ตอนที่แล้วGMC ตอนที่ 23 ความบ้าคลั่งเยือกสุดท้าย อ่านฟรีวันที่ 03-09-2018
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปGMC ตอนที่ 25 สถานการณ์ภายใน 24 ชั่วโมง

GMC ตอนที่ 24 พัฒนาการของซูฮ่าว


GMC ตอนที่ 24 พัฒนาการของซูฮ่าว

เหล่านักเรียนที่ออกจากห้องซ้อม ได้ไปเผยแพร่สิ่งที่เกิดขึ้นในห้องโถงฝึกซ้อมในครั้งนี้

ซูฮ่าว ได้รับบาดเจ็บสาหัส ซุนเหยาเตี้ยน ตาบอด  ส่วน เฉินเยวีย เผชิญหน้ากับ ซุน เหยาฮุ่ย เมื่อรวมเหตุการณ์เหล่านี้เข้าด้วยกัน มันเป็นเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่จนได้รับความสนใจจากทั้งโรงเรียน

ทั้งโรงเรียนต่างก็ตกใจ ถึงกับต้องจัดการประชุมอย่างฉุกเฉิน สถานะของ ซุนเหยาเตี้ยน ไม่จำเป็นต้องกล่าวถึง อย่างไรก็ตามสำหรับซูฮ่าวเกือบทุกคนในโรงเรียนต่างให้สนใจกับเรื่องนี้ และไม่ต้องพูดถึงอีกหนึ่งคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เฉิน เยวี่ย หากเรื่องนี้ไม่ได้รับการจัดการอย่างระมัดระวังอาจจะมีปัญหาเกิดขึ้นในภายหลัง!

หลังจากการประชุมเต็มรูปแบบหนึ่งชั่วโมงโดยกลุ่มคนที่สูงขึ้นและหลังจากสงครามความคิดเห็นที่แตกต่างกันครูใหญ่ได้ตัดสินใจครั้งสุดท้าย เนื่องจากทั้งซูฮาวและโยชิเทียนได้รับบาดเจ็บหนักและกันและกันพวกเขาได้รับคำเตือนเนื่องจากเป็นครั้งแรกที่มีการกระทำความผิดเกิดขึ้น ถ้ามีครั้งที่สองพวกเขาจะต้องถูกไล่ออกจากโรงเรียน!

ในการตัดสินใจเรื่องนี้ ทางโรงเรียนไม่ได้ยืนอยู่ข้างใครทั้งสิ้น

เกี่ยวกับข้อสรุปนี้มียางส่วนที่เห็นด้วย บางส่วนก็ไม่เห็นด้วย ถึงกระนั้นการตัดสินใจดังกล่าวก็เป็นเหตุผลที่สมเหตุสมผลที่สุด เรื่องแบบนี้ควรจะเป็นผู้ที่เกี่ยวข้องแก้ปัญหาด้วยตัวเอง

ตระกูล ซุน

ซุน เหยาฮุ่ย กลับบ้านด้วยอาการแสดงออกที่ไม่พอใจและน่ากลัว การที่เขากลับมา มันก็ไม่ต่างกับการตบหน้าตัวเอง

“ปาบ”

เสียงดังและคมชัดทั้งห้อง ด้านหนึ่งของใบหน้าซุนเหยาฮุ่ยบวมขึ้น มันคล้ายกับตอนที่เขาได้ตบซุนเหยาเตี้ยน

"นี่คือสิ่งที่แกทำได้" ชายวัยกลางคนตรงหน้า จ้องมาที่เขาอย่างเย็นชา ด้วยความโกรธที่สุดจะทนของเขา "ฉันไม่คิดเลยว่า ไวเปอร์ ที่ต่างใครๆก็หวาดกลัวกลับทำได้เพียงเท่านี้ "

ซุนเหยาฮุ่ย กำลังคุกเข่าลงบนพื้นในตอนนี้

เขาอยากจะบอกว่าเป็นเพราะน้องชายของเขาไม่ได้ทำตามแผนที่วางไว้และได้ทำเกินในแผนที่วางไว้จึงทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้  อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถพูดออกมาได้ เขาทำได้เพียงแต่คุกเข่าลงด้วยความรู้สึกผิด "ฉันขอโทษ.....พ่อ"

ชายวัยกลางคนยืนอยู่ตรงหน้าเขาเป็นนักธุรกิจรายใหญ่ในเมือง เจียงฮี ซึ่งเป็นหัวหน้าตระกูลซุน

ซุนเบเตี้ยน

"ความสามารถของน้องชายของแกคือความหวังเดียวของครอบครัวเรา พวกแกทั้งสองคน หนึ่งคือแสงสว่างในขณะที่อีกหนึ่งมืด พวกแกสองพี่น้องจะต้องสนับสนุนกันและกัน แกต้องให้แน่ใจว่าน้องชายของแกจะได้รับสิ่งที่ดีที่สุด เหตุการณ์เช่นนี้ฉันหวังว่ามันคงจะไม่เกิดขึ้นอีกมิฉะนั้น ..... "

ด้วยคำเตือนที่รุนแรงดังกล่าวทำให้ใบหน้าของซุนเหยาฮุ่ยซืดเผือก "เรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกแน่นอนครับ"

"เกี่ยวกับเรื่องของน้องชายของแก  แกไม่จำเป็นต้องเข้าไปแทรกแซง ครั้งนี้ฉันจเจรจากับตระกูลฉินเอง"ดวงตาของซุนเบเตี้ยน เต็มไปด้วยความโกรธ "ฉันรู้สึกผิดหวังมากกับแก  กลับไปที่ โรงเรียนซะ  รอผลการเจรจากับตระกูลเฉิน "

"ครับ"

ซุนเหยาฮุ่ย เงียบก่อนถอยออก

นี่เป็นบทสนทนาระหว่างพ่อและลูกชาย แม้ว่าทั้งสองจะเป็นลูกชายของเขา แต่การรักและการเอาใจใส่ของทั้งคู่นั้นต่างกัน ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ซุนเหยาฮุ่ยเดินไปในเส้นทางที่ผิดแปล

ชื่อที่เป็รที่หวาดกลัวแก่ทุกคน ไวเปอร์ เขาสามารถเปิดปากเผยให้เห็นเขี้ยวของเขา แต่เขาไม่สามารถกัดตัวเองได้

เมือง เจียงฮี มราวิลล่าแห่งหนึ่ง

เมื่อเฉิน เยวี่ย กลับมาถึงบ้าน เธอหยุดอยู่หน้าประตู

ชายคนนหนึ่งที่เธอเห็นอยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่นไม่ใช่พี่ชายของเธอ มันกลับเป็นพ่อของเธอเองซึ่งเธอไม่ได้พบเจอมานาน เฉิน ฮ่าวเนียน(Chen Haonian)

"พ่อกลับมาแล้ว" เฉิน เยวี่ย รู้สึกประหลาดใจ

เฉินฮ่าวเนียน นั่งอยู่บนโซฟากำลังอ่านหนังสือพิมพ์อย่างจริงจัง เมื่อเทียบกับสื่อเสมือนบนหน้าจอเขายังคงชอบสื่อสมัยเก่าอย่างหนังสือพิมพ์มากว่า

"นั่งลงก่อน" เฉินฮ่าวเนียน ชี้ไปที่โซฟาตรงข้ามกับเขา เฉิน เยวี่ยเดินไปปที่นั่นนั่งลง เมื่อมองไปที่ใบหน้าของพ่อของเธอ  เธอก็รู้สึกว่ามันเป็นมีบางอย่างแปลกๆ "พ่อทำไมคุณ ดูดุร้ายนักและพี่อยู่ไหน "

"ฉันให้เขากลับไปที่โรงเรียนแล้ว" เฉินฮ่าวเนียน พูด ทั้งสองนักการเมืองใหญ่ๆของเมืองเจียงฮีได้ตัดสินใจเหมือนกันเกี่ยวกันเรื่องนี้

"โอ้" เฉิน เยวี่ย ไม่ได้พูดอะไร

เฉินฮ่าวเนียน, วางหนังสือพิมพ์ในมือของเขา  มองดูลูกสาวของเขาไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอก็สงบและไม่ตกใจ ทั้งภรรยาและลูกสาวคนนี้ของเขา มีความคล้ายคลึงกันมาก

"ซูฮ่าวเป็นยังไงบ้าง"

