ตอนที่ 5 อุบายที่ซ่อนเอาไว้
สวัสดีครับผม Kneskung ผู้แปลเรื่อง Rise of the Wasteland ครับ ก่อนอื่นขอเกริ่นก่อนว่า นิยายเรื่องนี้มีคำหยาบ และต่างจากนิยายทั่วไปอย่างมาก ตัวผมพยายามแปลโดยหลีกเลี่ยงคำด่าที่พาดพิงถึงบุพพการี ซึ่งในเรื่องนี้มีคำหยาบด้านนั้นเยอะมาก ผู้แปลจึงขอแปลไปใช้คำอื่น แต่ยังคงรักษาคอนเซปหยาบคายจากางผู้แต่งในการแปลนิยายเรื่องนี้ นิยายของผมจะลงทุกวันเวลา 9.30 น. นี่เป็นการแปลนิยายเรื่องแรกครับ การแปลของผมอาจแตกต่างจากท่านอื่นๆตงที่ ผมพยายามแปลโดยพยายามเข้าใจตัวเอกอย่างโจวชิงเฟิง เพื่อการถ่ายทอดความรู้สึกให้ได้อรรถรสมากที่สุด ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านครับ
การสนทนาของพวกเขาสองคนนั้นไม่ได้เป็นไปอย่างราบรื่น เห็นได้ชัดว่าเจ้าหนุ่มฮิปเตอร์นั่นมองโจวชิงเฟิงเป็นศัตรู
แอนเจลิน่า ลอว์เรนซ์คิดว่าโจงชิงเฟิงคุ้มค่าที่เธอจะเสี่ยงด้วย เจ้าหนุ่มคนนี้ช่างน่าหลงไหลจริงๆ ถึงจะหยาบคาย ถ่อยไปหน่อยเถอะอย่างไรก็ตามการที่เขาเลือกที่จะไปเอาเจ้าสุนัขจักรกลนั่นมาร่วมทีมนับว่าเป็นสิ่งที่ดีมากๆ เพราะจะทำให้กำลังรบของเราเพิ่มขนอย่างเห็นได้ทันตา
มันเป็นเวลาแปดโมงเย็นหลังอาหารค่ำและการสนทนาของพวกเขา โจวชิงเฟิง กลับไปที่บ้านหลังจากขอบคุณสำหรับอาหารและความช่วยเหลือจากครอบครัวลอว์เรนซ์อืม ... บ้านที่ไหม้เกรียมของกู เหอะๆ
บ้านของ โจวชิงเฟิง เป็นได้เพียงแค่กระต๊อบเน่าๆมันทำให้บ้านของพวกลอว์เรนซ์เป็นดังพระราชวังศ์เลยเมื่อเทียบกันไม่ได้มีหุ่นยนต์มีเพียงแค่เครื่องใช้ไฟฟ้าง่อยๆ ที่เดวิดให้เขายืมมาใช้ อันเป็นผลมาจากการลุกไหม้เมื่อเร็ว ๆ ชั้นแรกของบ้านนั้นถูกเผาอยู่ในสภาพที่แย่มากๆ เขาเดินตรงขึ้นบันไดโดยไม่ได้สังเกตุสิ่งใดๆ
เขาเห็นตัวเองเป็นครั้งแรกในขณะที่เขามองเข้าไปในกระจกภายในห้องน้ำ เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขาอายุสิบแปดและเขารู้สึกว่าตอนนี้เขาเป็นคนที่ดูดีขึ้นอีกด้วย แถมยังสามารถกระโดดสูงๆได้สบายๆ อย่างไรก็ตามเขาตระหนักว่าเขามีร่างกายที่มีน้ำหนักตัวน้อยกว่าเจ็ดสิบกิโลกรัมหลังจากถอดเสื้อออก
สภาพตัวกูในตอนนี้เอาเข้าจริงมันก็ไม่ต่างจากคนกากๆคนนึง มันยังไม่พอ กูต้องบอกตัวเองให้หยาบคายขึ้นอีก ถ่อยขึ้นอีก ฉันต้องเหี้ยมเข้าไว้ กูต้องการที่จะเข้มแข็งขึ้น!
