ตอนที่ 133 ข้างบนนั้นหนาวเกินไป (FREE)

ความเป็นจริงแล้ว ผู้ดูแลเหวินนั้นรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ฟาง เจิ้งจือ ที่นั่งอยู่ตรงมุมแปลกๆก็เช่นกัน ตอนนี้เขาเองก็ไม่ได้อยู่ในอาการที่ดีนัก ต้องบอกว่าแย่มากๆ

วัตถุประสงค์ของนางคืออะไรกันแน่? ชี้ตัวเขา และหาโอกาสจู่โจม? หรือจะเรียกคนมาจับตัวเขา?

ที่นี่คือกองตรวจการศักดิสิทธิ์?

ข้าควรจะหนีไปที่ไหนดีละ..?

ฟาง เจิ้งจือ คิดถึงถนนจำนวนมากที่เขาเห็นตอนที่เข้ามายังกองตรวจการศักดิสิทธิ์ ความสิ้นหวังเกิดขึ้นในหัวใจ ไม่ต้องพูดถึงทหารอีกมากมาย พวกนั้นคงไม่ปล่อยเขาวิ่งหนีไปเฉยๆแน่นอน

บรรยากาศของงานเองก็แปลกๆเช่นกัน เพราะทุกคนในงานต่างจ้องมองไปยัง ฟาง เจิ้งจือ ที่นั่งอยู่ในมุมแปลกๆ

 

การที่ทุกคนเห็น ฟาง เจิ้งจือ เป็นเรื่องปกติ

แต่พวกเขาไม่เข้าใจว่า ฟาง เจิ้งจือ นั้นเป็นแค่ ผู้ชนะการทดสอบระดับเมืองหลวงเท่านั้น มีสิ่งใดกันที่ดึงดูดความสนใจของ ฉือ กูเหยียน?

 

เม็ดเหงื่อไหลออกมาจากหน้าผากของผู้ดูแลเหยียน เขาขบคิดในหัวอย่างรวดเร็ว

เกิดอะไรขึ้น?

หรือข้าจะดูแลนายน้อยฟาง  ไม่ดี? เป็นไปไม่ได้ เขาดูแลนายน้อยฟาง เป็นการส่วนตัว นอกจากนี้ยังช่วยป้องกันปัญหาที่จะเกิดขึ้นเพราะ ฟาง เจิ้งจือ ถูกเยาะเย้ยจากคนอื่นๆ

แล้ว...

 

ที่นั่ง?!

ผู้ดูแลเหวินนึกถึงปัญหาออกในทันที แต่ปัญหานี้จริงๆแล้ว ไม่ได้เกี่ยวกับเขาเลย เพราะที่นั่งถูกเตรียมโดยกองตรวจการศักดิสิทธิ์ซึ่งงานนี้อยู่ในความดูแลของ ฉือ เฮา

ต่อให้ ฟาง เจิ้งจือ จะเป็นผู้ชนะการทดสอบทั้งสองด้าน แต่สถานะของเขาก็เป็นเพียงชาวบ้านจากหมู่บ้านธรรมดาๆคนหนึ่ง

เขาไม่เข้าใจว่าทำไม ฉือ กูเหยียน ถึงไม่พอใจเขา

ไม่ใช่ ฉือ เฮา?

 

“คุณหนูโปรดให้อภัยการจัดการของข้านั้นผิดพลาด ข้ายินดีรับผิดชอบทุกอย่าง!” ผู้ดูแลเหวินรู้ดีว่าต่อให้จะเถียงออกไป ก็ใช่ว่าจะหลีกเลี่ยงโทษได้

“ความผิดของท่านคืออะไรงั้นรึ?” เสียงของ ฉือ กูเหยียน ดังขึ้นมาอีกครั้ง

“น..นี่..เพราะเรื่องที่นั่ง...”ผู้ดูแลเหวินมองไปทาง ฉือ เฮา เหงื่อบนหน้าผากของเขาตอนนี้ราวกับสายน้ำตกที่ไหลลงสู่พื้น

ฉือ เฮา เองก็เห็นสายตาของผู้ดูแลเหวินที่มองมาทางเขา เพราะผู้ออกคำสั่งจัดเตรียมที่นั่งต่างๆก็คือตัวเขาเอง แต่ถ้าเขายอมรับในตอนนี้ ด้วยนิสัยของ ฉือ กูเหยียน เกรงว่า...

