ตอนที่ 11 อ่อ อืม... เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง

"ฉันชื่อลีน่าเป็นชาวบัลแกเรีย ฉันมาอเมริกาเมื่อสามปีก่อนด้วยวีซ่านักเรียน ตอนแรกฉันหวังว่าจะได้งานที่ทำแล้วสบายใจและมีรายได้ที่ดีโดยไม่ต้องพึ่งความช่วยเหลือจากใคร อย่างไรก็ตามความจริงมันก็แสนโหดร้าย ฉันกลายเป็นโสเภณีและถูกจัดให้อยู่วรรณะที่ต่ำที่สุดในบาร์ "

"เชื่อฉันสิ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะอยากเป็นคนขายบริการทางเพศแบบนี้ ฉันไม่มีทางเลือก ใครบ้างละจะไม่อยากมีชีวิตอยู่การมีกศักดิ์ศรีในสังคมบ้างละ? ใครไม่ต้องการมีอนาคตที่ดีบ้าง? เชื่อเถอะพวกเองก็ไม่มีวามคิดที่จะมาในที่แบบนี้ ฉันเข้ามาที่นี่ร่วมหมื่นครั้ง และทุกครั้งที่เข้ามามันไม่ต่างจากการตกอยู่ในนรก ฉันต้อง ทนอยู่ในนรกขุมนี้มาอย่างยาวนาน ไม่ต่างจากการเฝ้ารอวันตายไปวันๆ"

 

"พาสปอร์ตของฉันถูกพี่น้องโปตัสชี่เก็บไว้ และฉันก็กลายเป็นผู้ลี้ภัยที่ผิดกฎหมาย ไม่ต่างกับโรฮิงญา เงินเดือนของฉันถูกพวกมันหักหัวคิวและ ฉันก็ต้องเผชิญโรคร้ายมากมายจนชีวิตฉันไร้ซึ่งแสงแห่งความหวัง ฉันคิดเสมอว่าใครจะช่วยฉันได้ แต่พอรู้สึกตัวมันก็เป็นเพีงแค่ความคิดเพ้อฝัน เอาจริงๆแล้วการถูกตำรวจจับติดคุกยังดีเสียกว่ามาอยู่ในที่แบบนี้ ฉันเสียใจมากที่มาเยือนดินแดนแห่งนี้"

"โชคไม่ดีที่ความฝันของฉันถูกบดขยี้เป็นผุยผงด้วยความเป็นจริงที่แสนโหดร้าย ฉันเสียแสงสว่างในชีวิตไปตลอดช่วงสามปีที่ผ่านมา ฉันเสียความเป็นตัวเอง ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาฉันควรถูกพวกมันลงโทษด้วยซ้ำเพราะวันนร้ฉันหาเงินได้แค่ 25 เหรียญ พวกมันจะตัดคอฉันเพื่อเชือดไก่ให้ลิงดู ว่าหากใครไม่ทำงานให้พวกมันเต็มที่จะมีชะตากรรมยังไง "

 

"ฉันยอมแพ้แล้วละในตอนนั้น ยอมแพ้และเตรียมใจยอมรับความตาย เพราะอย่างน้อยมันจะทำให้ฉันหลุดออกไปจากวงจรอุบาทย์นี้เสียที ความตายคงเป็นหนทางสุดท้ายที่จะทำให้ฉันยิ้มออกมาได้ แม้จะมีทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะเป็นไปตามสิ่งที่ฉันคิด ความตายกำลังคลืบคลานมาหาฉัน แต่ผู้ชายคนหนึ่งชื่อ วิคเตอร์ ฮูโก้ เข้ามาช่วยเหลือฉันตอนที่ฉันกำลังลำบากที่สุดในชีวิต เขาหลอกและข่มขู่พี่น้องโปตัสชี่โดยอ้างว่ามีตำรวจอยู่ใกล้ ๆ "

ลีน่ารู้สึกเวทนาตัวเองในขณะที่เธอพูดและน้ำตาค่อยๆไหลล่วงลงมาที่ใบหน้าของหญิงสาว น้ำตาแห่งอิสระภาพ ไม่ต่างอะไรกับนกที่ถูกปล่อยออกจากกรง ครอบครัวของลอว์เรนซ์กำลังจ้องมองที่ลีนาอย่างเงียบ ๆ

แม้แต่แองจีที่เพิ่งโมโหฉุนเฉียวเมื่อไม่กี่นาทีนี้ก็หันหน้าไปรอบ ๆ เธอกลัว แต่ก็ยังมีข้อสงสัยมากมายอยู่ในใจของเธอ

