ตอนที่แล้วบทที่ 20: การเฉลิมฉลองของหลี่มู่
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 22: ข้ารับใช้อันต่าต้อย

บทที่ 21: ศิษย์ของนิกายประตูเทพอสูร


เมื่อถูกลากดึงออกไปจากบ้านพักโดย หลี่ลู่, คิ้วของหวงเสี่ยวหลงถึงกับขมวด และกล่าวว่า "เด็กหญิงน้อยเจ้าหยุดลากดึงข้าเช่นนี้ได้แล้วเดี๋ยวคนอื่นอาจเข้าใจผิดได้"

หลี่ลู่รู้สึกประหลาดใจสักครู่แล้วประกายรอยยิ้มหวานเผยให้เห็นร่องที่สองแก้มที่น่ารัก "ถ้าเกิดว่าคนอื่นเข้าใจผิดล่ะก็? ข้าจะยอมเป็นภรรยาของเจ้า มีอะไรผิดปกติกับภรรยาที่จะจับมือสามีของนาง? ข้าไม่กลัวความเข้าใจผิดใด ๆ และอย่ามาไม่เรียกข้าว่าเป็นเด็กหญิงน้อย ข้าโตเป็นสาวใหญ่แล้ว! "

เด็กหญิงตัวน้อยจบคาพูดของนางโดยเชิดหน้าอกเล็ก ๆ ทั่งไม่มีของนาง

เส้นสีดาวิ่งผ่านหน้าผากของหวงเสี่ยวหลง

ภรรยา?

ใหญ่มาก?

หวงเสี่ยวหลงกวาดตาไปยังมุมมองของ หลี่ลู่ ที่ยื่นออกมาเล็กน้อย แต่ยังไม่พัฒนาหน้าอกขนาดเล็กและยังสามารถยิ้มให้กับตัวเอง พื้นที่นั้นยังเป็นดินแดนที่ราบเรียบใช่มั้ย?

สังเกตเห็นว่าหวงเสี่ยวหลงจ้องอยู่ที่หน้าอกเล็ก ๆ ของนางใบหน้าของนางแดงอมชมพูแทบไม่มีเสียงกระซิบนางพูดว่า "ทาไมเจ้าถึงมองข้าแบบนั้น ข้าอายนะเวลานี้มีคนอื่น ๆ อีกมากมายที่อยู่ที่นี่ "

หวงเสี่ยวหลงถึงกับพูดไม่ออกและไม่รู้จะสัญญาคาใดมากล่าว

ดึงมือของเขาออกไปจากหมู่บ้านสกุลหลี่ เดินไปตามถนนสายหลัก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เข้ามาภายในเมืองจึงอยากจะมองไปรอบ ๆ ให้ทั่วถึง

"เสี่ยวหลง รอข้าด้วยสิ!" หลี่ลู่เปิดปากเรียกหวงเสี่ยวหลงเพื่อดึงมือของเขา นางรีบวิ่งตามเขาไปด้วยขั้นตอนที่รวดเร็ว แต่คราวนี้แทนที่จะจับมือของหวงเสี่ยวหลงแต่นางกลับใช้การห่อมือของตัวเองไว้รอบแขนเหมือนกับภรรยาที่กาลังควงแขนของสามี กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสาว ๆ เล็ดลอดไปที่จมูกของหวงเสี่ยวหลง

หวงเสี่ยวหลงพยายามหลีกเลี่ยงการสัมผัสร่างกายกับนาง "เจ้าสามารถกลับได้ ข้าสามารถเที่ยวชมได้ด้วยตนเอง"

หลี่ลู่รู้สึกโกรธอีกครั้ง ดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อน้าตาไหลออกมา "ข้าจะกลับไปบอกท่านปู่ว่าเจ้ารังแกข้า!"

