ตอนที่ 171 เวลาคือชีวิต
ตอนที่ 171 เวลาคือชีวิต
แปล Tarhai
กลุ่ม 1 https://www.facebook.com/groups/1743836472377756/
ลงตอนที่ 1-200 ราคา 200 ลงทุกวัน วันละ 6-7 ตอน
กลุ่ม 2 https://www.facebook.com/groups/400760230327669/
ตอนที่ 201-300 ราคา 100 ลงทุกวัน วันละ 6-7 ตอน
ติดต่อที่ https://www.facebook.com/profile.php?id=100002039138559
อ่านบนเว็บ
https://amnovel.com/cat.php?id=58
https://www.thai-novel.com/?page_id=220202&preview=true
"คุณมีหลักฐานอะไรที่บ่งชี้ว่าพวกเด็กๆอยู่ที่ Lone Hill ?" ซูเมิ่งเหยาขมวดคิ้วและถามฉิงเฟิง
เธอรู้สึกว่าฉิงเฟิงหุนหันเกินไป ทำไมเขาถึงบอกว่าเด็กๆ อยู่ในโรงงานผลิตอิฐที่ Lone Hill ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาไปที่นั่น และไม่พบพวกเด็กๆ?
มันจะเป็นการเสียเวลาเปล่าๆ
"เหยาเหยาน้อย ถ้าฉันบอกว่าเด็กๆอยู่ที่นั่น พวกเขาก็ต้องอยู่ที่นั่น" ฉิงเฟิงกล่าวอย่างมั่นใจ
เขาเป็นวูฟคิงแห่งทวีปหมาป่าที่นำทีมเขี้ยวหมาป่าซึ่งปกครองโลกใต้ดิน เขาคุ้นเคยกับการสืบสวนและการหลบเลี่ยงการสอบสวนมากกว่าใครๆ
"ฉันยังไม่อาจเชื่อได้ว่าพวกเด็กๆอยู่ใน Lone Hill" ซูเมิ่งเหยาส่ายหัว เธอรู้สึกว่าคำพูดของฉิงเฟิงไม่น่าเชื่อถือ
"เหยาเหยาน้อย งั้นเรามาพนันกันหน่อยไหมละ ?"
"พนันอะไร? ว่ามาสิ"
"ถ้าเด็กๆเหล่านี้ อยู่ในโรงงานอิฐที่ Lone Hill เธอต้องยอมให้ฉันเพิ่มไซส์หน้าอกของเธอ แต่ถ้าไม่ใช่ ฉันจะเชื่อฟังคำสั่งของเธอต่อจากนี้ไป"
ฉิงเฟิงกล่าวขณะที่เขาเหลือบหน้าอกของซูเมิ่งเหยา
บอกตามความสัตย์จริง มันเเป็นเรื่องที่น่าเสียดายมากที่ผู้หญิงที่สวยงามเช่นนี้ ดันมีหน้าอกที่แบนราบเหมือนสนามบิน เขาต้องการที่จะช่วยให้สาวงามคนนี้เพิ่มไซส์หน้าอกของเธอ
ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของซูเมิ่งเหยาเริ่มโกรธ เมื่อเธอได้ยินคำพูดของฉิงเฟิง แต่เธอคิดถึงคำพูดของเขาและชะงักเล็กน้อย ถ้าเขาแพ้เขาจะต้องเชื่อฟังคำพูดของเธอต่อจากนี้ไป
"ตกลง ฉันจะเดิมพันกับคุณ ถ้าพวกเด็กๆ อยู่ในโรงงานอิฐที่ Lone Hill ฉันจะยอมให้คุณเพิ่มไซส์หน้าอกของฉัน หากพวกเด็กๆไม่อยู่ คุณต้องเชื่อฟังคำสั่งของฉัน ถ้าฉันขอให้คุณกระโดดลงแม่น้ำ คุณก็ต้องกระโดดลงไปในแม่น้ำ "เธอกล่าวอย่างดุเดือด
"เหยาเหยาน้อย เธอไม่จำเป็นต้องโหดร้ายขนาดนั้นเลย เธอต้องการให้ฉันกระโดดลงแม่น้ำเหรอ?" ฉิงเฟิงถามอย่างขมขื่น
คำกล่าวที่ว่า "ผู้หญิงมีใจที่เป็นพิษร้ายแรงมากที่สุด" เป็นความจริงอย่างแท้จริง หลังจากที่เขาชนะพนัน เขาจะลงโทษเธออย่างดุเดือดและเพิ่มไซส์หน้าอกของเธอซะ
