ตอนที่แล้วบทที่ 37 - การล้นทะลักของพลัง (5) [อ่านฟรีวันที่ 30/08/61]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 39 - ฉันยังต้องเลื่อนอาชีพไปขั้นสอง (2) [อ่านฟรีวันที่ 03/09/61]

บทที่ 38 - ฉันยังต้องเลื่อนอาชีพไปขั้นสอง (1) [อ่านฟรีวันที่ 01/09/61]


บทที่ 38 - ฉันยังต้องเลื่อนอาชีพไปขั้นสอง (1)

 

เครื่องบินที่ยูอิลฮานนั่งอยู่ได้มาถึงที่แอริโซน่าแล้ว

"ดันเจี้ยนโทรลล์มันอยู่ที่ไหนอะ?"

[ที่แกรนด์แคนยอน]

"อ่า เวร"

คำวิงวอนที่น่าเศร้าของเขามันได้เพิ่มไปอีกขั้นแล้ว! พวกนั้นบอกว่าไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อจะเล่นถ้าแบบนั้นมันก็คงมีเพียงแค่ความเป็นไปได้เดียว

ยูอิลฮานได้ตรงออกมาจากสนามบินทันทีที่ลงมาจากเครื่อง ตอนนี้มีเพียงแค่แสงของพระอาทิตย์เท่านั้นที่พอจะช่วยย้อมใจของเขา

ตัวเขาได้ใส่แจ็คเก็ตหนังและกางเกงยีนพร้อมกับหน้ากากที่ปิดหน้าเขาอย่างเคยเสมอ เขาได้เริ่มออกวิ่งทันที

และเนื่องจากความสามารถของเขาที่เพิ่มขึ้นมาจากการเลเวลอัพทำให้ความเร็วของเขาในตอนนี้เทียบได้กับรถสปอร์ต แน่นอนว่าก็ไม่มีใครสังเกตุเห็นเขาเหมือนเดิม

ในตอนที่กำลังวิ่งไปอย่างตั้งใจยูอิลฮานก็เปิดยืนยันในเงื่อนไขการวิวัฒนาการสกิลดูอีกด้วย

[หัวใจของมอนสเตอร์คลาส 2 ที่กำลังหลับไหล]

[เลือดโทรลล์ 0/500 ลิตร]

[นอนหลับสบาย 100/100 ชม.]

[หินพลังเวทย์ของมอนสเตอร์คลาส 3 1/1]

มีเงื่อนไขอยู่อีกสองอย่างที่เขาจะต้องทำนั่นก็คือเลือดของโทรลล์ที่เขาได้ไปหาได้มาจากดันเจี้ยนที่กำลังตรงไปอยู่นี้และหัวใจของมอนสเตอร์คลาส 2 ที่กำลังหลับไหล ยูอิลฮานได้ยืนยันเรื่องนี้กับเอิลต้า

"เธอมั่นใจนะว่าโทรลล์เป็นมอนสเตอร์คลาส 2 นะ?"

[ถึงแม้ว่าโทรลล์จะมีหลายสายพันธ์ แต่ว่าในดันเจี้ยนที่ฉันได้บอกกับคุณ โทรลล์ที่นั่นเป็นคลาส 2 อย่างแน่นอน... คุณกำลังคิดจะทำเงื่อนไขให้เสร็จในทีเดียวงั้นสินะ?]

"แน่นอนสิ เธอไม่คิดหรอว่าทำไมฉันถึงได้สร้างอาวุธใหม่มานะ"

ไม่ใช่ว่าเขาต้องมีพลังในการจัดการมอนสเตอร์คลาส 2 ในทีเดียวหรอ!?

[แน่นอนว่าโทลล์มันเป็นมอนสเตอร์ที่นอนมากเช่นกัน สัมผัสของตัวพวกมันก็ละเอียดอ่อนทีเดียว แต่ว่าด้วยพลังการปกปิดของคุณมันก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาหรอกนะ แต่ปัญหาคือ]

"ปัญหา?"

เอิลต้าได้พูดออกมาเหมือนกับมันไม่มีผลอะไรเลย

[ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นมีโทรลล์ถึง 500 ตัวในดันเจี้ยนที่เรากำลังไปหรอกนะ]

"ไม่นะคุณทูตสวรรค์!"

ถึงแม้ว่าแกรนด์แคนยอนจะเป็นที่รู้จักกันดีว่าเป็ฯสถานที่ที่มีทัศนียภาพอันงดงามและมีคุณค่าทางธรณีวิทยา แต่ว่าสิ่งที่เป็นที่รู้จักกันดีกว่านั้นก็คือความยิ่งใหญ่ของมัน เมื่อยูอิลฮานได้มาถึงทางเข้าเขาก็ต้องตกใจกับความกว้างใหญ่ของมัน

"โอ้ พระเจ้า ฉันไม่เคยคิดเลยว่ามันจะขนาดนี้"

[คุณใช้ชีวิตบนโลกมาตั้งพันปี คุณไม่เคยมาที่นี่เลยหรอ? คุณไปมัวทำอะไรนะ?]

"ว้าว นี่มันน่าทึ่งจริงๆ..."

ยูอิลฮานไม่ได้ฟังเธอเลยสักนิด ไม่ว่าสถานการณ์ของโลกจะมีเสถียรภาพยังไงก็ยังไม่มีนักท่องเที่ยวมาเที่ยวเลยทำให้ที่แกรนด์แคนยอนนี้ว่างเปล่า เพราะแบบนี่มันจึงเป็นทัศนียภาพสำหรับยูอิลฮานเพียงคนเดียว

"โชคดีจริงๆเลย"

เมื่อเห็นแบบนี้ยูอิลฮานก็ได้รู้สึกยินดีภายในก้นบึ้งจิตใจ เอิลต้าก็รู้สึกว่านี่ไม่ได้แย่เลย จริงๆแล้วดวงตาของเขาที่เร่าร้อนทำให้เธอรู้สึกภูมิใจไปกับเขา

นี่มันเป็นความรู้สึกของพ่อแม่ที่ได้สอนลูกหรือป่าวนะ? ตอนนี้เธอกำลังเข้าใจผิดเรื่องของความรู้สึกตัวเองอย่างมาก จากนั้นยูอิลฮานก็พูดคำพูดต่อมาที่ทำให้ความรู้สึกของเอิลต้าขาดห้วงลง

"ถ้าหากไม่ใช่เพราะเอิลต้า ฉันคงจะต้องหลงอยู่ที่นี่คนเดียวเพราะการค้นหาดันเจี้ยนแน่

[ฉันเกลียดตัวเองจริงๆเลยที่ไปเห็นด้วยกับคุณต่อให้มันจะแว๊บเดียวก็ตาม]

ยูอิลฮานได้วิ่งไปตามรอยแยกพร้อมกับเอิลต้าที่อยู่บนหัว ถ้าหากว่าเขายังควบคุมน้ำหนักในกระเป๋าไม่ได้ เขาก็คงจะสร้างรอยอารยธรรมใหม่ในสภาพแวดล้อมนี้มากๆแน่ โชคดีจริงๆที่เขาได้แก้ปัญหานั้นในก่อนหน้านี้

ในขณะที่เขาวิ่งผ่านรอยแยกที่เขายังไม่เคยเข้าไปสำรวจมาก่อน ยูอิลฮานก็คิดไปถึงว่าขนาดของแกรนด์แคนยอนมันใหญ่ขนาดไหนกัน และธรรมชาติแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน จากนั้นเองเขาก็คิดเรื่องหนึ่งขึ้นได้

"ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าต่อให้ที่นี่มันไม่มีดันเจี้ยนมันก็น่าจะมีมอนสเตอร์นะ"

[มีอยู่ตัวหนึ่งตรงนั้นไง]

มีอยู่แปปหนึ่งที่เขาคิดไปถึงพื้นที่ล่าสัตว์ภายในเกม บางสิ่งที่เหมือนกับมอนสเตอร์จะปรากฏขึ้นตามที่กว้างและผู้เล่นจะต้องวิ่งไปล่ามอนสเตอร์ตามคำสั่งรอบๆ

มันถึงขนาดที่ทำให้ผู้เล่นคิดว่าพวกเขากำลังวิ่งมาราธอนหรือออกล่ากันแน่!

แน่นอนว่าเดิมทีเป้าหมายที่ยูอิลฮานเล็งเอาไว้มันไม่ใช่พื้นที่การล่าแบบนี้ เขาได้วิ่งตรงไปทางดันเจี้ยนโดยไม่แวะไปทางอื่น และพวกมันก็ไม่สามารถจะหาเขาได้เพราะสกิลปกปิดตัวตนของเขา

มันจะมีมอนสเตอร์อยู่แค่สองจำพวกเท่านั้นที่จะไม่ติดกับดักแห่งการทำลาย หนึ่งก็คือพวกที่ฉลาดและอีกหนึ่งคือพวกที่โชคดี และเพราะแบบนี้มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่พวกมันมองผ่านการปกปิดตัวตนของเขาไม่ได้ หรือให้พูดก็คือพวกมันเป็นแปล่งค่าประสบการณ์ที่ดีสำหรับยูอิลฮาน

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ 333,3995]

[คุณได้รับบันทึกแมงป่องทะเลทราย เลเวล53]

ยูอิลฮานได้บ่นออกมาทันที

"ทำไมแมงป่องทะเลทรายถึงได้มาปรากฏในที่ที่ไม่มีทรายล่ะ?"

[ปลาดาวมันก็ไม่ได้อยู่บนดาวนี่]

"ไปขอโทษปลาดาวทุกตัวที่อยู่บนโลกนี่เลยนะ?"

เขาได้เลี่ยงพวกมอนสเตอร์ตัวที่เขาคิดว่าเขาไม่สามารถจะฆ่าได้ในครั้งเดียวและเลือกฆ่ามอนสเตอร์ตัวที่เขาสามารถจะฆ่ามันได้โดยที่ไม่ต้องหยุดพัก

เขาได้ออกไปจากทางตามปกติที่ถูกพัฒนาเอาไว้ท่องเที่ยวและเดินไปในเส้นทางที่จะทำให้เขาถึงจุดหมายสั้นที่สุด

เอิลต้าได้คิดว่ายูอิลฮานถูกธรรมชาติที่น่าถึงครอบงำไปแล้วบ้าง แต่ความเป็นจริงคือยูอิลฮานไม่ได้สนอะไรในระหว่างทางเลย เขาเอาแต่วิ่งเท่านั้นเอง

[คุณจะไม่รู้สึกอะไรกับการได้เห็นทัศนียภาพที่ยิ่งใหญ่นี้เลยหรอ?]

"ฉันรู้สึกนะ ฉันโชคดีมากที่เธออยู่ที่นี่"

[!@#$%]

เอิลต้าได้ขบลิ้นของเธอเพราะในเวลาสั้นๆก่อนหน้านี้เธอรู้สึกยินดีกับคำพูดยูอิลฮาน แต่ว่าสิ่งที่น่ารำคาญใจได้เกิดขึ้นมาในตอนที่เธอได้รู้ถึงสิ่งที่เขาหมายถึง

ในตอนนั้นเองยูอิลฮานก็ได้หยุดลงทันที เธอได้ตกใจมากเพราะเธอคิดว่ายูอิลฮานได้รู้ถึงที่เธอคิดอยู่

[มะ ไม่! ไม่ว่านายจะพูดอะไรไปหัวใจของฉันมันก็ไม่สะเทือนหรอก! ฉันคือสิ่งมีชีวิตชั้นสูง!]

"นี้คือดันเจี้ยนใช่ไหม?"

แน่นอนว่ายูอิลฮานก็ไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่เธอพูดเลย สิ่งนี่ยิ่งทำให้เธอหดหู่ขึ้น

ยังไงก็ตามเธอก็ไม่สามารถจะหาความรับผิดชอบอะไรจากเขาได้เพราะฉากที่อยู่ตรงหน้าพวกเธออยู่นี่มันน่าทึ่งมากจริงๆ

[...นี้มันคืออะไร?]

"อย่ามาถามฉันสิ เธอเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นสูงนะ"

นี้คือน้ำวนขนาดใหญ่ ถ้าหากว่าเขาไม่เคยเห็นทางเข้าดันเจี้ยนมาก่อนเขาก็คงจะคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติแน่ แต่ว่าเนื่องจากเขาเคยได้เข้าไปในดันเจี้ยนหัวใจโลหะมาก่อนแล้ว การที่น้ำวนของแกรนด์แคนยอนที่มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางกว้างถึง 7 เมตรนี่มันไม่ใช่เรื่องปกติแล้ว

[มันผิดปกติอย่างแน่นอน ฉันจำได้ว่าสิ่งที่ฉันได้ยินมาจากทูตสวรรค์คนอื่นคือดันเจี้ยนโทรลล์ปกตินะ]

"ทำไมมันถึงได้เกิดสิ่งแปลกๆในทุกๆที่ที่ฉันไปด้วย? ชาติที่แล้วฉันเกิดเป็นลัคกี้แมนหรือไงนะ ชาตินี้ฉันถึงได้ซวยตลอดเลย"

[รอเดี๋ยวนะ ฉันจำเป็นต้องสังเกตุกันมันพักหนึ่ง]

เอิลต้าได้ออกมาจากหัวของฉันและถอนหายใจออกมา แม้ว่าเธอจะวิ่งไปอย่างตกใจแต่จริงๆแล้วเธอก็รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

[ฉันคิดว่านี้มันเกิดขึ้นมาเพราะการมีกับดักแห่งการทำลายอยู่ติดกันเกินไปสองอัน เพราะแบบนี้ทำให้ดันเจี้ยนขยายตัวขึ้นอย่างต่อเนื่องเพราะการที่มีมานาสะสมมากเกินไป ถ้าหากว่ามันไม่ได้ผิดไปมันก็จะมีมอนสเตอร์มารวบกันอย่างมาก และสมดุลของมันก็อาจจะพังและส่งผลต่อความเป็นจริงได้ ยังไงก็ตามมันก็ไม่ใช่การล้นของพลังแน่นอน]

เนื่องจากว่าทูตสวรรค์ต่างก็ดูกระบวนการของกับดักแห่งการทำลายอยู่ทำให้การที่จะเกิดแบบนี้ขึ้นมันหาได้ยากมาก

ยังไงก็ตามเขาก็ไม่ได้ว่านี่มันเป็นอะไรใหม่เพราะว่าเหตุการณ์ที่ 'หายาก' แบบนี้ต่างก็เกิดขึ้นมากมายบนโลก

"งั้นนี่ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ดันเจี้ยนมีขนาดใหญ่แบบนี้สินะ?"

[มันไม่ใช่แค่นั้นนะสิ มันมีความเป็นไปได้สูงที่จะมีมอนสเตอร์อื่นๆนอกเหนือไปจากโทรลล์อยู่ในนี้ด้วย ถึงแม้ว่าการต่อสู้กับของมอนสเตอร์ที่ต่างสายพันธ์กันมันจะเกิดขึ้นได้ง่ายแต่ไม่ว่ายังไงก็ตามถ้าหากว่ามีศัตรูเป็นมนุษย์มันก็จะเกิดการร่วมมือกันขึ้นได้... สถานที่ที่เรียกว่าโลกนี่มันมีแต่สิ่งแปลกๆเต็มไปหมดเลยรวมไปถึงตัวคุณด้วย มันจะดีกว่านะหากคุณระวังตัวเอาไว้]

ยูอิลฮานได้ตอบกลับไป

"ย่อหน่อยสิ ฉันรู้ว่าเธอทำได้"

[สถานการณ์ก็คืออาจจะมีบอสถึง 2 ตัวในที่แห่งนั้น]

"เยี่ยมมาก เธอทำได้ดีขึ้นอีกแล้ว"

[ฉันคิดว่าคุณกำลังสอนฉันนะ....]

ยูอิลฮานได้เมินเสียงบ่นของเอิลต้าและยืนยันในข้อจำกัดเลเวลของดันเจี้ยนที่อยู่ด้านบนน้ำวน

ขีดจำกัดของเลเวลนั้นต่ำมากจนต่างกับขนาดของน้ำวน - มันแค่ เลเวล40 เท่านั้นเอง

[โชคดีนะ มันดูเหมือนว่ามอนสเตอร์ที่ถูกรวบรวมมาจะอ่อนแอกว่าโทรลล์]

"แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าไม่มีโทรลล์ล่ะ?"

[ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็แค่ออกมา ดันเจี้ยนจะป้องกันเฉพาะไม่ให้มอนสเตอร์ออกมาเท่านั้น นอกจากนี้]

หลังจากที่ยืดอกขึ้นมาเอิลต้าก็พูดขึ้นอย่างมั่นใจ

[คุณคงยังไม่ได้ลืมไปใช่ไหมว่าตอนนี้คุณอยู่กับใคร?]

"นั่นแหละที่ทำให้ฉันกังวล"

[คุณนี่ชอบเว่อเกินตลอดเลยนะ! ถึงแม้ว่ามันจะเป็นไปตามที่คุณคิดบ่อยแต่ว่าช่วยระวังคำพูดไว้ด้วย]

ยูอิลฮานได้ตัดสินใจที่จะเหลาจิตใจให้แม่นยำขึ้นในขณะที่จินตนาการถึงดันเจี้ยนที่ 'ป้าเถื่อน' มากกว่าที่เขาคิดเอาไว้ เขาไม่ได้ฟังเอิลต้าเลยสักนิด

การวิวัฒนาการสกิลพักผ่อนมันสำคัญมากๆ มันไม่ใช่ว่าทุกๆสกิลจะวิวัฒนาการได้ไปทั้งหมด แถมสกิลนี้ที่เขากำลังวิวัฒนาการเอิลต้าก็ยังบอกว่ามันเป็นสกิลที่เรียนรู้และเพิ่มเลเวลได้ยากมากๆจนเอิลต้าต้องตะลึงด้วยซ้ำไป

สัมผัสที่หกกำลังกระซิบบอกกับเขาแบบนี้ เพราะแบบนี้ถึงแม้ว่าเขาจะต้องไปพบกับความยากลำบากในดันเจี้ยน เขาก็จะไม่เสียใจเลยหากเขาสามารถจะวิวัฒนาการสกิลพักผ่อนได้

"ไม่เจ็บปวดก็ไม่ได้กำไร"

เอิลต้าได้ทึ้งผมยูอิลฮานทันที เขาได้จับหอกทมิฬเทพแห่งความตายเอาไว้แน่นและเดินเข้าไปในน้ำวนอย่างมั่นใจ

ดันเจี้ยนที่อยู่ข้างในก็คือที่ราบสูง หลังจากที่ได้รู้แบบนี้สิ่งมีชีวิตชั้นสูงอย่างเอิลต้าก็พึมพัมออกมา

[พื้นหลังฉากมันธรรมดามาก]

"ว้าว มีโทรลล์อยู่จริงๆด้วย"

ตรงกันข้ามกับเอิลต้าเลย ยูอิลฮานไม่ได้สนใจไปคิดถึงฉากของดันเจี้ยนเลยซักนิด เขาได้เริ่มมอนสเตอร์แล้ว

ถึงแม้อย่างนั้นมันก็น่าหัวเราะมากๆกับการที่เขาได้เจอเข้ากับมอนสเตอร์ในทันทีโดยไม่คิดจะซ่อนตัวซักนิดเลย

ถึงแม้ว่าจะไม่มีคนมาบอกเขาว่าสิ่งที่เขาเจอว่าเป็นโทรลล์ ยูอิลฮานก็รู้ได้ในทันทีที่มองมัน ร่างกายที่ใหญ่โตและผิวหนังสีเทาที่หยาบก้าน รูปลักษ์ที่น่ารังเกลียดและแขนขาทั้งสองข้าที่เหมือนมนุษย์นี้ทำให้เขารู้ได้เลยว่านี่คือโทลล์ที่เขาอ่านมาจากหนังสือ

ยังไงก็ตามมีเอกลักษ์อย่างหนึ่งของมันที่กลบเอกลักษณ์อื่นๆของมันออกไปจนหมด

[โทรลลลลลลลลลลลลล์ พักผ่อนนนนนนนนนนน....]

โทรลล์ที่แม้ว่าร่างกายของมันจะใหญ่กว่าต้นไม้แต่มันก็กำลังพิงตัวไปกับต้นไม้และปิดตามพึมพัมบางอย่างที่ดูน่าไร้สาระมากๆออกมา

เมื่อเขาได้เห็นแบบนี้ยูอิลฮานได้อุทานออกมาอย่างตกใจทันที

"มันพูดอังกฤษได้ด้วยล่ะ!ไ

[นั่นมันไม่ใช่สิ่งสำคัญนะ ไม่สิ นี่มันสำคัญ]

ไม่ใช่มอนสเตอร์ทุกตัวที่จะพูดเสียงของมอนสเตอร์ ยกตัวอย่างเช่นกิ้งก่าเพลิงกลายพันธ์ที่พูดภาษามนุษย์และมันก็ยังเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นกับโทรลล์ในตอนนี้ พวกมันได้รับบันทึกส่วนหนึ่งในตอนที่พวกมันปรากฏตัวขึ้นบนโลก

ถ้าหากว่าพวกมันได้รับบันทึกก็จะมีมอนสเตอร์บางตัวที่ได้รับพลังพิเศษได้ และมันก็จะต้องถูกหยุดยั้งเอาไว้ เพราะแบบนี้มอนสเตอร์จำพวกนี้ก็จะต้องการเป็นแกนหลักที่ทำให้เกิดดันเจี้ยนขึ้นหรือไม่ก็อาจจะเป็นหัวหน้าผู้นำกลุ่ม

บางคนอาจจะบอกว่ามันเป็นตัวกลายพันธ์หรือตัวขโมยบันทึกและบางคนก็พูดว่ามันเป็นตัวที่ใช้บันทึกอคาชิค แต่ว่าสำหรับยูอิลฮานที่สนใจแต่ประเด็นหลักจริงๆทำให้เอิลต้าต้องพูดออกไปว่า

[มันเป็นพวกมีความรู้นะ เป็นไงล่ะ? ตรงประเด็นดีใช่ไหม?]

"เยี่ยม ตรงประเด็นมาก... โอ้ว!?"

[แต่ทำไมคุรถึงไม่ไปฆ่ามันล่ะ? มันไม่น่าจะใช้ศัตรูที่สู้ยากเลยนี่]

"ฉันกำลังรอให้มันหลับไง ไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนบอกฉันแบบนั้นหรอ?"

[ถึงแม้ว่ามันจะหลับอยู่อะนะ?]

"ไร้สาระน่า นั่นมันก็คือพิงต้นไม้แล้วบอกว่ามันจะพัก...."

ยูอิลฮษนได้หันหน้าไปมองที่โทรลล์แบบยิ้มๆในตอนที่ได้ยินการตอบกลับมาของเอิลต้าและเขาก็ได้ตะโกนอย่างตกใจเมื่อพบว่ามันกำลังหลับอยู่จริงๆ

"นี่มันเป็นเทคนิคความสามารถลับของสกิลการพักผ่อนสินะ การหลับใน 3 วิ...!?"

[นี้มันก็เป็นเพราะว่าโทรลล์ส่วนใหม่ต่างก็เรียนสกิลพักผ่อน]

นอกไปจากนี้การที่ยูอิลฮานได้หลับลงไปภายใน 3 วินาทีนี่มันเป็นเพราะว่าเขาได้รับเทคนิคลับงั้นหรอ? เอิลต้ารู้สึกได้ว่าเธอเพิ่งจะได้รับข้อมูลความรู้ที่ไร้ประโยชน์ที่สุดในโลกมาแล้ว

ในขณะเดียวกันยูอิลฮานก็จับหอกแน่นและตรวจสอบเกราะของเขาเผื่อไว้ จากนั้นก็เดินเข้าไปหาโทรลล์ที่อยู่ใต้ต้นไม้

โทรลล์ที่นอนหลับอยู่ได้กรนออกมาอย่างสบายใจถึงแม้ว่ายูอิลฮานจะอยู่ตรงปลายจมูกมันแล้วก็ตาม ที่มันหลับสนิทแบบนี้เป็นเพราะพวกมันเชื่อในสัมผัสการตรวจจับอันตรายของพวกมันมาก

และเพราะแบบนี้มันก็เลยถูกยูอิลฮาน่า

ยูอิลฮานได้เหวี่ยงหอกตัดหัวของมันด้วยรอยยิ้มที่เหี้ยมโหด

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ 560,705]

[คุณได้รับบันทึกโทรลล์แห่งที่ราบสูง เลเวล72]

ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เกิดการโจมตีคริติคอลแต่ว่าเพราะการโจมตีในตอนที่ศัตรูไม่รู้ตัวก็ทำให้เขาจัดการมอนสเตอร์ที่เลเวลสูงกว่า 70 ได้ในทีเดียวแล้ว

ถึงแม้ว่าตัวยูอิลฮานจะยังไม่ได้คลาส 2 เลยก็ตาม!

[หัวใจของมอนสเตอร์คลาส 2 ที่กำลังหลับไหล 1/500]

[เลือดโทรลล์ 3/500 ลิตร]

"ง่ายจุง"

[มันก็แค่สำหรับคุณ]

ยูอิลฮานได้เก็บหัวใจกับเลือดของโทรลล์ที่เขาเก็บมาลงไปในกระเป๋าสะพายทันที

แต่ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถฆ่าโทรลล์ตรงหน้ามาเขาก็ได้เลือดของมันแค่ 3 ลิตรเท่านั้นเอง แต่เนื่องจากว่าเขาจะต้องล่าโทรลล์ถึง 500 ตัวนี้มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรเลย

"เยี่ยม นี่มันหมายความว่าถ้าฉันฆ่าพวกมันได้ 500 ตัวฉันก็จะได้เลือดมากกว่า 1000 ลิตรอีกสินะ? ตอนนี้ฉันมั่นใจแล้ว!"

[ถือว่าฉันขอเลยนะ คุณช่วยดื่มเลือดนั่นในตอนที่ไม่มีใครอยู่ล่ะกัน]

การล่าโทรลล์ของยูอิลฮานได้เป็นไปอย่างราบรื่น โทรลที่หลับอยู่ไม่มีทางเป็นศัตรูของยูอิลฮานอยู่แล้ว

ในขณะเดียวกันหลังจากได้ผ่านไป 3 วันนับตั้งแต่ยูอิลฮานเข้าไปในดันเจี้ยน ตอนนี้ได้มีมนุษย์สองคนกับทูตสวรรค์อีกตนมายืนอยู่หน้าน้ำวนแล้ว

"ว้าว ดันเจี้ยนนี้มันใหญ่มากแต่กลับจำกัดเลเวลไว้แค่ 50?"

[ระวังไว้ด้วยนายูนา พวกเราไม่รู้หรอกนะว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นในดันเจี้ยนบ้าง]

"ไปกันดีกว่า ฉันยังอยากจะได้พิษแมงป่องแล้วก็กลับเกาหลีเร็วๆ!"

"นี่คือวันแห่งดันเจี้ยน!"

[พวกคุณไม่คิดจะฟังฉันเลยงั้นหรอ...?]

คนพวกนี้ได้เข้าไปในน้ำวนด้วยความตรึงเครียดที่ไม่น้อยไปกว่ายูอิลฮานกับเอิลต้าเลย และแน่นอนว่าคนสองคนนี้ก็คือชายหนุ่มกับหญิงสาวชาวเกาหลีที่ยูอิลฮานเกลียดมาก

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด