ตอนที่ 268 กลับบ้าน

หลังจากที่วางสาย หลิน ฮวงก็รู้ว่าเขามีเวลาอีก12วันก่อนที่การฝึกจะเริ่มขึ้น คุณฟู่ไม่แน่ใจเกี่ยวกับเนื้อหาของโปรแกรมการฝึกเพราะมันเปลี่ยนไปในทุกปี อย่างไรก็ตาม การฝึกส่วนใหญ่ก็จะเกี่ยวกับการพัฒนาระดับพลัง

“เนื่องจากการฝึกจะเริ่มในอีก12วัน ด้วยเวลาเกือบครึ่งเดือนในเมืองลั่วซี มันคงจะไม่มีใครสงสัยหากฉันจะเลื่อนเป็นระดับทองขั้น2”หลังจากที่แน่ใจว่ามันจะไม่เป็นจุดสังเกต หลิน ฮวงก็กลับไปที่การตัดสินใจก่อนหน้าและตัดสินใจที่จะเพิ่มเป็นระดับทองขั้น2ก่อนจะออกจากเมืองลั่วซี

 

เมื่อัญเชิญมอนสเตอร์ที่เร็วที่สุดอย่างเนฟิลิกออกมา หลิน ฮวงก็ใช้เวลา2วันครึ่งเพื่อฆ่ามอนสเตอร์ระดับทองกว่า60ตัว และในที่สุด เขาก็อยู่ในระดับทองขั้น2 เขาเติมวงกลมที่11ในทุกกงล้อชีวิตเขาจนเต็ม เมื่อดวงอาทิตย์กำลังคล้อยลงในวันที่สาม เนฟิลิกก็ได้ทำการฆ่ามอนสเตอร์ตัวสุดท้าย จากนั้น หลิน ฮวงก็หยิบเอาสมบัติมิติที่คุณฟู่มอบให้เขาออกมา หลังจากที่ตั้งพิกัดไปยังบ้านเขา เขาก็เดินผ่านประตูไป

เมื่อเขาก้าวเข้าไป หลิน ฮวงก็ถูกส่งมาในห้องนั่งเล่นบ้านเขาในเมืองหิมะ มันเป็นสถานที่ที่เขาและคุณฟู่ได้จากไปก่อนหน้า

 

“ซินเอ๋อร์ ซวนน้อย พี่กลับมาแล้ว!”เมื่อเขามาถึงบ้าน หลิน ฮวงก็ตะโกน

ก่อนที่เขาจะได้สวมรองเท้าบ้าน หลิน ซินและหลิน ซวนก็พุ่งลงมาจากบันได

 

“พี่!”หลิน ซินวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดหลิน ฮวง แม้ว่าเธอจะอยู่ในชั้นเรียนสุดท้ายแล้ว หลิน ซินก็ยังทำตัวเหมือนเด็ก

ในขณะเดียวกัน หลิน ซวนก็ยังคงเขินอายตามปกติขณะที่ยืนอยู่ตรงมุมห้อง หลังจากที่หลิน ฮวงปล่อยหลิน ซิน เขาก็ลูบหัวหลิน ซวน

 

“พี่คะ ครั้งนี้พี่กลับมาเร็วจัง หากนับรวมวันนี้ไปด้วย พี่เพิ่งไปได้20วันเอง”หลิน ซินหัวเราะ

“หนูคิดว่าพี่จะไปสักเดือนหนึ่ง”

“พี่ใช้เวลาส่วนใหญ่กับการเดินทาง ธุระจริงๆของพี่ใช้เวลาไม่กี่วันเท่านั้นเอง”หลิน ฮวงบอกความจริง

“ครั้งนี้ที่พี่กลับมาเร็วก็เพราะอาจารย์ได้มอบสมบัติมิติให้พี่”

“งั้นทำไมครั้งนี้พี่ถึงใช้เวลาตั้ง20วัน?”หลิน ซินเลิกคิ้วขึ้น

“พี่ใช้เวลาไปกับการมองหามอนสเตอร์เมล็ดพันธ์ชีวิต”หลิน ฮวงอธิบายเธอพร้อมกับยิ้ม

“ฮึมมม พี่ไม่ได้ตั้งใจหาเพราะพี่เอาแต่เล่นเกมส์กับหลิน ซวน”หลิน ซินกล่าวขณะที่สะบัดหน้านี้

 

หลิน ฮวงยิ้ม เขาไม่คิดจะอธิบายให้เธอฟังว่าเขาขอให้เจ้าแดงค้นหามอนสเตอร์เมล็ดพันธ์ชีวิตแทนเขา ความสามารถของเจ้าแดงนั้นทรงพลังเกินไปและเขาก็ไม่ต้องการจะให้หลิน ซินและหวิน ซวนรู้เกี่ยวกับมันเพราะมันจะไม่มีประโยชน์อะไรกับทั้งคู่ ทั้งคู่อาจจะเผลอพูดออกไปได้หากพบเจอคนไม่ดี

 

“พี่จะอยู่ที่บ้านสักสัปดาห์หนึ่งก่อนที่จะออกเดินทางอีกครั้ง”หลิน ฮวงกล่าวอย่างช่วยไม่ได้

“พี่เพิ่งจะกลับบ้านและพี่ก็จะไปอีกแล้ว?”หลิน ซินจ้องมองหลิน ฮวง

“ไม่ใช่ว่าพี่เพิ่งจะฆ่ามอนสเตอร์เมล็ดพันธ์ชีวิต?”

“อาจารย์ได้จัดตารางการฝึกให้พี่ซึ่งจะเริ่มในอีก9วัน”หลิน ฮวงอธิบาย

“พักผ่อนอีกสักหน่อยก็ไม่ได้หรอ?”

“พี่ไม่สามารถ.....พี่ไม่ใช่คนเดียวที่ต้องไปเข้าร่วมการฝึกนี้ มีหลายคนที่เข้าร่วมการฝึกนี้ด้วย”หลิน ฮวงยิ้มและส่ายหัว

 

หลิน ซินมองหลิน ฮวง

 

“เลิกพูดเรื่องพี่เถอะ!พวกน้องได้ทำอะไรกันมั่งตอนพี่ไม่อยู่?”หลิน ฮวงถาม

“ซินเอ๋อร์ การบ้านของน้องเป็นไงบ้าง?”

“ไม่มีอะไรเป็นพิเศษขณะที่พี่ไม่อยู่”หลิน ซินส่ายหัว

“ทุกอย่างในโรงเรียนล้วนไปด้วยดี มันก็แค่เรื่องที่หนูไม่อาจปรับตัวให้เข้ากับพวกเขาได้เพราะพวกเขาเรียกหนูด้วยชื่อแตกต่าง ตอนนี้หนูเป็นอันดับ10ของห้องและอันดับที่3คือเป้าหมายต่อไปของหนู!”

“ดีแล้วละ!”หลิน ฮวงลูบหัวเธอและมองหลิน ซิน

“แล้วนายละซวนน้อย?นายได้ฟังพี่สาวนายไหมเมื่อฉันไม่อยู่?”

หลิน ซวนพยักหน้าทันที

“โอ้ ใช่ แม้ว่าหลิน ซวนจะยังพูดไม่คล่อง แต่เขาก็สามารถเขียนได้แล้ว”หลิน ซินคิดและบอกหลิน ฮวง

“นายสามารถเขียนได้แล้ว?”หลิน ฮวงเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเขาขอให้ซวนน้อยอ่านหนังสือเพิ่มก่อนที่จะจากไป

“ใช่แล้ว หนูไม่คิดเลยว่าเขาจะเรียนรู้การเขียนได้เร็วขนาดนี้”หลิน ซินเดาะลิ้น

 

หลิน ฮวงหยิบกระดานเขียนออกมาและเขียนด้วยนิ้วเขา

 

“ผมเรียนมันด้วยตัวเองโดยการดูเอกสารบางส่วนบนเครือข่ายหัวใจ”

หลิน ฮวงพูดไม่ออกกับความเร็วในการเรียนรู้ของหลิน ซวน

“นายได้ดูวิดิโอทั้งหมดของลานประลองนักล่าที่ฉันส่งไปให้ยัง?”