 

ฉือ กูเหยียน หันหน้าไปรอบๆ

เมื่อผู้ดูแลเหวินเห็นดังนี้ หัวใจของเขาก็ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที

เขารู้ว่าตัวเองคงไม่มีทางรอดแล้วงานนี้

 

“กองตรวจการศักดิสิทธิ์นั้นมีหน้าที่ดูแลดินแดนทะเลทรายทางเหนือจากพวกคนเถื่อน พวกเราไม่ควรตัดสินคนจากพื้นฐานทางสังคม ครอบครัว ตระกูล ความผิดพลาดที่ผู้ดูแลเหวินทำวันนี้ไม่ต่างกับอาชญกรรมย่อมๆ!” ฉือ กูเหยียน พูดออกมา

“ข้ายอมรับความผิดพลาด แต่หวังว่าคุณหนูจะเห็นถึงความดีความชอบที่ข้าเคยทำไม่ลงโทษรุนแรงเกินไปนัก...”ผู้ดูแลเหวินรู้ดีว่าเขาคงทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว ได้แต่อ้อนวอนคุณหนูไม่ให้ลงโทษเขารุนแรงไปนัก

“ได้ ตราบใดที่เจ้ารู้ถึงความผิดของตัวเอง ไปจัดการเรื่องที่นั่งใหม่ซะ!” ฉือ กูเหยียน สั่งการ

ฉือ เฮา ที่ได้ยินดังนั้นเขาก็รู้สึกสบายใจเช่นกันที่ ฉือ กูเหยียน คงยังไม่รู้ว่าเขาเป็นคนจัดการเรื่องที่นั่ง เห้อ....เขาจะได้เริ่มพูดคุยเรื่องๆสำคัญสักที

 

“เดี๋ยวก่อน!” ทันใดนั้น ฉือ กูเหยียน ก็ลุกขึ้น

“ข้าจะไปเอง!”

เมื่อคำพูดหลุดออกมาจากปากนาง เจ้าหน้าที่และนักปราชญ์ในงานต่างนิ่งอึ้งทันที

งานฉลองกองตรวจการนั้นเต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่ชั้นสูงและนักปราชญ์มากมายที่เดินทางมาจากทั้ง 5 เมืองหลวงบนดินแดนทะเลทรายทางเหนือ ตอนแรกที่ ฉือ กูเหยียน พูดเรื่องความเท่าเทียมทั้ง สถานะทางสังคม ตระกูล ครอบครัวขึ้นมา นั้นเป็นเรื่องที่ทำให้ทุกคนประทับใจเป็นอย่างมาก ซึ่งบางคนก็คาดการณ์ว่ามันเป็นแผนที่กองตรวจการศักดิสิทธิ์วางไว้ พวกเขาจึงไม่ได้ตกใจอะไร

แต่การที่ ฉือ กูเหยียน จะไปด้วยตัวเอง นั้นเป็นเรื่องที่แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง

 

ฉือ กูเหยียน? นางเป็นหญิงสาวที่เก่งกาจที่สุดในอาณาจักรเซี่ยอันยิ่งใหญ่ เป็นผู้ชนะบนทำเนียบมังกรทั้งสอง เป็นคนที่อนาคตไม่มีใครคาดเดาความสำเร็จของนางได้ แต่นางกลับจะไปเชิญนักปราชญ์ที่แค่สอบผ่านการทดสอบกฎแห่งเต๋าระดับเมืองหลวง?

ไม่ว่าพวกเขาจะมองยังไง ก็ดูไม่ใช่เรื่องปกติเท่าไรนัก

ร่องรอยความตกใจปรากฎบนใบหน้าของ ฉือ เฮา เช่นกัน

ตัวเขานั้นรัก ฉือ กูเหยียน เป็นอย่างมาก หรืออาจจะพูดได้ว่า ถ้าไม่มี ฉือ กูเหยียน เขาคงไม่มีตำแหน่งที่มั่นคงอย่างทุกวันนี้

เมื่อเขาเห็น ฉือ กูเหยียน พยายามจะเอาชนะใจผู้คน เขานั้นเข้าใจเจตนาของนางเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้...

 

ตั้งแต่ที่เขาจำความได้ ในอาณาจักรเซี่ยอันยิ่งใหญ่ไม่เคยมีใครคนไหนที่ ฉือ กูเหยียน เดินทางไปเชิญด้วยตัวเอง แม้แต่ราชาต้วน? เจ้าชายแห่งอณาจักรเซี่ยเอง เขาได้รอบมาเกือบ 10 วัน แต่ ฉือ กูเหยียน ก็ไม่ได้คิดที่จะไปพบเขาเลยแม้แต่น้อย

 

แต่ถ้าคิดให้ดีๆ นั้นมีคนหนึ่งที่ ฉือ กูเหยียน ไปพบด้วยตัวเอง มีเพียง หนานกง เฮา เพียงคนเดียว

แต่หนานกง เฮา คือใคร?

เขาเป็นนักปราชญ์อันดับ 1 ของอาณาจักรที่อยู่ในระดับสะท้อนสวรรค์ขั้นสูงสุด ครองตำแหน่งอันดับ 1 ในทำเนียบมังกรซ่อน และทำเนียบมังกรดาวรุ่ง

ถ้าไม่ใช่เพราะ ฉือ กูเหยียน เขาคงเป็นดวงดาวที่ส่องสว่างที่สุดในอณาจักร

แต่เมื่อเทียบกับ หนานกง เฮา ฟาง เจิ้งจือ นั้นมีความสามารถอะไร? เขาเพียงแค่เป็นผู้ชนะการทดสอบทั้งสองด้าน และอยู่ในระดับผนวกดาราซึ่งอาจจะเป็นขั้นสูงสุดเท่านั้น

เขาอาจจะเป็น 1 ใน 10 อันดับแรกในทำเนียบมังกรซ่อน แต่ในทำเนียบมังกรดาวรุ่ง มีคนที่อยู่ในระดับสะท้อนสวรรค์มากมาย ใครจะมาสนใจคนที่อยู่เพียงระดับผนวกดารา?

 

ความหมายเบื้องหลังของทำเนียบมังกรซ่อน หมายถึงใครก็ตามที่มีศักยภาพที่ยังไม่สามารถใช้มันออกมาได้หมด

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เขาจะใช้ศักยภาพที่มีได้ที่หมดจนประสบความสำเร็จ เพราะจากระดับผนวกดาราไประดับสะท้อนสวรรค์มีประตูขนาดใหญ่ขวางกั้นอยู่ บางคนต่อให้ใช้เวลาทั้งชีวิตก็ไม่สามารถก้าวผ่านระดับผนวกดาราไปได้

ขณะที่ ฉือ เฮา และคนอื่นๆกำลังตกใจอยู่ ฉือ กูเหยียน ก็ได้เดินไปทางมุมที่ ฟาง เจิ้งจือ นั่งอยู่แล้ว

แม้แต่ เหยียน ซิว เอง ประกายแห่งความตกใจก็ปรากฎขึ้นในดวงตาเช่นกัน

 

“เจ้ารู้จักกันมาก่อนหรือ?” เหยียน ซิว มองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ

“…” ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้ตอบออกมา เพราะเขาไม่รู้ว่าควรจะอธิบายออกมายังไงดี บอกว่า 8 ปีที่แล้วได้ถีบก้นนางจนตกแม่น้ำ?

 

แต่การจะพูดว่ารู้จักนาง..

8ปีที่แล้ว แม้แต่การพูดคุยสนทนา หรือเจอกันหลังจากนั้นก็ไม่มี

ถือว่ารู้จักกันงั้นหรือ?

พวกเราไม่รู้จักกัน...

ไม่รู้จักกัน?

 

เอาเหอะ จริงๆแล้วก็รู้แหละ

ไม่ว่าจะรู้จักกันหรือไม่ ฟาง เจิ้งจือ คิดว่าสิ่งที่ควรทำตอนนี้คือวิ่งหนี ไม่ได้เจอกัน 8 ปี แต่นางยังจำข้าได้? ตอนนี้ ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกราวกับเห็นผี

ดังนั้น ฟาง เจิ้งจือ จึงเตรียมจะวิ่งหนี

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ ลุกจากเก้าอี้ ฉือ กูเหยียน ก็ได้มาบังเส้นทางของเขาเอาไว้แล้ว

ฟาง เจิ้งจือ ตกใจมาก มีคนอยู่มากมาย นางรู้ได้ยังไงว่าเขาอยู่ที่นี่? หรือเพราะ เหยียน ซิว นั่งอยู่ข้างๆข้า?

