SOJ บทที่ 1 โลกใบใหม่ /ตอนที่ 2 สังเวียนแห่งการเกิดใหม่ (2)
ในคาบที่สาม การเรียนดำเนินไปตามปกติ
แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
เริ่มแรก ชอ ฮโย นึกว่าเขาถูกนักเรียนคนข้างๆผลัก แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น นักเรียนคนข้างๆก็ถูกผลักเหมือนกัน พื้นที่ว่างตรงกลางห้องค่อยๆขยายออก มันผลักทั้งนักเรียน โต๊ะ เก้าอี้ เข้าหากำแพงห้อง
เสียงครืดคราด เสียงกรีดร้อง และเสียงการชนกันของสิ่งต่างๆ ผสมรวมกันไป จนกระทั่งทุกเสียงเงียบลง
ที่ใจกลางห้อง สังเวียนที่มีขนาดครึ่งห้องเรียนก็ค่อยๆปรากฏขึ้นมา มันเหมือนกับสังเวียนมวย ที่มีกำแพงกึ่งโปร่งใสล้อมรอบมันอยู่ กำแพงนั้นลอยไปมาในความสูงระดับเอว
เมื่อสังเวียนก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างอย่างสมบูรณ์ ก็เกิดเสียงพูดคุยขึ้นอีกครั้ง
"เจ็บจังเลย..."
นักเรียนหญิงที่เพิ่งล้มกลิ้งอย่างรุนแรงบ่นออกมา
มีนักเรียนหลายคนที่บาดเจ็บอย่างง่ายดายจากเหตุการณ์นี้เหตุเพราะไม่ได้ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ
แม้แต่ในสถานการณ์แบบนี้ ทุกๆคนก็ยังหยิบมือถือขึ้นมาดู
"เชี่ย...จอแตกเลย!"
ใครบางคนสบถออกมา หลายๆคนเจอเหตุการณ์แบบเดียวกัน
"หา? ของฉันก็จอแตก"
"ของฉันด้วย!"
ทุกคนต่างบ่นเรื่องโทรศัพท์ของตนเอง
ใครบางคนพบว่าประตูห้องเรียนเปิดไม่ออก
"มันเปิดไม่ออกจริงๆนะ ลองดูสิ!"
ไม่ว่าไอ้รู้มาก ลี มิงจี จะพยายามเปิดประตูเท่าไร มันก็เปิดไม่ออก ประตูไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว
"หลบไป"
คัง มินโฮ ตะโกนให้ ลี มิงจี หลบให้พ้นทางของเขา
ทันทีที่ มิงจีหลบออกไป คัง มินโฮ ก็กระโดดถีบประตู ถ้ามิงจีหลบไม่ทัน ลูกเตะน่าจะเปลี่ยนจากโดนประตู มาเป็นโดนเขาเข้าเต็มๆแน่ๆ คัง มินโฮ ยกเข่าขึ้นไปถึงอกตัวเอง ก่อนจะถีบออกไป มันเป็นการถีบเต็มแรงโดยคนที่สูง 190 เซนติเมตร แต่ว่า
ปึง!
เสียงจากการเตะที่ทุกคนได้ยินไม่น่าอภิรมย์แต่อย่างใด
ประตูเลื่อนตรงหน้าไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว
'เป็นไปได้ไงเนี่ย?'
ชอ ฮโย ตกตะลึง มันไม่ตรงตามหลักฟิสิกส์แม้แต่นิดเดียว นี่มันแปลกมาก
ดูเหมือน คัง มินโฮ จะเจ็บขาจนต้องเดินกระเผลก ถึงเขาจะทำเหมือนไม่ได้เจ็บปวดอะไร แต่ท่าทีเขาก็แย่ลง
"หยุด! หยุดเลยนะ! ใจเย็นๆสิ คัง มินโฮ กลับไปนั่งที่"
ครูชายที่ร่างกายแข็งแรงแม้อายุจะขึ้นเลขสี่แล้ว พยายามจะควบคุมนักเรียนของตนเอง แต่อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำอย่างนั้นในช่วงเวลาที่ทุกคนเต็มไปด้วยความสับสน
"ครูครับ! มีอะไรเขียนอยู่ตรงหน้าสังเวียนด้วย!"