 

ลีน่ากล่าวต่อ "ถึงแม้จะมีชีวิตรอดออกมา แต่ชีวิตของฉันก็คงไม่ต่างจากเดิม ฉันยังคงยากจนและฉันยังเป็นผู้ลี้ภัยที่ผิดกฎหมาย ฉันยังคงต้องกลับไปที่บาร์แมวป่าและฉันก็ยังไม่สามารถหลบหนีจากชะตากรรมของฉันได้ "

"เพื่อแสดงความกตัญญูต่อวิกเตอร์ ฉันเสนอร่างกายของฉันให้กับบเขาฟรีๆ อย่างไรก็ตามเขาปฏิเสธ จากนั้นเขาก็เสนอไอเดียที่คุณไม่กล้าแม้แต่จะคิด คือการขโมยเงินของไอสองพี่น้องระยำนั่น มันบ้ามาก แต่นยั่นคือโอกาสที่จะทำให้ชีวิตของฉันเปลี่ยนไปตลอดกาล"

"ฉันบอกวิคเตอร์ว่า มันบ้ามากที่จะทำอย่างนั้นแม้ลึกๆในใจของฉันจะสนใจมันมากก็ตาม พี่น้องโปตัสชี่เป็นคนที่โหดร้ายมาก คุณจะตายในเวลานานถ้าคุณขโมยเงินของพวกมัน '  "

"แต่ฉันก็มันนั่งคิดว่าชีวิตนี้ฉันยังจำเป็นต้องกลัวอะไรอีกเหรอ ชีวิตของฉันมืดบอดไปหมดแล้ว ไม่ว่าทำอะไรก็คงไม่ต่างจากเดิม สู้ยอมทำอะไรแบบโง่ๆแบบนั้นไปดีกว่า เพราะยังไงฉันก็ไม่เสียอะไรอยู่แล้ว ถ้าพลาดฉันก็ได้ตายสมใจ แต่ถ้าสำเร็จนี่สิ

 

"หลังจากนั้นฉันขับรถพาวิคเตอร์ไปที่บาร์แมวป่ายั่วสวาทรอพี่น้องโปตัสชี่ออกจากบาร์และขโมยเงินของพวกมัน มันเป็นไปอย่างราบรื่น สิ่งที่เลวร้ายที่สุดในแผนการวันนี้คือการได้พบกันหล่อนไง ยัยเด็กอวดดี "

แอนจียืนขึ้นทันทีหลังจากได้ฟังวาจาของลีน่า พูดเบา ๆ ว่า "ไม่จริงน่ะ  วิกเตอร์ช่วยเธอและพาเธอไปขโมยเงินของไอ้พวกนั้น ฉันคิดว่าเขากำลังไปเย็ดกับเธอนะ "

ลีน่ายิ้มและพูดว่า "ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน จริงๆควยของวิคเตอร์ควรจะต้องมาทิ่มแทงบนเรือนร่้่างของฉันแท้ๆ และสนุกไปกับการเย็ดเหวี่ยง บู๊สะบั้นหั่นแหลก แต่เขากลับปฎิเสธ ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเธอกำลังเข้าใจทุกอย่างที่เกิดขึ้นไปละน้อยทีละน้อย วิกเตอร์ต้องการให้คุณออกจากบาร์ทันที แต่คุณกลับปฎิเสธ ไม่นานหล่อนก็โดนพวกมันมอมยาและจะถูกข่มขืน ไม่นานสภาพของเธอจะกลายเป็นโสเภณี"

 

"ฉันคิดว่าวิกเตอร์บ้าตอนที่เขาไปช่วยเธอ ทุกๆวินาทีมีค่ามากเพราะพี่น้องโปตัสชี่กำลังจะกลับมา ถ้าไม่ใช่วิกเตอร์ที่ยืนกรานว่าจะช่วยเธอ ชีวิตของเธอคงจะหาไม่ไปแล้ว ไม่ได้มายืนโง่ตรงนี้หรอก"

"ในความเป็นจริงฉันอิจฉาเธอนะ! ฉันไม่มีอะไรดีเท่าเธอเลย จริงอยู่ที่ฉันสวย ฉลาดและมีความมั่นใจ อย่างไรก็ตามเมื่อพวกโปตัสชี่ทำกับฉัน นั่นเป็นเหตุผลที่คุณกำลังเห็นตัวเองสกปรกและน่ารังเกียจ "

"ฉัน ... ฉัน ... ฉันขอโทษ" คำพูดของลีน่าทำให้แองจี้รู้สึกแย่ และ เสียใจ การแสดงออกของเธอยิ่งเศร้ามากยิ่งขึ้นเมื่อเธอหน้าไปมองโจวชิงเฟิง "วิกเตอร์นายจะยกโทษให้ฉันได้ไหม? ฉันพึ่งทำเรื่องแย่ๆกับนายไป "

 

"จริงๆแล้วฉันเป็นคนโกรธนานแต่จะยอมหยวนให้ก็ได้นะ ถ้าเธอให้.....ฉัน..ฉันกอดซักที" โจวชิงเฟิงเริ่มแสดงรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาออกมา

แองจียังคงเป็นเด็กหญิงอายุสิบห้าปีที่สามารถแบ่งแยกเขตแดนระหว่างคนที่รักเธอกับเกลียดเธอได้ เมื่อถึงเวลานี้เธอรู้สึกผิดและวิ่งไปหาโจวชิงเฟิงเพื่อกอดเขาไว้

ราเชล คอนเนอร์รู้สึกเศร้าและเสียใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ลีน่าเล่าออกมา แต่เมื่อได้ยินว่าลูกสาวถูกข่มขืนเธอรู้สึกโกรธมาก แต่ในม้ายที่สุดเมื่อเธอได้ยินเกี่ยวกับโจวชิงเฟิงที่พยายามจะช่วยลูกสาวคนสำคัญของเธอ เธอประทับใจมากและร้องไห้ออกมาด้วยความปิติ

เธอเดินไปข้างหน้าและกอดลูกสาวและโจวชิงเฟิง "ขอบคุณวิคเตอร์คุณเป็นวีรบุรุษสำหรับฉันไปแล้ว! ฉันไม่รู้จะขอบคุณเธอยังไงดี สิ่งที่เธอทำมันมีค่ามาก "เธอกล่าว

"แองจี้เป็นเพื่อนของผม แน่นอนว่าผมจะช่วยเธอเมื่อเธอตกอยู่ในอันตราย" โจวชิงเฟิงยิ้มและพูด ในเวลาเดียวกันเขาคิดว่า "   ฉันกยังกลัวมันอยู๋เลยขาของฉันยังสั่นอยู่เลย?! อย่างไรก็ตามครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญสำหรับฉัน ฉันต้องมั่นใจในความปลอดภัยของคุณเพื่อให้โครงเรื่องไม่เปลี่ยนไป เพื่อชะตากรรมที่ถูกกำหนดไว้

 

เดวิด ลอว์เรนซ์เริ่มมีความคิดบางอย่างเข้ามาในหัวของเขา เขาขมวดคิ้วและถามว่า "วิกเตอร์คุณรู้ได้อย่างไรว่าพวกโปตัสชี่ซ่อนเงินของพวกมันไว้ที่ไหน?"

"ฉันเจอมันด้วยความบังเอิญน่ะ" โจวชิงฟิงโกหกออกไป

"เธอเสี่ยงที่จะเข้าไปขโมยเงินของพวกมัน โดยเอาชีวิตไปแขวนไปบนเส้นด้ายอย่างนั้นโดยที่ไม่รู้ว่าเงินซ่อนอยู่ที่ไหน มันไม่ต่างจากการเข้าไปฆ่าตัวตายเล่นเลยนะ  " เดวิด ลอว์เรนซ์ยังคงคิดว่ามันไม่น่าเชื่อเกินไป

โจวชิงเฟิงหันหน้าและมองไปที่บ้านที่ถูกเผา เขาถอนหายใจและพูดว่า "คุณคิดว่าฉันอยากจะมีชีวิตอยู่ในที่แบบนี้เหรอ คุณคิดว่าฉันอยากมีชีวิตแบบจนๆไปตลอดเหรอ คุณเคยอยู่ในสถานการณ์ที่ไร้ความหวังแบบนั้นไหมละ แล้วไม่คิดอยากจะมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่าเดิมเหรอ"

เป็นการทำลายกำแพงความลำบากของฉัน

 

เดวิด ลอว์เรนซ์เคยผ่านสงครามมาแล้วและคิดถึงประสบการณ์ที่แสนอันตรายทั้งหมดที่เขาได้เผชิญ จากนั้นเขาก็เข้าใจทัศนคติของโจวชิงเฟิงทันที เขาพยักหน้า และเข้าใจคำพูดของโจวชิงเฟิง"นายจะเจอกับปัญหาใหญ่ พวกมันจะไม่ปล่อยนายลอยนวลไปอย่างนี้หรอก" เขากล่าว

"ไม่ใช่แค่ปัญหากับพวกโปตัสชี่ ฉันยังยินคูเปอร์ไปอีกนัด ฉันคิดว่าตำรวจจะมาหาฉันที่นี่เร็ว ๆ นี้ " โจวชิงเฟิงเอาปืนM1911A1 ออกจากเอวของเขาและพูดด้วยสีหน้าที่เศร้าหมองว่า "ฉันไม่ได้รู้วิธีใช้ปืนนี้เลย ฉันเล็งไปที่ไหล่ของเขา กะยิงหัวของมัน พอลั่นไกออกไปเท่านั้นละนิ้วของฉันก็เจ็บมาก "

 

 

ลีน่าตกใจมาก และตะโกนออกมาในขณะที่เธอได้ยินชื่อ "คูเปอร์", "วิคเตอร์ ฉันกลัวว่าปัญหาของนายไม่ใช่แค่โปตัสชี่และตำรวจเท่านั้น คูเปอร์เป็นลูกของคีแกน เขาเป็นบอสของบาร์แมวป่า และเขาเป็นผู้นำแก๊งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของถนนใกล้ ๆ นี้"

"ไม่น่าละ ฉันว่ามันแต่งตัวแปลกๆ " โจวชิงเฟิงคิด,   ดูเหมือนว่าฉันต้องออกจากสถานที่นี้เสักพักละ ไม่งั้นฉันคงโดนพวกนักเลงหัวไม้มารังควาน และมันจะเป็นปัญหาในการทำภารกิจของฉัน

 

เดวิด ลอว์เรนซ์ไม่ได้พูดอะไรสักอย่างในขณะที่เดินไปข้างหน้าและหยิบปืนพกมาจากโจวชิงเฟิง เขาถอดกระสุนออกแล้วแยกส่วนปืนออกอย่างง่ายดาย เขามองที่ปืนและพูดว่า "ปืนนี้มันเยี่ยมจริงๆ ถ้านายอยากจะเด็ดหัวพวกมัน นายต้องเรียนวิธีใช้เจ้านี่ซะก่อน เดี๋ยวฉันจะสอนให้"

"วิคเตอร์นี่คือการขอบคุณสำหรับการที่ช่วยลูกสาวของฉัน ฉันคงไม่สามารถปล่อยให้นายออกไปโดยที่ไม่รู้วิธีเอาตัวรอดอะไรเลย แม้ว่าคุณจะมีปัญหาใหญ่ตอนนี้ฉันขอแนะนำเพื่อนเก่าของฉันให้คนนึง คุณสามารถอยู่กับเธอได้ และหวังว่าเธอจะสอนทักษะบางอย่าง

“ใคร?” หัวใจของ โจวชิงเฟิงเริ่มเต้นเร็วขึ้นอย่างรวดเร็ว ตามบทในตอนที่เดวิด ลอว์เรนซ์ช่วยโลกเขารวบรวมเพื่อนของเขาเพื่อสร้างทีมที่แสนยอดเยี่ยม

โจวชิงเฟิงต้องการร่วมทีมกับตัวฉกาจที่เขาเห็นมาในหนัง เหล่าคนที่ออกรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับเดวิด กระนั้นเขาก็รู้ว่าความสามารถในการสู้รบของเขาอ่อนแอเกินไป พวกเขาไม่ต้องการเฉันไปเป็นตัวถ่วงหรอก

 

"ฉันมีเพื่อนมากมายในนิวยอร์คพวกเขาเป็นคนที่ดีมาก หนึ่งในนั้นคือแคทารีน่า เธอเป็นคนใจดีและอบอุ่น คุณสามารถอยู่กับเธอได้สักระยะนึง คิว่าไงละ?" เดวิดลอว์เรนซ์คิดว่ามันเป็นความคิดที่ไม่เลวเลยนะ

แคทารีนา?

 

เดี๋ยวสิ…. จริงๆฉันสามารถไปที่แบกกิ้นส์ได้นะ แม้มันจะเป็นสถานที่ที่แปลกก็เถอะ ส่วนทางเลือกอื่นก็มีทั้งมิงค์ที่แม้จะปากมากรู้อะไรเยอะไม่ได้ หรือการไปอยู่กับเจ้าบ้าพลังอย่างเฟอร์นันโดก็คงดีกว่าไปอยู่กับแคทารีน่า

การไปอยู่กับเธอมันไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเลยนะว๊อยยยย! ผู้หญิงคนนั้นมันบ้า ฉันไม่อยากอยู่กับคนบ้า ไม่ !!!!!!