บทที่ 19 - อยากไปล่าด้วยกันไหม!? (1) [อ่านฟรีวันที่ 25/07/61]

บทที่ 19 - อยากไปล่าด้วยกันไหม!? (1)

 

ในเมื่อเขามีเกราะใส่แล้วมันก็ไม่มีอะไรที่เขาจำเป็นที่จะต้องเตรียมแล้ว เขาเพียงแค่จะต้องซ่อมบำรุงหอกเหล็กของเขาในขณะที่ยังคงยืมทั่งกับค้อนอยู่ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้แสดงอะไรออกมาแต่เขาก็กังวลว่าหอกเขาอาจจะเสียหายไปจากการต่อสู้กับหมีน้ำตาลเมื่อวานนี้

เอิลต้าก้ยังไม่ได้พูดอะไรในเรื่องนี้ มันไม่ใช่ว่าจะเกิดปัญหาใหญ่ขึ้นงั้นหรอถ้าหากว่าหอกของเขาพังในระหว่างสู้? นักรบก็ควรจะดูแลอุปกรณ์ให้ดีเสมอ แม้ว่ายูอิลฮานจะไม่ค่อยรู้ในเรื่องนี้ในเมื่อเขาไม่ใช่นักรบ แต่ว่าเขาก็ไม่อยากจะต้องไปเจอปัญหาในการทำหอกขึ้นอีก

เพราะว่าตอนนี้เขามีเพลิงนิรันดร์และเลเวลของการตีเหล็กถึงขั้นสูงสุดทำให้เขาสามารถจะซ่อมอาวุธของเขาได้ในเวลาไม่กี่นาที และผลที่เกิดขึ้นมาก็คือ

[หอกเหล็กกล้า 'คมกริบ' 'สาหัส']

[ระดับ - ยูนิค]

[พลังโจมตี - 1,100]

[ความทนทาน - 715/715]

[ออฟชั่น - เพิ่มโอกาสคริติคอล 20%]

[ปาฏิหาริย์ที่ถูกสร้างขึ้นจากมนุษย์ที่ใช้เพียงแค่เทคนิคและความพยายามโดยปราจาคการช่วยเหลือจากมานา

ขอบคุณการที่ได้รับการบำรุงรักษาด้วยอุปกรณ์ชั้นสูงทำให้สถานะต่างๆเพิ่มขึ้น]

"....."

อะไรนะ? พลังโจมตีมันเพิ่มขึ้นถึง 300 กับแค่การซ่อมมันเนี่ยนะ!? นอกจากนี้มันยังเป็นแค่เฉพาะจากการตีเหล็กแต่กลับมีออฟชั่นทั้งอัลฟ่าและเบต้า ในฐานะที่เป็นคนตีเหล็กแล้วยูอิลฮานรู้ถึงความสามารถนี้มากยิ่งกว่าใคร

ยูอิลฮานได้มองลงไปที่ทั่งกับค้อนอย่างเงียบๆก่อนจะขอเอิลต้า

"ฉันขอนะ"

[ไม่]

การตอบกลับนี้ทำให้ยูอิลฮานเงียบลงไป การพูดแบบชัดเจนนี้ของเธอทำให้ยูอิลฮานยอมแพ้กับเครื่องมือใหม่นี้และออกไปจากห้องทำงานพร้อมกับเอิลต้าที่ย่อขยายมาแค่ฝ่ามือและกลับไปทำรังบนหัวของเขา

"ทำไมเธอถึงอยู่ในขนาดมนุษย์ตะกี้ล่ะ?"

[ฉันทำงานอื่นในฐานะมนุษย์ แต่ว่าตอนนี้ฉันได้กลับมาทำหน้าที่สนับสนุนอีกครั้งแล้ว]

"เธอนี่แยกหน้าที่ได้พิถีพิถันจริงๆ...."

หลังจากที่เขาโบกมือเบาๆทางเพลิงนิรันดร์ที่ลุกอยู่ก็ดับลงไป เขาได้ออกมาข้างนอกที่มีเสียงดังมากขึ้นไปเรื่อยๆ เขายังได้ยินแม้แต่เสียงอาคารบ้านเรือนที่พังลงอีกด้วย

เขาไม่จำเป็นต้องไปพยายามหาเลย เขาแค่ต้องวิ่งไปในทางที่ที่เกิดหมอกฝุ่นออกมา ยิ่งเขาเข้าไปใกล้มากเท่าไหร่เสียงปืน เฮลิคอปเตอร์ ระเบิดและเสียงการพังลงของอาคารก็ได้ชัดขึ้นจนแทบจะทำให้เขาหูหนวก

[กว๊าาาาาาาาาาาาาาา]

ตรงนั่นมีเสือดาวขนาดใหญ่อยู่ เสือดาวตัวนี้มันตัวใหญ่ยิ่งกว่าหมีสีน้ำตายที่เขาเอาชนะมาเมื่อวานซะอีก

และก็เหมือนอย่างที่เคยเหล่าทหารกำลังต่อสู้กับเสือดาวนั่นอย่าหมดท่า

"RPG แม้แต่ RPG ก็ไม่ได้ผลเรอะ!"

"เหี้ยเอ้ย พวกที่มีอาชีพระดับสูงก็เอามีดหรืออะไรก็ได้ไปแทงมันหน่อยสิ"

"พวกเรารู้แล้ว นี่มันเป็นเขตที่มีประชาชนอาศัยอยู่สูง ยังไงก็ตามเราจำเป็นต้องใช้มิสไซท์หรืออะไรก็ได้ที่มันมีพลังทำลายกว่านี้ ไม่อย่างนั้นพวกเราถูกถล่มเละแน่!"

ยูอิลฮานไม่เคยมีความคิดที่จะเชื่อใจในคววามแข็งแกร่งของเพื่อนเลยจนกระทั่งตอนนี้ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ทึ่งอะไรหลังจากที่ได้เห็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงที่อยู่ในแนวหน้า ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นไปได้ว่าสถานการณ์นี้มันจริงจังกว่าที่เขาคิด

"มันมาแล้ว มันมาทางนี้แล้ว!"

"กระจายตัว! หนี!"

ไม่ใช่แค่เพียงทหารที่อยู่ตรงนั้นเท่านั้น แต่ผู้ใช้พลังและผู้ที่มีอาชีพที่หนึ่งต่างก็เข้าไปโจมตีเสือดาวด้วยอาวุธที่พวกเขามี

แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาจะสามารถไปเก็บประสบการณ์และบันทึกจากโลกอื่นมา พวกเขาได้มีกำลังใจขึ้นและกลับมาอยู่บนโลกต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่ซึ่งมีความแข็งแกร่งมากยิ่งกว่าคลาสสอง สำหรับสิ่งที่พวกเขาทำนี้ยูอิลฮานก็ไม่สามารถจะหัวเราะได้

ใช่แล้ว เพราะที่พวกเขาทำมันถูก ไม่ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งมากแค่ไหนเพราะต่างโลก แต่ว่าถ้าโลก ถ้าประเทศที่พวกเขาอยู่ล่มสลายไปมันจะไปมีความหมายอะไรอีกเล่า?

พวกเขารู้เรื่องแบบนั้นดังนั้นพวกเขาเลยยอมเสี่ยง แม้ว่าพวกเขาจะไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะมันได้ แม้ว่าพวกเขาอาจจะตายได้จากการโจมตีของมันแค่ครั้งเดียวก็ตาม

ยูอิลฮานเริ่มสะท้อนใจกบการลับคมหอกของเขาเพื่อที่จะให้การเอาชนะมอนสเตอร์มั่นแน่นอน

แม้ว่าความรู้สึกผิดของเขามันจะหายไปเพราะเขารู้ว่ามันจะอันตรายถ้าหากหอกของเขาพังในระหว่างต่อสู้หากไม่ซ่อมบำรุงมัน แต่ว่าตอนนี้เขาก็รู้สึกว่าอยากจะเข้าไปช่วยพวกนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีความคิดที่จะเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงเพื่อนคนอื่น แต่ว่าหากว่ามันเป็นแค่การที่เขาต้องพยายามให้มากหน่อยเพื่อให้คนอื่นรอดแล้วล่ะก็ เขายินที่ที่จะทำมัน นี่คือคำขวัญประจำใจของยูอิลฮาน

"ฮ่าห์"

ยูอิลฮานได้ตะโกนออกมาและเริ่มวิ่งไป เขาได้วิ่งไปทำให้คอนกรีตทรุดตัวไปในแต่ละก้าว จังหวะของหัวใจเขาได้เต้นแรงขึ้นทีละระดับ

เสื้อเกราะหนังที่เขาใส่อยู่มันไม่ได้ขัดขวางเขาเลย กลับมันมันดูเหมือนจะช่วยผลักดันเขาไปด้านหน้าอีกด้วย

วัตถุรอบๆ ผู้บัญชาการที่ร้องเรียกอะไรซักอย่างอย่างเร่งรีบ ทหารที่หลบหนีจากเสือดาว ยูอิลฮานได้วิ่งผ่านพวกเขาทั้งหมดไป

ไม่มีใครสังเกตุเห็นเขาเลย

เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้ใครสังเกตุเห็นตัวเขา

'ฉันจะต้องใช้มานาให้ได้เร็วๆ'

หลังจากที่เขาได้ก้าวข้ามขีดจำกัดของมนุษย์ด้วยการฝึกมาด้วยชีวิตหนึ่งพันปีแล้ว เขาก็ไม่เคยผิดหวังกับร่างกายตัวเองในตอนที่เคลื่อนไหวเลย แต่ยังไงก็ตามเขายังต้องใช้เวลาหลายวินาทีในการเข้าไปหามอนสเตอร์แม้ว่าจะใช้ความเร็วสูงสุดก็ตาม เขาไม่พอใจกัมันเลย

ถ้าฉันเรียนการใช้มานาฉันก็จะเสริมความสามารถทางกายภาพของฉันได้ ถ้าฉันมีเวทย์ ถ้างั้นฉันก็จะเรียกลมมาใช้บินไปบนท้องฟ้าได้

เสือดำได้เริ่มวิ่งขึ้น หลังจากนั้นมันก็ตะปบรถหุ้มเกราะและทุบรถลงกับพื้นทำให้มันระเบิดออกมา จากนั้นมันก็เข้าไปโจมตีตึกสูงอีกครั้ง ผู้ใช้พลังบางคนก็เข้าไปโจมตีมันและมันก็ยังหันมาโจมตี

โชคดีที่ว่าผู้ใช้พลังที่โจมตีเป็นผู้ใช้เวทย์ระยะไกล แต่ยังไงก็ตามคนที่พยายามจะสร้างแผลให้มันในระยะประชิดทั้งหมดต่างก็ถูกอัดกลับมา มีแม้กระทั่งคนที่ต้องตายไป

[น่าเสียดายนะยูอิลฮษน มันแข็งแกร่งกว่าหมีน้ำตาลอย่างชัดเจน]

"...."

เอิลต้าได้พูดเรื่องขำๆของอิลฮานที่เขาเพิ่งจะพูดมาไม่นานมานี้แต่ว่าในตอนนี้ยูอิลฮานที่ได้ลืมการทำเป็นเล่นไปแล้วได้เมินตัวเธอและวิ่งต่อไปด้วยการเค้นกำลังทั้งหมดในกล้ามเนื้อของเขาเพื่อให้ความเร็วทะลวงขีดจำกัดของสเตตัส

ในตอนที่เขาได้เข้าไปใกล้เสือดาวเขาก็ทีบตัวพุ่งสูงออกไปในขณะที่ยืนยันในตำแหน่งของมัน เขาได้เตะเข้าที่กำแพงใกล้ๆสิ่งก่อสร้างและพุ่งสูงขึ้นไปอีกและทีบดำแพงอีกฝั่งขึ้นทำให้เขาลอยสูงขึ้นไปอีก หลังจากที่เขาได้ทำซ้ำๆแบบนี้หลายครั้งตัวเขาก็ได้อยู่เหนือพื้นสิบกว่าเมตร แต่ถึงแม้แบบนั้นก็ยังไม่มีใครสังเกตุเห็นตัวเขา

ฉันไม่เคยจะรู้สึกโชคดีเลยที่การมีอยู่ของฉันมันอ่อนแอจนกระทั่งถึงตอนนี้ ยูอิลฮานได้พึมพัมขึ้นในขณะที่จับหอกเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง

เขาได้เปลื่ยนทิศทางของตัวเขาด้วยการทีบตัวจากกำแพงอาคารสูงที่อยู่ใกล้ๆตัวเขา นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ในขณะที่เขาขยับอยู่บนท้องฟ้าภาพของเสือดาวก็ได้ใหญ่ยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

มันยังไม่พอใจแม้ว่าจะทำลายอาคารไปมากขนาดนั้นอีกหรอ? มันได้ยกเอารถทหารที่มีทหารอยู่ด้านในด้วยอุ้งตีนหน้าของมัน

ทหารได้พยายามเอาตัวเองออกไปจากความตายด้วยการขว้างระเบิดเข้าไปในปากที่เปิดอยู่ของมัน แต่แม้แบบนั้นมันก็ไม่ได้มีบาดแผลร้ายแรงอะไรเลย เอาเถอะแม้แต่ยูอิลฮานก็ยังมั่นใจเลยว่าเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บจากระเบิดแล้วมันจะแปลกมากแน่ๆถ้าหากว่าตัวเสือดาวมันบาดเจ็บ

ในขณะที่เขากำลังทิ้งตัวเข้าหาเป้าหมายจากกลางอากาศยูอิลฮานก็ได้ดึงหอกกลับไปด้านหลังด้วยแรงทั้งหมดของเขา

ใบหน้าที่ใหญ่โตของเสือดาวได้เข้ามาใกล้เรื่อยๆ ปากที่เปิดของมันได้กลืนรถลงไปทั้งคัน ในตนอนนั้นเองภาพของยูอิลฮานก็ได้สะท้อนอยู่ภายในดวงตากลมโตสีเหลืองของมัน

ยูอิลฮานได้แทงหอกเข้าไปในดวงตาซ้ายของมันด้วยแรงทั้งหมดของเขา

[คริติคอล]

[ก๊าาาาาาาาาาาาาาา!!]

เสียงร้องของมันได้ทำให้โลกต้องสั่นสะเทือน ดวงตาของมันได้เต็มไปด้วยรอยแตกและของเหลวไหลออกมาคลุมทั่วร่างของยูอิลฮาน

เพราะแบบนี้ตัวตนของเขาไปปรากฏขึ้นมาบนโลก และตอนนี้เองเป็นในตอนที่บรรยากาศการต่อสู้ได้เปลื่ยนไป

"บุรุษความเร็วแสง...!"

"เขาเปลื่ยนไปแต่มันต้องเป็นเขาแน่ๆ บุรุษความเร็วแสง!"

"เขาไม่ได้ไปต่างโลก"

"อ่า พวกเราถูกช่วยแล้ว....!"

เสือดาวที่กำลังติดอยู่บนผนังตึกไม่สามารถจะทนกับความเจ็บปวดได้ทำให้มันไหลตกลงไป แต่ว่าความจริงที่ว่ามันก็ไม่ได้ปล่อยรถทหารไปแม้ว่ามันจะไหลลงก็เป็นเรื่องที่น่ากลัวจริงๆ

ยูอิลฮานได้จับหอกของเขาที่ฝังอยู่ในตาของมัน เมื่อมันปล่อยรถทหารเท่านั้นยูอิลฮานถึงจะยอมดึงหอกออกมาและกระโดดลงมา

ผลก็คือด้วยหอกที่แทงอยู่ในตาของมันได้ไหลลงมาตามใบหน้าของมันพร้อมๆกับตัวยูอิลฮานและทำให้เกิดเป็นแผลขนาดใหญ่ที่ปกคลุมตั้งแตกตาไปจนถึงคาง

[กว๊าาาาาาาาาาาาาา]

มันได้สะบัดร่างกายไปมาแต่ว่ายูอิลฮานก็ได้ออกไปจากระยะของมันไปแล้ว นอกจากนี้มันก็ยังเสียการมองเห็นไปข้างหนึ่งจากการเสียตาไป กระสุนและเวทมนตร์ต่างก็โจมตีเข้าที่ร่างของมันจากทุกๆทาง แม้ว่ามันจะเล็กน้อยแต่ว่าก็นับเป็นความเสียหายเช่นกัน

ในขณะเดียวกันยูอิลฮานก็ได้สร้างรอยเท้าไว้บนหลังรถทหารที่กำลังตกลงพื้นอย่างหมดทางช่วย เขาได้เหวี่ยงหอกเบาๆแยกหลังคารถออกมาและอุ้มเอาทหารสองคนที่รอความตายนานแล้วด้วยมือข้างหนึ่งก่อจจะกระโดดออกมาจากรถ

แม้ว่าเขาจะยังอยู่เหนือพื้นอีกสิบกว่าเมตรแต่ว่าเขาก็ทำแบบนี้ไปโดยไม่ลังเลใดๆ

"เลเวลของพวกนายเท่าไหร่!?"

"ผม 3!"

"ผม 2!"

"ถ้าพวกนายไม่อยากตายก็จับฉันไว้แน่นๆ!"

หลังจากทหารได้กอดเขาเอาไว้แน่นซึ่งมันทำให้เขาอึดอัด เขาก็ได้ลงไปถึงพื้นพร้อมกับเสียงอันดัง

แม้ว่าพื้นคอนครีตจะแยกออกกระจายไปจากการปะทะนี้แต่เขาก็รู้สึกเพียงแค่ขาชาเท่านั้นเอง

หลังจากที่ได้ลงมาถึงพื้นแล้วเขาก็ปล่อยทหารเป็นอิสระ พวกเขาได้มองไปที่ยูอิลฮานราวกับว่ากำลังมองไปที่ฮีโร่ แต่ยูอิลฮานก็แค่ช่วยพวกเขาเพราะเขาไม่อยากจะเห็นใครตายต่อหน้า มันไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะไม่ใช่ในเมื่อเขาช่วยได้

"วิ่ง"

ยังไงก็ตามมันก็ไม่ใช่ว่าเขาจะมาอธิบายในเรื่องนี้กับทหารได้ ยูอิลฮานที่ได้อึดอัดใจได้ทิ้งเอาไว้หนึ่งคำก่อนจะถีบตัวออกไปจากพื้นอีกครั้งหนึ่ง เสือดาที่ตกลงมาบนพื้นได้จ้องเกาะติดอยู่กับตัวยูอิลฮาน

ตาดวงหนึ่งของมันได้โชกได้ด้วยเลือดในขณะที่ตาอีกข้างของมันได้จ้องมาที่เขาด้วยความต้องการที่จะฆ่าเขาให้ได้

มันได้รับความเสียหายมากที่สุดจากเขาดังนั้นมันจึงชัดเจนมากที่เขาจะเป็นเป้าหมายของมัน มอนสเตอร์ตัวนี้มันไม่ใช่ตัวที่โง่เหมือนอย่างหมีน้ำตาลที่สูญเสียสติที่จะรับมือกับสถานการณ์เพราะความเจ็บด้วย นี้มันดูเหมือนว่ายูอิลฮานจะกลับไปใช้การปกปิดไม่ได้แล้ว

ยังไงก็ตามนั่นมันก็ไม่ได้สำคัญมาก ฝ่ายตรงข้ามนั้นเขาสามารถจะเอาชนะตรงๆได้

เขาได้เร่งความเร็วขึ้นไปในขณะที่ยิ้มขึ้นนิดๆ

"เท่มาก....!"

"ความสนใจของเสือดาวได้ไปอยู่ที่บุรุษความเร็วแสงทั้งหมด! พวกเราจะต้องโจมตีไปในตอนนี้แหละ!"

"ทุกคนใช้เวทย์! เล็งโจมตีไปที่ตานั่น!"

ผู้คนส่วนใหญ่ที่นี่อาจจะเจอกันเป็นครั้งแรกในวันนี้และทุกทรมาณในสนามรบเดียวกัน แต่แม้อย่่างนั้นพวกเขาก็ใจตรงกันคือมีแต่ความต้องการที่จะฆ่าเสือดาวให้ได้ภายในหัว ความต้องการนี้ได้ทำให้พวกเขาสู้ต่อไป

แน่นอนนี่มันก็เป็นไปได้เพราะการปรากฏตัวของยูอิลฮานทำให้พวกเขามีไฟขึ้นเช่นกัน ผลที่ออกมามันก็ยังมากกว่าที่ยูอิลฮานคิด

[ก๊าาาาาาาาาาาาาา]

เสือดาวได้คำรามออกมาใส่มนุษย์ที่ยังโจมตีมาที่มันอย่างต่อเนื่อง มันได้ผงะไปและไม่สามารถจะเคลื่อนไหวร่างกายอย่างที่มันต้องการได้ นี่มันเป็นเพราะว่าทุกคนได้เล็งโจมตีมาที่ตาที่บาดเจ็บของมันอย่างที่ใครสักคนพูดออกมา

และในตอนนั้นเองการโจมตีปิดท้ายก็ได้มาถึง เมื่อตาสีขาวที่บาดเจ็บนั่นได้เจอเข้ากับสายฟ้าทำให้ดวงตาที่เต็มไปด้วยเลือดนั่นเกิดบาดแผลมากขึ้นไปอีก

"จักรพรรดินี"

"แม้แต่จักรพรรดินีก็อยู่ที่นี่! พวกเราถูกช่วยแล้วจริงๆ!"

[ก๊าาาาาาา! ก๊าาาาาาาาาาา!]

แต่แม้ว่ามันจะคำรามออกมาจากความเจ็บปวดนี้มันก็ยังคงไม่ละสายตาไปจากยูอิลฮานและพุ่งออกไป

มันคิดที่จะเอาหัวไปเหม่งด้วยความเร็วเต็มกำลังงั้นหรอ? นั่นมันคือสิ่งที่เขาต้องการเลย ยูอิลฮานก็ยังดึงหอกที่เขาถือเอาไว้กลับมาอยู่ในการตั้งท่าแทงเล็กน้อยและเร่งความเร็วขึ้น

"โอ้วววววววววววววว!"

ในขณะที่เขากำลังวิ่งไปหัวใจของเขาก็ได้เริ่มเดือดขึ้นโดยอัตโนมัติ เขาไม่ได้โยนหอกออกไปเขาทำแค่ดึงหอกกลับหลังมากยิ่งขึ้น อีกแค่ 100 เมตรเขาก็จะปะทะเข้ากับเสือดาว และมันก็กลายเป็นเหลือ 50 เมตรในพริบตาเดียว และชั่วลมหายใจมันก็กลายเป็น 0

เสือดำได้เหวี่ยงอุ้งตีนของมันในขณะที่ร่างมันยังพุ่งเข้ามาอยู่ การโจมตีนี้เขาสามารถจะรู้สึกได้เลยถึงความปรารถนาของมันที่จะทำลายเขาให้ได้โดยไม่สนสิ่งที่ต้องแลกไป ยูอิลฮานก็ยังมีปฏิกิริยากลับไปคล้ายๆกัน

ก่อนที่อุ้งตีนหน้าจะโจมตีโดนเขา เขาก็ถือหอกเอาไว้และทุบมันลงกับพื้นทำให้เขาลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าจากแรงกระแทก

ยังไงก็ตามหลังจากนั้นเขาก็ได้ชนเข้ากับใบหน้าของเสือดาวทันที

"ไม่นะ!"

"เราจะทำยังไงดีถ้าบุรุษความเร็วแสงตายไป!... แต่เดี๋ยวนะมันไม่ใช่ว่ามันแปลกๆหรอ?"

"... อะไรคลุมร่างเขาอยู่นะ?"

แรงกระแทกขนาดใหญ่นี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับเครื่องในกำลังไปอยู่ผิดที่ผิดทาง ร่างกายทั้งตัวของเขาปวดและชาไปหมด

ยังไงก็ตามความตายที่เกิดจากการปะทะกับเสือดาวมันไม่ได้เกิดขึ้น

[ก๊าาาาาาาาาาาาา]

นี่มันเพราะว่าได้มีกระดูกแหลมคมจำนวนนับไม่ถ้วนอยู่ระหว่างร่างของยูอิลฮษนกับเสือดาวทำให้มันอยู่ในความตกใจ เสือดาวได้จบลงด้วยการถูกแทงใบหน้า

ยูอิลฮานได้ฝืนอากาศอยากจะอ้วกออกมาและพูดด้วยเสียงขึ้นจมูก

"...เห็นยัง มันได้ใช้งานในทันทีที่ฉันทำมันขึ้นเลย

[ฉันจะพูดแค่สี่คำ คุณ ดู น่า เกลียด]

เขาได้ใช้การปะทะกับเสือดาวนี้สร้างความเสียหายให้กับมัน แต่ว่าร่างกายของเขาในตอนนี้มันก็เหมือนกับกบที่ถูกรถทับมาก แม้แต่ความรัก 1000 ปีก็จะหายไปแน่หากได้เห็นภาพนี้เข้า โชคดีมากๆที่ว่าลิต้าไม่ได้อยู่ที่นี่

ยูอิลฮานได้คิดขึ้นในขณะที่ทำให้กระดูกกลับเข้าไปในเกราะของเขา

คนเราจะต้องไม่พยายามทำเป็นเท่ ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะต้องจบลงเหมือนกับไอ้โง่