"คุณไม่เพียงแค่ตาบอด แต่ยังเป็นคนปัญญาอ่อน คุณไม่รู้หรือไงว่าคุณเกือบจะฆ่าพวกเด็กๆเหล่านี้ตอนที่คุณพรวดพราดเข้ามาแบบนั้น ? " ฉิงเฟิงโกรธมากเมื่อนึกถึงตอนที่ผู้ชายคนนี้เตะเปิดประตูเข้ามา

ขอบคุณพระเจ้าที่ฉิงเฟิงแข็งแกร่งมากพอและใช้ทักษะอาวุธลับของเขา มิฉะนั้นเด็กเหล่านี้คงจะต้องตกเป็นตัวประกันและได้รับบาดเจ็บมากขึ้นอีก

และตอนนี้ ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเขา ก็ยังจะมาตำหนิเขาเรื่องนี้นี้ ช่างเป็นคนที่โง่เง่า

"คุณ คุณกำลังด่าฉันหรือ ? ฉันมีสิทธิ์ที่จะจับกุมคุณ" ใบหน้าของจางเฟิงเปลี่ยนไป เขาเดินไปทางฉิงเฟิงขณะที่มือหนึ่งชี้ปืนไปทางเขา ส่วนอีกมือหนึ่งถือกุญแจมือเตรียมจับกุมฉิงเฟิง

ไสหัวไป !

ฉิงเฟิงก็ตะโกนออกมาและเตะที่ท้องจางเฟิง จางเฟิงถูกเตะกระเด็นออกไปและชนเข้ากับกำแพงอย่างหนัก เขาล้มลงกับพื้นด้วยกระอักเลือดออกมาจากปาก เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับบาดเจ็บ

"พวกคุณกำลังเฝ้าดูอะไรกันอยู่? ยิงเขาสิ" จางเฟิงสั่งไปยังลูกน้องที่อยู่ข้างหลังเขาขณะที่คายเลือดออกมา

ตำรวจเหล่านั้นชี้ปืนไปที่ฉิงเฟิงเมื่อได้รับคำสั่ง สถานการณ์ตอนนี้ร้ายแรงและเป็นอันตรายอย่างมาก

"หยุด วางปืนของพวกคุณลง" ซูเมิ่งเหยากล่าวกับเจ้าหน้าที่ตำรวจเหล่านั้นขณะกระโดดออกมาจากหน้าต่าง

ฉิงเฟิงเคลื่อนไหวเร็วเกินไปสำหรับเมิ่งเหยา หลังจากหายอึ้งจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เธอก็รีบวิ่งมาเพื่อหยุดบรรดาลูกน้องไม่ให้ทำร้ายฉิงเฟิง

"หัวหน้าทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่" ตำรวจเหล่านั้นถามขณะที่ใบหน้าเปลี่ยนไปเมื่อพวกเขาเห็นซูเมิ่งเหยา

พวกเขายอมรับซูเมิ่งเหยา เพราะเธอเป็นหัวหน้าทีมตำรวจอาชญากรรม รวมทั้งเป็นเจ้านายของพวกเขาด้วย อย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งหมดสับสน เมื่อเธอบอกให้พวกเขาวางปืนลง หัวหน้าไม่เห็นหรือไงว่ารองหัวหน้าโดนทำร้าย ?

"ฉิงเฟิงเป็นผู้ช่วยชีวิตเด็กๆเหล่านี้ และพวกคนที่อยู่บนพื้นเขาก็เป็นคนจัดการด้วย" เมิ่งเหยากล่าวอย่างสงบ ขณะที่ชี้ไปที่คนร้ายที่ยังไม่ได้สตินอนอยู่บนพื้น

ซูเมิ่งเหยารู้ดีว่าฉิงเฟิงแข็งแกร่งแค่ไหน ถ้าเขาโกรธ คนนับสิบของเธอก็ไม่เป็นภัยคุกคามต่อเขาสักนิด

