Chapter 33 - Black Market Fourth Shopping (2)
Chapter 33 - Black Market Fourth Shopping (2)
ซังจินได้ยกมือขึ้นไปบนฟ้าเพื่อรับหนังสือที่ค่อยๆหล่นลงมาและแสงก็ค่อยๆจางลง พ่อค้าแพะได้เดาะลิ้นออกมาและพูดขึ้น
"บทที่สี่พึ่งจะจบลงไป....และท่านก็ได้สร้างสิ่งของโบราณสำเร็จ...โลกนี้มันเกิดอะไรขึ้นกัน"
ซังจินได้หันลงไปมองหน้าปก โดยไม่ต้องสงสัยเลยมันคือเรื่องราวของ 'สามก๊ก' และเขาก็ได้หันไปหากอเมทพร้อมกับกล่างขอบคุณเขาอย่างจริงใจ
"ขอบคุณมากสำหรับการซื้อขาย ในตอนนี้ฉันคงจะต้องไปแล้ว"
"โอเคร ไว้เจอกันอีกครั้ง ถ้าท่านต้องการอะไรอีกก็เชิญมาที่นี่ได้ตลอด"
ซังจินกล่าวขอบคุณออกมาอีกครั้งและเดินออกไปจากร้านค้า ในขณะที่เรากำลังเดินไปในตลาดเขาก็ได้พลิกหน้าหนังสือ 'เรื่องราวของสามก๊ก' ในชีวิตที่แล้วของเขาหนังสือเล่มนี้ได้ถูกครอบครองโดยนักล่าคนอื่น
'เรื่องราวโบราณ' นั้นเป็นไอเทมที่ไม่เหมือนใคร มันสามารถที่จะถูกครอบครัวได้เพียงแค่นักล่าคนเดียวเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงจะสามารถเห็นความสามารถของมันได้เพียงแค่จากการดูนักล่าคนอื่นๆใช้ในชีวิตก่อน
เรื่องราวของสามก๊ก - เรื่องราวโบราณของตะวันออก
หนังสือโบราณระดับตำนาน
ทักษะติดตัว
สุนทรพจน์ (V)
อ่านหนังสือ การอ่านหนังสือในส่วนต่างๆของหนังสือเล่มนี้จะให้ผลที่แตกต่างกัน
ใช้ได้ 1 ครั้งต่อวัน
เรื่องเล่าในหมู่เรื่องเล่าเรื่อง ความคลาสสิคในหมู่เรื่องความคลาสสิค
หนังสือโบราณได้เล่มได้ถูกปรับให้ทุกๆคน ทุกเชื้อชาติสามารถที่จะอ่านได้
'ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อ ว่าฉันจะได้รับมันในตอนนี้..'
มันเป็นไอเทมที่ระดับสูงมาก ผลประโยชน์ของมันจะมีมากแม้จะในบทท้ายๆ บทต่อๆไป แต่การที่เขาได้รับมันในช่วงต้นๆมันก็จะทำให้เขาได้รับพลังที่มหาศาลมาก
'ฉันจะต้องทดสอบมันให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้'
ซังจินเก็บหนังสือลงไปในกระเป๋าอย่างระมัดระวังแล้วกลับไปที่โรงแรมซึ่งเคนคงกำลังรอเขาอยู่
****
เมื่อเขาได้กลับมาถึงโรงแรมเก้าสิบเก้าคืน
"โฮ่ง โฮ่ง"
เคนเห่าออกมาเพื่อทักทายเขาเป็นอย่างแรกตามปกติ ซังจินได้เข้าไปตรวจสอบที่คอของเคนในทันทีที่เจอกันแต่ที่คอของเขาไม่มีแม้แต่รอยอะไร บาดแผลของเขาได้รับการรักษาแล้วและมันไม่มีแม้แต่รอยแผลเดียวทิ้งไว้
บาดแผลใดๆก็ตามที่ได้เกิดขึ้นในการจู่โจมจะหายไปเมื่อนักล่าได้ถูกวาปกลับมาตลาดมืด ซังจินเข้าไปลูบใบหน้าเคนและกระซิบข้างหู
"นายทำได้ดีมากเคน ขอบคุณ"
"บรูวววว~"
เคนได้หอนออกมาอย่างดีใจ
"โอเค โอเค"
ซังจินย่อตัวลงและเข้าไปกอดเคน อย่างได้ก็ตามเขารู้สึกว่ามันแตกต่างจากแต่ก่อน
แขนของเขารู้สึกเหมือนจะเอืมได้สั้นลง ซังจินหยุดอยู่ครู่หนึ่งและจ้องไปที่เคน
'นี่เขา...ตัวใหญ่ขึ้น? สูงขึ้น?'
