เล่ม 5 ตอนที่ 7 : สุนัขจนตรอก (4) [อ่านฟรี]
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
ARK ลงทุกวัน เวลา 10.50-11.00 น.
วันจันทร์-ศุกร์ : ลงวันละ 1 ตอน
วันเสาร์-อาทิตย์ : ลงวันละ 1 ตอนขึ้นไป
==========
เล่ม 5 ตอนที่ 7 : สุนัขจนตรอก (4)
อันเดลเล่นอาชีพนักรบในเกม ดังนั้นแล้ว พอเปลี่ยนถ่ายกระดูก พละกำลังและความอดทนจึงลดลงขณะที่ไปเพิ่มให้กับดีมอสแทน อันเดลนับว่าโชคร้ายเหลือเชื่อ
ดีมอสที่เปลี่ยนกระดูกสะบักได้แล้วดูเหมือนจะโปรดปรานกระดูกชิ้นใหม่เอาเรื่อง
ดีมอสถึงกับยิ้มขณะมองไหล่ใหม่ของตนเอง ไม่สิ หากมองให้ดีแล้ว แทนที่จะเป็นรอยยิ้ม มันกลับคล้ายหัวเราะอยู่เสียมากกว่า
ช่างเป็นการหัวเราะที่น่าขนลุกยิ่งนัก
‘แม้ว่าค่าสถานะเพิ่มขึ้นจะดีก็เถอะ... แต่นี่มันอย่างกับหนังสยองขวัญแน่ะ’
‘ดีมอส... แท้จริงแล้วนายมันตัวอะไรกันแน่เนี่ย?’
จากเจ้ากะโหลกที่เคยกลิ้งไปมาอย่างน่ารักกับพื้น ตอนนี้มันไม่มีอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่ดีกว่าคือค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นจากการใช้งานทักษะสะสมกระดูก ทว่า วิธีการได้รับมาซึ่งกระดูกนั้น ออกจะน่าขนลุกไปบ้าง...
ทางด้านกลุ่มทัณฑ์บนต่างก็มองดีมอสด้วยความตกตะลึงต่อพฤติกรรมแปลกประหลาด อาร์คเองก็เผยสีหน้าเช่นเดียวกัน ทว่า เขาก็ต้องอธิบายเรื่องราวออกไปขณะยังฝืนยิ้มอยู่
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ไม่ต้องกังวลไป ดีมอส... ค่อนข้างจะมีงานอดิเรกประหลาดนิดหน่อย”
และตอนนี้ กลุ่มทัณฑ์บนที่เสียชีวิตไปได้ฟื้นคืนชีพกลับคืนมาหมดสิ้นแล้ว ขณะนั้นเอง หัวหน้าหน่วยของพลปืนใหญ่จึงเข้ามาทำความเคารพอาร์คและพูดกล่าวขึ้น
“ผู้บัญชาการ พวกเราต้องไปแล้ว”
“ขอบคุณมากครับ ฝากความขอบคุณถึงพวกผู้อาวุโสด้วยครับ”
“รับทราบ! ไปกัน!”
พลปืนใหญ่ทั้งหลายจึงทำความเคารพก่อนจะเดินกลับไปยังสถานที่ที่จากมา จัสติสแมนและกลุ่มทัณฑ์บนถึงกับมองชาวแรคคูนเหล่านี้ด้วยความอึ้งทึ่งก่อนจะถามออก
“เรื่องอะไรกัน? แรคคูนพวกนี้หนีออกมาจากสวนสัตว์หรือไง?”
“พวกเขาเป็นสหายที่ผมได้พบเจอในโลกบาดาลน่ะครับ”
“โลกบาดาล?”
อาร์คจึงอธิบายออกไปถึงเรื่องราวในช่วงหลายวันที่ผ่านมา จัสติสแมนพอได้ฟังจึงถอนหายใจออกพร้อมเผยสีหน้าทึ่งออกมา
“ดูเหมือนจะเป็นสถานที่แฟนตาซีเลยทีเดียว บ้าจริง ถ้าพวกเรารู้ก่อนคงตามไปด้วยแล้ว...”