หวงเสี่ยวหลงรีบหยุดนางอย่างรวดเร็วพร้อมกับรู้สึกถึงการโจมตีของอาการปวดหัว: "ก้ได้งั้นไปด้วยกัน แต่เจ้าต้องสัญญากับข้าก่อนว่าเจ้าจะไม่ดึงหรือลากข้าอีก"

หลี่ลู่หัวเราะออกมา เมื่อหัวเราะแล้วดวงตาของนางเปลี่ยนไปทันทีพยักหน้าตกลง "เอาล่ะ"

หวงเสี่ยวหลงถอนหายใจด้วยความโล่งใจ เมื่อหลี่ลู่พยักหน้าตกลงกัน พวกเขาหันหลังออกไป และเดินไปตามถนนพร้อมกับหลี่ลู่ที่อยู่ข้าง ๆ หวงเสี่ยวหลงไปทางด้านขวา และเชื่อฟังอย่างมาก ขณะที่พวกเขาเดินดวงตากลมใหญ่ของนางบางครั้งก็ลอบแอบมองเขา

หวงเสี่ยวหลงไม่ได้สนใจ และมองไปรอบ ๆ โดยไม่สนใจนาง

ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกันมากเมื่ออกไปพร้อมกัน และหลังจากเดินไปรอบ ๆ สักพักหนึ่งขณะที่พวกเขากาลังจะกลับไปหมู่บ้านสกุลหลี่ พวกเขาสังเกตเห็นที่มุมหนึ่งของถนนที่แออัดกับคนจานวนมากที่ชี้นิ้ว และกระซิบอะไรบางอย่าง

ความอยากรู้อยากเห็นของหวงเสี่ยวหลง ดังนั้นเขาและหลี่ลู่จึงเดินไปในทิศทางนั้นโดยการฝ่าฝูงชนเข้าไป ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งนอนอยู่บนพื้นล้อมรอบไปด้วยผู้เข้าชม ผมของเขาดูสกปรก และรุงรังและยังมีรอยเปื้อนที่เสื้อผ้า เห็นได้ชัดว่าชายวัยกลางคนหมดสติบนพื้นดินข้างชายวัยกลางคนมีรอยเลือดหยดเล็ก ๆ เห็นได้ชัดว่าเป็นเลือดที่ออกมาจากผู้บาดเจ็บผู้นี้

หลังจากสังเกตชายวัยกลางคนสักครู่แล้ว หวงเสี่ยวหลงลังเลครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินเข้าไปหาเขาและพยุงเขาขึ้น นับตั้งแต่ที่เขากลายเป็นนักรบระดับสี่แขนของเขาแข็งแรงมากสามารถพยุงผู้ใหญ่เดินออกไปได้อย่างไม่มีปัญหา

หลี่ลู่รู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นหวงเสี่ยวหลงพยุงชายวัยกลางคนขึ้น

"ไปกันเถอะ" หวงเสี่ยวหลงกล่าวกับหลี่ลู่ขณะที่เขาเดินผ่านนางไปพร้อมกับพาชายวัยกลางคนออกไป เขาสังเกตเห็นว่าหลี่ลู่ยังคงยืนอยู่ในจุดเดิมในความงุนงง หลังจากนั้นหลี่ลู่รีบวิ่งตามหลังจากที่หวงเสี่ยวหลงกล่าว และไม่สามารถหยุดยั้งตัวเองได้จากการถามว่า "เสี่ยวหลงทาไมเจ้าถึงพาคนผู้นี้กลับมากับเจ้า?"

"เจ้าคงจะไม่เข้าใจ แม้ว่าข้าจะบอกหรืออธิบายแก่เจ้า" เขาตอบโดยไม่หันศีรษะกลับไปมอง

เจ้ากาลังบอกว่าข้าจะไม่เข้าใจแม้ว่าเจ้าจะอธิบายเรื่องนี้? ปากเล็ก ๆ ของหลี่ลู่ยื่นออกมาเหมือนจะบ่นอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายนางก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ระหว่างทางหวงเสี่ยวหลงถามหาที่ตั้งประตูทางด้านหลังของหมู่บ้านสกุลหลี่ และเดินผ่านประตูหลังไปโดยยังคงพยุงชายวัยกลางคนที่ไม่ได้สติไปด้วย และวางเขาไว้ในห้องที่ห่างไกล และเงียบสงบ

เฝ้ามองชายวัยกลางคนนอนอยู่บนเตียง หวงเสี่ยวหลงโคจรพลังภายในของเขา และชี้ไปที่หน้าอกของชายวัยกลางคน นิ้วของเขาขยับตัวไปตามร่างกายของชายคนนั้น หวงเสี่ยวหลงสกัดจุดไปบนร่างของชายอีกสักสองสามครั้งด้วยนิ้วของเขา และเมื่อถึงเวลาที่เขาทาเสร็จ หวงเสี่ยวหลงกาลังหอบอย่างหนัก ลูกปัดของเหงื่อหล่นจากหน้าผากของเขาออกมาเป็นจานวนมาก

หลี่ลู่ยืนอยู่เบื้องหลังของหวงเสี่ยวหลงในขณะที่นางเฝ้าดูเขาอย่างไม่ใส่ใจในส่วนต่าง ๆ ของร่างกายของชายวัยกลางคนด้วยอาการงงงวย

"ให้ใครมาเอาเสื้อผ้าไปซัก และทาความสะอาดร่ายกายของเขา" หวงเสี่ยวหลงกล่าวต่อหลี่ลู่หลังจากที่เขาฟื้นตัวแล้ว

"โอ้ตกลง" ออกมาจากความงงงวยของนาง หลี่ลู่พยักหน้า

หลังจากนั้นไม่นานข้ารับใช้ของลี่หมู่บ้านสกุลหลี่ก็นาชุดเสื้อผ้า และทาความสะอาดชายวัยกลางคน แต่เขาก็ยังคงไม่รู้สึก

"เจ้าออกไปก่อน" เขากล่าวกับหลี่ลู่ตั้งแต่ที่ผู้ป่วยยังไม่ฟื้นขึ้นมา

นางกาลังจะบอกว่านางจะอยู่ที่นี่เพื่อร่วมรักษากับเขา แต่มองไปที่สายตาที่รุนแรงของหวงเสี่ยวหลงนางสามารถทาได้เพียงพยักหน้าและพูดว่า "ก็ได้"

ไม่นานหลังจากที่หลี่ลู่ออกไป เฟยฮาวช้าเปิดตาของเขาในที่สุดก็รู้สึกตัว เขาลุกขึ้นอย่างช้า ๆ เขาสังเกตเห็นสภาพแวดล้อมของเขา และสายตาของเขาได้หันไปมองที่หวงเสี่ยวหลงในที่สุดเฟยฮาวถามว่า "พี่ชายตัวน้อยเจ้าเป็นคนช่วยข้าได้มั้ย?"

"ถูกต้อง" หวงเสี่ยวหลงพยักหน้ารับ

"ข้าอยู่ที่ไหน?"

"เราอยู่ภายในหมู่บ้านสกุลหลี่ของมณฑลฉางหลาน"

เฟยฮาวพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะก้าวลงจากเตียง ขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน "มณฑลฉางหลาน?" ในความทรงจาของเขาไม่มีความทรงจาเกี่ยวกับมณฑลฉางหลาน

"พี่ชายตัวน้อยขอบคุณมากสาหรับการช่วยเหลือ ข้ามีเรื่องบางอย่างที่จะต้องรีบไปสะสางข้าต้องออกไปก่อน " เมื่อเฟยฮาวต้องการเดินออกจากห้องทันใดนั้นความเจ็บปวดรุนแรงก็ระเบิดขึ้นภายในร่างกายของเขาและมีเลือดไหลออกมาจากปากของเขา เฟยฮาวล้มลงกับพื้น

หวงเสี่ยวหลงช่วยเขากลับไปนอนที่เตียง และกล่าวว่า "เจ้าได้รับบาดเจ็บหนักเส้นลมปราณภายในร่างกายของเจ้าได้รับบาดเจ็บ ข้าใช้ "ดรรชนีวิญญาณหวนคืน" เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ

และสกัดจุดสาคัญของเจ้า ถ้าเจ้าขยับโดยประมาทเช่นนี้ ... " เมื่อเขากล่าวมาถึงจุดนี้หวงเสี่ยวหลงก็หยุดอธิบายถึงผลที่จะตามมา

"ดรรชนีวิญญาณหวนคืน" สกัดจุด? เฟยฮาวมองไปที่หวงเสี่ยวหลง

"เจ้าเป็นศิษย์ของนิกายประตูเทพอสูรใช่มั้ย?" ขณะที่อยู่บนท้องถนนหวงเสี่ยวหลงได้สังเกตเห็นรอยสักเทพอสูร บนแขนซ้ายของเฟยฮาวเป็นสัญลักษณ์ของสาวกของนิกายประตูเทพอสูรซึ่งเป็นเหตุผลที่หวงเสี่ยวหลงพาเขากลับมา

