บทที่ 38: ที่ร้านอาหารเลิศรส!

คนสองคนและลิงน้อยหนึ่งตัวเดินไปรอบ ๆ เมืองหลวง ไม่อาจปฏิเสธได้ว่านี่คือเมืองหลวงของอาณาจักรหลัวถงที่รุ่งเรืองมีชีวิตชีวา และมีคึกคักอยู่บนถนนที่กว้างยาว ถนนหลายสายกว้างเกือบยี่สิบจั้ง มีลาธารและม้าที่ไม่มีที่สิ้นสุดที่วิ่งเหยาะ ๆ ไปมา และหากเปรียบเทียบกับมณฑลฉางหลานแล้วจะสามารถอธิบายได้ว่ามณฑลฉางหลานเป็นเขตชนบท

บางครั้งก็มีคนแปลกหน้าซึ่งเดินผ่านหวงเซี่ยวหลง มีมากกว่าสามสิบมณฑลที่ถูกปกครองโดยอาณาจักรหลัวถง และภายใต้แต่ละมณฑลก็มีเมืองจานวนมากดังนั้นวัฒนธรรมที่แตกต่างกันระหว่างเมืองจะเห็นได้อย่างชัดเจน นี้คล้ายกับฮัวเซี่ยที่เขาจากมาซึ่งมีหลายเชื้อชาติที่แตกต่างกัน

ขณะที่พวกเขาเดินไปรอบ ๆ เมืองมีกล้ามเนื้อสูงสองเมตรที่ปกคลุมด้วยขนหยาบ และบนใบหน้าของมันคือหนวดเสือที่เดินผ่านหวงเซี่ยวหลง

หวงเสี่ยวหลงสงสัยขณะที่เขามองไปที่กล้ามเนื้อที่เดินผ่านไป

ในโลกของจิตวิญญาณการต่อสู้อื่น ๆ นอกเหนือจากเผ่าพันธุ์มนุษย์มีเผ่าพันธุ์อื่น ๆ อีกหลายเผ่าพันธุ์ และสัตว์ร้ายเหล่านั้นก็เป็นหนึ่งในนั้น นอกจากนี้ยังมีมนุษย์ครึ่งสัตว์ที่เป็นลูกหลานจากการมีเพศสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับสัตว์ร้าย

เมื่อท้องถนนหนาแน่นไปด้วยสิ่งต่าง ๆ หวงเสี่ยวหลงก็เดินไปพร้อมกับลิงตัวเล็ก ๆ บนไหล่ของเขาโดยมีท่าทีที่ไม่หยุดนิ่งเนื่องมาจากความตื่นเต้น

หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวเดินลวก ๆ บางครั้งก็ไปทางซ้ายบางครั้งก็ไปทางขวา

สักครู่ต่อมาขณะที่เขาเดินผ่านร้านอาหารที่มีชื่อ "ร้านอาหารเลิศรส" หวงเสี่ยวหลงก็หยุดลง

"เฟยฮาว, ไปหาอะไรกินกัน" หวงเสี่ยวหลงกล่าว หลังจากใช้เวลา 4 เดือนในการฝึกฝนที่ป่าจันทราสีเงิน ลิ้นของเขาได้รับการเคลือบสีดาจากการกินเนื้อย่างทุกวันดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะรับประทานอาหารที่อยู่ในใจของเขาในวันนี้

เมื่อหวงเสี่ยวหลงพูดเสร็จแล้วเจ้าลิงน้อยตัวหนึ่งที่เกาะอยู่บนไหล่ของเขาก็ปรบมืออย่างทันทีทันใด

"เจ้าตัวตะกละ!" หวงเสี่ยวหลงแกล้ง

พวกเขาเข้าไปในร้านอาหาร และเห็นว่ามันมีคนอยู่เต็มไปหมด

"พวกเราไปที่ชั้นสอง" แต่เป็นหวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวกาลังจะเดินขึ้นบันไดเสี่ยวเอ้อของร้านอาหารได้รีบวิ่งไปหาพวกเขาเพื่อหยุดพวกเขาที่กาลังจะก้าวขึ้นไปบนชั้นสอง และอธิบายอย่างสุภาพ

