เล่ม 5 ตอนที่ 6 : ชิ้นส่วนแห่งความมืด (2) [อ่านฟรี]
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
ARK ลงทุกวัน เวลา 10.50-11.00 น.
วันจันทร์-ศุกร์ : ลงวันละ 1 ตอน
วันเสาร์-อาทิตย์ : ลงวันละ 1 ตอนขึ้นไป
==========
เล่ม 5 ตอนที่ 6 : ชิ้นส่วนแห่งความมืด (2)
ขณะนั้นเอง อาร์คพลันได้เห็นแสงลึกลับที่สาดส่องออกมา
แสงดังกล่าวเริ่มโลดเต้นในความมืดรอบกายของโป้โป้ก่อนที่จะเริ่มอ่อนจาง จิตของโปโป้เริ่มดิ่งฮวบลงไปพร้อมกับเปลวเพลิงก่อนที่จะโรยรา
“ลาก่อน พี่ชาย...”
โปโป้เผยรอยยิ้มส่งออกมา
ทว่า ในชั่วอึดใจเดียว แสงที่ปกคลุมร่างของโปโป้กลับสว่างไสวมากยิ่งขึ้น ขณะนั้นเอง
=====
สถานภาพผนึกที่กำลังโดนทำลาย : 0%
ผนึกฟื้นคืนอย่างสมบูรณ์
=====
คว๊าก ตึง ตึง ตึง!
ฉับพลันนั้นเอง กิ่งก้านที่หนาและใหญ่เริ่มยืดออก กิ่งก้านนี้เกิดการซ้อนทับขึ้นหลายชั้นจนเกิดขึ้นเป็นรูปทรงกลมถักทอเหนือผนึก
รอยแยกได้จางหายไปพร้อมกับวงเวทที่จบสิ้นการทำงาน
“คว๊าก นี่ เป็นไปไม่ได้! ไม่...!”
เสียงของนิดฮอกก์เริ่มจางหายขณะโดนผนึกอีกครั้ง และ... ร่างของโปโป้ได้แปรเปลี่ยนเป็นแสงกระจายหายไป
=====
การเยียวยาปาฏิหาริย์สำเร็จ
การเยียวยาที่แท้จริงคือการแลกเปลี่ยนความรู้สึกร่วมกับสหาย
การเยียวยาไม่ใช่การรักษาโรค แม้ว่าท่านจะรักษาบาดแผลได้ ท่านไม่อาจหยุดยั้งความตาย ทว่า หากผู้รับการเยียวยามีปณิธานที่แรงกล้า ท่านสามารถเพิ่มขวัญกำลังใจโดยการเข้าใจพวกเขาได้
ท่านที่เข้าใจโปโป้ดียิ่งกว่าใคร เขาคือผู้ที่กล้าหาญและเสียสละชีวิตของตนเอง ท่านได้เรียนรู้จากการเสียสละนั้น ท่านได้เข้าใจว่าสหายของท่านได้ทำการเสียสละเพื่อความประสงค์ของเขาเอง ท่านที่ไม่ต้องการสูญเสียโปโป้ ทว่าท่านทำได้ดีที่สุดเพียงแค่ยอมรับความตั้งใจและเติมเต็มความปรารถนาของเขา
ด้วยการเสียสละของโปโป้และการเสียสละของท่าน สิ่งที่เกิดขึ้นได้สร้างความเปลี่ยนแปลงต่ออิกดราซิล
อิกดราซิลได้สลายทุกสิ่งอย่างที่เกี่ยวข้องกับโปโป้ และเขาจะถือกำเนิดขึ้นใหม่ในตัวตนใหม่ หากท่านต้องการพบเจอโปโป้อีกครั้ง เขาจะเติบโตขึ้นท่ามกลางชีวิตนับล้านที่ท่านพบเจอ
* การเยียวยาปาฏิหาริย์เป็นผลสำเร็จ ทุกค่าสถานะเพิ่มขึ้น 1
* ค่าเสน่หาเพิ่มขึ้น 10
* ชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 50
* แนวโน้มความดีเพิ่มขึ้น 50
=====