"อะไร? เจ้าคือใคร? เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าเป็นศิษย์ของ นิกายประตูเทพอสูร? " เฟยฮาวตกใจเป็นอย่างมาก และมองไปที่หวงเสี่ยวหลงอย่างระมัดระวัง

อีกครั้งที่หวงเสี่ยวหลงไม่ได้ตอบอะไรภายใต้สายตาที่คอยระวังของเฟยฮาว เขายกมือซ้ายขึ้นและมีแหวนสีดาเข้มปรากฏขึ้นบนนิ้วก้อยซ้ายของเขา

"แหวน...แหวน... แหวนเทพอสูร!" เมื่อมองไปที่วงแหวนสีดาร่างของเฟยฮาวสั่นด้วยความตื่นเต้น หลังจากนั้นสักครู่เขาก็รีบตั้งสติของเขา และพบว่ามันยากที่จะเชื่อ

หวงเสี่ยวหลงสังเกตเห็นปฏิกิริยาของเฟยฮาวอย่างเงียบ ๆ ตามที่ระบุไว้ภายในกระดาษแหวนเทพอสูรนี้เป็นสัญลักษณ์ และเป็นหลักฐานของจักรพรรดิของนิกายประตูเทพอสูร และสาวกทุกคนที่เห็นแหวนนี้จะต้องคุกเข่าลงและมอบกราบลงในตาแหน่งที่สูงสุด

หลังจากความตกใจ และความตื่นเต้นของเฟยฮาวเมื่อเขาได้สติเขารีบคุกเข่าลงทันทีและคานับหวงเสี่ยวหลงพร้อมกล่าวว่า "ศิษย์เฟยฮาวแห่งนิกายประตูเทพอสูร ขอคาราวะท่านจักรพรรดิขอให้ท่านจักรพรรดิอยู่ยงคงกระพันตลอดไป! "

หวงเซี่ยวหลงยังคงอยู่เงียบ ๆ หายใจออกด้วยความโล่งใจหลังจากที่ได้เห็นปฏิกิริยาเฟยฮาวถ้ามีบางอย่างไม่ถูกต้องกับการตอบสนองของเฟยฮาวก่อนหน้านี้ เขาก็พร้อมที่จะจู่โจมด้วยมีดคู่เทพอสูรโดยไม่ลังเล และฆ่าเฟยฮาวในเวลานี้เนื่องจากเส้นลมปราณของเฟยฮาวเสียยหาย และได้รับบาดเจ็บหนัก แน่นอนเขาไม่สามารถหลบมีดคู่เทพอสูรของหวงเสี่ยวหลงไปได้

"เฟยฮาว... ลุกขึ้นยืนได้" หวงเสี่ยวหลงพยักหน้า

"ขอรับ ขอขอบคุณท่านจักรพรรดิ!" เฟยฮาวยืนขึ้นทัศนคติของเขานั้นแสดงความเคารพอย่างที่สุด และหวงเสี่ยวหลงก็บอกได้ว่าเขามีความเคารพนับถือมาจากหัวใจ และไม่ใช้การหลอกลวง

"เจ้าบาดเจ็บได้อย่างไร?" หวงเสี่ยวหลงถามหลังจากคิดสักครู่

"จริง ๆ ในเรื่องนี้ ในตอนนั้นสาวกผู้นี้เดินเข้าไปในป่าจันทราสีเงินเพื่อที่จะต้องการล่าปีศาจแมงมุมตาผีที่เป็นสัตว์ปีศาจระดับสิบเพื่อนาเอาแกนของมันมาปรับแต่ง แต่ไม่ได้คาดหวังว่าปีศาจแมงมุมตาผีจะอยู่เป็นคู่ดังนั้น ... " เฟยฮาวกล่าวด้วยความรู้สึกอาย ๆ นิดหน่อย

ดังนั้นเขาถูกทาร้าย? หวงเสี่ยวหลงคิดตั้งแต่ที่เฟยฮาวสามารถที่จะหลบหนีจากการตอบโต้การโจมตีของสองสัตว์ปีศาจระดับสิบที่ชั่วร้ายดูเหมือนว่าเขามีความแข็งแรงเป็นอย่างมาก อย่างน้อยที่สุดเขาจะต้องแข็งแรงกว่าท่านปู่! (หวงฉี่เต๋อ)

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด