดเข้าสู่ร่างกาย นั่นสมเหตุสมผลเนื่องจากเขาไม่สามารถกินอาหารทางปากได้
เขานอนอยู่บนเตียงนานแค่ไหนแล้ว? ร่างกายของเขาเป็นเครื่องยืนยันได้ว่าเป็นระยะเวลานานแล้วที่เขานอนอยู่บนเตียง
ตัวอย่างเช่น แขนที่ดูลีบเล็กเหมือนกับกิ่งไม้ที่แห้งเหี่ยวและกล้ามเนื้อที่เขารู้สึกเหมือนมันจะหายไปทั้งหมดจากร่างกาย
เขารู้สึกอ่อนเพลียและเหนื่อยมาก เขาต้องการพักผ่อนอย่างเพียงพอ
ซูฮยอคนอนลงอีกครั้งในท่าที่ผ่อนคลาย เขาดิ่งลงสู่ห้วงความคิดทันทีที่หลับตาลง การผ่าตัดโดยชายสวมหน้ากากคนนั้นไปได้ด้วยดีหรือเปล่า?
‘ใครกันที่มันจะบ้าพอที่จะผ่าตัดเปิดสมองของคนปกติได้?’
ซูฮยอคหลับตาและเอามือจับที่ศีรษะอีกครั้ง
เขาไม่พบแผลเป็นใดๆ ‘หรือว่า...ชายสวมหน้ากากคนนั้น... มันจะเป็นความฝันเหรอ?’
มันวนเวียนอยู่ในความทรงจำของเขาราวกับว่าเขาสามารถสัมผัสถึงมันได้
หลังจากที่ซูฮยอคครุ่นคิดอยู่ไม่นานตอนนี้เขาพอจะได้ข้อสรุปแล้ว
มันเป็นความฝัน 'เกิดอะไรขึ้น? มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นวะเนี่ย?
‘และฉัน...’ เพียงชั่วครู่เขาก็หลับลงอย่างเงียบๆ
“ผู้ป่วยรายนี้ถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินจากภาวะหัวใจหยุดเต้น เราสามารถช่วยยื้อหัวใจเขาให้กลับมาเต้นอีกครั้งได้โดยการทำ CPR และการฉีดยาอะดรีนาลีนเข้าสู่หัวใจ แต่เขาจะไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้เพราะอยู่ในอาการโคม่า ไม่มีบาดแผลใดๆตามร่างกายรวมทั้งศีรษะด้วย มีใครอยากจะเสนอความเห็นอะไรอีกไหม?”
ซูฮยอคถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาจากเสียงรบกวนรอบๆ
เขาค่อยๆเลิกคิ้วทั้งสองข้างที่หนักอึ้งอย่างช้าๆ
สายตาของเขาจับจ้องไปยังกลุ่มคนที่สวมกาวน์สีขาวพร้อมด้วยสีหน้าที่ดูตื่นตกใจ
‘อาจารย์ครับผู้ป่วยฟื้นแล้ว!’
สายตาของแพทย์ฝึกหัดตรวจสอบสภาพร่างกายของซูฮยอคขณะที่ทำการตรวจขั้นสุดท้าย พวกเขาถึงกับตกตะลึงและไม่ใช่เพียงแค่พวกเขา แม้แต่อาจารย์ที่ยืนยันการตรวจสภาพร่างกายของซูฮยอคก็ยังคงตะลึงเช่นกัน ผู้ป่วยที่ถูกรีบส่งตัวเข้ามายังห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลโอกาสน้อยมากที่จะสามารถฟื้นขึ้นมาได้หลังจากที่ตกอยู่ในอาการโคม่า
เขาเป็นคนที่ตกอยู่ในสภาพผัก (เจ้าชายนิทรา)
เห็นได้ชัดว่าทุกคนประหลาดใจที่พบว่าผู้ป่วยที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนคนตายเป็นเวลาสามเดือนนั้นได้ฟื้นขึ้นมา
ซูฮยอคค่อยๆพยุงร่างกายของเขาขึ้นจากเตียงและเอนกายพิงพนักเตียง
“ผมคิดว่าผมความจำเสื่อม”
อาจารย์กระพริบตา ซูฮยอคเรียกสติคืนกลับมาและตอนนี้เขากำลังพูดว่าตกอยู่ในภาวะความจำเสื่อม
“คุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และถูกนำตัวเข้ามาที่ห้องฉุกเฉิน คุณ...พอจำอะไรได้บ้างไหม? จำชื่อตัวเองได้ไหม?”
ซูฮยอคส่ายหน้า เขาจำไม่ได้แม้แต่ชื่อเดียว
อาจารย์หยิบชาร์ทรายชื่อของผู้ป่วยที่เข้ารับการรักษาขณะนั้นมาให้เขาดู ซูฮยอคอ่านและพึมพำออกมา
‘ลี ซูฮยอค’
“ดี...นั่นคือชื่อของคุณ ครั้งต่อไปจะจำได้อยู่ใช่ไหม?
‘ได้...ผมคิดว่าผมไม่ได้ความจำเสื่อมถึงขั้นนั้น’ ซูฮยอคพูด
มันดูเหมือนจะชัดเจนว่าเขาไม่ได้มีภาวะความจำเสื่อมชั่วคราวเพราะเขาจำได้ว่ามีชุดให้น้ำเกลือติดอยู่ที่แขน
ภาวะความจำเสื่อมชั่วคราวหมายถึงอาการที่สมองไม่สามารถแปลงความทรงจำระยะสั้นไปเป็นความทรงจำระยะยาวได้ กล่าวอีกอย่างก็คือ หากคุณมีอาการผิดปกตินี้ คุณจะลืมสิ่งที่คุณเพิ่งทำไปเมื่อครู่
เห็นได้ชัดว่าอาการที่เป็นไม่ใช่สิ่งที่เขารู้สึกกังวล
“คุณคิมช่วยติดต่อญาติของคุณลีซูฮยอคให้ที” อาจารย์ผู้ที่รายล้อมไปด้วยเหล่าแพทย์ฝึกหัดก็มองซูฮยอคและถาม
“ผมเดาว่าคุณต้องศึกษาวิทยาศาสตร์การแพทย์มาพอสมควรใช่ไหม?”
อาจารย์พูดอย่างนุ่มนวลกับซูฮยอคพร้อมด้วยอาการตกใจเล็กน้อย เพราะนี่เป็นเด็กอายุ16ปีที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาจากสภาพผักและตอนนี้เขาก็ทำการวินิจฉัยด้วยตัวเองอีกด้วย!
พฤติกรรมของเขาดูเหมือนเริ่มน่าตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ
“ผมนอนอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้วครับ?” ซูฮยอคถาม
“สามเดือน” อาาจารย์ตอบ
“โดยไม่รู้สึกตัวอะไรเลยเหรอครับ?” อาจารย์พยักหน้าช้าๆและนั่นทำให้ซูฮยอคเองก็รู้สึกประหลาดใจ
นั่นคือสภาพผักเป็นผลข้างเคียงมากจากอาการโคม่า ทางการแพทย์จะระบุว่าเหมือนตายทั้งๆที่ยังหายใจอยู่ ถึงอย่างไรก็ตามเขาฟื้นแล้ว
เขาโชคดีมาก ไม่สิ คำนี้ก็ยังไม่เพียงพอที่จะอธิบายเหตุการณ์นี้ได้ อุบัติเหตุแบบไหนกันที่เขาประสบมา? ต้องเป็นอุบัติเหตุที่รุนแรงอย่างแน่นอน โชคดีที่แขนขาของเขาไม่เป็นอะไรและจากนั้นเขาก็สามารถเดาชื่อพยาธิวิทยาและทำให้เขาตกอยู่ในสภาพผักเช่นนี้
‘หัวใจผมหยุดเต้นรึเปล่าครับ?’