“ครับ และผมยังได้ดูการต่อสู้สดของนักล่าระดับทองหลายคนอีกด้วย”หลิน ซวนเขียนบนกระดาน

“ผมคิดว่าพวกเขาทุกคนนั้นดูอ่อนแอ....ดังนั้นผมจึงไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้ใด”

“แค่ดูก็พอ นายไม่ต้องเข้าร่วมการต่อสู้เพราะนายอาจจะชักนำปัญหามาสู่ตัวเอง”หลิน ฮวงตบไหล่หลิน ซวน

“หากนายต้องการจะฝึกสู้ นายก็สามารถมาหาฉันได้เสมอ พวกเราจะไปที่ห้องสำหรับฝึกฝนหรือจะไปยังเขตป่าเพื่อสู้กับมอนสเตอร์ก็ได้”

“โอเค”หลิน ซวนพยักหน้า

 

หลิน ฮวงรู้สึกหิวหลังจากที่สนทนากับทั้งคู่ เขานึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่ได้กินข้าวเย็น

 

“พวกน้องกินข้าวกันรึยัง?”

“คะ พวกเรากินแล้ว พี่ยังไม่ได้กินงั้นหรอ?”หลิน ซินถามทันที

“ไม่มีอะไรให้กินที่บ้าน หนูจะสั่งอาหารมาให้พี่เอง”

“ไม่เป็นไร พี่นำอาหารท้องถิ่นบางส่วนกลับมาด้วย”หลิน ฮวงหยิบเอาอาหารและของขวัญที่เขาซื้อจากเมืองลั่วซีออกมา

 

เขาเก็บอาหารทั้งหมดไว้ในตู้เย็นและบางส่วนในช่องเก็บของเขาเพราะตู้เย็นมันเต็ม

เด็กสองคนกำลังยุ่งอยู่กับการแกะของขวัญของพวกเขาและลืมเกี่ยวกับข้าวเย็นหลิน ฮวงไป จากนั้นเขาก็หยิบเค้กแช่แข็งและวางครึ่งหนึ่งลงบนโต๊ะอาหารขณะที่นำอีกครึ่งไปอบ

สามนาทีต่อมา หลิน ฮวงก็หยิบเค้กออกจากเตาและตัดเค้กเป็น6ส่วน

 

“พี่มีเค้ก!”หลิน ฮวงตะโกนเรียกทั้งสอง

“เค้ก?!”หลิน ซินและหลิน ซวนวางของขวัญลงทันทีและรีบวิ่งตรงมาที่โต๊ะ

 

หลิน ซินชอบกินเค้กตั้งแต่เด็กขณะที่หลิน ซวนก็กินเพียงแค่เนื้อกับไข่ บางที...มันอาจจะเพราะมีไข่ในเค้ก ดังนั้นเขาจึงชอบมันเช่นกัน

 

“นี่คือเค้กแช่แข็งที่พี่นำกลับมาจากเมืองลั่วซี มีวิธีการกินเค้กนี้สองแบบ!หนึ่งคือการกินมันขณะที่มันยังแข็งและอีกหนึ่งวิธีคือกินมันตอนร้อนๆจากเตา ลองดูสิ”

หลังจากที่หลิน ฮวงพูด เขาก็กินเค้กเป็นมื้อเย็นขณะที่หลิน ซินและหลิน ซวนกินพวกมันเป็นของหวาน

 

“อร่อย!”เมื่อพวกเขาตักเค้กใส่เข้าไปในปาก หลิน ซินและหลิน ซวนก็ร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

“พี่ดีใจที่พวกน้องชอบ พี่ได้ซื้อเค้กมา30ก้อนแต่พี่ได้กินพวกมันไปแล้ว5-6ก้อน”หลิน ฮวงรู้ว่าพวกเขาชอบเค้กมาก เขาไม่ใช่พวกชอบกินของหวานและแม้ว่าเขาจะชอบเค้ก แต่เขาก็ต้องยอมให้ทั้งคู่

หลังจากมื้อเย็น หลิน ฮวงก็เข้าไปในเกมส์จ้าวแห่งปืนกับหลิน ซวนเพื่อฝึกเทคนิคปืน........