บรื้น ~
รถมุ่งหน้าไปที่โรงงานอิฐที่ใต้ Lone Hill
ซูเมิ่งเหยาไม่ลืมที่จะติดต่อกับผู้ใต้บังคับบัญชาของเธอ และแจ้งให้ทราบว่า เธอกำลังมุ่งหน้าไปยังโรงงานอิฐที่ Lone Hill
แต่เดิมเธอต้องการรายงานพิกัดของเธอ แต่เธอได้ยินรองหัวหน้าจางเฟิง จางเฟิงคิดว่าเธอมีเบาะแส ดังนั้นเขาจึงมุ่งหน้าไปยัง Lone Hill ด้วย พร้อมกับคนของเขา
30 นาทีต่อมา ซูเมิ่งเหยาและฉิงเฟิงก็มาถึงโรงงานอิฐที่ของ Lone Hill
เธอจอดรถของเธอไว้ในที่ที่ห่างไกล เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกใครมาค้นพบ จากนั้นทั้งคู่ก็ลุกออกจากรถและเดินไปตามถนนเล็กๆตรงไปยังโรงงานอิฐ
มันเป็นโรงงานผลิตอิฐขนาดใหญ่ที่มีกำแพงสูงล้อมรอบ กำแพงสูงสองเมตร มีก้อนอิฐสีแดงวางอยู่ใกล้กับกำแพง ประตูโลหะถูกล็อกไว้อย่างแน่นหนาและไม่สามารถเข้าไปได้
คนธรรมดาไม่สามารถเข้ามาได้ แต่มันไม่ใช่งานยากสำหรับฉิงเฟิงและซูเมิ่งเหยา
ซูเมิ่งเหยาจบการศึกษาจากโรงเรียนตำรวจ และมีทักษะในการต่อสู้ ฉิงเฟิงเป็นวูฟคิง กำแพงสองเมตรเหมือนเป็นแค่พื้นที่ราบสำหรับพวกเขา
ฟุ่บ ฟุ่บ ~
ฉิงเฟิงและซูเมิ่งเหยาทั้งสองวิ่งขึ้นไปและกระโดดข้ามกำแพง
หลังจากที่พวกเขากระโดดข้ามกำแพง ทั้งคู่พบว่ามีก้อนอิฐจำนวนมากอยู่ภายในลาน มีเพียงก้อนอิฐสีแดงอยู่ใกล้กับประตูโลหะส่วนที่เหลือว่างเปล่า บางส่วนของลานถูกปกคลุมไปด้วยวัชพืชที่ขึ้นรกสูง
มีอาคารสามชั้นที่ถูกปล่อยทิ้งร้าง ห่างออกไป 500 เมตร ชายสี่คนเฝ้าอาคารเล็กๆ
ทุกคนมีผมสีบลอนด์และมีรอยสักบนร่างกายของพวกเขา พวกเขาทั้งหมดดูดุร้ายและแต่ละคนมีไม้อยู่ในมือ
"มีบางอย่างผิดปกติกับโรงงานก่ออิฐแห่งนี้" ซูเมิ่งเหยาตกตะลึงเมื่อเห็นชายเหล่านั้น
โรงงานก่ออิฐทั่วไป ต้องไม่มีอันธพาลมาเฝ้าที่ประตู พวกเขาไม่ได้มีลักษณะเหมือนคนธรรมดา
ฉิงเฟิงและซูเมิ่งเหยา ก้มตัวและมุ่งหน้าไปยังพวกเขาอย่างระมัดระวัง พวกเขาเดินช้าๆด้วยการก้าวเท้าเบาๆ เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกค้นพบโดยคนเหล่านั้นทั้งสี่คน
เมื่อพวกเขาเดินผ่านพุ่มไม้วัชพืช ซูเมิ่งเหยาบังเอิญเหยียบไปบนขวดพลาสติกซึ่งทำให้มันเกิดเสียงดังขึ้น
พวกอันธพาลทั้งสี่คนมองไปทางต้นเสียงเมื่อได้ยินเสียง ฉิงเฟิงผลักซูเมิ่งเหยาลงพื้นอย่างรวดเร็ว พวกเขาซ่อนตัวในพุ่มไม้
โชคดีที่นี่เต็มไปด้วยพุ่มไม้ที่มีวัชพืชขึ้นสูงถึงประมาณหนึ่งเมตร มันหนาแน่นและรกมาก ดังนั้นพวกอันธพาลไม่ได้พบอะไรเมื่อมองมาทางนี้
แม้พวกอันธพาลจะไม่ได้พบอะไร แต่ซูเมิ่งเหยากลับรู้สึกอึดอัด ร่างของเธอถูกฉิงเฟิงกดทับไว้ ร่างกายของพวกเขาอยู่ใกล้ชิดกันมาก
ร่างกายของพวกเขาทับอยู่ด้วยกันและมือของฉิงเฟิงอยู่บนหน้าอกของซูเมิ่งเหยา หน้าอกของเธอนุ่มนวล เขายังลูบไล้พวกมันทำให้ซูเมิ่งเหยาโกรธ
ซูเมิ่งเหยาหน้าแดงและอยากจะเตะฉิงเฟิง แต่เธอข่มกลั้นความคิดนั้นไว้ เพราะมีอันธพาลอยู่ใกล้ๆสี่คน พวกเขาจะมีปัญหาหากพวกเขาถูกพวกมันพบเข้า
"เหยาเหยาน้อย ให้ฉันนวดเธอแบบฟูลบอดี้เลยมั้ย"
ภายในพุ่มไม้ฉิงเฟิง มือของฉิงเฟิงลูบไล้หน้าอกของซูเมิ่งเหยา ส่วนอีกมือของเขาเคลื่อนไปตามเรือนร่างของเธอและนวดไปทั่วร่างกายเธอ
"ไอ้บ้า ลุกขึ้น" ซูเมิ่งเหยากล่าวเบา ๆ ขณะที่เธอข่มความรู้สึกวูบวาบในร่างกายของเธอ
ร่างกายของเธอถูกฉิงเฟิงสัมผัสไปทั่ว เธออับอายมาก แต่เธอไม่กล้าพูดเสียงดังเพราะพวกเขาอยู่ในพุ่มไม้
"เหยาเหยาน้อย พวกเราไม่สามารถลุกขึ้นได้ตอนนี้ ถ้าสี่อันธพาลนั่นพบเรา เราจะมีปัญหานะ รอสักครู่เถอะ" ฉิงเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้มขณะที่เขายังอยู่บนพื้นดิน
ฉิงเฟิงจะไม่ปล่อยให้โอกาสที่ดีเช่นนี้เสียเปล่า มือของเขายังเคลื่อนไหวและฉกฉวยประโยชน์จากเรือนร่างของซูเมิ่งเหยาอย่างเต็มที่
"เฮ้อ เหยาเหยาน้อยมีเรือนร่างที่ดี แต่น่าเศร้าที่เธอแบน" เขาอุทานออกมา ซูเมิ่งเหยายังอยู่ในสภาพปั่นป่วนจากคำพูดของเขา
หลังจากห้านาทีผ่านไป เมื่อฉิงเฟิงรู้สึกว่าพวกอันธพาลทั้งสี่ ไม่ได้สนใจตรงทิศทางที่พวกเขาอยู่อีกต่อไปแล้ว เขาก็ลุกขึ้นช้าๆ แน่นอนเขาไม่ได้ยืนตัวตรงในทันที เขาก้มตัวลงบนพื้น
"มีอันธพาลสี่คนที่ทางเข้า ตอนนี้เราควรทำยังต่อ ?" ซูเมิ่งเหยาจ้องไปที่ฉิงเฟิง ขณะที่กำลังจัดแต่งเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของเธอ
"เราไม่สามารถเข้าไปทางประตูหน้าได้ เข้าทางหน้าต่างด้านหลังเถอะ"ฉิงเฟิงจับมือซูเมิ่งเหยาและมุ่งหน้าไปยังอีกทิศทางหนึ่ง
ฉิงเฟิงและซูเมิ่งเหยามาที่หน้าต่างทางด้านหลัง พวกเขาย่องด้วยปลายเท้าและมองผ่านหน้าต่างไป
มีกรงเหล็กสี่ถึงห้ากรง ภายในห้องที่กว้างขวาง มีเด็กหลายสิบคนถูกขังอยู่ในกรงและมีปลอกคออยู่ที่คอของพวกเด็กๆ
เด็กยากจนเหล่านี้ไม่ได้เพียงแค่ถูกลักพาตัว แต่ยังถูกทารุณกรรมด้วย
"ไอ้พวกนรกพวกนี้ พวกมันกล้าที่จะทำกับพวกเด็กๆเหล่านี้อย่างทารุณได้อย่างไร พวกมันสมควรตาย" ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของซูเมิ่งเหยาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
ไฟโกรธในหัวใจของเธอถูกจุดประกายเมื่อเธอเห็นเด็กยากจนในห้องที่ถูกขังเหล่านี้
