เล่ม 5 ตอนที่ 6 : ชิ้นส่วนแห่งความมืด (1) [อ่านฟรี]
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
ARK ลงทุกวัน เวลา 10.50-11.00 น.
วันจันทร์-ศุกร์ : ลงวันละ 1 ตอน
วันเสาร์-อาทิตย์ : ลงวันละ 1 ตอนขึ้นไป
==========
เล่ม 5 ตอนที่ 6 : ชิ้นส่วนแห่งความมืด (1)
“พวกนายทำอะไรอยู่กัน? ขุดเร็วเข้า! เดดริค ดีมอส เร็ว เอาพลั่วออกมา!”
อาร์คตะโกนใส่กองทหารชาวแรคคูนที่ไร้ซึ่งชีวิต ทางด้านโปโป้ในตอนนี้พลังชีวิตกำลังลดลงไปอย่างรวดเร็ว
โปโป้เริ่มเอื้อมมือออกมาด้วยอาการสั่นเทิ้ม
“อา... พี่ชาย...”
อาร์คร้องตะโกนขณะคว้ามือของโปโป้เอาไว้
“ใช่ พี่ชายอยู่ตรงนี้ รอเดี๋ยวนะ แผลแค่นี้ไม่นานก็รักษาหายแล้ว”
“พี่ชาย... พวกเราทำไม่สำเร็จหรือ? จนท้ายที่สุดแล้ว... ก็ไม่อาจหยุดแผนของพวกคนชั่ว... ได้หรือ?”
“มันยังไม่จบเท่านี้!”
“เจ้านาย ข้าพาพวกหน่วยสนับสนุนมาแล้วขอรับ”
ขณะนั้นเองที่เดดริคและดีมอสโผล่เข้ามา ขณะลากกลุ่มคนตามมาทางด้านหลัง
เมื่อหน่วยสนับสนุนเริ่มการใช้โพชั่น พลังชีวิตของโปโป้ก็ฟื้นคืนกลับมาโดยทันที ทว่า อาการยังคงมีทำให้พลังชีวิตของโปโป้เริ่มลดลงอีกครั้ง ไม่สิ มันยิ่งลดลงเร็วกว่าเก่าด้วยซ้ำ
ความสับสนเผยออกบนใบหน้าของคนจากหน่วยสนับสนุนที่กำลังใช้โพชั่นชำระล้าง แต่แล้วผลลัพธ์ที่ออกมาก็ยังคงเป็นเช่นเดิม
“แม่... พ่อ... ฮึก สุบารูทาร์ปน่ะ...”
โปโป้เริ่มมีสภาพจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเริ่มหลั่งน้ำตาออก
“บ้าจริง นายเป็นอะไรกันแน่เนี่ย?”
เมื่อครู่นี้เขายังคิดอยู่เลยว่าเรื่องราวทุกอย่างถูกแก้ไขจนหมดสิ้นแล้ว
แต่แล้ว เพียงแค่ชั่วครู่เดียว สถานการณ์กับกลายเป็นเลวร้าย กองกำลังชาวแรคคูนตกอยู่ในภวังค์จนสูญสิ้นดวงวิญญาณเพราะผนึกยังคงเกิดการพังทลายอย่างต่อเนื่อง และตอนนี้โปโป้ที่เขามองเป็นน้องชายคนหนึ่งก็กำลังจะตายลง เรื่องราวหลายสิ่งที่เกิดขึ้นพร้อมกันในคราเดียวนี้ทำเอาเขาตามเรื่องราวแทบไม่ทัน
‘ต้องช่วยโปโป้ก่อน’
น่าประหลาดใจ ความคิดของอาร์คกลับเป็นการช่วยเหลือโปโป้
และแน่นอนว่า ผลลัพธ์ดังกล่าวนี้ไม่ใช่การตัดสินใจอย่างสมเหตุสมผล
เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นแค่เอ็นพีซี และเมื่อผนึกแตกออก เมื่อนั้นก็เป็นเรื่องยากแล้วที่อาร์คและกองกำลังชาวแรคคูนในที่แห่งนี้จะรอดไปได้ รวมถึงโปโป้ด้วย ถ้าหากเขาตัดสินใจตามเหตุผล เขาอาจเลือกที่จะเคลื่อนกองกำลังชาวแรคคูนออกไปหาทางหยุดยั้งผนึกนี้จากการถูกทำลาย
แต่ว่า... เขาไม่อาจปล่อยให้โปโป้ตายไปต่อหน้าต่อตาได้
มันเป็นเรื่องของความรู้สึก ความมีเหตุผลล้วนไม่เกี่ยวข้องเลยสักนิด
...และนี่แหละคือมนุษย์...
ไม่มีใครที่คิดสละชีวิตตนเองเพื่อความสงบสุขของโลกอย่างแท้จริง
ทว่า ผู้คนมากมายกลับเสียสละชีวิตตนเองเพื่อบุคคลที่พวกเขามีความสัมพันธ์ด้วยเสียมากกว่า
กระทั่งว่าเป็นผู้ที่เชี่ยวชาญการคำนวณ แต่เรื่องนี้ก็ยังคงเต็มไปด้วยความขัดแย้งกับหลักการเหตุผล ความสัมพันธ์ไม่ใช่สิ่งที่จะเอามาคำนวณออกมาเป็นตัวเลขได้
“โปโป้ อยู่กับพี่ชายคนนี้ก่อน นายจะไม่ตาย ฉันไม่ยอมให้นายตายเด็ดขาด!”
อาร์คคว้ามือของโปโป้เอาไว้ขณะเริ่มใช้ทักษะเยียวยา
ขณะนั้นเอง ปรากฏการณ์หนึ่งที่เขาไม่อาจเข้าใจได้กลับบังเกิดขึ้น เวลาในพื้นที่แห่งนี้กลับหยุดลง ทุกสิ่งอย่างล้วนหยุดนิ่ง ทั้งพื้นที่เคยสั่นไหวรวมทั้งชาวแรคคูนที่หวาดกลัวจนตัวสั่น กระทั่งฝุ่นผงยังค้างอยู่กลางอากาศ... ทุกสิ่งอย่างถูกหยุดไว้โดยสมบูรณ์
‘นี่เรื่องบ้าอะไรเนี่ย?’
วูบ!
อาร์คหันกลับไปมองแสงสีเขียวที่กำลังฉายชัดผ่านดวงตาของโปโป้ มันยิ่งสว่างมากขึ้น ทางด้านหนึ่งของผนัง ภาพฉากหนึ่งได้ฉายขึ้นคล้ายกับเครื่องฉายภาพยนตร์สาดส่องออกไป มันเป็นภาพสถานที่แห่งนี้พร้อมกับสิ่งรบกวนในภาพราวกับเป็นฟิล์มเก่าที่นำออกมาฉาย
มันคือภาพของอิกดราซิลที่ค้ำยันเพดานของโลกบาดาลเอาไว้ มันคือภาพต้นไม้ขนาดใหญ่ยักษ์
เมืองบริเวณใกล้เคียงมีควันของการหุงหาอาหารลอยกรุ่นขึ้นเพราะชาวแรคคูนอาศัยกันอยู่อย่างสุขสงบ มันนับเป็นภาพที่สร้างความสบายใจเป็นอย่างยิ่ง ในวิดีโอดังกล่าว โปโป้กำลังหัวเราะร่าขณะที่กุมมือของบิดาและมารดาเอาไว้
ในขณะนั้นเอง ภาพได้เพ่งเข้าไปใกล้สิ่งหนึ่งที่เด่นสะดุดตา
‘นั่น... ผู้ชายสีแดง?’