ปืนอาจจะข่มขู่คนธรรมดาได้ แต่มันก็ไม่แตกต่างจากของเล่นสำหรับฉิงเฟิง

เจ้าหน้าที่ตำรวจทุกคนมองไปที่พื้นเมื่อได้ยินที่เมิ่งเหยาพูด พวกเขาเพิ่งตระหนักได้ว่ามีคนตัวใหญ่หลายสิบคนนอนกองอยู่บนพื้น ส่วนใหญ่ย้อมผมสีบลอนด์และมีรอยสักซึ่งดูยังไงพวกเขาก็เหมือนคนร้าย

พวกเขารีบเก็บปืนกลับไปด้วยความอับอาย เมื่อพวกเขาตระหนักถึงสถานการณ์ พวกเขารู้สึกอับอายว่าพวกเขากำลังจะทำร้ายฮีโร่ในฐานะคนร้าย

"จางเฟิงเนื่องจากคุณเกือบจะทำร้ายเด็กๆ ความเป็นผู้นำของคุณยังไม่เพียงพอ ฉันจึงตัดสินใจที่จะถอดตำแหน่งของคุณในฐานะรองผู้นำชั่วคราว คุณสำนึกถึงผลกระทบของการกระทำของคุณด้วย หลังจากที่ได้กลับไปแล้ว" เมิ่งเหยากล่าวอย่างเย็นชาในขณะที่มองไปที่จางเฟิง

เธอรู้สึกแย่กับความบุ่มบ่ามของจางเฟิงเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะลงโทษเขาโดยการถอนตำแหน่งของเขา และขอให้เขาเขียนรายงานความประพฤติของตนเอง

จางเฟิงเปิดปากเหมือนกับว่าอยากจะพูดอะไรบางอย่าง หลังจากได้ยินคำสั่งของเมิ่งเหยา แต่เขาก็เงียบลง เพราะเขารู้ว่าเขาทำผิดพลาด เขาก้มศีรษะลงและมองท้อแท้

"โอ้พระเจ้า พวกเราต้องรีบช่วยเด็กที่น่าสงสารเหล่านี้" เมิ่งเหยารีบเปิดกรงและพยายามที่จะพาพวกเด็กๆออกมาขณะที่มองไปที่เด็กเหล่านี้ด้วยหัวใจที่แหลกสลาย

ผู้หญิงมีสัญชาตญาณของความเป็นแม่มาตั้งแต่เกิด เธอรู้สึกไม่พอใจเมื่อเห็นเด็กๆกำลังเจ็บปวด

เด็กเหล่านี้ส่วนใหญ่ถูกทุบตีอย่างหนักที่โดยพวกคนร้าย ใบหน้าและไหล่ของพวกเขาฟกช้ำและบวม

นี่เป็นขบวนการค้าเด็กที่รุนแรง คนร้ายเหล่านี้เป็นกลุ่มอาชญากรที่ลักพาตัวเด็ก พวกเขาหักของพวกเขาและบังคับให้พวกเขาขอทาน เด็กที่อายุน้อยกว่าถูกขายไปยังสถานที่ในชนบท

เนื่องจากเมิ่งเหยาเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจที่รักความยุติธรรม เมื่อคิดว่าคนร้ายเหล่านี้ทำร้ายเด็กเหล่านี้อย่างรุนแรงมากแค่ไหน เธอก็โกรธเกรี้ยวและเตะพวกเขาอย่างรุนแรงพื่อปลดปล่อยความโกรธของเธอ

เนื่องจากเด็กบางคนได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง พวกเขาไม่สามารถเดินออกจากกรงได้และเริ่มร้องไห้ ซึ่งดูแล้วทำให้ใจสลายนัก

ตอนนี้เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว ไม่มีหมอในโรงพยาบาล และอาจจะต้องใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมงแม้ว่าพวกเขาจะโทรเรียกรถบริการฉุกเฉิน ซึ่งมันจะใช้เวลานานเกินไปสำหรับเด็กที่บาดเจ็บเหล่านี้

มันจะยิ่งทำให้เกิดอันตรายมากขึ้นและอาจจะนำไปสู่การบาดเจ็บถาวรสำหรับพวกเด็กๆเหล่านี้ถ้ายิ่งปล่อยเวลาผ่านไป

เมิ่งเหยาโทรไปโรงพยาบาลและเรียกรถพยาบาล แต่เธอก็ต้องรอเพราะมันต้องใช้เวลาอีกสักพักหนึ่งกว่าพวกเขาจะมาถึง

"เหยาเหยาน้อย ให้ฉันรักษาเด็กเหล่านี้เร็วๆ เราไม่สามารถรอได้อีกต่อไป" ฉิงเฟิงกล่าวในขณะที่เดินไปข้างๆซูเมิ่งเหยา

อะไรวะ ? เหยาเหยาน้อย ? ชายคนนี้เพิ่งเรียกหัวหน้าของพวกเราว่าเหยาเหยา?

เจ้าหน้าที่ตำรวจทุกคนตกใจ และคิดว่าพวกเขาหูฝาด

ซูเมิ่งเหยาคือใคร ? เธอเป็นหัวหน้าสถานีตำรวจอาชญากรรมในเมืองทะเลตะวันออก ซึ่งเป็นหัวหน้าตำรวจหญิงที่สวยที่สุด แต่เธอชอบใช้ความรุนแรง เธอเคยทำลายน้องชาย(ส่วนล่าง)ของบางคนมาแล้วเพราะเขาล้อเลียนเธอ

อย่างไรก็ตาม เธอกลับไม่ได้โกรธอะไรเลยเมื่อเธอถูกเรียกว่า "เหยาเหยาน้อย" โดยชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าเธอ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ?

ทุกคนจ้องที่ซูเมิ่งเหยาแปลกๆและเริ่มที่จะคิดในใจของพวกเขา หัวหน้าอ่อนข้อให้กับชายหนุ่มคนนี้ ? ถ้าเป็นเช่นนั้น นี่ก็จะเป็นข่าวใหญ่!

"พวกคุณจ้องมองอะไรกัน ?ไปทำงาน ! จับคนเหล่านั้นไป" เมิ่งเหยาตะโกนใส่ลูกน้องของเธอขณะที่ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปในทันที

พวกบ้าพวกนี้ สายตาพวกนั้นคืออะไร ?! หัวหน้าของพวกนายยังคงเป็นสาวบริสุทธิ์ ! เข้าใจไหม ? ฉันจะไปมีความสัมพันธ์กับชายคนนี้ได้อย่างไร

ตำรวจทุกคนสั่นสะท้านเมื่อเมิ่งเหยาเริ่มตะโกนใส่พวกเขา พวกเขาคุ้นเคยกับความโกรธของเธอ เมื่อใดที่หัวหน้าของพวกเขาโกรธ พวกเขาจะไม่ได้กินข้าวและยังจะต้องลุกนั่งหลายร้อยครั้ง

ตำรวจสิบคนเริ่มใส่กุญแจมือเหล่าคนร้ายและพาพวกเขาเข้าไปในรถ

"อย่าเรียกฉันว่าเหยาเหยาน้อย มันไม่ดีสำหรับชื่อเสียงของฉัน" ซูเมิ่งเหยากล่าวกับฉิงเฟิงในขณะที่หน้าแดง

ซูเมิ่งเหยาเย็นชาอยู่เสมอ และไม่แยแสกับลูกน้องของเธอ แต่เธอกลับรู้สึกเขินอายเมื่ออยู่ต่อหน้าฉิงเฟิง

"อืมมมม ถ้าไม่ให้เรียกเหยาเหยา งั้นฉันจะเรียกเธอว่าที่รัก แบบนี้เป็นไง หืม ?"

"ไม่เป็นไร งั้นก็เรียกฉันว่าเหยาเหยา คุณพูดว่าคุณสามารถรักษาเด็กเหล่านี้ได้ใช่ไหม?"

"ใช่ ฉันสามารถรักษาพวกเขาได้"

ฉิงเฟิงกล่าวอย่างสงบขณะที่พยักหน้า ไม่เป็นเรื่องยากที่จะรักษาเด็กเหล่านี้ เพราะเขาเป็นราชาแพทย์

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด