บทที่ 143 สาวงามซูหลิงซิว

บทที่ 143 สาวงามซูหลิงซิว

แปล Tarhai

กลุ่ม https://www.facebook.com/groups/1743836472377756/

ลงตอนที่ 1-200 ราคา 200 ลงทุกวัน วันละ 6-7 ตอน

ติดต่อที่ https://www.facebook.com/profile.php?id=100002039138559

อ่านบนเว็บ

https://amnovel.com/cat.php?id=58

https://www.thai-novel.com/?page_id=220202&preview=true

 

"สาวงาม เปิดประตูให้หน่อย" ลี่ฉิงเฟิงตะโกนเข้าไปในบ้าน

เขาตะโกนหลายครั้ง แต่ไม่มีคำตอบมาจากข้างใน

สาวงามคนนี้อายุเท่าไหร่? เธอเหมือนภรรยาที่เย็นชาของฉันเลย ฉิงเฟิงพูดไม่ออก

เขาตะโกนจนคอแห้งแต่ผู้หญิงในชุดสีขาวก็ยังไม่ตอบ ซึ่งทำให้เขารู้สึกหดหู่

ลี่ฉิงเฟิงยืดเท้าของเขาพร้อมที่จะถีบเปิดประตู เขารู้สึกฉุนเฉียวจากสาวชุดขาวคนนี้และพร้อมที่จะบุกเข้าไป

"หือ? คุณมาทำอะไรที่นี่?" ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น

ชายชราคนหนึ่งในชุดถังยืนอยู่ข้างหลังลี่ฉิงเฟิงและมองเขาด้วยความตกตะลึง

ชายชราคนนี้มีผมสีเทาและหลังค่อมเล็กน้อย แต่ใบหน้าของเขายังมีเลือดฝาดแสดงว่าดูแลสุขภาพอย่างดี เขาคือประธานสมาคมโบราณวัตถุซูหยุนชาง

"คุณทำไมมาอยู่ข้างนอกละประธานซู ?" เห็นซูหยุนชางอยู่ข้างหลังเขา ตาของลี่ฉิงเฟิงกระพริบด้วยความประหลาดใจ

"โอ้ ฉันตื่นตอนหกโมงเช้าและไปเดินเล่นออกกำลังกายน่ะ" ซูหยุนชางยิ้มเล็กน้อยและอธิบาย

เขาอายุมากและมีการไหลเวียนโลหิตบกพร่อง ร่างกายบางส่วนและอวัยวะภายในผิดปกติเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงตื่นเช้าทุกเช้าและออกกำลังกายในสวนสาธารณะใกล้เคียง

กีฬาที่ใช้ความแข็งแรง เช่น บาสเก็ตบอลหรือฟุตบอลไม่เหมาะสำหรับผู้สูงอายุเมื่ออายุมากแล้ว

ขณะนี้ผู้สูงอายุให้ความสำคัญกับสุขภาพมาก ไทเก็ก,เดินเล่นในตอนเช้าหรือการเต้นสแควร์แดนซ์นั้นดีมากสำหรับสุขภาพ

"ประธานซู ฉันมาเยี่ยมคุณวันนี้ นี่เป็นโสมอเมริกันที่ฉันซื้อมาเพื่อบำรุงร่างกายของคุณ" ลี่ฉิงเฟิงยิ้มเบา ๆ และส่งโสมอเมริกันไปให้

เป็นไปตามคำพูด ผู้คนไม่บ่นเกี่ยวกับของขวัญ ซูหยุนชางเป็นหัวหน้าสมาคมวัตถุโบราณ เป็นธรรมดาที่เขาไม่เคยขาดเงิน สิ่งที่เขาขาดคือมิตรภาพ มันมีค่ายิ่งกว่าของขวัญ

"ขอบคุณ ทำไมคุณถึงไม่เข้าไปข้างในละ? มีคนอยู่ในบ้านนะ" ซูหยุนชางรับเอาโสมมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน

เขารู้ว่าฉิงเฟิงมาอยู่ตรงนี้ก่อนเขา สังเกตได้จากรอยเท้าบนพื้น แต่ทำไมเขาจึงไม่เข้าไป ?

"ประธานซูฉันเคาะประตูแล้ว แต่สาวงามกระโปรงสีขาวปิดประตูใส่เขา" เมื่อพูดถึงการพบหน้าเมื่อกี้ลี่ฉิงเฟิงก็รู้สึกหดหู่

เขาคือราชันย์หมาป่า  การถูกปิดประตูใส่หน้าแบบนี้ถ้าเขาไม่ต้องการความช่วยเหลือจากซูหยุนชาง เขาคงพังประตูเข้าไปแล้ว

"ฉันขอโทษ เธอไม่รู้ว่าคุณเป็นแขกที่ฉันเชิญมา"

ซูหยุนชางแสดงรอยยิ้มขอโทษและเอากุญแจออกมาไขประตูและเปิดประตูเข้าไป

ลี่ฉิงเฟิงเดินตามหลังเข้าไป เขาก็พบสาวงามชุดสีขาวกำลังรดน้ำต้นไม้

สาวชุดขาวสวยมาก เธอมีใบหน้ารูปไข่เหมือนหยก ผิวเนียนนุ่ม ตัวเธอแสดงให้เห็นถึงกลิ่นอายที่อ่อนโยนและสง่างาม เมื่อเธอก้มลงหน้าอกของเธอขยับเล็กน้อยดูสะดุดตามาก

เธอถือที่รดน้ำสีเขียวในมือของเธอและรดน้ำดอกแดฟโฟดิลในกระถาง

"ใครให้คุณเข้ามา ?" เมื่อเห็นลี่ฉิงเฟิงเดินเข้ามา ชุดสาวสีขาวขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาคริสตัลของเธอกระพริบเหมือนเป็นสัญญาณของความตกใจและความไม่พอใจ

"ทำไมฉันเข้ามาไม่ได้ ?" ลี่ฉิงเฟิงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ท่าทางนั้นคืออะไร?        ไม่พอใจฉัน? ฉันไม่เคยไปทำอะไรให้คุณ

เพื่อให้มั่นใจ นี่คือบ้านของซูหยุนชางและฉันเป็นแขกที่ถูกประธานซูเชิญมา  ทำไมคุณไม่ยอมให้ฉันเข้ามา ?

"ที่นี่ไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า โปรดออกไป" สาวชุดขาวหัวเราะอย่างเย็นชาและไม่พอใจลี่ฉิงเฟิงเป็นอย่างมาก

เหตุผลที่ทำให้เธอไม่พอใจนั้นเป็นเรื่องธรรมดา นั่นเป็นเพราะลี่ฉิงเฟิงมองที่เธอด้วยท่าทางที่ตกตะลึง  ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

"หลิงซิว ทำไมเธอถึงพูดแบบนี้  เขาเป็นแขกที่ฉันเชิญมา"

เมื่อเห็นความไม่พอใจของผู้หญิงชุดขาวที่ไม่พึงประสงค์ต่อลี่ฉิงเฟิง, ซูหยุนชางขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น

"ปู่ ผู้ชายคนนี้เป็นแขกของปู่จริงๆหรือ ?" สาวงามชุดขาวขมวดคิ้วสวยงามของเธอขึ้นและถามเบาๆ

"ใช่ ชื่อของเขาคือลี่ฉิงเฟิง เขาเป็นพนักงานขายของบริษัท Ice Snow" ซูหยุนชางยิ้มเล็กน้อย และแนะนำฉิงเฟิงสั้นๆ

คุณปู่ สาวงามชุดขาวคนนี้เรียกซูหยุนชางว่า “ปู่” ดังนั้นเธอน่าจะเป็นหลานสาวของเขา ลี่ฉิงเฟิงรู้สึกประหลาดใจ

หลังจากโต้เถียงกันมาทั้งหมดสรุปแล้ว สาวงามชุดขาวคนนี้เป็นหลานสาวของซูหยุนชาง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธออยู่ในบ้านของเขา

"ประธานซู เธอเป็นหลานสาวของคุณ?" ลี่ฉิงเฟิงชี้ไปที่สาวงามและถาม

แม้ว่าเขาจะคาดเดาคำตอบได้ แต่เขาก็ยังต้องการที่จะขอยืนยัน

"ใช่เธอชื่อซูหลิงซิว, หลานสาวของฉันเอง" ซูหยุนชางพยักหน้าด้วยรอยยิ้มไปทั่วใบหน้า

ลี่ฉิงเฟิงได้เห็นสาวงามมามากมาย หลินซู่เย็นชาแต่สง่างาม หลิวรูหยันมีเสน่ห์และดึงดูดใจ ส่วนซูหลิงซิวคนนี้ดูละเอียดอ่อนและบริสุทธิ์

อย่างไรก็ตามซูหลิงซิวดูเหมือนจะไม่สนใจลี่ฉิงเฟิงและมีความเข้าใจผิดบางอย่างเกี่ยวกับเขา

"มา เข้ามาข้างในก่อน" ซูหยุนชางยิ้มอย่างนุ่มนวลและเชิญลี่ฉิงเฟิงไปที่ห้องนั่งเล่น

ห้องนั่งเล่นมีขนาดใหญ่มากมีพื้นที่มากกว่า 100 ตารางเมตร มีแจกัน เครื่องปั้นดินเผา ของโบราณจำนวนมาก การประดิษฐ์ตัวอักษรที่หลากหลาย ภาพวาด, ภาพวาดภูมิทัศน์และยังภาพวาดภูมิทัศน์ตัวอักษรที่แขวนอยู่บนผนัง ...

การมาที่นี่เหมือนกับว่าเขากำลังไปที่นิทรรศการโบราณ

"หลิงซิว เทชาให้พวกเราหน่อย" ซูหยุนชางนั่งบนเก้าอี้และพูดกับซูหลิงซิว

เมื่อได้ยิน ซูหลิงซิวก็กระพริบตาแล้วเธอก็หันกลับไปทางซ้าย บอกตามตรงว่าเธอไม่ชอบผู้ชายตรงหน้าและไม่ต้องการโต้ตอบกับเขา แต่ปู่ของเธอพูดมาดังนั้นเธอต้องเทชาให้คนที่น่ารำคาญคนนี้

"หลิงซิวยังเด็กและไม่รู้ประสา ฉันหวังว่าคุณจะไม่เอามาใส่ใจ" ซูหยุนชางยิ้มอย่างนุ่มนวลและกล่าวกับลี่ฉิงเฟิง

เขารู้ดีว่าหลานสาวของตัวเองมีชื่อเสียงในเรื่องความเย็นชาของเธอ เธอเย็นชากับคนอื่นๆนอกจากเขา

เขากลัวว่าลี่ฉิงเฟิงจะเข้าใจผิด ดังนั้นเขาจึงอธิบาย

"ประธานซูสุภาพมากเกินไปแล้ว ฉันคิดว่ามิสหลิงซิวยอดเยี่ยวมาก" ลี่ฉิงเฟิงยิ้มเบาๆและพูดชมเชย ไม่มีใครรู้ว่าเขาพูดจากใจหรือเปล่า

อย่างไรก็ตาม เมื่อได้ยินคำชมเชยหลานสาวของเขาจากปากของลี่ฉิงเฟิง ซูหยุนชางก็หัวเราะแบบมีความสุขมาก

เขารักหลานสาวของเขามากจริงๆ เขาจึงรู้สึกพึงพอใจมากที่ได้รับคำชมจากลี่ฉิงเฟิง

"อ่อ ใช่แล้ว ขอบคุณสำหรับหยกจักรพรรดิระดับสูงเมื่อวานนี้"

ซูหยุนชางยิ้มเล็กน้อยและกล่าวขอบคุณลี่ฉิงเฟิง

เขารู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าเขามีพรสวรรค์ที่ซ่อนอยู่และไม่มีใครเทียบได้ ลี่ฉิงเฟิงสามารถพบหยกจักรพรรดิที่ถูกซ่อนอยู่ในหินเน่าๆได้

"ประธานซู คุณสุภาพมาก คุณเป็นประธานที่เคารพนับถือของสมาคมวัตถุโบราณ นี่เป็นเหตุผลที่ฉันต้องเคารพนับถือคุณ" ลี่ฉิงเฟิงยิ้มอย่างอ่อนโยนและยกย่องเขาทำให้ซูหยุนชางพอใจมาก