ตอนที่ 152 ล้มลง (FREE)

ฟาง เจิ้งจือ นั้นรู้ดีว่า ฉือ เฮา รวดเร็วแค่ไหน เขาจึงพยายามใช้วิชาสายลมให้มากที่สุดเพื่อหลบหลีกการโจมตีของ ฉือ เฮา

เขาไม่คิดจะให้ ฉือ เฮา จับตัวเขาได้อีกครั้ง?

"ท่านเข้ามาโจมตีข้าก่อน แล้วตอนนี้ยังมีหน้ามาพูดอีกรึ ?" ฟาง เจิ้งจือ เอี้ยวตัวหลบ จากนั้นเขาก็ใช้วิชาอันแสนภาคภูมิใจของตัวเองออกไป"สวรรค์ร่วงหล่น!"

ขณะที่ ฟาง เจิ้งจือ โบกแขนไปมา ประกายแสงของน้ำแข็งเริ่มปรากฎขึ้นปกคลุมื้องฟ้าและพุ่งตรงไปทาง ฉือ เฮา

การโจมตีเป็นการป้องกันที่ดีที่สุด

มันเป็นเรื่องจริง

เมื่อเห็นประกายแสงน้ำแข็งที่ ฟาง เจิ้งจือ ยิงออกมา สาวใช้ทั้งสองต่างตกใจ  พวกนางไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร แต่อย่างไรก็ตามทุกคนที่กล้าโจมตี ฉือ เฮา ต้องมีความกล้าหาญเป็นอย่างมาก

คิดว่า ฉือ เฮา เป็นใครกัน? ราชันเลือดสีเหล็ก ไม่ใช่ชื่อที่ตั้งมาเล่นๆ

เขาเป็นเจ้าแห่งกลยุทธ์ คิดรึว่าของแค่นี้จะทำอะไรเขาได้? สาวใช้ทั้งสองต่างรู้สึกว่า ประกายแสงน้ำแข็งเพียงแค่นั้นมันไม่อาจจะทำอะไร ฉือ เฮา ได้แม้แต่น้อย

ฉือ เฮา ไม่คิดจะหลบเลี่ยงมัน คลื่นพลังถูกปล่อยออกมาคลุมรอบตัวเขากลายเป็นเกราะแสง

แสงน้ำแข็งที่พุ่งเข้าไปกระทบเข้ากับเกราะแสงของ ฉือ เฮา แล้วก็สลายหายไปในทันที

"แคล้ง แคล้ง แคล้ง ... "

ประกายน้ำแข็งร่วงลงสู่พื้นอย่างต่อเนื่อง

หลังจากที่ประกายแสงร่วงลงสู้พื้นไป ไม่นานนักสาวใช้ตระหนักว่ามีเข็มสีเงินมากมายกองอยู่บนพื้น

"อีกครั้ง!" เมื่อเห็นแบบนั้น แต่ ฟาง เจิ้งจือ ก็ไม่คิดที่จะยอมแพ้ เขาเริ่มโจมตีอีกครั้ง

"อีกแล้วรึ? ข้าต้องทนดูเจ้าทำเข็มหล่นพื้นอีกสักเท่าไรกัน! " ฉือ เฮา หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเสกเกราะป้องกันออกมา

"อีกครั้งนึง!" ฟาง เจิ้งจือ ไม่ยอมแพ้

ฉือ เฮา โบกมืออีกครั้ง  โง่อะไรอย่างนี้ รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่มีทางชนะ แต่ยังไม่ยอมแพ้?

สิ่งที่เจ้าทำได้ก็แค่ทำให้การพ่ายแพ้ช้าลงเท่านั้น.

ฉือ เฮา มองไปที่ แสงจางๆข้างหน้าฟาง เจิ้งจือ นั้นไม่ได้โง่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

จากประสบการณ์ในสนามรบนับครั้งไม่ถ้วน ฉือ เฮา ไม่คิดจะดูถูกคู่ต่อสู้

แม้เขาจะรู้ว่าคู่ต่อสู้ของตัวเองนั้นอ่อนแอมาก เขาก็ไม่คิดจะปล่อยให้เข็มที่ตกลงมาเข้าใกล้เด็ดขาด

จะเป็นยังไงถ้าเข็มเหล่านั้นมียาพิษ?

จะเกิดอะไรขึ้นถา ฟาง เจิ้งจือ คิดจะทำให้เขาลำพองใจที่หลบเข็มเหล่านั้นได้?

ฉือ เฮา ไม่มีทางยืนยันเรื่องนี้ได้ อย่างไรก็ตามเขาไม่เข้าใจว่าทำไม ฟาง เจิ้งจือ ถึงพยามใช้วิชานี้เรื่อยๆทั้งที่ไม่สามารถทำอันตรายเขาได้แม้แต่น้อย ฟาง เจิ้งจือ แค่พยายามทำให้เขาลดการป้องกันลง

มันอาจจะดูเหมือนเป็นแผนที่ดี ยังไงก็ตามม ฟาง เจิ้งจือ ไม่สามารถทำได้แม้แต่ทำลายการป้องกันของ ฉือ เฮา อะไรที่ทำให้เขามั่นใจขนาดนี้

ฉือ เฮา คิดแบบนี้ แต่ใช่ว่าพวกคนรับใช้จะคิดแบบเดียวกับเขา

พวกเขาต่างมองไปและพูดดูถูก ฟาง เจิ้งจือ

"วิชาของเขาดูสวยดีนะ!"

"ข้าสงสัยว่าเขาจะเอาเข็มออกมาได้มากเท่าไรกัน?"

"ข้าคิดว่าเขาคงแพ้เร็วๆนี้!"

อย่างที่คนรับใช้คาดหวัง ฟาง เจิ้งจือ นั้นมีเข็มอย่างจำกัด เขาไม่ใช่เม่นที่จะเอาหนามมาทำเป็นเข็มได้เรื่อยๆ ในที่สุดเขาก็ใช้เข็มจนหมด

แต่เขาก็ไม่ได้สะทกสะท้าน เขามีหลายอย่างที่เอาไปโปรยได้อีกเยอะ แป้ง ขี้เถ้า ตะปู ขนม...

　　 ...

ท้องฟ้านั้นถูกปกคลุมไปด้ยตาข่าย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นด้านในนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้หลายคนต้องตกตะลึง

ฉือ เฮา มองไปยัง ฟาง เจิ้งจือ ที่โปรยสิ่งของต่างๆมาเรื่อยๆ ในที่สุดเขาก็แสดงให้เห็นร่องรอยของความประหลาดใจ เขามีสิ่งของมากมายขนาดไหนกัน

"มีอีกเยอะ!" ฟาง เจิ้งจือ สังเกตุเห็นท่าทีของ ฉือ เฮา และตอบออกมอย่างไม่ลังเล

เขาไม่ได้รีบร้อน เพราะเขาเตรียมพร้อมเผื่อเจอเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันอยูเสมอ

เขาเขวี้ยงสิ่งของออกไปอย่างไม่ลังเล  เขาไม่กลัวว่าสิ่งของที่มีอยู่ในกระเป๋าจะหมดเลยแม้แต่น้อย

หลังจากที่ทนตั้งรับการโจมตีมามากกว่า 15 นาที ฉือ เฮา เริ่มหมดความอดทน สิงที่ ฟาง เจิ้งจือ ทำ ทำให้ตอนนีที่นี่ราวกับเป็นที่ทิ้งขยะชั้นดี

เสียงฝีเท้าของ ฉือ เฮา เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

ด้วยความเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่ว่า ฟาง เจิ้งจือ จะพยายามหลบยังไง ฉือ เฮา ก็สามารถเข้าประชิดตัวได้ในทันที เขาคว้าจับ ฟาง เจิ้งจือ ด้วยมือทั้งสองข้าง

จากนั้น ...

ฟาง เจิ้งจือ ก็ยิ้มออกมาด้วยความเบิกบาน

เมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น ฉือ เฮา รู้สึกแย่ขึ้นมาทันที เพราะ ฟาง เจิ้งจือ ราวกับนักล่าที่พึ่งเห็นเหยื่อตกลงไปในหลุมกับดัก

อย่างไรก็ตามเขายังเชื่อว่า ฟาง เจิ้งจือ ไม่มีทางทำลายการป้องกันของเขาได้

ถ้าเขาทำลายการป้องกันไม่ได้ หรือจะใช้การล่อหลอกอะไรบางอย่าง?

ขณะที่กำลังคิด ฉือ เฮา เห็นแสงปรากฎขึ้นมา แสงนั้นสว่างจนราวกับมันสามารถบาดตาเขาได้

"เชี่ยนี่มันอะไรกัน?!"

ฉือ เฮา ถอยหลังโดยสัญชาตญาน แต่ตอนนี้รอบๆตัวเขาเต็มไปด้วยแสง

เขาถูกทำให้กลายเป็นคนตาบอด โล่แสงของเขานั้นสามารถป้องกันการโจมตีได้ทุกรูปแบบ รวมถึงก๊าศพิษต่างๆ

อย่างไรก็ตาม ...

มันไม่สามารถป้องกันแสงได้

โลกรอบๆตัวเขาราวกับกลายเป็นหิมะ ไม่รู้ว่าตอนนี้รอบๆตัวเขามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ราวกับรอบๆตัวเขาตกอยู่ในความว่างเปล่า

"เด็กสารเลว เจ้าไม่คิดว่าข้าจะกล้าฆ่าเจ้างั้นรึ? เจ้าเองก็จะตาบอดด้วยไม่ใช่รึ?"  ขณะที่ ฉือ เฮา กำลังคิด เขาก็ได้ยินเสียงคนรับใช้รอบๆร้องโอดโอยออกมา

"อ๊าก...ตาข้า!"

"โอ้ข้ามองไม่เห็นอะไรเลย..."

"มันคืออะไรกัน?"

เสียงกรีดร้องของพวกเขาดังก้อง เช่นเดียวกับ ฉือ เฮา พวกเขามองอะไรไม่เห็นเลยแม้แต่น้อย

ฉือ เฮา มองไม่เห็น แต่ยังสามารถควบคุมสติได้ ประสบการณ์นับครั้งไม่ถ้วนสอนให้เขามีสติยามเกิดเรื่องไม่คาดฝัน เช่นตอนนี้ที่เขามองไม่เห็น แต่เขาก็เพิ่มการป้องกันขึ้นเป็นอย่างมาก

เขาเองก็อยากรู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ คิดจะโจมตีเขายังไงหลังจากทำให้เขาตาบอด

อย่างไรก็ตาม ฉือ เฮา ค่อนข้างผิดหวัง แสงที่อยู่รอบตัวเขาลดลงและเขาค่อยๆเริ่มกลับมามองเห็นอีกครั้ง อย่างไรก็ตามตลอดเวลา ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้โจมตีเขาเลย

หรือ ฟาง เจิ้งจือ กำลังหาทางหนี

"เขาแค่พยายามหนี?" ฉือ เฮา งงงวยมากยิ่งขึ้น กองตรวจการศักดิสิทธิ์ไม่ใช่เล็กๆ เขาจะหนีไปไหนได้?

หลังจากทำให้เขาตาบอดแล้ว ทำไมถึงไม่ใช้โอกาสนั้นโจมตี?

อย่างน้อยที่สุดเขาก็ควรพยายามทำอะไรบ้าง?

เป็นเรื่องธรรมดาของคนที่มักอยากรู้อยากเห็น ฉือ เฮา ก็เช่นกันเขาพยายามจะหาว่า ฟาง เจิ้งจือ หายตัวไปไหน ดวงตาข้องเขาเริ่มเห็นชัดขึ้นเรื่อยๆ

จนกระทั่ง ...

เขาเห็นแสงส่องออกมาจางๆ มันเป็นจุดสีน้ำเงินจางๆ

ราวกับมันโผล่ขึ้นมาท่ามกลางทะเลสีขาว จากนั้นแสงก็สว่างขึ้นและเข้มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อ ฉือ เฮา เห็นมันชัดขึ้น เขาพบว่ามันเป็นเหมือนอัญมณีบางอย่าง อย่างไรก็ตามมันมีเส้นแสงนับไม่ถ้วนหมุนวนรอบมัน

"ดวงตาสะกดจิต!"  ฉือ เฮา ตัวสั่น ในที่สุดเขาก็รู้ว่าตัวเองกำลังมองอะไรอยู่ มันเป็นหนึ่งในสมบัติของหองตรวจการศักดิสิทธิ์

ที่จริงเขาเป็นคนเอามันเข้าไปเก็บในหอสมบัติสวรรค์เองด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตามในเวลานั้นเขาไม่ได้คิดอะไรมากนัก เพราะการจะใช้มันได้นั้นมีเงื่อนไขมากเกินไป

ศัตรูต้องมองมันนานกว่าสามวินาทีเพื่อให้มันมีผล

ดูเหมือนจะไม่ยาก แต่จะมีใครมานั่งมองดวงตาสะกดจิตเกิน 3 วินาทีในการต่อสู้จริง? ศักยภาพในการใช้งานต่ำเกินไป เพราะเหตุนี้ ฉือ เฮา จึงโยนมันทิ้งที่มุมห้องอย่างไม่ใส่ใจ

หลายปีผ่านไปเขาแทบจะลืมว่ามมันอยู่

แต่ตอนนี้...

ดวงตาถูกสะกดจิตอยู่ตรงหน้าเขา นั่นหมายความว่า ฟาง เจิ้งจือ ได้พบมันที่ข้างในหอสมบัติสวรรค์

ที่สำคัญกว่า...

เขาได้จ้องมองมันมากกว่า 5 วินาทีแล้ว

ความคิดเหล่านี้ไหลของมาในจิตใจของ ฉือ เฮา ตาของเขาเริ่มหนักอึ้ง เกราะแสงของเขาอาจจะปองกันการโจมตีได้ทุกรูปแบบ แต่มันไม่สามารถป้องกันการสะกดจิตได้

"เหอะ! ข้าแพ้อย่างนี้เนี่ยนะ!"  ฉือ เฮา ถอนหายใจ ก่อนจะล้มลงกับพื้น

"ปึง!" เสียงดังสนั่นดังขึ้น

คนรับใช้ทั้งหมดต่างเบิกตากว้าง

ตอนนี้ ฉือ เฮา ราวกับกำลังนอนเล่นอยู่อย่างมีความสุข หน้าของเขานาบอยู่กับพื้นจนใบหน้ายู่ยี่

มันเร็วมาก ... ฉือ เฮา ไม่มีเวลาแม้แต่ป้องกันหน้าตัวเอง

เขาเอาหน้าลงกับพื้นเป็นอย่างแรก ถึงแม้จะดูน่าสงสาร แต่ตอนนี้เขาก็สามารถหลับได้อย่างสบายใจ น่าสงสัยเหลือเกินว่าตอนเขาตื่นขึ้นมาใบหน้าของเขาจะเจ็บปวดหรือไม่?

เพจหลัก : Double gate TH