บทที่ 12 - ล่าอย่างโดดเดี่ยว (4) [อ่านฟรีวันที่ 11/07/61]
บทที่ 12 - ล่าอย่างโดดเดี่ยว (4)
ยูอิลฮานเขาชอบหนังจารกรรมมมาก นี้เป็นความฝันที่ทำให้หัวใจของชายคนหนึ่งถูกกระตุ้น ชุดสูทสุดเท่ การขยับเท่ๆและสายลับที่ไม่เคยลืมทำตัวตามสบายทุกเวลา ผู้ร้ายที่ชอบทำเท่แต่แล้วก็ถูกพระเอกอัดยับและนางเอกสุดเอ็กซ์ในตอนท้าย
ยังไงก็ตามเขาไม่รู้ว่ามันจะมีวันที่ตัวเขาเองจะมาเป็นเหมือนในหนังจารกรรม และยังมีนางฟ้าตัวจิ๋วอยู่บนหัวแทนนางเอกด้วย
[ถ้าฉันใช้เวทย์งั้นคุณก็ไม่ถูกเจอแน่ ไม่ต้องห่วง]
"ฉันเชื่อเธอ"
ตัวยูอิลฮานในตอนนี้กำลังมีอาการกังวลจนผิดปกติเนื่องจากว่าเขากำลังถือถุงเงินมูลค่ากว่า 370 ล้านวอน
ถ้าฉันรู้ว่าฉันแพ้เงินแบบนี้ถ้างั้นฉันน่าจะฝึกการปล้นธนาคารให้มากกว่าฝึกศิลปะการต่อสู้ในตอนที่เวลาหยุดลงดีกว่าซะอีก
[คุณจะได้ใช้มันเร็ววๆนี้แน่ ถ้าเป็นคุณเดี๋ยวเงินที่จำนวนมากกว่านี้เป็นพันเป็นเหมื่นเท่าก็ยังสามารถจะเก็บได้ด้วยถ้าหากคุณไปรอบๆอย่างวันนี้]
"ฉันไม่มีอะไรให้เธอหรอกนะถึงเธอจะชมฉันแบบนั้น"
[ฉันก็ไม่ได้อยากได้]
เอิลตาได้พูดมาอย่างจริงจังแต่ยูอิลฮานก็ไม่ได้สนใจเธอแม้แต่นิด เขายังคงยุ่งอยู่กับการปประเมินตัวเองใหม่หลังจากที่รู้ว่าพลังของเขาใช้ได้ผลกับมอนสเตอร์ เขามักจะทำอย่างดีที่สุดเสมอและเขาก็ยังได้รับสิ่งที่ดีมาเป็นรางวัลการพยายาม แต่ว่าการประเมินตนเองของเขาก็ยังต่ำมาก
นี่เป็นบุคลิกติดตัวแปลกๆที่เขามีอยู่ แต่เพราะบุคลิกนี้เองทำให้ยูอิลฮานได้พัฒนาตัวเองไปอย่างต่อเนื่องโดยไม่หยุดพัก
ยูอิลฮานได้หลบเข้าไปในซอกซอยเงียบๆและทิ้งสิ้นสงครามที่ได้มาเอาไว้และมองดูเอิลต้าร่ายเวทย์ของเธอ เขาได้เริ่มรู้สึกโล่งใจ
[งั้นก็ไปล่าต่อกัน]
"ไม่ ฉันยังรับเอาคลาสมาก่อน"
[...อย่าบอกฉันนะว่าคุณยังไม่ได้รับแม้แต่คลาส 1!? แล้วก็ที่คุณเหวี่ยงอาวุธด้วยพละกำลังที่มหาศาลแบบนั้นมันมาจากการฝึก!?]
นี่เป็นการตะโกนครั้งแรกของเอิลต้าเลย ยูอิลฮานได้ยิ้มขึ้นในขณะที่รู้สึกได้ว่าระยะห่างของพวกเขาได้ถูกย่นลงมาแล้ว
"ข้อความนั่นมันถูกเลื่อนไปไกลแล้วจากข้อความจำนวนมาก ฉันจะสามารถเลื่อนหามันได้ยังไงอะ?"
[การจะอ่านบันทึก ฉันว่าฉันน่าจะเคยบอกคุณถึงการเปลื่ยนแปลงที่โลกได้เผชิญแล้วสินะ ถ้าหากคุณต้องการจะอ่านบันทึกเกี่ยวกับคลาส ถ้างั้นก็แค่นึกก็พอแล้ว]
คำพูดของเอิลต้าค่อนข้างจะคลุมเครือ แต่ว่ายูอิลฮานก็พอจะคุ้นกับเรื่องแบบนี้แล้ว เขาได้ปิดตาลงและนึกถึงบันทึกที่เขาได้เห็นในตอนนั้น
[ข้อมูลทั้งหมดจะปรากฏขึ้นตามความเป็นไปได้ คุณสามารถจะเลือกคลาสได้จากข้างล่างนี้]
[1.ผู้ใช้หอก]
[2.นักสู้]
[3.นักดาบ]
[4.ช่างตีเหล็ก]
[5.ผู้ใช้โล่]
[6.นักล่า]
[...]
[...]
[23.นักฆ่า]
คลาสทั้งหมดพวกนี้ต่างก็เป็นชื่อที่ชอบปรากฏขึ้นอยู่ในเกม RPG แต่ว่ายูอิลฮานก็ไม่ได้มีเวลามาสนในเรื่องนี้ เขาได้ค่อยๆอ่านคลาสทั้ง 23 นี้และครุ่นคิดอย่างตั้งใจ
"ก่อนอื่นก็เอานักฆ่าออกไปเลย"
ในตอนนี้แค่สกิลปกปิดมันก็พอแล้ว ถ้าหากว่าเขาเอาคลาสนี้มาอีกดีไม่ดีตัวเขาอาจจะหายไปจากโลกเลยก็เป็นได้
เหนือสิ่งอื่นใดตัวเขาในตอนนี้ก็ยังใช้มานาไม่ได้ และเพราะแบบนี้ก็ทำให้เขาใช้ไม่ได้แม้แต่สกิลปกปิดเลเวลสูงสุดที่เป็นสกิลใช้งาน เขาใช้ได้เพียงแค่สกิลติดตัวเท่านั้น ไม่สิ จริงๆแล้วเขาไม่อยากใช้มันด้วยซ้ำไปแต่ว่ามันได้ถูกใช้งานอย่างต่อเนื่องโดยไม่ต้องใช้มานาและยกเลิกไม่ได้
ดังนั้นสิ่งที่้เขาต้องการก็คือคลาสที่แข็งแกร่งแต่ว่าไม่ต้องใช้มานา
[คลาสที่ 1 23 อาพลยงั้นหรอ?]
ในขณะเดียวกันเอิลต้าก็รู้สึกหวาดกลัวเมื่อได้ยินว่ามี 23 อาชีพในคลาสแรกของเขา
[23 อาชีพ ในเวลาแค่สองวันที่เริ่มเชื่อมต่อกับบันทึกอคาชิค... ถ้าหากคุณมีเวลามากกว่านี้ ถ้างั้นคุณก็อาจจะได้เห็น 30 หรือไม่ก็ถึง 40]
"คำแนะนำของเธอล่ะ?"