ท่านได้รับฉายา ‘ผู้เยียวยาแห่งการเสียสละ’ จากการใช้เยียวยาปาฏิหาริย์สำเร็จ
ชื่อเสียงของผู้เยียวยาเพิ่มขึ้น ท่านจะได้รับคำยกย่องจากผู้ป่วยทั้งมวล
* โบนัสจากฉายา ทุกค่าสถานะเพิ่มขึ้น 1
* ชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 50
=====
ฉับพลันนั้นเอง แสงสว่างสลัวได้ลอยลงบนมือของอาร์คขณะที่ฝูงชนเริ่มเข้ามารอบตัวเขา
=====
เมล็ดพันธุ์แห่งอิกดราซิล
คริสตัลจิตวิญญาณที่ถือกำเนิดขึ้นโดยพลังแห่งอิกดราซิล
เมล็ดพันธุ์นี้เปี่ยมไปด้วยดวงวิญญาณของเด็กชายผู้ซึ่งเป็นวีรบุรุษที่เสียสละตนเพื่อปกป้องสุบารูทาร์ปเอาไว้ ในเมล็ดพันธุ์นี้มีส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณอิกดราซิลคงอยู่ หากนำไปเพาะปลูกในสถานที่อันเหมาะสม รากจะเริ่มหยั่งขึ้นจนถือกำเนิดขึ้นเป็นต้นอิกดราซิลใหม่ที่พร้อมเติบโตขึ้น
=====
[คนต่างถิ่นเอย...]
เสียงหนึ่งพลันดังขึ้นในศีรษะของอาร์ค
เขาเริ่มหันไปมอง จึงได้เห็นภาพฉายที่ปรากฏขึ้นเป็นชายที่ปรากฏตัวในฐานะอิกดราซิล มันเป็นร่างของนักบวชพุทธที่มีหนวดสีขาวยาวจนถึงหน้าอก
“ท่าน?”
[ข้าคืออิกดราซิล โลกเก่านั้นได้ลืมเลือนทุกสิ่งอย่างที่ข้องเกี่ยวกับโปโป้จนหมดสิ้นแล้ว]
[คนต่างถิ่นเอย อย่างแรกนั้น ข้าขอแสดงความนับถือต่อเจ้า ข้าได้พบเห็นทุกความสำเร็จที่เจ้าทำผ่านดวงตาของโปโป้แล้ว]
[หากไม่มีเจ้า ข้าคงไม่มีทางหยุดยั้งการฟื้นคืนชีพของนิดฮอกก์ อีกทั้ง โปโป้คงไม่เหลือทางเลือกอื่น เขาต้องเผชิญหน้ากับความตายอย่างทุกข์ทรมานและสูญเปล่า]
“ตายอย่างสูญเปล่า? งั้นแล้วโปโป้?”
อิกดราซิลมองอาร์คด้วยสายตาอ่อนโยนขณะพยักหน้า
[ความตายของโปโป้เป็นสิ่งไม่อาจหลีกเลี่ยง ทว่าในห้วงเวลาสุดท้าย ปาฏิหาริย์ที่แสนวิเศษได้บังเกิด มันเป็นผลลัพธ์จากเจ้าที่มอบให้แด่โปโป้ ความหวังช่างเป็นพลังแห่งชีวิตอันลึกลับ]
“หมายความว่าโปโป้ยังคงมีชีวิต?”
[ด้วยเพราะปาฏิหาริย์ โปโป้จึงได้รับการอนุญาตให้มีชีวิตอีกครั้งจากพลังที่ปกครองโลกใบนี้]
[เมล็ดพันธุ์นี้เป็นตัวตนหนึ่งของข้า และโปโป้ก็เช่นกัน]
[ตามข้อตกลงที่มีร่วมกับโปโป้ เมล็ดพันธุ์นี้ข้าขอมอบให้แด่เจ้า]
[จงค้นหาดินแดนแห่งใหม่ที่เปี่ยมไปด้วยความหวังและเพาะปลูกเมล็ดพันธุ์นี้]
[มันคือเมล็ดพันธุ์ที่นำพามาซึ่งยุคใหม่ และนั่นจะเป็นอีกครั้งที่โปโป้จะได้พบเห็นโลกอันกว้างใหญ่]
อาร์คมองไปยังเมล็ดพันธุ์ด้วยดวงตาที่เอ่อไปด้วยน้ำตา
[พี่ชาย!]
เขาได้ยินเสียงโปโป้จากเมล็ดพันธุ์ตรงหน้า
และขณะนั้น ภาพร่างขนาดเล็กจ้อยหนึ่งได้ปรากฏขึ้นจากเมล็ดพันธุ์
“ปะ-โปโป้?”
[อา นี่ช่างน่าอายนัก]
ด้วยสีหน้าเขินอาย โปโป้กำลังเกาหัวตัวเองอยู่
[ก็เป็นเหมือนที่พี่ชายได้ยิน ตอนนี้ข้าสามารถร่วมทางกับพี่ชายในลักษณะนี้ อย่างไรแล้วหลังจากนี้ก็ฝากดูแลข้าด้วยนะ]
“ฮ่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า ได้สิ”
อาร์คเริ่มหัวเราะออกขณะนั่งลงตรงหน้าต้นไม้
ใช่แล้ว บ่อยครั้งที่เขาลืมเลือน แต่นี่คือเกมเสมือนจริง
หากมีความปรารถนาอันแรงกล้า การจะบังเกิดขึ้นซึ่งสิ่งใดไม่ใช่เรื่องเป็นไปไม่ได้
* * *
“จบแล้ว”
“จบ? หมายถึงอะไร?”
“ภารกิจอีเวนท์... มันถูกยกเลิกไปกลางทางครับ”
คิมกวอนแทกำลังมองหน้าจอมอนิเตอร์พร้อมสีหน้าไร้วิญญาณ
เมื่อครู่นี้ หน้าจอมอนิเตอร์ยังคงเผยซึ่งข้อมูลที่วิ่งไปมาอย่างบ้าคลั่ง ทว่า ตอนนี้ มันเหลือข้อมูลเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น
มันเหมือนกับสงครามอันยาวนานได้ถูกชำระล้างพื้นที่ไปจนหมดสิ้น
“เรื่องนั้นแค่มองมอนิเตอร์ฉันก็รู้แล้ว!”
ฮามย็องอูตะโกนด้วยน้ำเสียงไม่พึงพอใจ
“สิ่งที่ฉันอยากได้ยินคือเพราะอะไร? ภารกิจอีเวนท์ระดับ B แทบจะเกิดขึ้น แต่ตอนนี้มันกลับยกเลิกไปอย่างปุบปับ กระทั่งว่ามีอะไรสักอย่างที่หยุดมัน คิดหรือว่าฉันจะไม่ต้องการรายงานโดยละเอียดน่ะ?”
“ผมต้องขออภัย แต่ตอนนี้พวกเราไม่มีทางรู้ได้ครับ”
“บ้าบอ นี่มันช่างไร้สาระสิ้นดี”
“ผมเข้าใจนะครับ แต่พวกเราทำได้แค่ยอมรับ”
คิมกวอนแทผ่อนลมหายใจออกจากปากเฮือกใหญ่
เขาเริ่มสายงานที่เกี่ยวข้องกับคอมพิวเตอร์มานับสิบปี แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาแทบอยากเมินเฉยต่อคอมพิวเตอร์
ผู้ให้บริการไม่อาจยื่นมือหรือแม้กระทั่งนิ้วเข้าไปยุ่งกับระบบเกมได้ มันกระทั่งว่าปฏิเสธผู้ให้บริการที่เป็นเจ้าของ การเคลื่อนไหวภายในล้วนเกิดขึ้นไปตามโปรแกรมที่ราวกับมีชีวิต และเรื่องราวนี้ หากให้คิดกี่ครั้งมันก็ช่างน่าหวาดกลัวเหลือเกิน
‘ถึงกับมีเกมแบบนี้อยู่ในโลก?’
เขาแทบอยากเข้าไปทุบระบบหลักของเกมเพื่อหยุดเรื่องราวบ้า ๆ นี้เสีย
ทว่า ระบบหลักของนิวเวิลด์ มูลค่าของมันเทียบได้กับงบประมาณของประเทศเล็ก ๆ ประเทศหนึ่งได้เลยทีเดียว หากเรื่องของนิวเวิลด์ถูกโลกล่วงรู้ ทั่วทั้งโลกคงได้สั่นสะเทือน เพราะตั้งแต่ที่ระบบเริ่มปฏิบัติการ มันไม่มีทางเลือกอื่นใดหลงเหลือไว้เว้นเสียแต่ต้องปล่อยให้มันเดินไปจนถึงจุดหมายของมันเอง
“ผมพอจะเดาบางเรื่องได้...”
ผ่านไปพักหนึ่ง คิมกวอนแทจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ระมัดระวัง
“ทุกกระบวนการที่ทำให้เริ่มอีเวนท์ระดับ B ได้ มันต้องเป็นอะไรที่เกี่ยวข้องกับปัญญาประดิษฐ์ที่ผิดพลาด และนั่นจึงเป็นผลให้โปรแกรมฟื้นคืนเริ่มทำงานเพื่อปิดกั้นมัน นี่หมายความว่ามีสองโปรแกรมที่เป็นปฏิปักษ์ต่อกันกำลังอยู่ร่วมกันภายในนิวเวิลด์”
“แต่... ปัญญาประดิษฐ์? ความขัดแย้ง? นี่หมายความว่ายังไง?”
“โปรแกรมทั้งสองคงอยู่มาด้วยกัน ในตอนแรกยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกมันยังคงปกติดี แต่ถ้าหากโปรแกรมแรกเกิดทำงานขึ้นมา ผลที่ตามมาคือมันจะไปกระตุ้นให้โปรแกรมอื่นทำงานผิดเพี้ยนจนระบบเกิดความผิดพลาด การที่มีโปรแกรมเช่นนี้ถูกสร้างขึ้นไว้น่าจะมีจุดประสงค์อะไรสักอย่าง พอเข้าใจหรือเปล่าครับ? สองโปรแกรมนี้มันต้องถูกสร้างขึ้นโดยคนสองคนที่มีความคิดเห็นขัดแย้งต่อกัน”
ขณะนั้นเอง ดวงตาของฮามย็องอูจึงย้อนกลับมามอง
กระทั่งศีรษะของเขายังหันมาคล้ายต้องการพูดกล่าวให้คิมกวอนแทพูดอะไรที่มันเข้าใจง่ายกว่านี้
“หรือก็คือ หนึ่งในพวกเขาที่เกี่ยวข้องน่าจะเป็นปาร์คอูซองที่เป็นโปรแกรมเมอร์หลักของโครงการ แต่แล้วอีกคนคือใคร? เขาถึงกับสร้างโปรแกรมขึ้นมาเพื่อขัดแย้งกับปาร์คอูซองได้?”
“ทั้งหมดก็น่าจะประมาณนี้ครับ”
“เอาล่ะ เรื่องนี้คงทำได้แค่ปล่อยวาง พวกเราไม่ทราบว่าใครคือคนที่เริ่มภารกิจอีเวนท์และใครคือคนที่หยุดมัน... และพวกเราไม่ทราบเรื่องราวของทางโกลบอลเอ็กซอร์ทมากนัก แต่หากคาดเดาจากเรื่องราวแล้ว อีกฝ่ายต้องมีศักยภาพทัดเทียมได้กับปาร์คอูซอง ฉันเข้าใจถูกใช่ไหม?”
“ครับ นั่นถูกต้องแล้ว”
ดวงตาของฮามย็องอูเริ่มหรี่เล็ก
เหตุผลที่ผู้ให้บริการต้องตื่นตัวก็เพราะความอัจฉริยภาพของปาร์คอูซอง
กระทั่งว่าต่อให้ค้นหาจากทั่วทั้งโลก ยังยากที่จะหาใครทัดเทียมเขาได้ แต่ตอนนี้กลับมีคนที่วางโปรแกรมเอาไว้เพื่อต่อต้านปาร์คอูซองภายในระบบ
ถ้าหากพวกเขาสามารถหาตัวการดังกล่าวมาได้ นั่นก็คงจะเป็นกุญแจของทุกปัญหาที่ฮามย็องอูกำลังต้องการ
“เอาล่ะ ส่งอีเมลไปยังฝ่ายพัฒนาให้ค้นหา ‘เขา’ ถ้าหากยืนยันได้และพอจะตามรอยตำแหน่งได้ ไม่ว่าจะต้องสูญเงินเท่าไหร่พวกเราก็ต้องทำให้ได้”
“...และในเหตุการณ์นี้ ยังมีอีกเรื่องหนึ่งครับ”
“ยังมีอีก?”
“อย่าลืมว่า ไม่ว่าจะเป็นความตั้งใจหรือไม่... ไม่สิ ผมคิดว่าเรื่องนี้มันต้องเป็นความตั้งใจสูงถึง 90% อย่างแน่นอน”
คิมกวอนแทเริ่มเข้าจัดการข้อมูลขณะพึมพำออกมา
“โปรแกรมต่อต้านที่เข้าแก้ปัญหาครั้งนี้ไม่ใช่อะไรที่สมบูรณ์แบบ แม้ว่ามันจะเป็นโปรแกรมที่น่าทึ่ง แต่ก็เหมือนที่ผมพูดไป ว่ามันมีโค้ดหลายชั้นที่ขาดหายไป อาจจะเป็นการพูดเกินตัวไปว่า ระดับพวกเขาไม่สมควรจะมีความผิดพลาดเช่นนี้ กลับกัน มันอาจมีตัวแปรทางอ้อมอยู่ก็ได้ครับ”
“ตัวแปรทางอ้อม?”
“ผู้เล่นน่ะครับ”
คิมกวอนแทดึงเอาข้อมูลขึ้นมาบนมอนิเตอร์ขณะพูดขึ้น
มันเป็นข้อมูลสรุปของโปรแกรมต่อต้านที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้
“ดูนี่ครับ พอจะเห็นคำสำคัญที่สุดในนี้ไหมครับ? นี่คือส่วนหนึ่งของตัวแปรทางอ้อม ตรงนี้เป็นทางเลือกที่เผยขึ้นให้เลือก มันขึ้นอยู่กับว่าจะเลือกเส้นทางไหน โปรแกรมที่เหลือจะกระทำตามไปขณะที่ภารกิจเริ่มดำเนินไป และตัวแปรทางอ้อมเป็นสิ่งเพียงหนึ่งเดียวที่จะสามารถเข้าถึงมันได้จากภายในเกม”
“นายหมายความว่าเหตุการณ์ครั้งนี้โดนหยุดยั้งเอาไว้โดยผู้เล่น?”
“ถูกต้องครับ”
“ดูเหมือนเบาะแสจะได้รับการคลี่คลายแล้ว”
มันตรงกันข้ามกับที่คาดหวัง คิมกวอนแทประหลาดใจเป็นอย่างมาก ฮามย็องอูกลับคิดอะไรได้และพูดกล่าวขึ้น
“ฉันคิดว่านายน่าจะรู้เรื่องนี้ดีกว่าฉันนะ ก่อนที่ปาร์คอูซองจะหายตัวไป เขาได้ส่งอีเมลมาหาสำนักงานใหญ่”
“ปาร์คอูซองส่งมาเองโดยตรง?”
“ถูกต้อง เนื้อหาในจดหมายดังกล่าวเป็นการท้าทายต่อเหล่าผู้เล่น ผู้เล่นที่ไม่ใช่ส่วนหนึ่งส่วนใดของทางโกลบอลเอ็กซอร์ท ทว่า มันไม่ได้รับความสนใจจากทางสำนักงานใหญ่มากนัก ในตอนที่พัฒนาเกมใหม่ขึ้น มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะส่งคำท้าอะไรพวกนี้ ทว่า ปาร์คอูซองกลับหายตัวไปโดยทันทีอย่างไร้ซึ่งร่องรอย และนั่นก็เป็นการปิดตายครั้งใหญ่ต่อนิวเวิลด์”
และตอนนี้ เขาก็ได้ตระหนักแล้วว่าปัญหามันใหญ่กว่าที่คาดคิด