“ขอโทษด้วยจริง ๆ ครับ แต่ตอนนั้นผมก็ไม่รู้วิธีไปยังโลกบาดาลเหมือนกัน อีกทั้งลุงกับพวกพี่ชายก็คงไม่มีทางรอดไปถึงก้นหลุมได้แน่”
“นั่นก็จริง”
“โอ๊ะ! จริงด้วย มีอีกคนที่ผมอยากแนะนำให้รู้จักครับ”
อาร์คจึงนำเอาเมล็ดพันธุ์ออกมาจากกระเป๋า
จัสติสแมนและกลุ่มทัณฑ์บนจึงจ้องมองร่างขนาดเล็กที่เผยขึ้นอยู่ด้านบนของเมล็ดพันธุ์ เป็นโปโป้ วีรบุรุษแห่งชาวแรคคูนนั่นเอง โปโป้เกาศีรษะเล็กน้อยเพราะตกเป็นเป้าความสนใจของคนต่างถิ่น ไม่ช้าเขาจึงกล่าวทักทายออก
[สะ-สวัสดี ข้าชื่อโปโป้ เป็นน้องของพี่ชายอาร์ค]
“อ๊ะ!”
ขณะนั้นเอง โรโค่ที่กอดเดดริคอยู่ถึงกับวิ่งเข้ามาหา
“ว้าว! นะ-น่ารักจัง แรคคูนน้อย...”
[อา พี่สาวโรโค่? พี่ชายพูดถึงเรื่องพี่ให้ฟังเยอะเลย]
“จริงเหรอ? อะไรกัน? พูดถึงว่ายังไงบ้าง?”
[พี่ชายบอกว่าพี่สาวเป็นน้องสาวผู้น่ารักครับ แล้วพี่สาวก็น่ารักเหมือนที่ได้ยินมาเลย นับจากนี้ให้ผมเรียกเป็นพี่สาวได้หรือเปล่าครับ?]
โปโป้ค่อนข้างเยินยอเก่งกว่าที่เขาคิด
“โอ้ น่ารักจัง หากเทียบแล้ว... ลูกพี่ลูกน้องฉันทำไมไม่เป็นแบบนี้บ้างนะ ได้เลยจ้ะ เรียกพี่สาวได้เลย ถ้าเธอเป็นน้องชายของพี่อาร์คแล้ว เธอก็เป็นน้องชายของพี่สาวด้วยเหมือนกัน โปโป้ใช่ไหม? พอจะไปคุยด้วยกันสักพักได้ไหม? บอกเรื่องที่พี่ชายบอกเธอถึงพี่สาวให้ฟังอีกหน่อยสิ”
โรโค่ถือเอาเมล็ดพันธุ์ไว้ในมือพร้อมเดินห่างออกไป
“เชอะ!”
ขณะนั้นเอง เดดริคที่โดนทิ้งถึงกับเตะก้อนหินจนกระเด็นไปโดนดีมอส แม้จะพูดแบบนั้น แต่ที่จริงแล้วถึงกับชอบใจที่โรโค่ให้ความสนใจ ถ้าเกลียดจริงล่ะก็คงแปลงร่างเป็นค้างคาวบินหนีไปนานแล้ว
“เหอะ ก็ดี ข้าจะได้สบายตัวเสียที”
เป็นเพราะเด็กชายแรคคูนนั่นเข้าสังคมได้ดีเกินคาด โรโค่ที่สนใจอาร์คจึงทิ้งสมุนปีศาจของเขาทั้งสองไป... ความสนใจของเธอที่เด่นชัดขนาดนี้มันค่อนข้างสะดุดตาคนอื่นเอาเรื่อง
“งั้นเหรอ...”
“ว่าแต่ นายคิดจะทำยังไงกับเจ้าอันเดลนั่นกัน?”
“ปล่อยมันไปเถอะครับ หลังจากนี้มันคงเชื่อมต่อเข้ามาไม่ได้อีกสักพักใหญ่”
“แต่จะทำยังไงถ้ามันยังตามราวีไม่เลิกล่ะ?”
“ครับ ที่จริงก็ไม่ต้องใส่ใจมากหรอกครับ เพราะที่นี่มันเมืองผู้เล่นฆาตกร เรื่องราวเลยออกจะดูยากลำบากไปบ้าง แต่หากเป็นพื้นที่อื่นมันคงไม่เป็นแบบนี้ เพราะงั้นแล้ว ถ้ามันโจมตีผมครั้งหนึ่ง ผมจะตอบแทนมันกลับไปด้วยสิ่งที่แรงกว่าเป็นเท่าตัว ผมไม่ยอมมันโดยง่ายแน่นอนครับ”
“เอาเถอะ นายก็ไม่น่ามีอะไรให้ห่วงเท่าไหร่ ดูจากฝีมือที่เพิ่งเผยออกมานั่นก็พอรู้แล้ว”
“บางทีอันเดลมันอาจจะไปจ้างมือสังหารเพิ่มก่อนจะเชื่อมต่อเข้ามา แม้ว่าลอเร็นโซ่และพวกอันธพาลจะร้องขอความช่วยเหลือจากเอ็นพีซีได้ แต่พวกเราไม่เหมือนกัน เพราะงั้นแล้วพวกเราควรต้องออกไปจากไคโร้ทก่อนที่จะนำพาปัญหามาเพิ่มครับ”
“นั่นก็เป็นความคิดที่ดี เวลาของพวกเราสำคัญเกินกว่าจะสนใจไอ้หนูนี่”
“แต่ยังมีเรื่องที่ผมต้องไปสะสางก่อนน่ะครับ”
นัยน์ตาของอาร์คแปรเปลี่ยนเป็นรูปเหรียญทองหลังไม่ได้เป็นมาเสียนาน เขาแทบลืมเลือนไปแล้วว่าอันเดลแทบทำเอาเขาพลาดโอกาสทำเงินก้อนใหญ่ไป
“ซิด ช่วยจัดการของพวกนี้ด้วย”
อาร์คส่งของทุกสิ่งที่ได้รับจากโลกบาดาลไปให้ซิดจัดการต่อ
“นะ-นี่มัน... นี่มัน!”
ดวงตาของซิดเบิกกว้างขณะจ้องมองไปยังกองสิ่งของ ทว่า มันไม่ใช่เป็นเพราะสิ่งของเท่านั้น มันกลับมีแร่อยู่ด้วย พวกมันคือหน่วยเงินตราของโลกบาดาล เป็นเพราะใบนูรุนม่าทั้งหมดที่เขาได้รับมาจากรังของกลุ่มโจรได้ถูกนำไปใช้ทำคุกกี้แห่งนักรบขายให้กองกำลังชาวแรคคูนจนหมดสิ้นแล้ว
ตอนแรกราคายังเป็น 1L แต่ไม่ช้ามันก็เพิ่มขึ้นเป็น 2L เพราะเขาเริ่มขาดแคลนวัตถุดิบ โชคยังดีที่ชาวแรคคูนเสพติดจนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องซื้อหาคุกกี้ดังกล่าวในราคาที่สูงลิ่ว ด้วยเหตุนั้นเอง อาร์คจึงสามารถได้รับแร่มามากมายถึง 2,400 ก้อน!
กระทั่งว่าใช้จ่ายไป 500L เพื่อหลอมไอเทม แต่ในกระเป๋าก็ยังคงเหลือก้อนแร่อีกมากมายถึง 1,900 ก้อนด้วยกัน
“ไปเอาแร่มากมายขนาดนี้มาจากไหนกันครับ?”
อาร์คได้หายตัวไปพักหนึ่ง ตอนนี้ถึงกับสามารถกลับมาพร้อมไอเทมที่สร้างความตื่นตะลึงได้
ซิดยังคงไม่อาจเข้าใจได้ว่าแท้จริงแล้วอาร์คเป็นผู้เล่นที่ประหลาดมากมายเพียงใด
“ไม่สิครับ ให้ผมจัดการทุกอย่างที่นี่เลย? ถ้าหากเรานำไปขายที่กิรันไม่ใช่ว่าจะได้รับราคาเพิ่มอีก 20% เหรอ?”
“ไม่เป็นไร จัดการไปเลย แล้วก็เปลี่ยนไอเทมทั้งหมดที่ได้มาจากอันเดลให้เป็นเหรียญทองด้วย ยกเว้นพวกม้วนคัมภีร์จากไคโร้ทเอาไว้ นายพาจักตูไปด้วยจะได้ไม่มีเรื่องอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น”
“เข้าใจแล้วครับ”
ไม่ช้า ซิดและจักตูจึงมุ่งหน้าไปยังไคโร้ทพร้อมไอเทมกองมหึมา
เหตุผลที่เขาส่งจักตูไปด้วยก็เพื่อใช้ข้อได้เปรียบของทักษะ ‘ฉ้อฉล’ เพราะทักษะการขายที่ซิดยกระดับมาได้นั้นไม่อาจขายไอเทมเพื่อให้ได้กำไรเกินกว่า 15% แล้ว แต่ถ้าหากทักษะ ‘ฉ้อฉล’ ของจักตูสามารถทำงาน เช่นนั้นเขาจะได้รับกำไรเพิ่มมาอีก 15% แบบไร้เงื่อนไข
“เอาละ ได้เวลาจบเรื่องราวที่ไคโร้ทกันแล้ว”
อาร์คจึงนำกลุ่มทัณฑ์บนมุ่งหน้าไปยังไคโร้ทเพื่อจบภารกิจ [กอบกู้ชื่อเสียงของลอเร็นโซ่] ที่เขารับมาก่อนหน้านี้ และเมื่อสักพัก ก่อนที่จะกลับไปหาโวลโคซู จัสติสแมนได้ส่งกุญแจคลังเก็บของมาให้ จากนั้น เขาจึงมุ่งไปยังร้านของโวลโคซูก่อนที่จะช่วยให้ลอเร็นโซ่ได้นั่งเปิดอกพูดคุยถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
“...นั่นคือเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น”
“เข้าใจล่ะ... เป็นข้ามืดบอดเองที่สงสัยโดยไม่รู้เรื่องราวอะไร... ต้องขอโทษด้วย”
โวลโคซูกล่าวกับบุตรบุญธรรมของตนด้วยน้ำเสียงสำนึกเสียใจ ลอเร็นโซ่ก็เผยดวงตาปริ่มน้ำตาขณะสั่นศีรษะ
“ไม่หรอกครับ เป็นความผิดของผมเองตั้งแต่เริ่มแล้ว ผมต้องขอโทษพ่อด้วยครับที่ทำให้เกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้น”
“พ่อ? นี่เรียกข้าว่าพ่อหรือ?”
“ใช่ครับ ผมต้องขออภัยที่ไม่เคยเรียกแบบนี้เลยสักครั้ง”
“เข้าใจแล้ว เลิกพูดเรื่องพวกนี้เถอะ เรื่องราวที่ผ่านมาคงเป็นสิ่งที่ยากลำบากสำหรับลูก พ่อไม่เคยมีลูกมาก่อนก็เลยเข้มงวดมากเกินไป แต่ทั้งหมดนั่นคือพ่อรักลูกจริง ๆ และมันก็ทำพ่อเจ็บปวดมากตอนที่รู้ว่าพ่อไม่รู้อะไรเกี่ยวกับลูกเลย เอาล่ะ เรื่องราวในอดีตให้มันจบไป นับจากนี้ เพียงแค่ลูกกลายเป็นคนใหม่ก็พอแล้ว”
“พ่อครับ!”
โวลโคซูและลอเร็นโซ่กอดกันแน่นขณะร้องไห้ออก
กลุ่มทัณฑ์บนต่างก็ร้องไห้ออกเช่นกันขณะที่มองเอ็นพีซีทั้งสอง แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเอ็นพีซี แต่เส้นทางที่ลอเร็นโซ่เลือกเดินก็นับว่าคล้ายคลึงกับที่กลุ่มทัณฑ์บนเคยเลือกเดิน
“ลูกพี่ ความยุติธรรมนี่ดีจังเลยนะ”
“หือ ถูกต้องแล้ว”
จัสติสแมนพยักหน้ารับอย่างพึงพอใจ
ทว่า น้ำตากลับไม่ปรากฏในดวงตาของอาร์ค
“เอาล่ะครับลุงโวลโคซู ตอนนี้ได้เวลาคิดคำนวณกันแล้ว”
“คิดคำนวณ?”
“อะไรกันครับ? ลืมเรื่องที่สัญญาไปแล้วเหรอ?”
“สัญญา... โอ้ ไม่ใช่เช่นนั้น ฮ่า ฮ่า ข้าจะลืมได้ยังไงกัน? ข้าต้องจำได้อยู่แล้ว ไม่ใช่ข้าหรอกหรือที่เสนอว่าจะขายของที่เก็บกู้กลับคืนมาในราคาลด 40% ให้น่ะ? มา ๆ อยากได้อะไรบอกข้ามาได้เลย ข้ายินดีที่จะขายให้กับบุคคลที่ช่วยบุตรชายข้ากลับมาได้ อีกทั้งครอบครัวของข้ายังมีกิจการใหญ่โตที่เมืองหลวง ข้าซึ่งสืบทอดร้านมาเป็นรุ่นที่สอง ดังนั้นแล้วกระทั่งว่าร้านค้าอื่นให้ราคาดี ข้าก็ยินดีที่จะขายมันให้”
“อา พ่อ รอเดี๋ยว! เรื่องนั้น...”
ขณะนั้นเอง ลอเร็นโซ่ที่แตกตื่นจึงแทบเข้าไปตะครุบปากโวลโคซูเอาไว้ ทว่า มันสายเกินไปแล้ว จากคำพูดสุดท้ายที่โวลโคซูพูดออกมา มันทำเอาดวงตาของอาร์คแทบจะเปลี่ยนเป็นเหรียญทองทั้งลูกตาเลยด้วยซ้ำ
“สัญญาที่วิเศษ คุณพูดใช่ไหมครับว่าแม้จะเป็นไอเทมที่ร้านอื่นให้ราคาดีก็จะขายให้ผม?”
“หือ? ชะ-ใช่แล้ว ทำไมกัน? มีอะไรผิดแปลกไปรึ?”
“ไม่ครับ ไม่มีอยู่แล้ว งั้นมาเริ่มเจรจาธุรกิจกันเลยดีกว่าครับ”
อาร์คได้วางเงินทั้งหมดลงบนเคาน์เตอร์พร้อมรอยยิ้ม ขณะที่ใบหน้าของโวลโคซูนั้นถึงกับซีดเผือดแล้ว
กองเงินที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ตอนนี้ นับเป็นจำนวนที่ไม่อาจจินตนาการถึงได้เลยจริง ๆ
“5… 5,500 เหรียญทอง?”
อาร์คหัวเราะออกและพยักหน้ารับ
ใช่แล้ว ช่วงเวลาไม่นานมานี้อาร์ครวบรวมเงินมาได้ถึง 5,500 เหรียญทอง
ในช่วงแรกที่อาร์คมายังไคโร้ท เขายังมีเงินเพียงแค่ 1,000 เหรียญทอง และเมื่อเขาได้เข้าไปยังวงกตใต้ดิน เขาได้ส่งไอเทมกลับมาให้ซิดเพื่อนำไปขาย ครั้งนั้นได้มาทั้งสิ้น 300 เหรียญทอง
ทว่า ส่วนที่ใหญ่ที่สุดที่ทำให้เงินของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลคือขายยาเสพติดให้ชาวแรคคูน แม้วิธีได้เงินมาจะดูไม่ค่อยดีนัก แต่เมื่อให้ซิดนำแร่ไปขายผ่านทางทักษะ เขาจึงได้รับค่าตอบแทนต่อแร่หนึ่งก้อนเท่ากับ 30 เหรียญเงิน รวมแล้วเป็นเงินทั้งสิ้น 570 เหรียญทองด้วยกัน
ด้วยเหตุนั้น อาร์คจึงมีเหรียญทองในครอบครองทั้งสิ้น 1,870 เหรียญทอง
มีเพียงเท่านั้นหรือ? ยังมีไอเทมทั้งหลายที่เขาปล้นมาจากอันเดลอีก พวกม้วนคัมภีร์ที่สามารถหาซื้อได้แต่ในไคโร้ทนั้นไม่มีเหตุอะไรต้องขายออกไป... ทว่า ไอเทมและอุปกรณ์สวมใส่ที่เหลือล้วนสามารถขายได้มาเป็นเงินทั้งสิ้น 500 เหรียญทอง ทำให้ทั้งหมดทั้งมวลแล้วเขามีเงินในครอบครองถึง 2,370 เหรียญทอง
แน่นอนว่าแผนการของอาร์คไม่ได้จบสิ้นเพียงเท่านั้น
‘เราต้องหาเงินมาเพิ่มอีก!’
