ตอนที่ 8 เงิน !! เงิน !! เงินจ๋า เงินของพี่ !!!!
จะปล่อยอ่านฟรียาวๆ 20 ตอนครับ ขอให้สนุกครับ (ลงวันละ 1-2 ตอน)
ความลังเล และ การเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดมาก่อนเป็นอุปสรรคสำหรับภารกิจนี้
โจวชิงเฟิงเลือกที่จะเลิกเถียงกับแองจี้และหันมาโฟกัสกับภารกิจ เขาหันหน้าไปหาลีน่าและพูดว่า "เรารีบไปจัดการงานของเรากันเถอะ"
แองจีรู้สึกขุ่นเคืองเมื่อเธอเห็นโจวชิงเฟิงเดินไปกับคนที่เป็นโสเภร๊ เธอกัดฟันอย่างรุนแรง และรีบกระดกวิสกี้ลงคอ แต่อาจเป็นเพราะเธอยังเด็กทำให้เธอสำลักออกมาอย่างแรง อาจเพราะความแรงของวิสกี้บวกกับการดื่มอย่างเร็วเกินไป คูเปอร์ขยิบตาให้บาร์เทนเดอร์เพื่อเป็นสัญญาณให้บาร์เทนเดอร์ใส่อะไรบางอย่างเข้าไปในวิสกี้ของเธอ
หลังจากทิ้งแองจี้ให้อยู่ลำพังกับชายแปลกหน้า โจวชิงเฟิงและลีนาก็มุ่งหน้าไปที่ชั้นใต้ดิน ที่แห่งนี้ไม่มีเสียงเพลงเฮฟวี่เมทัลเปิด แต่มีเสียงจากโต๊ะคาสิโนเข้ามาบ้าง
ห้องผู้คุมและโสเภณีอยู่ตามทางเดินเดียวกัน ลีนานำโจวชิงเฟิง ไปที่ทางเดินซึ่งพวกเขาเห็นคนมากมายกำลังมีเซ็กส์กันอยูา มันไม่ต่างอะไรกับโรงเชือดที่มีชีวิต เสียงครางมากมายออกมาจากปากของโสเภณี "อ๊าาาห์ อ๊าาาห์ " คนเหล่านั้นไม่แม้แต่จะปิดประตู ประหนึ่งว่าใครก็สามารถเข้าไปดูพวกเขาเอากันได้
ระหว่างทางที่กำลังเดินไป พวกเขาพบเข้ากับหนึ่งในผู้คุ้มกันยืนอยู่ เขาเป็นชาวจาเมกาและมีร่างกายที่กำยำ เขาเอนตัวพิงกำแพงพร้อมกับสบถเบาๆว่า น่าเบื่อจัง ปากของเขาพึมพำอยู่ตลอด แต่แล้วเมื่อเขาเห็นโจชิงเฟิงท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไป "ห้องหมายเลขหกว่างอยู่นะ เข้าไปเย็ดกันในห้องนั้นได้ ชายชาวจาเมก้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน"
"ลูกค้าท่านนี้ต้องการอะไรที่เร้าใจ และเขาได้รีเควสขอห้องหมายเลข 8 ลีน่าจับมือ โจวชิงเฟิง ขณะเดินต่อไปตามทางเดิน ห้องหมายเลขแปดถูกออกแบบมาเฉพาะสำหรับการเล่นซาดิส ทั้งการเอาเครื่องเล่นยัดรูทวารหนัก เย็ดในกรงฉลาม เย็ดที่ระเบียง ตะแคงเย็ด อะไรที่คนปกติไม่ทำห้องนี้มีหมด จึงเป็นห้องหรรษาสำหรับผู้ที่ชื่นชอบเซ็กแบบพิศดาร
ผู้คุ้มมองหน้าโจวและพูดขึ้นว่า "กรุณาอย่าทำร้ายสุนัขของเราพังละ(หมายถึงโสเภณี) มิฉะนั้นคุณลูกค้าอาจจะไม่ได้มีชีวิตกลับออกมาอีกก็ได้นะครับ "
"ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เย็ดจนมันตายหรอก" โจวชิงเฟิงจูงมือลีน่าเข้าไปในห้องหมายเลข 8 พวกเขารีบล็อคประตูอย่างรวดเร็ว
หลังจากเข้าห้อง ลีน่าก็รีบสั่งให้โจวชิงเฟิงยกเตียงขึ้น ท่าทีของเธอดูเปลี่ยนไป เธอช่างเก่งในด้านการแสดงเสียจริงๆ
เดวิด ลอว์เรนซ์นำปืนติดตัวไปกับเขาเมื่อเขาฆ่าพี่น้องโปตัสชี่ ในทางกลับกันโจวชิงเฟิงกลับไม่กล้าทำแบบที่เดวิดทำซะงั้น เขาไม่สามารถแม้แต่จะสะเดาะประตูของสองพี่น้องจอมโหด
ถึงแม้จะเข้ามาในห้องในชั้นใต้ดินแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่สามารถงัดเข้าไปได้ เพราะห้องของสองพี่น้องโปตัสชี่นั้นมีไม้กระดานที่หนาและใหญ่ทับไว้อีกชั้นนึง ห้องหมายเลขแปดอยู่ทางด้านขวาของห้องของพี่น้องโปตัสชี่ หากพวกเขาจะเข้าไปก็จำเป็นต้องจัดการกับไม้กระดานนี่เสียก่อน
โจวชิงเฟิงเริ่มลงมือ เขาถอดเสื้อท่อนบนออก และย้ายเตียงและสิ่งกีดขวางออก จากนั้นก็เริ่มทำการพังประตูเข้าไป เขาสอดชะแลงลงไปในรอยแตกของกำแพงถอดไม้กระดานและตะปูออกด้วยการแงะเพียงครั้งแรก
ในขณะเดียวกันลีน่าก็เป็นผู้รับผิดชอบในการสร้างเสียงครางออกมาดังๆ เพื่อปกปิดเสียงที่เกิดจากโจวชิงเฟิง เธอกรี๊ดดังขึ้นเมื่อเห็นโจวชิงเฟิงถอดไม้กระดานออกได้ง่าย
"โอ้พระเจ้า! ได้โปรดอย่าเอาฉันแรงไปกว่านี้เอย อ๊าาาห์ อ๊าาาาห์." ใครได้ยิงก็ต้องเงี่ยน หำโด่วขึ้นมาในทันที
"อา ... อย่าลงโทษฉันเลย"
"คุณเป็นนายของฉัน ฉันจะเชื่อฟังคุณตลอดไปฉันสัญญาค่ะนายท่าน ได้โปรดให้ฉันได้รับน้ำบริสุทธิ์จากนายท่านด้วยเถอะ น้ำสดๆ น้ำสดๆ อ๊าาาห์"
จากนั้นลีน่าก็ตบมือของเธอขณะที่เธอกำลังทำเสียงครางพื่อให้ดูเหมือนเธอกำลังถูกลงแส้ แม้เสียงของเธอจะฟังดูแล้วทรมานจากการโดนเย็ดแรงๆและซาดิส แต่จริงๆแล้วสีหน้าของเธอตอนนี้ของเธอนั้นเปี่ยมสุขมาก เธอกระซิบกับโจวชิงเฟิงระหว่างเธอตะโกนหลังจากที่เขาทำหลุมขนาดใหญ่บนผนังไม้ภายในไม่กี่นาที "เร็วเข้า เธอทำดีมากๆแล้วพ่อหนุ่ม !"
ชาวอเมริกันใช้ไม้เป็นวัสดุก่อสร้างสำหรับบ้านของพวกเขา ดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับพวกเขาทั้งการสร้าง และการทำลาย หลังจากโจวชิงเฟิงถอดแผ่นไม้ออกเขาก็สามารถแอบเข้าไปในห้องอื่น ๆ ได้อย่างอิสระ เพราะหลังแผ่นไม้นั้นเป็นมีที่เลื่อนที่สามารถพาคุณไปห้องไหนก็ได้ที่คุณอยากจะไป
โจวชิงเฟิงไม่กล้าที่จะเปิดไฟแม้ว่าห้องจะมืดมาก เขาใช้ไฟฉายจากโทรศัพท์ของลีน่าขณะที่เขานึกถึงเรื่องราวในหนังเรื่องนี้หลังจากทำแผนที่เค้าโครงของห้อง
"มันควรที่จะอยู่ตรงนั้นที่ตู้เสื้อผ้าตรงมุมห้อง กูสามารถเปิดได้อย่างง่ายดาย หากมันเป็นไปตามที่กูคิดนะ " โจวชิงเฟิง เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เขาเห็นสัญญาณกันขโมยเต็มไปหมด เส้นสีแดงต่างๆที่รายล้อมไปทั่วห้อง มันไม่ต่างอะไรกับสัญญาณที่เราเห็นในหนังเรื่องเจมส์ บอนด์
มันเป็นไปตามเนื้อเรื่องที่เขาจำได้จากในหนัง มีการรักษาความปลอดภัยอยู่ข้างใน เดวิด ลอว์เรนซ์ทรมานพี่น้องโปตัสชี่ เพื่อเค้นเอารหัสผ่านออกมา อย่างไรก็ตามโจวชิงเฟิงจำรหัสได้อย่างมั่นใจ เขาปลดล็อคตู้เซฟแต่แทนที่เขาจะหยิบเงินก่อนเขาเลือกที่จะหยิบปืนมาเก็บกับตัวเขาก่อนแทน
มันเป็นปืน Colt M1911A1 ซึ่งได้รับการออกแบบโดยบราวนิ่งซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านปืนตั้งแต่กว่าร้อยปีก่อน ชาวจีนเรียกมันว่าเป็น "Big-eyed" เนื่องจากปากกระบอกที่ใหญ่และพลังทำลายล้างสูง แม้ว่ากองทัพสหรัฐได้เริ่มสร้างปืนมากมายออกมาก็ตาม แต่เจ้าปืนนี้ก็ยังคงได้รับความนิยมติดท็อปชาร์ท 10 อันดับที่มีคนอยากได้มากที่สุด
โคลท์ M1911A1 ค่อนข้างหนัก หลังจากที่โจวชิงเฟิงใส่ปืนพกไว้ในเข็มขัดแล้วเขาก็หยิบนิตยสารและกล่องกระสุนทีมีลูกกระสุนสำรองถึง 45 นัดมาด้วย สิ่งสุดท้ายที่เขาเอามาคือเงินสดที่มีมากมายก่ายกอง
เขาไร้ซึ่งความกลัวอีกต่อไปเมื่อเห็นกองเงินมากมายอยู่ตรงหน้า !
เงินมัดใหญ่มีมูลค่าหนึ่งหมื่นเหรียญดอลล่าห์สหรัฐในขณะที่มัดเล็ก ๆ มีเงินอยู่หนึ่งพันเหรียญ โจวชิงเฟิงรีบนำเงินออกมาจากตู้เซฟโดยใช้เวลาขนกว่า 10 รอบจนกว่าจะเอาออกมาได้หมด จากการคำนวณด้วยสายตาทั้งมัดเล็ก มัดใหญ่ เงินกองนี้น่าจะมีมูลค่ากว่า 8 หมื่นเหรียญ
“เยสสสสสสส มันเยี่ยมจริงๆ!” โจวชิงเฟิงมีความสุขมากที่ทำภารกิจสำเร็จ ต้องขอบคุณพี่น้องโปตัสชี่ที่เก็บเงินไว้มากขนาดนี้ มันเหมือนเก็บไว้รอให้กูมาปล้นแน่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า่ เงินของพวกมันที่หามาจากการทำธุรกิจใต้ดิน การค้ามนุษย์บัดนี้ได้กลายเป็นของกูแล้ว แหม่...กูนี่ไม่ต่างจากโรบิ้นฮูดในยุคนี้เลยเว้ย
ฮาฮาฮ่า ... ! ด้วยเงินทั้งหมดนี้โจวชิงเฟิงจะสามารถนำไปใช้เพื่อทำแผนของเขาให้สำเร็จ ความสามารถของเขาที่จะรอดพ้นจากความหายนะจะพุ่งทะยานขึ้น
โจวชิงเฟิงหันไปรอบ ๆ และกลับไปที่ห้องหมายเลขแปดหลังจากใส่เงินทั้งหมดลงในกระเป๋าเล็ก ๆ ลีน่ายังคงพยายามทุกวิถีทางในการร้องครวญคราง เธอยิ้มด้วยความปลื้มปิติที่ภารกิจทั้งหมดเป็นไปตามแผน
นี่เป็นเงินสองหมื่นเหรียญของเธอ ขอบคุณนะที่มาช่วยฉันน่ะ." โจวชิงเฟิงยื่นเงินตามจำนวนที่ตกลงกันไว้ให้กับลีน่า พร้อมพูดว่า ซักวันเราคงได้พบกันที่ไหนซักแห่งนะ หวังว่าหลังจากนี้เธอจะปลอดภัยนะ
"เธอจับเงินมากมายขึ้นมาดม มาหอม อ๊าาา กลิ่นของเงินนี่มันช่างเย้ายวนดีจริงๆ "
"นี่คือ ... อ้ะนี่พาสสปอร์ตของฉัน" ลีน่าร้องไห้ออกมาหลังจากที่โจวยืนพาสสปอร์ตให้กับลีน่า เธอเงยหน้าขึ้นและกอดกอดให้โจวชิงเฟิง "ขอบคุณ! คุณช่วยชีวิตฉันไว้ เธอไม่รู้หรอกว่าฉันอยากออกไปจากที่แบบนี้มากขนาดไหน ตอนนี้ฉันสามารถกลับไปบ้านเกิดของฉันได้ด้วยหนังสือเดินทางที่อยู่ในมือ "
ลีน่าเป็นชาวบัลแกเรียและเธอถูกพวกค้ามนุษย์จับส่งไปเป็นแรงงานทาสที่อเมริกา หนังสือเดินทางของเธอถูกพวกพี่น้องโปตัสชี่เอาไปเก็บไว้ในเซฟ ทำให้สถานะของเธอไม่ต่างจากคนต่างด้าวที่เข้าเมืองผิดกฎหมาย เพราะการที่เธอไม่มีพาสสปอร์ต ทำให้เธอไม่สามารถหนีหรือออกไปหางานอื่นทำได้ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะหนีกลับบ้านเกิดโดยไม่มีพาสสปอร์ต
"มีพาสปอร์ตของผู้หญิงคนอื่นอีกมากมายที่ฉันเอามาเพื่อที่จะปลดปล่อยพวกเธอให้เป็นอิสระ พวกเธอเหล่านั้นต้องหนีออกกรงนกที่ไม่ต่างจากนรกบนดินแห่งนี้ ฉันจะปลดปล่อยพวกเธอเอง เอาล่ะแต่ก่อนที่จะไปปล่อยนกออกจากรังกัน เราต้องหาทางหนีออกกันก่อนดีกว่าเนอะ แผนของเรายังไม่จบนะ อย่าลืมซะละ โจวชิงเฟิงพูดพลางตบไหล่ลีน่าเบาๆ
"ใช่ เราต้องหนีออกไปเสียก่อน" ด้วยความตื่นเต้นลีน่าใส่หนังสือเดินทางและเงินไว้ในกระเป๋าของเธอ เธอเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอและถามว่า "สภาพฉันตอนนี้ดูเป็นไงบ้าง?"
“เยี่ยมเลยล่ะ! แต่ตอนนี้ฉันอยากจะเรียกไอ้บ้านิโกรนั่นเข้ามาในห้องนี่ก่อน!” โจวชิงเฟิงหยิบปืนพกจากเข็มขัดนิรภัย เขาดึงปืนพกและตั้งท่าเตรียมพร้อมจะชิง จากนั้นเขาก็พยักหน้าให้สัญญาณว่าเขาพร้อมแล้วที่จะเหนี่ยวไก
หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ ลีนาก็เปิดประตูและตะโกนเสียงดังว่า"เฮ้ย! เดี๋ยวววสิ เดี๋ยวววว กรี๊ดดดดดดด ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วยยยย หมอนี่จะฆ่าชั้นนนนนน"