เมื่อนักเรียนบริเวณหน้ากระดานดำพูดขึ้นมาอย่างนี้นักเรียนคนอื่นๆทุกคนก็มารวมตัวกันที่หน้าห้องเรียน
สังเวียนนี้ อยู่ใจกลางห้องเรียน ห้องเรียนในตอนนี้แคบและวุ่นวายเกินไปสำหรับนักเรียน 30 สิบคน ที่มากระจุกตัวกันที่หน้าห้อง
ในขณะที่ทุกคนผลักกันไปกันมา ชอ ฮโยก็ค่อยๆ เดินไปที่หน้าห้อง มีข้อความเขียนอยู่ที่กำแพงกึ่งโปร่งใส ในเมื่อคนเดียวที่สูงกว่า ชอ ฮโญ คือ คัง มินโฮ เขาจีงสามารถอ่านข้อความบนกำแพงได้อย่างไม่มีปัญหา
สังเวียนแห่งการเกิดใหม่
คุณจะได้รับ "กรรม" ทันทีที่ขึ้นมาบนสังเวียน คนแรกที่ก้าวขึ้นมาบนสังเวียน มิสิทธ์เลือกคู่ต่อสู้ของตนเอง ถ้าไม่มีใครเสนอตัวแทนผู้ที่ถูกเลือก ผู้ที่ถูกเลือกจะต้องขึ้นมาบนสังเวียน
คุณต้องฆ่าคนอย่างน้อย 1 คนบนสังเวียนนี้ จึงจะได้รับอนุญาตให้ออกจากห้องเรียน คุณสามารถฆ่าคนได้สูงสุด 5 คน ไม่มีทางเลือกอื่น
ฆ่า
ฆ่าเท่านั้นจึงจะได้ฆ่า
"ฆ่า? ต้องฆ่าใครสักคนเหรอ?"
นักเรียนหญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ
"เหี้ย จริงเหรอวะเนี่ย? เป็นไปไม่ได้หรอก นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน" แบ ฮยุนซุง ตะโกนออกมา
"เงียบๆ! อยู่เฉยๆไว้จนกว่าจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น!"
ถึงแม้ครูคนเดียวในชั้นเรียนจะพยายามควบคุมสถานการณ์ นักเรียนหญิงคนหนึ่งก็เถียงกลับมาว่า
"จะเข้าใจอะไรได้ไง มือถือทุกคนก็พังหมดแล้ว?!"
ครูคณิตศาสตร์ที่ไม่ค่อยเก่งเรื่องการรับมือกับนักเรียน หาทางออกไม่เจอแม้แต่นิดเดียว
ทั้งห้องเรียนวุ่นวายไปหมด ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ชอ ฮโย นั่งลงอย่างเงียบๆที่มุมห้อง ถ้าดูผ่านๆหลายๆคนอาจจะนึกว่าเขากำลังกลัว แต่จริงๆแล้วตอนนี้เขากำลังสับสนตนเอง
'ถ้าสิ่งที่เขียนอยู่บนกำแพงเป็นเรื่องจริง เขาจะทำยังไงดี?'
นักเรียนหลายคนได้ลองเปิดหน้าต่างดูแล้ว หน้าต่างก็เปิดไม่ออกเช่นกัน แถมทุบเท่าไรก็ไม่แตกอีกต่างหาก มันไม่สะทกสะท้านต่อแรงกระแทกแม้แต่นิดเดียว
'ถ้าออกไปไม่ได้ ฉันจะต้องอดตายที่นี่งั้นเหรอ? ไม่สิอย่าว่าแต่อดตายเลย เรื่องด่วนกว่านั้นคือ จะเข้าห้องน้ำได้ที่ไหนเนี่ย?!'
นี่เป็นปัญหาใหญ่
"เงียบๆ! แบ ฮยุนซุง ไอ้เด็กดื้อ! นั่งอยู่เฉยๆไม่เป็นหรือไง?"
ครูคณิตศาสตร์ตัดสินใจที่จะดึงแขนนักเรียนและลากเขากลับไปนั่งที่โต๊ะของตนเอง เขาลากทุกคนไม่เว้นแม้แต่นักเรียนหญิง ถึงแม้ แบ ฮยุนซุง และนักเรียนหลายๆคนจะมีท่าทีไม่พอใจ แต่พวกเขาก็ยังมีสติไม่หาเรื่องครูของตนเอง เพราะครูคณิตศาสตร์คนนี้ร่างกายบึกบึนทีเดียว
ตอนนี้ นักเรียนทุกคนเชื่อฟังคำสั่งของครู และนั่งลงบนเก้าอี้ของตนเอง และพูดคุยกัน พวกเขาเช็คโทรศัพท์ตนเองเป็นระยะๆ
'ฉันว่าอยู่อย่างนี้ไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอก'
หัวใจของ ชอ ฮโย ค่อยๆเต้นแรงขึ้น
'การรอเฉยๆจะแก้อะไรได้จริงๆเหรอ?' ถ้าข้อความที่บอกว่า จะออกไปได้เมื่อฆ่าใครคนหนึ่งแล้วเท่านั้นเป็นจริงล่ะ?
ชอ ฮโย พยายามจะควบคุมหัวใจที่เต้นแรงของเขา
'ฉันจะมีชีวิตรอดก็ต่อเมื่อฆ่าใครสักคน?'
ชอ ฮโย ไม่ลืมวันที่แม่ของเขาต้องร้องไห้อย่างไม่จบสิ้น ตั้งแต่วันนั้นมา เขาไม่ต่อสู้กับใครอีกเลย จนมาถึงจุดที่เขาส่ายหัวทุกครั้งที่ความคิดที่อยากจะต่อสู้กับคนอื่นผุดขึ้นมา มันได้เกินขอบเขตของคำว่าสัญญา มากลายเป็นความเคยชินของเขาแล้ว
ชอ ฮโย ตัดสินใจได้แล้ว
'ถ้าทุกคนตัดสินใจที่จะอยู่เฉยๆจนอดตาย ฉันก็จะทำอย่างนั้นเหมือนกัน'
แต่ถ้าพวกเขาเลือกจะต่อสู้กันล่ะ? เขาจะทำอย่างไร? ชอ ฮโย ไม่ได้นึกไปไกลถึงขนาดนั้น หรือจะพูดได้ว่า เขาพยายามหลีกเลี่ยงที่จะคิดถึงเรื่องนั้นต่างหาก
ถึงอย่างนั้น หัวใจเขาก็เต้นแรงจนน่ากลัว มือของเขาสั่นไปหมด มันไม่ใช่ความกลัว
'ไม่...'
ชอ ฮโย ส่ายหัวตัวเอง เขาควบคุมมันไม่ได้
ไม่นานก็มีคนๆหนึ่งที่ไม่สามารถอยู่เฉยๆได้ พุ่งความสนใจไปที่สังเวียน
"เราจะเข้าไปได้จริงๆเหรอ?"
ลี มิงจี พูดขณะที่กำลังใช้ทั้งสองมือดันกำแพงกึ่งโปร่งใส เมื่อเขาใช้มือดันมัน กำแพงก็ยุบเข้าไปเหมือนกับฟองน้ำ
"เชี้ย มันเป็นอย่างที่เขียนไว้บนกำแพงจริงๆด้วย! เราจะออกไปได้เมื่อฆ่าใครสักคนเท่านั้น!"
แบ ฮยุนซุง หันไปมอง คัง มิน โฮ
คัง มินโฮ ไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว
"ลี มิงจี! อย่าไปยุ่งกับสังเวียนนั่น!"