"น้องชายข้าต้องขอโทษด้วย แต่ชั้นที่สองของเราสงวนไว้สาหรับขุนนางเท่านั้น"

"ขุนนางอีกแล้ว?" หวงเสี่ยวหลงขมวดคิ้วแล้วเขาก็มองไปที่เฟยฮาว เฟยฮาวตอบด้วยการโยนเหรียญทองให้เสี่ยวเอ้อแล้วพูดว่า "นี่คือตาแหน่งของนายน้อย"

คนรับใช้ของร้านอาหารกระพริบตาไปชั่วครู่มองไปที่เหรียญทองในฝ่ามือของเขาก่อนกล่าวว่า "นี่เป็นสาหรับข้าหรอ?" เงินเดือนของเขาคือเหรียญทองหนึ่งเหรียญ และขุนนางที่ประจาอยู่ที่นี่มักจะตอบแทนเขาด้วยเหรียญเงินเพียงไม่กี่เหรียญ

"ตอนนี้เราสามารถขึ้นไปได้แล้วหรือยัง?" เฟยฮาวถามอย่างไม่แยแส

"แน่นอน ได้แน่นอน!" เสี่ยวเอ้อตอบขณะที่เขารู้สึกตัว ด้วยใบหน้าของเขาที่มีรอยยิ้มกว้างเขากล่าวว่า "เชิญท่านทั้งสองมาทางนี้!"

และนาไปสู่ความจงรักภักดีโดยการเดินหวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวไปที่ชั้นสอง

แม้ว่าชั้นที่สองจะถูกสงวนไว้สาหรับขุนนาง แต่ก็ไม่จาเป็นต้องเป็นความจริงตราบเท่าที่ลูกค้าสามารถจ่ายได้ชั้นสองก็เปิดให้บริการแก่พวกเขา

เห็นได้ชัดว่าหวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวเป็นคนที่มีเงิน เสี่ยวเอ้อจึงพาพวกเขาไปที่ที่นั่งที่ดีที่อยู่ใกล้หน้าต่าง

หลังจากที่หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวนั่งลง เสี่ยวเอ้อถามอย่างสุภาพด้วยรอยยิ้มที่ฉาบอยู่บนใบหน้าของเขา "นายท่านจะสั่งอาหารอะไร?"

"นาอาหารที่มีชื่อเสียงมากที่สุดมาให้เราประมาณสิบอย่างหรือมากกว่านั้นที่ร้านอาหารของเจ้ามีและสุราสามไห และต้องเป็นสุราที่ดีที่สุดที่เจ้ามีอยู่ " หวงเสี่ยวหลงกล่าว

"สิบอย่างหรือมากกว่า! สุราอย่างดีที่สุดสามไห! " เสี่ยวเอ้อที่ร้านอาหารตะลึงและปากของเขารู้สึกอึดอัด

มากกว่าสิบจาน และสุราอย่างดีที่สุดสามไห!

"ทาไมเจ้าถึงยังยืนอยู่ที่นั่น? ไม่รีบไปจัดการ? " เฟยฮาวถาม แต่เห็นว่าเสี่ยวเอ้อร้านอาหารยังคง ยืนอยู่ที่นั่นเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเขาหยิบกระเป๋าขนาดเล็กและโยนให้เสี่ยวเอ้อ เสี่ยวเอ้อ จับกระเป๋าเล็ก ๆ เปิด และมองเข้าไปด้านในก็เห็นการเรืองแสงสีทองที่สวยงามส่องประกายตาของเขาจากภายในซองใส่กระเป๋าเล็ก ๆ อย่างน้อยน่าจะมีประมาณหกสิบเหรียญทอง

"นี่พอใช่ไหม?" เฟยฮาวถาม

เสี่ยวเอ้ออาหารพยักหน้าอย่างแรง: "พอแล้ว พอแล้ว มันมากมายเกินไป "

ส่วนที่เหลือเป็นรางวัลของเจ้า ไปได้แล้วและรีบนามาอาหารมาเร็ว ๆ "

ส่วนที่เหลือเป็นรางวัลของเจ้า !! เมื่อเสี่ยวเอ้อร้านอาหารได้ยินประโยคนี้ดวงตาของเขาดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นสีทองหัวของเขาพยักหน้าเหมือนไก่จิกอาหาร "เจ้านายทั้งสองโปรดมั่นใจได้ว่าข้าจะรวดเร็วและรวดเร็วในการส่งอาหารจานขึ้นมา!" เขารีบลงไปขณะที่มือของเขาเช็ดเหงื่อออกบนหน้าผากของเขาไม่แน่ใจว่าเหงื่อเป็นเพราะความกลัวหรือความสุข

เร็ว ๆ นี้จานอาหารได้ถูกส่งขึ้นมา

โต๊ะเต็มไปด้วยอาหารที่มีกลิ่นหอมดึงดูดความกระหาย

"เจ้านายทั้งสามไหนี้เป็นสุราที่ดีที่สุดของทางร้านของเราเรียกว่า" สุราจันทราเหมันต์" มันเป็นรายการอาหารพิเศษของทางร้านอาหารของเรา" เสี่ยวเอ้อกล่าวว่าในขนาดที่นามาส่ง

"สุราจันทราเหมันต์?" เฟยฮาวพยักหน้า และโบกมือให้เสี่ยวเอ้อ "ดี เจ้าสามารถไปได้."

"ใช่ ใช่ กรุณาเรียกหาข้าถ้ามีสิ่งใดที่ท่านต้องการ" เสี่ยวเอ้อกล่าวและถอนตัวออกมาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

ช่วงเวลาที่เสี่ยวเอ้อออกไปเจ้าลิงน้อยสีม่วงก็กระโดดออกจากไหล่ของหวงเสี่ยวหลง และเดินตรงไปที่ไหสุราไหหนึ่ง ด้วยการตบเบา ๆ จากมือเล็ก ๆ ฝาครอบหลุดออกไป และกลิ่นหอมของสุราส่งกลินหอมลอยขึ้นไปภายในอากาศ

ดวงตาของลิงน้อยส่องสว่างขึ้นยกไหขึ้นและดื่มอย่างตะกละตะกลาม

หลังจากที่มันยิ้ม และส่งเสียงร้องไปที่หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาว

ทั้งคู่หัวเราะกับการแสดงตลกของลิงตัวน้อย และแต่ละคนก็ยกไหขึ้นมา และเริ่มดื่ม

ทันทีที่สุราถูกกลืนกินรู้สึกหนาวเย็นสดชื่นเต็มไปอยู่ภายในปากของพวกเขาพร้อมด้วยกลิ่นหอมของสุรา

ในขณะที่ หวงเสี่ยวหลง, เฟยฮาวและลิงสีม่วงตัวเล็กกาลังเพลิดเพลินกับอาหารของตัวเอง

....

ที่ห้องโถงใหญ่ภายในอาณาจักรหลัวถง ณ คฤหาสน์เสนา เมิ่งเซี่ยที่ถูกโกนหัวโล้นโดย เฟยฮาวกาลังตะโกนด้วยความโกรธ: "ท่านพ่อ ท่านต้องฆ่าคนเหล่านี้ ต้องหเจ้าพวกสองสามัญชน

สานึก! ตัดแขนและขาของพวกเขา! ตัดแขนและต้นขาของพวกเขาแล้วข้าต้องการแห่พวกเขาไปรอบ ๆ เมืองข้าต้องการให้ทุกคนรู้ถึงผลที่จะตามมากับคนที่กล้าดูถูกคฤหาสน์เสนาของเรา! "

เมื่อมองไปที่รูปลักษณ์ที่น่าสงสารของลูกชายของเขาเจตนาฆ่าในหัวใจของเมิ่งเฉินเพิ่มสูงขึ้น ลูกชายของเขาถูกทุบตีตรงหน้าประตูเมือง!

นอกจากนี้มือของทหารยามยังถูกตัดออกทั้งหมด!

นี่คือความอัปยศที่เกิดขึ้น!

"ยังไม่พบตัวคนทั้งสองอีกเหรอ?" เมิ่งเฉินถามด้วยน้าเสียงเย็น ๆ เมื่อเขาหันไปมองหัวหน้าองครักษ์ของเขาเซี่ยเฟย

ขณะที่หัวหน้าองครักษ์เซี่ยเฟยกาลังจะพูดโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าจากด้านนอกของห้องโถงใหญ่ของทหารยามที่ถูกส่งไปสอบสวนก็วิ่งเข้ามา

"รายงาน ท่านเสนาพวกเราพบคนทั้งสองแล้ว พวกเขาอยู่ที่ร้านอาหารเลิศรส !”

"ร้านเลิศรส!" เมิ่งเฉินลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธเป็นประกายแวววาวโผล่ขึ้นมาบนดวงตาของเขาและเขาก็กล่าวว่า "ดี ดี ดีมาก! กล้าที่จะทุบตีลูกชายของข้า และทาร้ายทหารยามของคฤหาสน์เสนา แต่ยังคงกล้าที่จะไปเสนอหน้าที่ร้านอาหารเลิศรส! "

"รวบรวมบรรดาผู้เชี่ยวชาญที่อยู่สูงกว่านักรบระดับเจ็ดภายในคฤหาสน์ และตามข้าไปที่ร้านอาหารเลิศรส!" เมิ่งเฉินตะโกนสั่งการ

"ขอรับท่านเสนา!" หัวหน้าองครักษ์เซี่ยเฟยรับคาสั่งด้วยความเคารพ แต่แล้วก็เกิดความลังเลที่จะถามว่า "แล้วข้าควรจะไปตามคุณหนูใหญ่และคุณชายรองด้วยหรือไม่?" เมิ่งเฉินกล่าวว่า "ไม่จาเป็น! ต้องทาเช่นนั้น ข้าไม่สนใจว่าพวกเขามีความสามารถแค่ไหน ข้าแค่ต้องการให้พวกเขาตายอย่างน่าสังเวช! "

ในขณะที่เรื่องนี้กาลังเกิดขึ้น หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวกาลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากนั้นเฟยฮาวก็หยุดกินทันทีแล้วลุกขึ้นยืน และพูดกับหวงเซี่ยวหลงว่า "นายน้อย ข้าจะต้องออกไปเจอคนผู้หนึ่ง เขาอยู่ที่นี่ภายในอาณาจักรหลัวถง และเขายังเป็นศิษย์ของนิกายประตูเทพอสูรของเรา ข้าจะพาเขามาต้อนรับนายน้อย! ถ้าเขารู้ว่านายน้อยมาเยือนที่อาณาจักรหลัวถง เขาจะต้องมีความสุขอย่างมาก! "

ศิษย์ของนิกายประตูเทพอสูร? นี่เป็นเหตุผลที่เฟยฮาวกล้าที่จะทาร้ายลูกชายของเสนา?

"เอาล่ะรีบไปและรีบกลับมาอย่างรวดเร็ว!" เขาไม่ได้ขอรายละเอียดของศิษย์ของนิกายประตูเทพอสูรที่อยู่ภายในอาณาจักรหลัวถงผู้นี้ เพราะเมื่อเฟยฮาวกลับมาเขาก็จะรู้ตัวตนของเขาอย่างแน่นอน

"ขอรับนายน้อย!" เฟยฮาวตอบอย่างสุภาพแล้วหันหลังเดินจากไป

ไม่นานหลังจากนั้น เฟยฮาวก็ไปปรากฏตัวต่อหน้าคฤหาสน์อันยิ่งใหญ่ และมีอักษรเขียนอยู่เหนือประตูทางเข้าหลักมีคาว่า ‘จวนจอมพล’

ในอาณาจักรหลัวถงมีแม่ทัพมากมาย แต่มีจอมพลเพียงคนเดียวเท่านั้น!

…………..