"เคนนายตัวใหญ่ขึ้นหรอ?"
"โฮ่ง.."
เคนเปล่งเสียงออกมาสั้นๆ
"เยี่ยม...โอเค อย่างไรก็ตามมันดีแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ"
"โฮ่ง"
เขาดูเข้าใจได้ง่าย เมื่อเขาไปข้างในดารูปินก็ได้ทักทายซังจินตามปกติ
"ยินดีต้อนรับกลับ ท่านนักล่าที่เคารพ"
"ช่วยเตรียมอาหารให้พวกเราหน่อย"
"ท่านต้องการจะสั่งอาหารเป็นอะไร"
"หืมมมม..."
ซังจินคิดอยู่ครู่หนึ่งและสิ่งแรกที่เข้ามาในหัวเขาคือ
"พิซซ่า"
"หน้าอิตาเรี่ยนดั้งเดิม หรือ แบบหน้าอเมริกาครับ?"
"อา...เอาสไตร์แฟรนไชส์เกาหลีและสไตร์อเมริกาดัดแปลง โดยทั้งสองวิธีต้องมีชีสเนย"
"รับทราบ ต้องการเพิ่มอะไรลงในหน้าอีกไหม?"
"เบคอน พริกไทยและกระเทียม แล้วก็ขอเนื้อแกะไว้ให้สำหรับเคน"
"รับทราบ ได้โปรดรอสักครู่ ผมจะไปเตรียมอาหาร"
ดารูปินโค้งคำนับอย่างสวยงามแล้วกลับเข้าไปในห้องครัว ในขณะที่ดารูปินไปทำอาหาร ซังจินก็ได้คิดถึงหนังสือเวทมนตร์ที่ได้รับจากการจู่โจม
'ฉันควรจะเรียนรู้มันอย่างรวดเร็วก่อนที่พิซซ่าจะเสร็จ'
"โอเปอเรเตอร์ ช่วยส่งหนังสือเวทมนตร์มาหน่อย"
ลูกบาศก์ได้เปิดฝาอย่างเงียบๆ และส่งหนังสือเวทมนตร์มาให้แก่ซังจิน ซังจินตรวจสอบหนังสือเวทมนตร์ในทันที
หนังสือเวทมนตร์ - บอลไฟ
เวทมนตร์โจมตีระดับ 4
ปล่อยลูกไฟยักษ์ออกไป และมันจะระเบิดเมื่อถูกเป้าหมายและจะสร้างความเสียหาในบริเวณใกล้เคียงด้วย
มันเป็นเวทมนตร์พื้นฐานของเวทมนตร์ไฟ จอมเวทส่วนใหญ่จะสามารถใช้มันได้ภายใจเวลาหนึ่ง ซังจินพูดออกมาอย่างไม่ลังเล
"จดจำ"
แสงสีแดงได้สว่าวขึ้นและปกคลุมทั่วทั้งโรงแรม
[เวทมนตร์ - บอลไฟได้ถูกจดจำแล้ว]
[คำร่ายของเวทมนตร์คือ 'จงเผาไหม้ทุกอย่างในเส้นทาง บอลเพลิง]
เมื่อเสร็จสิ้นการเรียนรู้แล้ว ดารูปินก็ได้กลับมาพร้อมกับพิซซ่าและเนื้อแกะ
"กินเยอะๆนะเคน"
ซังจินลูบไปบนหัวของเคนก่อนที่จะกินอาหารคำแรก เนยชีสได้ยืดออกยาวในขณะที่เขาหยิบชิ้นพิซซ่าออกมา
ซังจินได้ตัดชิสนั้นด้วยนิ้วมือและส่งพิซซ่าเข้าปากไป
"อืมมมม"
รสชาติของชีสและขนมปังที่เนียมนุ่มพร้อมกับเบคอนที่อยู่ด้านบนรสชาติอันน่ารื่นรมนี้ได้ทำให้เขาเคลิ้มไปช่วงหนึ่ง พิซซ่าจานนี้จะต้องถูกทำอย่างสุดฝีมือแน่นอน
ซังจินจ้องไปที่ดารูปิน
"ท่านต้องการอะไรอีกไหม?"
ดารูปินได้เอียงศีรษะขณะจ้องมองซังจิน หัวของเขาได้เอียงไปจนถึง 60 องศา ราวกับจะยืนยันว่าเขาเป็นนกฮูก ซังจินเงียบและชูนิ้วโป้งขึ้น
เมื่อเขาได้เข้ามจว่าซังจินต้องการจะสื่ออะไร ดารูปินก็โค้งคำนับและตอบกลับมา
"อา ขอบคุณ"
****
ฉายา: สุดยอดนักล่า
พลังชีวิต: 17100 มานา: 3990
ความแข็งแรง: 1912 (+574)
ความคล่องแคล่ว: 2093 (+628)
ความอดทน: 1315 (+395)
พลังเวท: 304 (+91)
พลังจิตใจ: 307 (+92)
แต้มที่ยังไม่ได้ใช้: 3820
"หืมม..."