ครูคณิตศาสตร์ตวาดใส่ ลี มิงจี หลังจากหันไปมองครูคณิตศาสตร์ ลี มิงจี ก็ยิ่งดันกำแพงด้วยแรงที่มากขึ้น และพูดว่า
"เราต้องรู้ให้ได้ว่าสังเวียนนี่คืออะไร และผมต้องไปเข้าห้องน้ำด้วย”
ฟุ่บ
เมื่อดันกำแพงไปถึงจุดๆหนึ่ง มันก็ยอมให้ ลี มิงจี ผ่านเข้าไป ทันทีที่ ลี มิงจี ผ่านเข้าไป กำแพงขุ่นๆ เริ่มจะกลายเป็นโปร่งใสอย่างสมบูรณ์
"ลี มิงจี!"
ครูคณิตศาสตร์ลุกขึ้นยืนแต่ ลี มิงจี ได้อยู่ข้างในสังเวียนแล้ว ราวกับเขากำลังยืนอยู่บนเวทีการแสดงอย่างนั้นแหละ เขามองไปที่เพื่อนร่วมชั้น พร้อมกับเต้นไปมาอย่างน่าหมั่นไส้
ถึงแม้ครูคณิตศาสตร์จะโกรธจนหน้าแดง แต่เขาก็เข้าไปในสังเวียนไม่ได้
"ออกมาเดี่ยวนี้เลยนะ!"
เขาทำได้เพียงตะโกนสั่ง แต่ ลี มิงจี ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงครู เขายังคงเต้นต่อไปเรื่อยๆ
"ฮ่าฮ่า ไอ้นี่มันบ้า"
แบ ฮยุนซุง หัวเราะ
หลังจากเต้นได้สักพัก ลี มิงจี ก็หยุดและเอียงคอเหมือนมองเห็นอะไรบางอย่าง เขามองไปที่อากาศที่ว่างเปล่า
"นี่มันอะไรกัน? พละกำลัง ความเร็ว การควบคุม..."
ลี มิงจี พูดกับตัวเอง ก่อนจะลองกระโดดดู
ปัง!
นักเรียนทุกคนต่างก็มองขึ้นไปที่เพดาน
ลี มิงจี กระโดดไปบนอากาศได้สูงถึง 80 เซนติเมตร ความสูงขนาดนี้มีแต่นักบาสเก็ตบอลระดับต้นๆเท่านั้นที่ทำได้
ลี มิงจี ตกตะลึง
"ว้าว... พลังไหลเข้ามาเต็มไปหมดเลย! นี่เหรอที่มันเรียกว่ากรรม?"
ทุกคนต่างก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน ถึง ลี มิงจี จะเป็นพวกขี้แกล้งและรู้ไปหมด เขาก็ไม่ได้แข็งแรงอะไรขนาดนั้น
ลี มิงจี ยิ้มอย่างร่าเริง
"แต่ว่า ในเมื่อฉันอยู่ในสังเวียน ฉันจำเป็นต้องมีคู่ต่อสู้ ยืนอยู่คนเดียวบนนี้มันรู้สึกแปลกๆ ลองดูสักหน่อยละกัน"
ลี มิงจี พูดออกมาด้วยความตื่นเต้น
"กิลโซ ขึ้นมา"
ทุกคนมองไปที่กิลโซ คนที่มีวรรณะต่ำสุดในชั้นเรียน
ตอนแรกกิลโซก็ยังนิ่งเฉยอยู่ แต่ทันใดนั้น บางอย่างก็ผลักเขาให้ตรงไปที่สังเวียน
"ว้าว... จริงเหรอเนี่ย... ฉันขนลุกแล้วเนี่ย" แบ ฮยุนซุงพูด
"หา? เหวอ!?"
กิลโซพุ่งตรงไปที่สังเวียนราวกับบางอย่างกำลังผลักเขา
"ไม่นะ! ไม่! อย่า!"