เฉิน เยวี่ย จัดผมที่สวยงามไปข้างหู "หนูไปส่งเขาที่โรงพยาบาลแล้ว แม้กระทั่งป้อนยาฟื้นฟูชั้นยอดให้เขาคงยังต้องการการรักษาสัก 2-3 วัน การสอบซึ่งจะเกิดขึ้นในสามวันดูเหมือนว่าไม่มีความหวังสำหรับเขาเลย "

"อืม" เฉินฮ่าวเนียน พยักหน้า มองไปที่ลูกสาวของเขา "เธอชอบเขา"

เฉิน เยวี่ย ยกหัวของเธอด้วยดวงตาที่สดใสของเธอมองไปที่ เฉินฮ่าวเนียน และร้องเสียงหลง "เอ๋"

"เธอก็น่าจะรู้ผลจากเหตุการณ์ครั้งนี้ ดวงตาของ ซุนเหยาเตี้ยน ถูกทำลายได้ส่งผลกระทบอย่างมากต่อตระกูลซุน    แนานอนว่าซุนเบเตี้ยนไม่นิ่งเฉยแน่ๆ "เฉินฮ่าวเนียน กล่าวด้วยเสียงต่ำ" พ่อเนะนำว่าเธอควรไม่ไยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก "

"พ่อ" คิ้วของฉินเยวี่ยขมวด "มันเป็นเพราะฉัน...เขาเลย.... "

"ทุกคนต้องรับผิดชอบในสิ่งที่พวกเขาได้ทำ ซูฮ่าวก็เช่นกัน "เฉินฮ่าวเนียนล่าวด้วยน้ำเสียงไม่แยแส

เฉินเยวี่ย เห็นอารมณ์ได้อย่างชัดเจนบนใบหน้าพ่อของเธอ "พ่อมีวิธีไหนไหมที่พ่อจะสามารถ......ซูฮ่าวเขา ... "

"ลูกต้องการช่วยเขาจริงๆเหรอ" เฉินฮ่าวเนียน มองเธออย่างจริงจัง

"ใช่!" เฉิน เยวี่ย พยักหน้า

"ดี" เฉินฮ่าวเนียน กล่าวว่า "พ่อไม่สนใจว่าความสัมพันธ์ของพววกเธอได้พัฒนาไปถึงขั้นไหนแล้ว แต่หลังจากนี้ไปห้ามไปยุ่งกับเขาอีก  ไม่ว่าจะเป็นยังไง  หลังจากเรียนแล้วลูกสามารถเลือกได้ว่าจะกับซูฮ่าว หรือไม่ก็ได้ แต่อย่างน้อยที่สุดเธอต้องพบคนที่สามารถปกป้องเธอได้และสถานะ "

"พ่อ..... " เฉิน เยวี่ย ตกตะลึงและเงยหน้าขึ้น การแสดงออกที่เรียบเฉยของเฉินฮ่าวเนียนมองว่าราวกับว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ

เฉินเยวี่ย ไม่ได้โกรธหรือร้องไห้  แต่เธอมองไปที่พ่อของเธอเองด้วยการแสดงออกทางสีหน้าที่รุนแรง สายตาของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง

หลังจากจ้องมาเป็นเวลานาน เฉินเยวี่ยก็ตอบในที่สุด "นี่เป็นข้อตกลงใช่หรือไม่"

มือของ เฉินฮ่าวเนียน หยุดขั่งขณะ "อยู่ที่ลูกจะคิด"

"เอาล่ะหนูสัญญา" เฉิน เยวี่ย ตอบ "หนูกับซูฮ่าวจะไม่ติดต่อกันอีกต่อไป แม้ว่าเราจะพบกัน หนูก็จะทำตัวเหมือนคนแปลกหน้า เรื่องนี้ก็ปล่อยให้มันจบเช่นนี้ไป "

หลังจากจบประโยคเฉิน เยวี่ย ก็เดินขึ้นไปที่ห้องของเธอทันที มันเป็นเพราะการกระทำของเธอทำให้

พี่ชายของเธอก็ถูกบังคับให้กับไปที่โรงเรียนและพ่อของเธอก็ปรากฏตัวขึ้น ทั้งหมดนี้จริงๆเป็นเพราะการที่พ่อของเธอซึ่งไม่ได้พบเจอมานานกลับปรากฏตัวมาแล้วทำเช่นนี้ เรื่องทั้งหมดนี้ทำให้เธอผิดหลังมาก