ซังจินได้นั่งตรวจสอบแต้มสเตตัสของเขาอยู่ในอ่างน้ำอุ่น
'ฉันควรจะลงแต้มไปเพิ่มค่าความแข็งแกร่ง ความคล่องแคล่ว และความอดทน.....ถูกไหม'
แม้ว่าซังจินจะตัดสินใจเข้าสู่เส้นทางการเป็นนักดาบเวท แต่พื้นฐานหลักของพลังเขาก็ยังคงเป็นนักดาบอยู่ ถึงว่าเขาจะเริ่มลงทุนไปกับพลังเวทและพลังจิตใจไปแล้ว เขาก็ไม่สามารถจะลืมความจริงข้อนี้ได้
'รักษาความแข็งแกร่งทางกายภาพเป็นหลักและเพิ่มพลังเวทเท่าที่จะพอเป็นประโยชน์ได้พอ'
ซังจินได้นำแต้มไปลงที่ค่าความแข็งแกร่ง ความคล่องแคล่ว และความอดทนอย่างละ 1000 แต้ม
'และยังเหลือแต้มอีก 820 แต้ม...'
เขานั้นไม่ได้มีโอกาสใช้เวทมนตร์มากนักในการจู่โจมครั้งก่อน...
'อา...ฉันได้ฟื้นฟูพลังเวทก่อนจะต่อสู้กับ 'เพ็คและโชวรอช' แต่แล้วฉันก็ลืมจะใช้พลังเวทกับพวกเขา'
เขานั้นยังไม่คุ้นเคยกับเวทมนตร์ ในตอนที่อยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยงเขาก็ได้ลืมเกี่ยวกับมันและใช้เพียงดาบ
เป็นปกติที่มนุษย์ทุกคนจะกลับไปสู่สิ่งที่คุ้นเคย เว้นแต่ว่ามันจะมีความปลอดภัยและเวลาในการทดลองสิ่งใหม่ๆ และอีกอย่างเวทมนตร์ของเขานั้นมันอ่อนแอกว่าพลังของดาบ
'ถ้าฉันไม่ได้ใช้มันบ่อยๆ...ฉันก็จะเพิ่มพลังเวทมนตร์ให้แข็งแกร่งขึ้นแรงขึ้นในขณะที่ใช้'
ซังจินได้สรุปความคิดของเขา
'ถ้าจะพิจารณาจากพลังเสทมนตร์ระดับ 4 บอลไฟ ฉันก็ไม่ควรจะเพิ่มพลังมานามากเกินไป'
ดังนั้นซังจินจึงวางแผนเพิ่มสเตตัสเขาดังนี้
"ด้วยอัตรา 3 ต่อ 1 สำหรับพลังเวทมนตร์และพลังจิตใจ เพิ่มสเตตัส 615 กับ 205 คะแนนตามลำดับ..."
ซังจินพยายามจะคำนวณแต้มดังกล่าว
'พลังเวท 304 + 615 = 919 และโดยคำนวนจากผลของสุดยอดนักล่าอีก...'
เมื่อเริ่มรำคาญกับการคำนวนืซังจินจึงเรียกขอความช่วยเหลือจากโอเปอเรเตอร์
"โอเปอเรเตอร์ แต้มรวมจะเป็นเท่าไหร่หากฉันเพิ่มพลังเวท 615 แต้ม"
[1195]
"และถ้าฉันเพิ่มพลังจิตใจ 205 แต้ม"
[666]
มานาจะกลายเป็น 6660 กับพลังเวทมนตร์ของเขาที่มีิ 1195 เขาก็จะสามารถใช้เวทมนตร์ระดับสี่ได้อย่างน้อยหนึ่งครั้ง
'ถ้าฉันต้องการมานาฉันก็สามารถจะใช้ 'นิ้วของลิช' และ 'มูนสเปค' ในการฟื้นฟูได้...'
ซังจินตัดสินใจที่จะลองวิธีนี้ดู เขาต้องการที่จะดูว่ามันจะเป็นเช่นไร
"โอเปอเรเตอร์ เพิ่มค่าความแข็งแกร่ว 1000 ความคล่องแคล่ว 1000 และความอดทน 1000 "
"เพิ่มค่าพลังเวท 615 และพลังจิตใจ 205 "
[เพิ่มเรียบร้อยแล้ว]
เมื่อเสร็จสิ้นการอัพสเตตัสเขาก็ได้ทิ้งตัวลงไปในอ่าง ในบทที่นี้เต็มไปด้ววเหตุการต่างๆ
ลองใช้เวทมนตร์เป็นครั้งแรก ได้เจอกันเซริน ฮาน ต่อสู้กับไซครอปส์ขนาดเท่าตึก ฆ่าฆาตกรสองคน วิ่งค้นหาพ่อค้าเร่รัฟฟ์ ฮานและรวบรวมหนังสือโบราณสำเร็จ
หลายสิ่งหลายอย่างนี้ได้เกิดขึ้นภายในไม่กี่ชั่วโมง
"เฮ้ออ..."
ซังจินปิดตาลงและอาบน้ำในขณะครุ่นคิด
'จนถึงคอนนี้....ฉันก็ได้เคลียทุกๆบทมาได้อย่างสมบูรณ์...'
ซังจินพยายามจะคิดย้อนกลับไปเมื่อชีวิตที่แล้วของเขา
['ผู้เชี่ยวชาญการร่ายมนตร์' ได้ประสบความสำเร็จในการสร้างของโบราณในตำนาน 'เรื่องราวของสามก๊ก']
'ไว้ลองดู....ในบทที่เหลืออยู่อีกครั้ง'
แม้แต่การคาดคะเนของอย่างน้อยสุดที่จะทำให้สิ่งนี้เกิดขึ้นก็คือในบทที่แปด แต่แล้วซังจินก็ได้ทำมันสำเร็จในบทที่สี่ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่านี่มันเป็นการเริ่มต้นที่ดี
เมื่อเทียบกับการสุ่มสี่สุ่มห้าพยายามที่จะเสร็จสิ้นการจู่โจมเช่นครั้งล่าสุด เขาก็ได้มีที่แข็งแกร่งอยู่แล้ว ตอนนี้ซังจินมั่นใจว่าเขาจะไม่มีปัญหากับการจู่โจมเป็นเวลานาน
แน่นอนมันจะยกเว้นในสถานการณ์ที่ไม่คาดฝัน มันได้ทำให้เขานึกถึงอดีต
'ทำไมนายถึงทำอย่างนั้น?'
ด้วยอารมณ์ที่ไม่แน่นอน มันช่วนไม่ได้ที่ซังจินจะพึมพัมชื่อบางคนในอดีตออกมาเบาๆ
"ผู้เชี่ยวชาญการร่ายมนตร์ เอ็ด..."
เขายังไม่รู้คำตอบของสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น แต่มันคือเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา
'ไม่จำเป็นต้องไปคิดเกี่ยวกับมัน'
ซังจินลุกออกจากอ่างอาบน้ำ
'ถึงแม้จะมีฆาตกรมาขวางทาง แม้ว่าจะไม่มีพรรคพวกที่ไว้ใจได้ แม้ว่าจะต้องเดินทางโดยลำพัง ฉันก็จะต้องเห็นมันจบลงให้ได้'
ตรงกลางของห้องนั่นเล่นนั้นมี 'มูนสเปค' และ 'เรื่องราวของสามก๊ก' วางอยู่บนโต๊ะ ด้วยไอเทมสองชิ้นนี้ ซังจินก็จะพร้อมสำหรับทุกๆอย่างและบางสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้
เมื่อเขาได้จบการจู่โจมถัดไปแล้วเขาก็จะได้รับ 'บลัดเวเจน' มาอยู่ในมือ...ซังจินเช็ดร่างกายและสวมใส่ชุด
"ก๊อก ก๊อก"
ซังจินได้ยินเสียงเคาะดังมาจากประตู มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะสามารถมาเคาะประตูในตอนดึกเช่นนี้
"เข้ามาเลย"
ตามที่คาดเขาคือ ดารูปิน
"ท่านนักล่า นี้คือข้อมูลาำหรับการจู่โจมถัดไป"
ซังจินรับกระดาษมา จากนั้นดารูปินก็คำนับออกมาและ
"ราตรีสวัสดิ์"
เขากล่างออกมาและออกจากห้องไป เมื่อดารูปินจากไปแล้ว ซังจินก็ตรวจสอบข้อมูลในกระดาษเพียงแค่ชื่อหัวเรื่องเท่านั้น
'ข้อมูลเกี่ยวกับทะเลทรายคูตาล'
ยังคงเป็นเช่นเดิม ซังจินทิ้งกระดาษลงและทิ้งตัวลงนอน วันนี้มันเป็นวันเวลาที่ยาวนาน และหลังจากเขาหลับตาลงไปเขาก็ได้หลับสนิท