ใบหน้าของ ยังกิลโซ เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ทุกคนรวมถึงครูคณิตศาสตร์ มองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความกลัว
ในตอนนั้น
หมับ
ใครคนหนึ่งคว้าเข้าที่เอวของกิลโซ
"ทุกคนช่วยกันจับเขาไว้เร็ว!"
คนๆนั้นคือหัวหน้าห้อง จง มินจี เธอพยายามดึงกิลโซอย่างสุดความสามารถ
ชอ ฮโย รีบเข้ามาช่วยเธอดึง หลังจากนั้นทุกคนก็ได้สติ และพยายามช่วยกันดึงกิลโซเอาไว้ แต่ว่า
ปึง!
กิลโซกลับถูกดูดเข้าไปในสังเวียน ในขณะที่คนอื่นกระเด้งออกมา
"ว้ายๆๆ กิลโซต้องมีความสุขมากแน่เลย มินจีเข้ามากอดเอวมันด้วยล่ะ"
มิงจีที่ยืนอยู่บนสังเวียนหัวเราะออกมา
"ไอ้ฮโยมันเข้ามาช่วยดึงแกไว้ด้วยล่ะ แกไม่มีเพื่อนคนอื่นนอกจากไอ้ฮโยใช่ไหมล่ะ? หรือจะไม่ใช่นะ? บางทีไอ้ฮโยอาจแค่อยากเอาใจมินจีเท่านั้นเอง"
ลี มิงจี ล็อคคอ ยัง กิลโซ ที่กำลังตัวสั่นด้วยความกลัวไว้อย่างหน้าไม่อาย เขากำลังผ่อนคลายมาก
แต่ถึงอย่างนั้นมิงจีก็ยังเกิดความกลัวขึ้นมา
"มันเป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ ทุกอย่างที่เขียนไว้บนกำแพงเกิดขึ้นจริงทั้งหมดเลย..."
ลี มิงจี พยายามหยุดขาที่กำลังสั่น
"ฉันยังไม่อยากตาย"
เหตุผลที่คนแรกที่ขึ้นมาบนสังเวียนถึงเป็นคนเหลาะแหละอย่าง ลี มิงจี นั้นมันเป็นการคำนวนอย่างง่ายๆ ถึงแม้ปกติ มิงจี จะเป็นพวกชอบแกล้งคนอื่น แต่จริงๆแล้วทักษะการต่อสู้ของเขานั้น แทบไม่มีเลย
ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามที่เขียนไว้บนกำแพงจริงๆ ก็จะไม่มีใครสามารถออกไปได้จนกว่าจะฆ่าคนหนึ่งคน เขาต้องไม่รอดแน่ๆ ถ้าใครที่แข็งแรงกว่าเรียกเขาขึ้นไปเป็นคู่ต่อสู้
ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะขึ้นไปเป็นคนแรกและเรียก ยัง กิลโซ ออกมาเป็นคู่ต่อสู้
"แผนของฉันได้ผล มันได้ผลจริงๆ"
ตอนนี้ ลี มิงจี ได้ล็อกคอของกิลโซไว้แล้ว เขาได้เปรียบมากๆ เขาได้สัมผัสกับพลังกายที่เพิ่มขึ้นของตัวเอง หลังจากที่ขึ้นมาบนสังเวียนแล้ว
ยัง กิลโซ น่าจะแข็งแรงขึ้นเหมือนกัน เพราะเป็น ยัง กิลโซ เขาไม่จำเป็นต้องสงสารหรือเห็นใจคนแบบนี้แม้แต่นิดเดียว รีบทำให้มันจบทีเดียวเถอะ ทีเดียวตาย
ลี มิงจี ล็อกคอ ยัง กิลโซ หนักขึ้น
ปึง!
"เฮือก!"
เขาลากกิลโซให้นอนลงไปบนพื้นและเริ่มรัดคอเขาอย่างแรง