[ผู้ใช้หอกหรือไม่ก็นักสู้]
ยูอิลฮานก็ยังเห็นด้วยกับสิ่งนี้ เขาได้ประสบความสำเร็จในเทคนิคมากมายและเขาก็มั่นใจว่าเขาสามารถจะดึงพลังมันออกมาได้ถึงขีดสุดด้วยอาวุธใดก็ได้ แต่ว่าสิ่งที่เขาคุ้นเคยที่สุดก็คงจะเป็นเทคนิคหอกกับศิลปะการต่อสู้
เทคนิคทั้งสองอย่างนี้เป็นสิ่งที่ลิต้าได้แนะนำกับเขา เป็นเทคนิคที่เขาได้ทุ่มเทให้กับมันมากที่สุด เทคนิคทั้งสองอย่างนี้ทำให้เขานึกไปถึงเธอและเป็นเทคนิคที่เขามั่นใจที่สุด
[การเลือกคลาสนั่นหมายความว่าคุณจะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญในสิ่งนั้น แต่ว่านั่นมันก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะโยนความเป็นไปได้อื่นๆทิ้งไป มันยังเป็นไปที่คุณจะเลือกคลาสย่อยเอาในอาชีพที่ 2 หรือ 3 ดังนั้นเลือกได้เลยยไม่ต้องลังเล]
"มันไม่เห็นมีอะไรแบบนี้ในเน็ตเลยนี่?"
[อินเทอร์เน็ตมันก็เป็นที่ๆให้พวกขยะโม้กันอยู่แต่แรกแล้ว สำหรับคนที่ไปถึงเลเวล 50 ในต่างโลกคงไม่มามั่วเสียเวลากับอินเทอร์เน็ตหรอกจริงไหม?]
"เธอนี่มีความทรงจำแย่ๆกับอินเทอร์เน็ตปะ...?"
เอิลต้าได้เลือกที่จะเงียบใส่เขา ยูอิลฮษนก็ได้ปิดปากลงเพื่อเคารพในจิตใจของเธอและคิดครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจ
"ฉันคิดว่าผู้ใช้หอกดีกว่า"
[ถึงฉันจะไม่สงสัย แต่ช่วยบอกเหตุผลได้ไหม?]
"มันมีความแตกต่างกันในด้านพลังทำลายเพราะการมีอาวุธ"
[.....]
นักสู้ก็ยังจะสามารถจะใช้อาวุธได้ถ้าต้องการ แต่มันก็ดูจะเหมือนกันกับเครื่องป้องกันข้อมืออย่างที่ยูอิลฮานใช้ในตอนนี้และมันก็ยังเป็นไปที่จะทำอุปกรณ์โจมตีอื่นๆอีกเช่นกัน แต่พูดง่ายๆมันก็คืออาวุธย่อย
ยังไงก็ตามสำหรับหอกแล้วมันต่างออกไป มันไม่จำเป็นจะต้องมีส่วนประกอบอื่นๆใดๆอีก มันจะเป็นการใช้เทคนิคทั้งหมดเพิ่มเสริมไปที่ความคมของอาวุธให้แทงทะลุศัตรูได้เท่านั้น
ยูอิลฮานก็ยังมั่นใจว่ามันจะแข็งแกร่งยิ่งขึ้นอีกเมื่อมีความสามารถและเทคนิคของเขาเสริมขึ้นไปด้วย นอกจากนี้มันก็ยังมีวัตถุดิบใหม่ๆมาใช้สร้างหอกอีกด้วย
และนี่ก็เป็นคำตอบที่เขาได้คิดคำนวนจากความสามารถขอตัวเขาเอง เอิลต้าก็ยังคิดที่จะแนะนำให้เขาเป็นผู้ใชหอกเช่นกัน แต่ว่าเธอก็มั่นใจว่าเขาก็น่าจะรู้ถึงคำตอบนี้ได้ด้วยตัวเองเช่นกัน
ยูอิลฮานที่ไม่ได้สนใจในสิ่งที่เอิลต้าคิดก็ได้ตัดสินใจขึ้น ยังไงก็ตามในตอนนั้นเองได้มีอาชีพใหม่ปรากฏขึ้นมาข้างล่างของอาชีพที่ 23
[24.ผู้ใช้หอก *****]
"!?"
ร่างกายของยูอิลฮานแข็งทื่อไปเพราะความตกตะลึง ในตอนที่เขาได้ตัดสินใจจะเลือกอาชีพแล้วก็มีอาชีพใหม่ปรากฏขึ้นมางั้นหรอ!? นอกไปจากนี้มันยังมีคำอะไรซักอย่างที่ปรากฏขึ้นมาข้างหลังคำว่า 'ผู้ใช้หอก' อีกด้วย เขาได้สูดหายใจลึกๆเผื่อสงบสติอารมณ์และถามกับลิต้า
"ตอนนี้มันมีอาชีพใหม่ปรากฏตัวมา มันเขียนว่า 'ผู้ใช้หอก ****' "
[คำเสริม...! นี้มันเป็นอาชีพเฉพาะตัว! คุณได้รับอาชีพเฉพาะตัวเป็นอาชีพที่หนึ่ง]
เอิลต้าได้รู้สึกตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ยูอิลฮานก็คิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีมากทั้งๆที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ว่ามันไม่ใช่ปัญหาอะไรที่เขาจะยอมรับมันแบบนั้น
อาชีพเฉพาะตัว หากพูดอีกอย่างหนึ่งมันก็คือคลาสที่มีอยู่เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น มันเป็นคลาสที่จะปรากฏขึ้นมาในตอนที่เส้นทางความสำเร็จและบันทึกของเขาได้ขีดเขียนเส้นทางใหม่ที่ไม่เคยมีมาก่อนบนโลกนี้ขึ้น มันถูกปรับให้เหมาะสมกับตัวตนของคนๆนั้นดังนั้นมันจะชัดเจนเลยว่ามันจะต้องมีประสิทธิภาพแน่ๆ
[ไม่ว่ายังไงก็ตามเลือกมันซะ! นอกจากนี้ไม่ว่าจะเป็นอะไรอาชีพที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวแบบนี้เป็นสิ่งที่ดีกับตัวคุณโดยไม่ต้องสงสัยเลย]
ยูอิลฮานก็ยังเห็นด้วยกับตัวเธอ เขาได้วางแผนไว้ว่าจะเป็นผู้ใชหอกอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงเลือกอาชีพนี้มาโดยไม่ลังเล
[คุณได้กลายเป็นผู้ใช้หอกที่พร่ามัว เมื่อคุณโจมตีในตอนที่ปกปิดตัวตนอยู่พลังโจมตีจะเพิ่มขึ้น 10% พลังของเทคนิคหอกเพิ่มขึ้น 10%]
[เงื่อนไขการวิวัฒนาการสกิลปกปิดและสกิลเทคนิคหอกได้ง่ายดายขึ้น]
[คุณได้ดูดซับบันทึกทั้งหมดที่เก็บเอาไว้ คุณได้เลเวล 18 พละกำลัง +11 ความว่องไว +12 สุขภาพ +11 พลังเวทย์ +11]
[คุณยังใช้มานาไม่ได้ทำให้คุณไม่สามารถจะเรียนรู้สกิลใช้งานได้]
"...."
ในตอนนั้นเองยูอิลฮานก็รู้ตัวแล้วว่าเขาทำพลาดไปอย่างมาก
นี่มันเหมือนกับพูดว่าเขาเป็นผู้ใช้หอกที่ไร้ตัวตน
"นี้มันบ้าอะไรเนี้ย!"
[โอ้ พระเจ้า... นี้มันเหมาะสสมจนฉันเถียงไม่ออกเลย....!]
ในตอนนั้นเองที่เขาจะเถียงเอิลต้าไปได้มีกระแสไฟฟ้าไหลลงมาในร่างของเขา
ทั้งการพัฒนาร่างกายที่ได้รับคลาสมาและการพัฒนาร่างกายจากการดูดซับค่าประสบการณ์และบันทึกทั้งหมดได้ทำให้ยูอิลฮานมึนหัว
ในตอนนี้มันกำลังปรับให้กล้ามเนื้อของเขาแข็งแกร่งขึ้น ขาของเขารวดเร็วขึ้น ผิวหนังและกระดูกทนทานขึ้น สติของเขาได้กลายเป็นอ่อนล้าก่อนที่จะกลับมาสู่ความจริง มันเป็นความรู้สึกที่แปลกจนเขาหาคำมาอธิบายไม่ได้
ยังไงก็ตามความรู้สึกนี่มันก็ไม่ได้แย่เลย
ยูอิลฮานรู้สึกรำคาญแต่ว่าเขาก็ได้ตัดสินใจที่จะยอมรับความจริง มันไม่มีทางที่เขาจะไม่ยอมรับอยู่แล้ว
"ชิ ไปกันเถอะ ฉันแข็งแกร่งขึ้นแล้ว...."
[ได้รับพลังใหม่ถึงสองอย่างในการได้รับอาชีพแรกนี่มันน่าทึ่งมาก นอกไปจากนี้พลังพวกนั้นก็ยังเหมาะสมกับตัวคุณอีกด้วย]
โจมตีในตอนที่ปกปิดตัวตน ใช้หอกโจมตี เมื่อมันซ้อนทับกันจะเท่ากับว่าเพิ่มพลังโจมตีขึ้น 20%
มันเป็นอย่างที่เอิลต้าพูดจริงๆ ในตอนที่คิดแบบนี้ยูอิลฮานก็ได้พึมพัมเงียบๆหลังจากที่ตรวจสอบความเปลื่ยนแปลงของเขาที่เกิดจากการได้รับอาชีพ
ในตอนนี้ค่าสเตตัสของเขาได้ถูกเสริมขึ้นโดยอัตโนมัติและปรากฏขึ้นบนม่านตาของเขา
[ยูอิลฮาน]
[มนุษย์ผู้ใช้หอกที่พร่ามัว เลเวล 18]
[ฉายา - โดดเดี่ยดระดับจักรวาล (การปกปิดตัวตนกลายเป็นสกิลติดตัว)]
[พละกำลัง - 96 ความว่องไว - 102 สุขภาพ - 98 พลังเวทย์ - 21]
[สกิลใช้งาน - ปกปิดตัวตนเลเวลสูงสุด หัตถกรรมมานาเลเวล 2]
[สกิลติดตัว - การต่อสู้ระยะประชิดเลเวลสูงสุด เทคนิคหอกเลเวลสูงสุด ชำแหละเลเวลสูงสุด]
แม้ว่าเขาจะพัฒนาขึ้นมาหลายๆอย่าง แต่ว่าความจริงเรื่องหนึ่งก็โหดร้าย นั่นก็คือว่าฉายาผู้โดดเดี่ยวระดับจักรวาลคงจะอยู่กับเขาไปอีกนานแสนนาน
[คุณยังไม่ได้สกิลใช้งานสินะ?]
"ใช่แล้ว ฉันยังไม่ได้"
[อืมม ชั่งเถอะยังไงคุณก็ยังสามารถมั่นใจได้เพราะว่าคนอื่นๆก็ยังไม่น่ามีคนได้อาชีพแรกหรอก.... แต่แม้อย่างนั้นหาวัดจากการพัฒนาของคุณ ฉันคิดว่าคุณก็คงจะยังใช้มานาไม่ได้อยู่ดีถึงแม้ว่าจะได้รับอาชีพที่สองมาแล้วก็ตาม]
"เฮ้ นี่มันไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องอันตรายหรอ? ถ้าทุกๆคนใช้สกิลใช้งานได้แต่ฉันกลับไม่..."
[มันอันตราย]
"ถ้างั้น..."
[ถ้านายเป็นคนปกตินะมันถึงจะอันตราย]
คำพูดของเอิลต้าได้ขัดการตอบกลับของยูอิลฮานไป ในตอนที่ยูอิลฮานได้เงียบลง เอิลต้าก็ยิ้มออกมาและพูดต่อ
[อย่างที่ฉันพูดไปเมื่อไม่นานมากนี้ไงมันไม่มีการที่บันทึกจะเสียเปล่าหรอก ถ้าคุณไม่ได้สกิลเลบในตอนได้รับอาชีพที่ 1 และ 2 ถ้างั้นคุณก็จะได้รับสกิลที่แข็งแกร่งในตอนที่ได้รับอาชีพที่ 3 หากเป็นคนปกติแล้วล่ะก็จะมีปัญหาในการไปสู่อาชีพที่ 3 โดยไม่มีสกิลแน่ๆ แต่ว่าถ้าเป็นนายล่ะก็มันน่าจะเป็นไปได้มากทีเดียวเลยล่ะ]
"ถ้างั้นเธอจะบอกว่ามันจะต่างกันตรงที่เรียนสกิลที่อ่อนแออย่างต่อเนื่องกับสกิลที่แข็งแกร่งทีเดียวสินะ?"
[คุณเข้าใจได้ถูกแล้ว]
ยูอิลฮานได้มั่นใจขึ้นได้เมื่อได้ยินคำนี้ แน่นอนว่ามันไม่ใช่ว่าเขาจะหยุดการฝึกมานาซะหน่อยนี่
ยังไงก็ตามมีบางอย่างที่เอิลต้าไม่ได้บอกกับยูอิลฮานนั่นก็คือลักษณะที่พิเศษในสถานการณ์ของเขา
'เขาได้รับอาชีพเฉพาะตัวดังนั้นตามปกติแล้วเขาควรจะได้รับสกิลใช้งานสองสกิล แต่ยังไงก็ตามเขาก็ยังไม่ได้เลยทำให้บันทึกยังคงอยู่และมันจะผ่านไป ถ้าหากว่าในอาชีพที่ 2 ก็ยังจะเป็นแบบนี้และเขาได้รับรางวัลนี้ในอาชีพที่ 3...'
แค่คิดถึงสิ่งที่เขาได้รับแล้วเธอก็ต้องตัวสั่นแล้ว
อ่า การมีอยู่ของสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำควรค่าแก่การเฝ้ามองแบบนี้เลยงั้นหรือ? เธอได้หัวเราะออกมาและดึงผมของยูอิลฮานโดยไม่สนใจอะไรอีก
[เอาล่ะงั้นไปเถอะ]
เขาได้ซ่อนของเขาไว้แล้วและก็ยังเลื่อนอาชีพสำเร็จ ในตอนนี้สิ่งที่เหลืออยู่ก็คือภารกิจของเขาที่ต้องทำให้เสร็จ ยูอิลฮษนได้ถอนหายใจออกมาสั้นๆและถามกับเอิลต้า
"ฉันต้องไปไหนต่อ?"
[ฉันจะหาให้เดี๋ยวนี้แหละ]
"ห๊าาาา...."
เขาได้นั่งขบฟันรอจนกระทั่งเธอคว้าผมของเขาก่อนจะบอกให้ออกจากที่นี่ไป
[คุณไม่ใช่แค่คนที่ทำงานให้กับสวรรค์แค่คนเดียวด้วยนะ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้น่าเชื่อถือนัก แต่ว่าในตอนที่ฉันได้รายงานไปบนสวรรค์พวกเขาก็ได้เลือกตัวผู้จัดการล่ามอนสเตอร์แล้วและส่งนางฟ้ามาด้วย ดังนั้นคุณจึงทำได้เพียงแค่ล่ามอนสเตอร์ในเขตพื้นที่ของคุณ]
"ถ้างั้นคนๆนั้นก็คงจะเป็นจักรพรรดินีใช่ปะ?"
[แน่นอน... ถึงแม้แบบนั้นฉันก็ยังคิดว่ามันยากที่เดียวที่จะมีผู้ล่ามอนสเตอร์ปรากฏตัวพร้อมกันในมหาลัยเดียวกัน]
เธอกำลังทำอะไรอยู่นะ? จักรพรรดินีเป็นคนที่พัฒนาขึ้นในแลนพาสสถานที่ๆคนในมหาลัยถูกดูดเข้าไปและยูอิลฮานเป็นคนนอกที่ใช้ชีวิตเป็นพันปีอยู่บนโลก ยูอิลฮานได้รู้สึกไม่สบายใจที่ถูกจัดกลุ่มขึ้นร่วมกับเธอ
[ยังไงก็ตามนี้เป็นภารกิจจากสวรรค์ ถ้าหากว่าคุณได้อันดับสูง... ความสำเร็จที่สูงมากกว่านักล่าคนอื่นๆงั้นรางวัลก็จะเพิ่มขึ้น ดังนั้นคุณควรจะทำให้ดีที่สุด]
"ฉันชอบแบบนี้แหะ"
เขาชอบที่เอิลต้าพูดแบบนี้ มันไม่ใช่ว่า 'ช่วยทุกๆคนที่อยู่ในอันตราย' แต่เป็น 'คุณจะได้รับรางวัลถ้าหากว่าคุณทำหน้าที่ได้ดี' ยูอิลฮานชอบเอิลต้าที่ไม่พูดในเรื่องของความยุติธรรมหรือศีลธรรมพวกนี้
"แต่ยังไงก็ตาม ฉันไม่ชอบความจริงที่ว่าฉันจะต้องมาวิ่งวนไปรอบๆแบบนี้"
[ถ้างั้นคุณก็ควรจะไปขี่รถนะ]
"ฉันเร็วกว่ารถนะ!"
ยูอิลฮานได้ค้นอินเทอร์เน็ตไปด้วยทั้งๆที่วิ่งอยู่ด้วยความเร็วเต็มที่ การกระทำแบบนี้มันเป็นการกระทำที่เขาชอบทำเสมอนั่นคือ 'มันน่าจะดีกว่าการวิ่งไปมั่วๆใช่ไหมล่ะ?'
ยังไงก็ตามสิ่งที่เขากำลังหาอยู่มันหาค่อนข้างยาก
ในขณะที่้เขากำลังวิ่งไปอย่างไม่มีจุดมุ่งหมายเขาก็รู้สึกได้ถึงการพัฒนาของร่างกายเขา เขาก็คลิกเข้าไปในบทความ [ใครกันบอกว่าเสืออาศัยอยู่บนภูเขา] โดยไม่คิดอะไร
[เหี้ยเอ้ย หมีนี่มันน่ากลัวยิ่งกว่าเสือซะอีกนะ ทหารกำลังยิงมันอยู่แต่ว่าากระสุนผ่านมันไปไม่ได้เลย ชองนึงเละแน่เลย T^T]
เขาอาจจะกำลังเจอกับฉากที่หมีตัวยักษ์กำลังทำลายร้านค้าด้วยอุ้งตีนของมัน
"ได้เป้าหมายแล้ว"
เขาได้เงยหน้าขึ้นทันที โชคดีอะไรแบบนี้ เขากำลังจะไปถึงสถานีจีรัมในอีกไม่นาน ด้วยความเร็วสูงสุดของเขา เขาจะไปถึงที่นั่นในอีก 3 นาที
[ถ้าได้ที่ไปงั้นก็รีบไปเลย]
เอิลต้าได้กระตุ้นตัวเขา ยูอิลฮานได้เร่งความเร็วขึ้นทันทีและถามเอิลต้าออกไปอย่างระมัดระวัง
"แต่ว่าฉันกินดีหมีได้ใช่ไหม?"
[แน่นอนสิ...]
เอิลต้าได้ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มสดใส
[ถ้าคุณมีสกิลต้านพิษอะนะ]