ตระกูลที่ใหญ่และมีสถานะ การจับคู่ให้ลูกๆถือเป็นเรื่องปกติ

ภายในห้องรับแขกมีผู้หญิงที่มีอายุประมาณ 30 ปีเดินออกมา เธอสวมชุดนอนและเดินด้านหลัง เฉินฮ่าวเนียน และนวดไหล่ให้เขาเพื่อบรรเทาความเมื่อยล้า "เยวี่ย เธอ ไปแล้ว"

"ใช่" เฉินฮ่าวเนียน พยักหน้า "เด็กคนนี้ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ"

เธอเพียงแค่ยิ้มอย่างลวก ๆ รอยยิ้มของเธอคล้ายกับเฉิน เยวี่ย แท้จริงเธอเป็นแม่ของ เฉินเยวี่ย

เซ่า ยี่หลู่Zhao Yaru)

"คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น"เซ่า ยี่หลู่ ส่ายหัว "มันจะดีกว่าถ้าคุณบอกเธอโดยตรง"

เฉินฮ่าวเนียน ส่ายหัว "แม้ว่ามันจะทำให้เธอไม่พอใจในตัวผม แต่ก็ยังดีกว่าความเศร้าโศกในอนาคต เรื่องบางเรื่องควรเป็นเราเองต้องรับผิดชอบต่อพวกเขา  ถึงลูกเกลียดฉันอย่างน้อยเธอจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน "

เซ่า ยี่หลู่ ถอนหายใจ "คุณยังไม่สามารถลืมเธอได้"

เฉินฮ่าวเนียน ค่อยๆหลับตาลง "ทำไมฉันถึงจะได้ เธอเสียชีวิตลงต่อหน้าต่อตา ในระหว่างการต่อสู้ในปีนั้นเธอได้ตกเป็นเหยื่อ  เรื่องนี้ทำให้ฉันเสียใจตลอดชีวิต ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้ ซูฮ่าว ตกเป็นเหยื่อเช่นนั้น แม้ว่ามันจะเจ็บปวดและโศกเศร้าก็ตาม พวกเขาเป็นเพียงนักเรียนมัธยมปลาย เร็ว ๆ นี้มันก็อาจจะเปลี่ยนไป”

“อ่า”

เซ่ายี่หลู่ พยักหน้าและคว้ามือสามีเธอ จากนั้นเธอก็นั่งลงเงียบๆข้างๆเขา

ที่โรงพยาบาล

ห้องพักที่มีกระจกสีฟ้าคั่น  มันเต็มไปด้วยกระจก การออกแบบนี้ทำให้ทางโรงพยาบาลดูสะอาดแล้วทำให้จิตใจสงบ

ในห้อง ICU6025 ซูฮ่าวกำลังนอนอยู่บนเตียงเปลือยเปล่าครึ่งตัวสวมเพลีงกางเกงสีขาวปนสีน้ำเงินเพียงตัวเดียวและร่างของเขาถูกฉีด ยาฟื้นฟูจำนวนมากและยารักษาอีกมากที่รับจากการฉีดผ่านเข็มเข้าไปในร่างกายของเขา

ด้านขวาของเตียงมีจอซึ่งแสดงสภาพทางร่างกายของซูฮ่าวและสภาพการฟื้นตัวของเขา

มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ทางด้านซ้ายของเตียง ด้วยอาการที่เหนื่อยล้าทำให้เธอหลับโดยไม่รู้ตัว จากรอยเปื้อนบนใบหน้าของเธอเป็นที่บ่งบอกว่าผู้หญิงคนนี้ร้องไห้หนักมากจนหลับไป

“อือ”

ซูฮ่าวตื่นจากอาการโคม่าดวงตาทั้งสองข้างเปิดออก สิ่งแรกที่เขาเห็นมันมัวเล็กน้อย แต่ในไม่ช้ามันก็กลับสู่สภาวะปกติ

ซูฮ่าวมองไปรอบ ๆ นี่คือ ... โรงพยาบาล

เสียงลมหายใจดังอยู่ข้างหูของเขา เมื่อซูฮ่าวหันไปมองมันไม่ใช่เฉินเยวี่ย แต่เป็นน้องสาวของเขา ซูหลิง(เหมือนมันไม่พอใจ)

"หลิงเอ่อ" ซูฮ่าวกระซิบเบาๆ

"เอ่อ อ้า" ซูหลิงยังคงอยู่ในช่วงหลับลึก เมื่อเธอได้ยินเสียงบางอย่างเธอตื่นขึ้นมาทันทีและรู้สึกประหลาดใจที่ซูฮ่าวตื่นแล้ว "พี่  พี่ฟื้นแล้ว"

"อือ" ซูฮ่าวยักหน้าด้วยหน้าซีดเผือกของเขา "ตอนนี้วันอะไร  ฉันหลับไปนานแค่ไหน"

“ตอนนี้  ช่วงค่ำ พี่หลับไปครึ่งวันแล้ว ”ซูหลิง ตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าโศกของเธอ

"งั้นเหรอ"

ซูฮ่าว บ่นกับตัวเอง  ครึ่งวัน  เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในช่วงแรกของวันเริ่มเเล่นขึ้นมาในหัวของเขา ซุนเหยาเตี้ยน การปรากฏตัวขึ้นอย่างฉับพลันและชายหนุ่มอีกคน  เฉินเยวี่ย  ได้มาช่วยเขาไว้ทัน

นี่คือสิ่งเกิดขึ้น

ถ้าเขามีความสามารถมากพอมันคงไม่เป็นอย่างนี้.......ถ้าเขามีพลังมากพอละก็

ในช่วงเวลาสั้น ๆ ซูฮ่าวก็คิดอะไรออกและพูดพึมพำ "ดูเหมือนว่าฉันเป็นหนี้ชีวิตของเธออีกครั้ง"

"หนี้   หนี้อะไรกัน" ซูหลิง กล่าวขณะที่รู้สึกไม่พอใจ "ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ พี่จะได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร

พี่ พี่คิดมากเกินไป พักผ่อนรักษาตัวเองก่อนดีกว่า "

“พักผ่อน”

ใบหน้าของซูฮ่าวเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพักผ่อน"

หลังจากพูด ซูฮ่าวพยายามที่จะลุกขึ้นจากเตียง

ปัง

ปุด

ซูฮ่าวดึงสายเข็มออกจากร่างกายของเขา

"พี่ ทำอะไรเนี่ยพี่บ้าไปแล้วงั้นเหรอ" ซูหลิง ไม่คาดคิดว่าพี่ชายของเธอจะลุกออกจากเตียงขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งแม้ว่าเขาจะยืนไม่มั่นคง  เธอก็รีบวิ่งไปพยุงเขา "พี่ไม่ฉันกลัว ด้วยสภาพร่างกายของพี่ในตอนนี้พี่ห้ามไปหาซุนเหยาเตี้ยนเพื่อแก้แค้น "

"เด็กโง่"

ซูฮ่าว ลูบหัวเล็ก ๆ ของ ซูหลิง "เธอคิดว่าพี่ชายของเธอจะทำอะไรบางอย่างที่จะนำความตายมาสู่ตนเองหรอ มั่นใจได้เลยพี่จะไม่ไปพบเขา   เราจะกลับบ้านของเรา "

"กลับบ้าน  แต่ร่างกายอของพี่ " ซูหลิงมองดูสภาพร่างกายของซูฮ่าวและกังวลกับเขามาก

"พี่จะสบายดีตราบเท่าที่เรากลับถึงบ้าน พี่จะพักผ่อนตัวเงียบ ๆ ในห้องของพี่  "ซูฮ่าวมองไปไกล จากนั้นที่มุมปากของเขามีรอยยิ้มที่โหดเหี้ยมขึ้นมา

"นี่เป็นการต่อสู้ระหว่างลูกผู้ชาย  ฉนั้นมันต้องตัดสินกับด้วยตังเอง"

เข้าไปกดไลค์กดแชร์กันหน่อยก็ได้นะ    ยอดไลค์น่าเศร้ามากคนแทบไม่รู้จักเลย T-T

ติดตามผลงานผมได้ที่ เพจฝึกหัดแปลนิยาย 

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด