EG บทที่ 172  นักออกแบบผู้เชี่ยวชาญ? (อ่านฟรี)

“ผู้จัดการหลี่ คุณเรียกหาผมมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?” เฝิงหยู่โทรศัพท์หาหลี่หมิงเต๋ออยู่ในห้องธุรการของโรงเรียน เขายังอยู่ในชั้นเรียนเมื่อตอนที่เสียงวิทยุพกพาของเขาดังขึ้นไม่หยุด เพื่อนร่วมชั้นทุกคนและคุณครูต่างจ้องมองมาที่เขา

นี่เป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้นในภาคเรียนนี้ แม้แต่ครูประจำชั้นก็ขี้เกียจจะยุ่งด้วยแล้ว ครูคนอื่นๆ ที่เหลือก็รู้สึกเคยชินกับเรื่องแบบนี้ เฝิงหยู่ถูก “ไล่” ให้ออกมานอกห้องเรียน และเขาก็ตรงไปที่ห้องธุรการเพื่อโทรศัพท์

เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นเฝิงหยู่เดินไปที่ห้องธุรการ เขาก็ปลดล็อกกล่องใส่โทรศัพท์ เด็กคนนี้ต้องมาที่นี่เพื่อโทรศัพท์อีกแน่ๆ

“เสี่ยวเฝิง มาที่โรงงานรถจักรยานยนต์หน่อยได้มั้ย? การออกแบบภายนอกพร้อมแล้ว นายอยากเป็นคนดูการออกแบบด้วยตัวเองไม่ใช่หรอ?” หลี่หมิงเต๋อพูดในขณะที่พ่นควันบุหรี่ออกจากปาก ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่าเฝิงหยู่ยืนกรานที่จะดูการออกแบบรถจักรยานยนต์ด้วยตัวเอง เขาก็คงอนุมัติให้เริ่มการสร้างไปนานแล้ว

การออกแบบภายนอกของรถจักรยานยนต์พร้อมแล้วหรอ? เรื่องนี้สำคัญกับเฝิงหยู่มาก

พวกคนที่มีความคิดอนุรักษ์นิยมจะคิดว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือคุณภาพ ความทนทาน และช่วงล่างกันสะเทือนของรถจักรยานยนต์เท่านั้น พวกเขาไม่สนใจอย่างอื่นที่เหลือเลย

แล้วผู้ซื้อจะให้ความสนใจกับสิ่งที่พวกเขาสนใจเมื่อไรกัน? กว่าจะสนใจคงใช้เวลาอย่างน้อย 6 เดือน การออกแบบภายนอกสามารถมองเห็นได้เลยในทันที ถ้ามีรถจักรยานยนต์จอดอยู่ด้านนอกสองคัน คันที่มีการออกแบบภายนอกที่ดูดีกว่าก็จะต้องเรียกความสนใจได้มากกว่า!

ถ้าไม่สามารถดึงดูดความสนใจของคนได้ แล้วใครจะมาซื้อรถจักรยานยนต์ของคุณล่ะ? โดยเฉพาะเมื่อเป็นยี่ห้อใหม่

สำหรับชื่อยี่ห้อของรถจักรยานยนต์ เฝิงหยู่โต้เถียงกับหลี่หมิงเต๋ออยู่นาน หลี่หมิงเต๋ออยากให้ใช้ชื่อว่ารถจักรยานยนต์เมืองปิง แต่เฝิงหยู่ปฏิเสธเด็ดขาด  เขารู้สึกว่าชื่อนี้ฟังดูไม่เพราะเลย แล้วจะดึงดูดผู้ซื้อได้อย่างไร?

โฮวไฮ่ถาวอยากใช้ชื่อง่ารถจักรยานยนต์หลงเจียง แต่เฝิงหยู่ก็ปฏิเสธเช่นกัน โรงงานการบินมีรถยนต์ที่ใช้ชื่อว่ารถยนต์หลงเจียงแล้ว ถ้าเราไปใช้ชื่อแบบนั้นอีก คนก็จะคิดว่าโรงงานการบินเป็นผู้ผลิตรถจักรยานยนต์!

บริษัทเครื่องจักรของเมืองปิงมีสินค้ายี่ห้อที่มีชื่อเสียง ซึ่งเชี่ยวชาญในด้านอุปกรณ์ทางการเกษตร เฝิงหยู่ก็ไม่อย่ากใช้ชื่อนั้นเหมือนกัน หลี่หมิงเต๋อโกรธจนตบโต๊ะดังปัง ถ้าอะไรๆ ก็ไม่เห็นด้วยแล้วจะให้ลงคะแนนเสียงเพื่ออะไร? ผมเป็นผู้จัดการทั่วไปของที่นี่นะ!

ไม่ว่าชื่ออะไรที่ผมเสนอไป คุณก็ปฏิเสธหมด แล้วก็มาเสนอชื่อยี่ห้อไท่หัว ยี่ห้อเฟิงหยูงั้นหรอ? นั่นมันยี่ห้อของบริษัทคุณ ผมเป็นตัวแทนของผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่นี่! รัฐบาลเมืองคือผู้ถือหุ้นรายใหญ่ คุณอยากจะเพิ่มชื่อเสียงให้บริษัทตัวคุณเองหรือไง?

โฮวไฮ่ถาวรีบเข้ามาห้ามการโต้เถียง เขาแนะนำให้ใช้ชื่อของแม่น้ำซงเจียงที่ไหลผ่านเมืองปิงเป็นชื่อยี่ห้อ

สุดท้ายก็ลงตัวด้วยชื่อยี่ห้อรถจักรยานยนต์ซงเจียง แต่เฝิงหยู่และหลี่หมิงเต๋อก็ยังเถียงกันเรื่องการออกแบบรถจักรยานยนต์ต่ออีก หลี่หมิงเต๋ออยากใช้การออกแบบรถจักรยานยนต์ของสหภาพโซเวียต ไหนๆพวกเขาก็ใช้ทั้งสายการผลิตและเทคโนโลยีจากสหภาพโซเวียตอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นรถจักรยานยนต์ของสหภาพโซเวียตก็จะต้องขายดีในประเทศจีนเช่นกัน

แน่นอนว่าเฝิงหยู่ไม่เห็นด้วยอย่างแรง พวกเขากำลังสร้างยี่ห้อใหม่ขึ้นมา แล้วทำไมจะต้องเลียนแบบการออกแบบจากคนอื่นด้วยล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้น การออกแบบรถจักรยานยนต์ของสหภาพโซเวียตก็ไม่เหมาะกับรสนิยมของคนจีนด้วย

ลองดูแค่ส่วนท้ายของรถจักรยานยนต์ ซึ่งไม่มีตะแกรงหลัง และด้านหน้าก็สูงเกินไป เวลาขี่แล้วรู้สึกสบายหรอ? แถมยังไม่มีถังน้ำมันสำรองอีกต่างหาก แล้วถ้าเกิดน้ำมันหมดล่ะ? รถจักรยานยนต์นี้หนักมาก ใครจะเข็นได้?

เฝิงหยู่พูดอธิบายไปเยอะมาก และไม่มีประเด็นไหนที่หลี่หมิงเต๋อสามารถโต้แย้งได้ หลี่หมิงเต๋อรู้สึกโกรธมาก คุณอยากออกแบบเองมากนักใช่ไหม? คุณรู้วิธีการออกแบบใช่ไหม? คุณอยากได้การออกแบบภายนอกแบบใหม่ใช่ไหม? ได้ ผมจะจ้างนักออกแบบมาเพื่อออกแบบรถจักรยานยนต์ ผมไม่ยอมให้คุณมีโอกาสไปจ้างนักออกแบบมาเองหรอก!

เฝิงหยู่ก็รู้ตัวเองดีว่าไม่ได้เก่งเรื่องนี้ บางทีอาจจะดีกว่าถ้าจ้างนักออกแบบผลิตภัณฑ์ ครั้งนี้เฝิงหยู่ไม่ได้โต้แย้งหลี่หมิงเต๋อ แต่เขาขอว่าเขาต้องได้ตรวจสอบการออกแบบก่อน ไม่งั้นเขาจะไม่จ่ายค่าออกแบบสักหยวนเดียว!

.........

“เสี่ยงเฝิง นี่คือคุณไมเคิล หลิว นักออกแบบผู้เชี่ยวชาญที่เดินทางมาจากต่างประเทศ เขามีบิรษัทออกแบบของตัวเองอยู่ที่เซี่ยงไฮ้” หลี่หมิงเต๋อชี้ไปที่ชาววัยกลางคนที่สวมแว่นตา

ไมเคิล หลิว? เขามีชื่อแบบฝรั่งด้วย? แต่เขาดูเหมือนเป็นคนจีนนะ เขามาจากต่างประเทศหรอ?

“สวัสดีครับคุณหลิว”

ไมเคิล หลิวเงยหน้าขึ้นมาและจับมือทักทายเฝิงหยู่ เขากลับมาจากการศึกษาต่อในต่างประเทศ และเริ่มเปิดบริษัทออกแบบของตัวเองได้ไม่นานนัก บริษัทของเขาถือว่ายังอยู่ในช่วงเริ่มต้น อย่างไรก็ตาม ความเย่อหยิ่งของเขาทำให้เขาดูถูกพวกทายาทคนรวยรุ่นที่สองอย่างเฝิงหยู่

พวกคนรุ่นที่สองที่ไร้ประโยชน์พวกนี้ที่ยังต้องอาศัยพ่อตัวเองและปัจจุบันก็ยังมาเสียเวลาในบริษัทเครื่องจักรกล้ามาตัดสินงานออกแบบของเขาหรอ?

ฮึ่ม คอยดูฉันจะแสดงงานออกแบบให้เขาดูภายในสามวัน รับรองว่าเขาจะต้องทึ่งแน่ๆ!

เฝิงหยู่มองหน้าไมเคิล หลิวและขมวดคิ้วเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้มีความเย่อหยิ่งเบาๆ เขาคงเป็นคนที่มีความสามารถไม่น้อย ถ้าเขาไม่เก่งจริงและยังมาแสดงทีท่าทางเย่อหยิ่ง เขาจะไล่ออกไปจากห้องทันที!

ความเย่อหยิ่งเพราะว่าได้ไปเรียนเมืองนอกมางั้นหรอ? เขาอาจจะไม่ได้ประสบความสำเร็จในต่างประเทศก็เลยต้องกลับมาประเทศจีนก็ได้ คนจำพวกนี้ เฝิงหยู่เคยเจอมาก่อนเยอะแยะเมื่อชาติที่แล้ว!

เฝิงหยู่ก็ไม่เกรงใจเช่นกัน เขานั่งลงที่โซฟา ไขว่ห้าง และชี้ไปที่ไมเคิล หวัง “คุณต้องเป็นนักออกแบบที่บริษัทของผมจ้างมาแน่ๆ แล้วไหนละงานออกแบบ? เอามาให้ผมดูหน่อยซิ”

“ผมเป็นนักออกแบบผู้เชี่ยวชาญ ไม่ใช่พนักงานออกแบบทั่วไป!” ไมเคิล หลิวตอบกลับอย่างไม่พอใจ

“แล้วมันต่างกันตรงไหนหรือครับ? ใครเป็นคนตั้งชื่อผู้เชี่ยวชาญให้คุณหรอ?” เฝิงหยู่ถามในขณะที่สั่นขาไปด้วย

ไมเคิล หลิวตอบไม่ได้ เขาจึงเงียบไปและหยิบงานออกแบบออกมาวางบนโต๊ะ เขาเชิดหน้าและชี้ไปที่แบบวาด

นี่มันอะไรกันเนี่ย ผมนึกว่าคุณจะมีความสามารถจริงๆ เสียอีก

“คุณหลิว ไหนลองช่วยแนะนำการออกแบบของคุณให้ผมฟังหน่อย?” หลี่หมิงเต๋อถามพร้อมรอยยิ้ม

“กรุณาเรียกผมว่าไมเคิลนะครับ” ไมเคอล หลิวพูดแก้ให้และพูดต่อว่า “แนวความคิดของการออกแบบครั้งนี้เป็นไปตามความต้องการของบริษัทคุณ คุณอยากให้รูปลักษณ์ภายนอกเป็นที่สะดุดตาและต่างจากรถจักรยานยนต์ของสหภาพโซเวียต รวมถึงรถจักรยานยนต์อื่นๆ ที่ผลิตในประเทศจีน ทุกคนดูตรงนี้นะครับ ผมเพิ่มความสูงและความยาวของรถจักรยานยนต์ เวลาขับขี่ คุณจะรู้สึกเท่ห์ เปรียบเสมือนนกอินทรีย์ที่บินผงาดท้องฟ้า! ผมยังเพิ่มความจุของถังน้ำมันเพื่อการขับขี่ในระยะทางไกล รถจักรยานยนต์คันนี้สามารถขับขี่ได้ไกลกว่ารถจักรยานยนต์คันอื่นๆ ในประเทศจีน......”

เฝิงหยู่มองไมเคิล หลิวในขณะที่เขากำลังนำเสนอการออกแบบของเขา แล้วก็ส่ายหัว นี่มันการออกแบบบ้าบออะไรกันเนี่ย? มันคือรูปลักษณ์ภายของรถจักรยานยนต์ชอปเปอร์ของอเมริกาชัดๆ แล้วยังมากล้าพูดว่าเป็นการออกแบบใหม่ที่โดดเด่นอีกหรอ?

แล้วทำไมที่จับถึงอยู่สูงขนาดนั้น? คนขับจะเลี้ยวได้สะดวกจริงหรอ? คุณคิดว่าถนนในประเทศจีนเป็นถนนเส้นที่กว้างและยาวแบบสามารถขับได้เป็นชั่วโมงๆ หรือไง? เพิ่มความจุของถังน้ำมันงั้นหรอ? ผมรู้สึกว่าการออกแบบถังน้ำมันแบบเดิมก็ใหญ่เกินไปละนะ!

รถจักรยานยนต์ของสหภาพโซเวียตมีความหนักมากอยู่แล้ว ถ้ารถจักรยานยนต์ของเราใช้การออกแบบนี้ น้ำหนักจะต้องมากกว่าแน่นอน

“ไมเคิลใช่ไหม? นี่คือการออกแบบของคุณงั้นหรอ?” เฝิงหยู่ยืนขึ้นและถาม

ไมเคิลเห็นว่าเจ้าคนรุ่นที่สองที่ไร้ประโยชน์คนนี้ประทับใจกับการออกแบบของเขาที่สามารถทำให้เสร็จได้ภายในสามวันถึงขนาดลุกขึ้นยืนจากโซฟา ไมเคิลรู้สึกพึงพอใจมาก

“เป็นยังไงครับ? คุณคิดว่าการออกแบบนี้ทั้งดูทันสมัยและเท่ห์มากใช่ไหมครับ?” ไมเคิล หลิว ถามด้วยความภาคภูมิใจ

“ทันสมัย เท่ห์? คุณไปเอาความมั่นใจมาจากไหนกัน? นี่คือการออกแบบของคุณใช่มั้ย? ช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี!” เฝิงหยู่กล่าว

“ว่าไงนะ?”

“คุณอยากจะให้ผมพูดซ้ำอีกหรอ? คุณก็แค่ไปลอกการออกแบบของรถจักรยานยนต์ชอปเปอร์ของอเมริกามา คุณคิดว่าผมไม่รู้หรือไง? รถจักรยานยนต์ของเราจะวางขายในประเทศจีน และต้องเหมาะสมกับสภาพถนนและรสนิยมของคนที่นี่ แล้วนี่คุณออกแบบขยะอะไรมาให้? นักออกแบบผู้เชี่ยวชาญงั้นหรอ? ผมว่าอย่างคุณเป็นแค่พนักงานออกแบบของที่นี่ยังไม่เหมาะเลย!”

ว่าไงนะ? การออกแบบนี้คือการลอกเลียนแบบมางั้นหรอ?

หลี่หมิงเต๋ออยากจะออกตัวพูดแทนไมเคิล หลิว แต่เขากลับนิ่งเงียบ เขาอยากใช้ไมเคิล หลิวมาเล่นงานเฝิงหยู่ แต่ตอนนี้กลับเป็นตัวเขาเองที่ถูกเล่นงาน