การออกแบบห้องนอนของเขาง่ายมาก มีเตียงโต๊ะตู้เสื้อผ้าและถุงสำหรับใส่อุจจาระ อย่างไรก็ตามบางสิ่งบางอย่างได้รับ ความสนใจจาก โจว ชิงเฟิงกำแพงถูกปกคลุมไปด้วยรูปถ่ายที่หลากหลายและดูเหมือนว่าพวกเขาเคยมีชีวิตอยู่จริง ๆ จากบางคนในครอบครัวลอว์เรนซ์ ในโลกของความเป็นจริง
พวกเขาเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ภาพถ่ายของเดวิด ลอว์เรนซ์; และไม่ได้เป็นรูปเพื่อนของโจวชิงเฟิง เพื่อน ของ คุณ แองจี้แต่เป็นภาพของแม่บ้านที่เซ็กซี่อย่างราเชล คอนเนอร์
มีรูปถ่ายของเธอรดน้ำต้นไม้ รูปถ่ายของเสื้อผ้าที่ทำจากผ้ารองพื้น รูปดวงอาทิตย์ รูปถ่ายของเธอในการเตรียมอาหารเย็นและรูปถ่ายของเธออ่านหนังสือที่ระเบียง ทุกอย่างเป็นเรื่องปกติจนถึงจุดนี้
อย่างไรก็ตามยังมีรูปถ่ายราเชลในชุดนอนของเธอ เช่นเดียวกับรูปถ่ายของเธอสวมบิกินี่อาบแดดที่สนามหลังบ้านของเธอหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำ
โอ๊ยยย ยิ่งดูยิ่งเงียน อูยยยยใครเอา ภาพอย่างนี้มา แขวนไว้กันวะ ?อย่าบอกนะว่าจริงๆแลล้วฉันเป็นคนเอารูปนี้มาติดด้วยตนเอง เฮ้ ไอ้เหี้ยพระเจ้า แกโผล่หัว ออกมาสิวะ กูจะกระทืบมึง และรีดข้อมูลของเกมส์บ้าๆนี่ออกมาให้หมด !นี่คือตัวละครที่แกสร้างขึ้นมาให้ฉันงั้นเรอะ นี่อะนะคือสิ่งที่แกต้องการจะทดสอบฉัน เอาสิฉันจะเอาชนะแกให้ดูและพิสูจน์ให้คนเห็นว่าแกเป็นเพียงแค่สิ่งที่มนุษย์ที่แสนโง่เขลาสร้างแกขึ้นมาเพิื่อเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ ...
เดี๋ยวก่อน…. นี่กูบ่นอะไรของกูเนี่ย? โจวชิงเฟิงคุยกับตัวเอง กูควรมองรูปพวกนี้ให้เป็นศิลปะสิ เผื่อมันจะมีอะไรซ่อนอยู่ในรูปพวกนี้ก็ได้ความหมายของภาพพวกนี้คืออะไรกันนะ
หลังจากเขานั่งคิดอยู่แสนนาน เขาก็คิดขึ้นมาว่าเพราะเขาอายุแค่สิบแปดปี ถ้าไอ้สิ่งที่เรียกว่าพระเจ้ามีอยู่จริง พระเจ้าก็น่าจะให้อภัยเขาในสิ่งที่เขาทำไป อย่างเช่นการ่าพระเจ้าเมื่อสักครู่ "กูยังไม่พร้อมสู้กับมึงหรอกพระเจ้า กุแค่ปากดีไปงั้น รอกูแกร่งกว่านี้ก่อน จะบุกไปหาถึงที่เลยคอยดู" อย่างไรก็ตามโจวชิงเฟิง รู้สึกว่าภาพถ่ายเหล่านี้ควรเก็บไว้ในฮาร์ดไดรฟ์แทนที่จะแขวนบนผนังเขาจะไม่ปล่อยให้เกิดเหตุการณ์ เช่น วันที่แอนเจลินอเรนซ์ไปถาม เดวิด ลอว์เรนซ์ถึงรูปเปลือยเปล่าของภรรยาของเขาในห้องของวิกเตอร์ ฮูโก้
โจวชิงเฟิ งถ่ายภาพทีละภาพเขาย้ายรูปถ่ายลงในกล่อง และโยนกล่องไปใต้เตียงของเขาในขณะที่เขารู้สึกว่ามันน่าเสียดายเกินที่จะเผาทิ้งทั้งหมด
หลังจากนั่งลงโจวชิงเฟิง นั่งอยู่หน้าโต๊ะในห้องนอนขณะที่เขาเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์คอมพิวเตอร์ของเขาเป็นเพียงคอมเก่า ๆ ที่ถูกทิ้งไว้อย่างน้อยสิบปีเมื่อเทียบกับหน้าจอเสมือนของแองจี้
คอมพิวเตอร์นี่โครตล้าสมัยแม้ในปี 2016 นี่ไม่ต้องพูดถึงปี 2030 ที่ฉันอยู่ แม่งโครตเก่าเลย
Windows ยังคงเป็นระบบปฏิบัติการของคอมพิวเตอร์ โจว ชิงเฟิงเริ่มร่างลิสต์สิ่งของที่จำเป็นสำหรับการรับมือกับยุคหายนะที่เขาเผชิญ ก่อนอื่นกูต้องการการขนส่ง ถึงแม้ว่าร่างกายของฉันแบบลีนมีศักยภาพที่ดีในระดับนึงแต่มันยังไม่เพียงพอต่อการออกปฎิบัติงานจริง ดังนั้นฉันจะต้องใช้ยานพาหนะเพื่อทำให้ขนส่งได้เร็วยิ่งขึ้น กูต้องการยานพาหนะ
เมื่อถึงเวลาที่นิวยอร์กจะประสบปัญหาการจราจรติดขัดรถขนาดใหญ่จะไม่เป็นประโยชน์ ดังนั้นรถขนาดกลางที่มีเครื่องยนต์ขับเคลื่อนสูงจะมีความจำเป็น รถจักรยานยนต์ตำรวจอาจเป็นรถที่ดีที่สุดในกรณีนี้
การจัดซื้อยานพาหนะไม่เคยเป็นปัญหาใหญ่เพราะถนนจะเต็มไปด้วยยานพาหนะที่ถูกทิ้งร้างหลังจากเกิดหายนะ ในทางกลับกันอาหารเครื่องดื่มยาและเชื้อเพลิงเป็นปัญหาหลัก ไม่มีใครสามารถอยู่ได้เป็นเวลานานโดยไม่มีทรัพยากรเหล่านี้ ดังนั้นโจว ชิงเฟิงจึงไม่สามารถออกจากนิวยอร์กได้ในช่วงเวลานี้เพราะช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่ดีที่จะออกเก็บสิ่งของเครื่องใช้ ข้อมูลข่าวสาร และ อื่นๆ ในนิวยอร์ก
มันต้องใช้เงินเป็นจำนวนมากหากโจวชิงเฟิง จะทำก่อนที่จะเกิดหายนะนี้ขึ้น แต่ตอนนี้เงินก็มีค่าไม่ต่างจากกระดาษเช็ดตูดแล้วโชคไม่ดีที่โจว ชิงเฟิง เป็นเพียงวัยรุ่นที่น่าสงสารที่พึ่งพาสวัสดิการสังคมของรัฐบาลสิ่งเดียวที่อยู่ในกระเป๋าของเขาคือคูปองอาหาร กว่าสี่สิบห้าล้านคนสหรัฐอาศัยในคูปองอาหารเหล่านี้ คูปองอาหารเหล่านี้ถูกแจกจ่ายผ่านบัตรประจำตัวของพวกเขาซึ่งจากนั้นจะสามารถแลกเป็นอาหารได้ที่ร้านอาหารท้องถิ่นและซูเปอร์มาร์เก็ตบางแห่ง ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่โจว ชิงเฟิงจะจัดหาสิ่งต่างๆโดยใช้เงินหรือบัตรนี้ ตอนนี้โลกได้เปลี่ยนไปแล้ว
ถ้าโจวชิงเฟิง วางแผนที่จะเก็บรวบรวมทรัพยากรหลังจากความหายนะแทนที่จะเป็นเงินเขาจะต้องแข่งขันกับผู้อพยพผิดกฎหมายรวมถึงพวกแก๊งค์และอาชญากรด้วยขนาดร่างกายปัจจุบันของเขาเขาจะไม่สามารถแข่งขันกับพวกก่อการร้ายซึ่งส่วนใหญ่มีความสูงเกือบสองเมตรและน้ำหนักเกินกว่าร้อยกิโลกรัม
เขาไม่รู้จะรับมือกับพวกนั้นอย่างไรหากต้องเผชิญหน้ากันขึ้นมา พวกนั้นสะพายเป้และพกปืนกลอาละวาดบนท้องถนนของประเทศสหรัฐอเมริกา คนเหล่านี้มักพกปืนที่มีกระสุนหนักหนึ่งหรือสองกระบอกและพวกเขาก็มาเป็นกลุ่ม โจว ชิงเฟิงตระหนักได้ว่าหากเขาเผชิญหน้ากับพวกคนเลวๆอย่างนั้นชีวิตเขาคงถึงคราดับสูญแน่ๆ
กูต้องพกเงินติดตัวนิดหน่อยเพื่อเอาไปสร้างอุบายหรือกลโกงเพื่อที่จะขโมยสิ่งต่างๆมาใช้ กูต้องการสิ่งของอย่างเช่น ทิชชู่ ผ้าเช็ดตัว อาหารกระป๋อง แม้แต่อาวุธที่สามารถใช้งานได้อย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์ จากนั้นกูก็สามารถวางใจและจดจ่ออยู่กับการขโมยหุ่นยนต์หมาได้
โจวชิงเฟิง ใช้เวลา 2-3 ชั่วโมงเพื่อระลึกถึงพล็อตเรื่อง "Wasteland" ทั้งหมดผ่านความทรงจำของเขาในขณะที่เขาจดบันทึกรายละเอียดทั้งหมดไว้ในคอมพิวเตอร์ของเขาวิธีเดียวที่เขาจะสามารถอยู่รอดได้ในช่วงก่อนเกิดภัยพิบัติคือการจำลายอะเอียดทั้งหมดของหนังเรื่องนี้ให้ได้ และเอาองค์ความรู้ทั้งหมดมาประยุกต์ใช้
สามคืนก่อนเกิดหายนะ โจว ชิงเฟิง ก็นึกถึงข่าวที่จะออกอากาศในวันถัดไปฆาตกรรมจะเกิดขึ้นในพื้นที่นี้และเหยื่อเป็นหญิงโสเภณีจากบาร์ใกล้ ๆ เขากำลังระดมความคิดหวังที่จะใช้ประโยชน์จากโอกาสที่กำลังจะเกิดเพื่อจะสร้างโชคให้กับตัวเอง
โจวชิงเฟิง ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการเชื่อมต่อข้อมูลที่ไม่เกี่ยวข้องออกจากภาพยนตร์จากนั้นเขาก็ออกจากบ้านพร้อมที่จะปฏิบัติตามแผนการที่เขาจินตนาการไว้
ตอนที่เขาออกไปคือตอนเที่ยงคืน การที่เขาเดินเท้ายู่ในโลกแบบนี้ โลกที่ไม่มีใครออกมาเดินเพ่นพล่านเหมือนอย่างทั่วไป ทุกคนต้องใช้ชีวิตอย่างหลบๆซ่อนๆ และหลบในที่ปลอดภัย มันช่างเงียบยิ่งนัก ความเงียบที่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงน้ำหยดจากที่ไกลๆ โจว ชิงเฟิง ถึงทางแยกหลังจากเดินไปตามป้ายบนถนนและสักพักหัวใจของเขาก็เต้นเร็วขึ้นด้วยความหวาดกลัวไปชั่วขณะ เหมือนสัมผัสอะไรบางอย่างได้ แม้จะบอกกับตัวเองว่าคิดไปเอง แต่มันก็ไม่เป็นเช่นนั้น
ทันใดนั้นเสียงรองเท้าส้นสูงก็สะท้อนออกมาในถนนที่เงียบสงบ เงาของสุภาพสตรีปรากฏขึ้นและชายสองคนที่อยู่ในเงามืดตามมา ไม่นานผู้หญิงคนนั้นก็ได้พูดขึ้นว่า
การฆ่าก็คือฆาตรกรรม การฆ่าก็คือการฆาตรกรรม
โจวชิงเฟิงจึงโผล่ขึ้นมาและตะโกนว่า "เฮ้ พวกแกทำอะไรกันน่ะ?" สีหน้าของเขาแสดงออกถึงความกลัวอย่างชัดเจน
เสียงกรีดร้องดังขึน เสียงนั้นดังมาก ดังจนแสบแก้วหูได้เลย โจว ชิงเฟิง มองเห็นใบหน้าที่ดุร้ายสองดวงจากที่ร่มยามราตรี แต่เขาไม่ได้ถูกข่มขู่ผู้ชายสองคนที่เป็นผู้ร้ายทั้งสองเป็นคนชั่วร้าย หนึ่งในพวกเขาที่มีรูปเหมือนหมีและดวงตาเหมือนหมาป่าออกมาและสาปแช่ง "เฮ้ ไอ้เด็กเหี้ย แก นี่โชคร้ายจริงๆแฮะชะตาแกคงขาดวันนี้ละ? "
โจวชิงเหงื่อแตก ใจเต้นรัว ที่เห็นชายสองคนค่อยๆเดินเข้ามาหาเขาเขา พยายามตั้งสติ และนึกขึ้นได้ว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับ สองพี่น้อง นักฆ่าโปตัสชี่พวกเขาเป็นชาวรัสเซียอเมริกันและเป็นสมาชิกของมาเฟียพวกเขามีชื่อเสียงมากในย่าน Queens
แย่จังแฮะ กูคงต้องงัดเอาอุบายและแผนชั่วทั้งหมดที่ซ่อนไว้ออกมาใช้แล้วสินะ! กูต้องเลวยิ่งกว่านี้ เจ้าเล่ห์ยิ่งกว่านี้ ต่อให้วิธีการที่จะไปถึงบอสตัวสุดท้ายของกูจะขี้ขลาด เลวทราม ต่ำช้าเพียงใด ! ขอร้องละถ้าแผนนี้สำเร็จ ขอให้กูได้รางวัลอะไรซักอย่างที่ทำห้กูแกร่งขึ้นทีเถอะ