 

“นายน้อยฟาง 8ปีที่ผ่านมาเป็นยังไงบ้าง?” ฉือ กูเหยียน ยืนเงียบๆข้างหน้า ฟาง เจิ้งจือ นางยืนใกล้มาก ดวงตาของนางสดใสราวกับดวงดาว

ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกร่างกายไม่มีแรงขึ้นมาทันที

“8ปี? 8ปีอะไรกัน? ท่านพูดอะไรออกมา? ข้าไม่เข้าใจ...” ฟาง เจิ้งจือ แกล้งทำเป็นโง่ทันที

ใครจะยอรับว่าตัวเองได้เตะก้นผู้หญิงจนนางตกลงไปในแม่น้ำกัน?

ฮ่าฮ่า...

ต่อให้เขาตาย ก็ไม่มีทางยอมรับเด็ดขาด

 

“จริงงั้นหรือ?” รอยยิ้มปรากฎขึ้นมาบนใบหน้านาง

จากนั้น นางก้าวเท้าไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง ระยะห่างระหว่างนางและ ฟาง เจิ้งจือ ตอนนี้นั้นใกล้กันมาก แต่ ฉือ กูเหยียน ก็ยังคงก้าวไปข้างหน้าอีก

ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกกับว่าตอนนี้ทั้งคู่แทบตัวติดกัน

ไม่ใช่แค่ ฟาง เจิ้งจือ เท่านั้น คนอื่นๆในงานก็คิดเช่นเดียวกัน

 

“งั้นเจ้ารู้จักประโยคที่ว่า ‘ข้างบนนั้นหนาวเกินไป’ ไหม?” ฉือ กูเหยียน พูดอีกครั้ง มันเบามาก ราวกับนางยังทำให้คำพูดวิ่งเป็นเส้นตรงเข้าไปยังหู ฟาง เจิ้งจือ คนเดียว

ดวงตาของ ฟาง เจิ้งจือ เบิกกว้างทันที

ข้างบนนั้นหนาวเกินไป…

ความหมายของมันไม่ซับซ้อน อธิบายถึงคนที่อยู่ในตำแหน่งอันสูงส่ง แต่ไม่สามารถทนรับมือกับกระแสอันรุนแรงข้างบนนั้นได้

แต่ ฟาง เจิ้งจือ ไม่เข้าใจว่าทำไมนางต้องมาพูดให้เขาฟัง อะไรคือเจตนาของนางกันแน่?

ข้างบน?

สูงแค่ไหนกันละ?

 

ก่อนที่ ฟาง เจิ้งจือ จะเข้าใจ ฉือ กูเหยียน ก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

“นายน้อยฟาง นั้นแข็งแกร่งและมีพรสวรรค์ แต่กลับถูกละเลยโดยกองตรวจการศักดิสิทธิ์ ตัวข้าเองนั้นรู้สึกไม่ดีเท่าไร แต่หวังว่าจะยกโทษให้พวกเรา ข้านั้นอยากจะขอเชิญนายน้อยฟาง ไปนั่งข้างๆข้า!” นาง พูดขณะมองไปยัง ฟาง เจิ้งจือ

 

ทันใดนั้น

ทั่วทั้งงานต่างเงียบสงัด ไม่มีแม้แต่เสียงอะไรเล็ดรอดออกมาแม้แต่นิดเดียว

ดวงตาทุกคนเบิกกว้าง ไม่มีใครคิดว่านางจะเชิญ ฟาง เจิ้งจือ มานั่งกับตัวเอง

มันเป็นที่นั่งหลัก...

ที่นั่งหลักของงานครั้งนี้!

ใครจะคาดคิดว่าเด็กหนุ่มที่พึ่งผ่านการทดสอบระดับเมืองหลวงมา ยังไม่มีการจัดอันดับอย่างเป็นทางการจะสามารถนั่งในที่นั่งหลักของงานเฉลิมฉลองได้

ยิ่งไปกว่านั้น

เขายังได้รับการเชิญจาก ฉือ กูเหยียน เอง

 

ลู่ ยู่เฉิน เองก็อ้าปากค้าง ใบหน้ากลายเป็นสีแดง เขานึกถึงตอนที่เขาเยาะเย้ย ฟาง เจิ้งจือ

ฟาง เจิ้งจือ ถูกชักชวนให้ไปนั่งกับ ฉือ กูเหยียน?!

นี่ต้องเป็นเหตุการณ์ที่สั่นสะเทือนไปทั้งเมืองหลวงทั้ง 5 บนดินแดนทะเลทรายทางเหนือ และทั้งอาณาจักรเซี่ยอันยิ่งใหญ่แน่นอน

 

เพจหลัก : Double gate TH