ใบหน้านั้นมีหน้ากากปกปิดเอาไว้ แต่มันก็เป็นอะไรที่ง่ายสังเกต
ชายคนดังกล่าวมีดวงตาสีแดงฉาน ผมสีแดง รวมทั้งออร่าจากร่างกายสีแดง แถมยังมีดาบสีแดงที่ถูกย้อมไปด้วยเลือดของชาวแรคคูนภายในหมู่บ้าน ชาวแรคคูนในหมู่บ้านดังกล่าวล้วนเสียชีวิตจนหมดสิ้น ในบรรดาคนเหล่านี้ บิดาและมารดาของโปโป้กำลังช่วยให้โปโป้หลบซ่อนตัว ผู้ชายสีแดงคนดังกล่าวได้เข่นฆ่าทุกครอบครัวชาวแรคคูนพร้อมรุกคืบมุ่งไปยังอิกดราซิล อิกดราซิลได้ใช้พละกำลังทั้งหมดเข้าต้าน ทว่าก็ไม่อาจต่อต้านอีกฝ่ายได้ ชายสีแดงคนดังกล่าวมีจุดประสงค์คิดก่อการโดยใช้อิกดราซิล ทว่า อิกดราซิลยืนกรานปฏิเสธ ชายสีแดงจึงหันดาบของตนเข้าใส่อิกดราซิล
ขณะนั้นเอง ทางด้านชาวแรคคูนที่โดนผู้ชายสีแดงเข้าโจมตี โปโป้เป็นเพียงผู้เดียวที่ได้หลบซ่อนจนได้เห็นความตายของบิดาและมารดากับตาตัวเอง เพื่อแก้แค้น โปโป้ได้คว้ามีดสั้นของตนพร้อมวิ่งไล่ตามผู้ชายสีแดงไป ทว่า โปโป้กลับล้มลงเลือดกระเซ็นโดยการโจมตีเพียงครั้งเดียว
อิกดราซิลได้ปกป้องจิตวิญญาณของตนเอาไว้ในอาณาเขตป้องกัน ทว่า ความตายของเผ่าพันธุ์ตรงหน้าทำให้ความคิดของอิกดราซิลสั่นไหว
ชายสีแดงคนดังกล่าวไม่พลาดโอกาสที่ช่องว่างเผยขึ้น
เขาถึงกับยอมให้โปโป้ไล่ตามมาเพื่อฉวยโอกาสนี้! ชายสีแดงคนดังกล่าวได้นำเอาลูกปัดดวงใจวิญญาณออกขณะฉีกกระชากมัน ลูกปัดดวงใจวิญญาณเป็นวัตถุเวทมนตร์ทรงพลังอำนาจ มันได้เข้ากลืนกินอิกดราซิล
ช่างเป็นความพ่ายแพ้อันอัปยศ!
ทว่า กระทั่งว่าเป็นเช่นนั้นอิกดราซิลก็ยังคงไม่ยอมแพ้ อิกดราซิลได้ใช้พลังเฮือกสุดท้ายที่ถือครองเอาไว้ห่อหุ้มและนำพาโปโป้ไปยังสถานที่อันปลอดภัย
ทั้งหมดนี้ก็เพื่อปกป้องพันธสัญญาโบราณให้คงอยู่ต่อไป
...วิดีโอดังกล่าวจบการฉายลงที่ตรงนี้...
ขณะเดียวกันนั้นเอง แสงสว่างจากดวงตาของโปโป้พลันหายไปพร้อมกับเวลาที่หยุดนิ่งเริ่มกลับมาเดินอีกครั้งหนึ่ง
ขณะนั้นเอง อาร์คจึงได้ยินเสียงโปโป้จากภายในประสาทรับเสียงของตน
“พี่ชาย...”
“โปโป้... นี่มันอะไรกัน?”
“ข้าคิดว่าทุกสิ่งจบสิ้นแล้ว”
แสงแห่งความแน่วแน่ฉายผ่านดวงตาของโปโป้
“ข้าตายไปแล้ว”
“ตายแล้ว?”
“เป็นเพราะร่างที่ข้าอยู่นั้นได้รับมาจากอิกดราซิล”
“...!”
“อิกดราซิลรู้แต่แรกแล้ว ว่าไม่อาจหยุดยั้งชายสีแดงได้ด้วยพลังของตน ก่อนที่จะโดนเวทมนตร์เข้าครอบงำ ส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณได้เคลื่อนย้ายมายังข้า เพื่อที่จะค้นหาผู้กอบกู้และหยุดยั้งชายคนนั้น... และตอนนี้คนคนนั้นก็ปรากฏตัวขึ้น”
โปโป้ที่มองมายังอาร์คตอนนี้สายตาคล้ายเปลี่ยนเป็นอีกคน
“อิกดราซิลได้รอคอยผู้กอบกู้ที่ซึ่งเป็นผู้สืบทอดของผู้กล้ามาบัน... นั่นก็คือพี่ชาย อิกดราซิลจึงบอกข้าให้พาพี่ชายมายังอิกดราซิล และตอนนี้ถึงคราวของข้าแล้ว”
“นาย... จะทำอะไร?”
อาร์คถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
โปโป้พยักหน้าให้พร้อมรอยยิ้มที่ซีดจาง
“พี่ชายรู้ไหม พลังของอิกดราซิลคือสิ่งที่คอยปกป้องผนึก ตอนนี้ ข้าจะส่งพลังที่อิกดราซิลมอบให้กลับคืนไป มันจะทำให้พลังฟื้นคืนจนสามารถยับยั้งการคืนชีพของนิดฮอกก์ได้”
โปโป้ผลักอาร์คออกขณะที่เริ่มยืนหยัดขึ้น
โปโป้กำลังเข้าไปใกล้สถานที่ที่ผนึกตั้งอยู่ด้วยย่างก้าวที่อ่อนแรง
อาร์คมองไปยังร่างนั้นและพยายามพูดกล่าวอยู่หลายครั้ง แต่เขาทำได้เพียงแค่ปิดปากเอาไว้ เขากลัวคำตอบที่จะได้รับ โปโป้ก้มศีรษะลงไปยังผนึกดังกล่าวอยู่ชั่วครู่และเริ่มพึมพำเสียงเบาออกมา
“ข้ายังอยากมีชีวิตอีกสักนิด...”
“...!”
“ข้าได้พบพี่ชาย ได้รู้จักโลกภายนอก... ข้ายังอยากได้ยินได้ฟังเรื่องราวมากกว่านี้... โลกใบนี้... และพี่ชาย... การผจญภัยของพี่ชาย... วิถีชีวิตของพี่ชาย... ข้าอยากรับรู้ และหากเป็นไปได้... และหากเป็นไปได้...”
หยาดน้ำตาเริ่มหลั่งออกจากดวงตาของโปโป้
“เดี๋ยว รอก่อนสิ! มันต้องมีหนทางอื่นอยู่!”
อาร์คตะโกนขึ้นจนทำให้อีกฝ่ายตกใจ
คู่หูของเขาคือเอ็นพีซี เป็นเอ็นพีซีที่เข้าใจสถานการณ์อย่างกระจ่างชัด
ตามปกติแล้ว เขาอาจเผยมือให้อีกฝ่ายทำตามใจ แต่ครั้งนี้เขาไม่อาจ
ทว่าเขาก็ไม่พบหนทางอื่นอีก แต่... เขาก็ไม่อยากให้เรื่องราวมันต้องจบลงเช่นนี้ แม้อีกฝ่ายจะเป็นเอ็นพีซี แต่เขาก็ไม่ต้องการให้เอ็นพีซีตรงหน้านี้หายไปแบบไม่มีวันกลับ!
ทว่า โปโป้กลับตอบกลับด้วยการสั่นศีรษะ
“ข้าขอโทษด้วยพี่ชาย... สัญญาที่พวกเราจะได้ออกไปยังโลกภายนอกด้วยกัน... ข้าไม่อาจรักษาคำสัญญานั้นเอาไว้ได้”
วูบ!
แสงสว่างไสวเริ่มสาดส่องออกจากร่างของโปโป้ เปรียบดั่งโลหะที่หลอมด้วยเปลวเพลิง จากสีแดงมันเริ่มกลับกลายเป็นสีขาวทีละน้อย
=====
สถานภาพผนึกที่กำลังโดนทำลาย : 99%, 98%, 97%...
=====
จำนวนเริ่มลดลงอย่างต่อเนื่อง
เมื่อพลังฟื้นคืนกลับ เวทมนตร์เริ่มปรากฏขึ้นเป็นวงเวทขนาดยักษ์บนพื้นดิน
“โปโป้...!”
อาร์คที่กำลังเศร้าเสียใจจ้องมองไปยังโปโป้ด้วยดวงตาที่พร่าเลือน ไม่นานหลังจากนั้น รอยแยกทุกรอยที่ปรากฏขึ้นเริ่มกลับคืนสู่สภาพดังเดิม
ทันใดนั้น เสียงร้องที่ดังลั่นจากพื้นได้ปะทุออกมา พลังชีวิตของโปโป้ลดลงเหลือ 50% โดยทันที
“อั่ก!”
“น่าขัน เด็กน้อยแรคคูนที่โง่งม! ร่างนี้คือจักรพรรดิแห่งนิฟล์ไฮม์ อย่างดีที่สุดเจ้าทำได้เพียงแค่ผนึกข้าเอาไว้อีกครั้ง!”
เสียงนี่ดังขึ้นมาจากนรกเบื้องล่าง!
เป็นเสียงของนิดฮอกก์
หลังนิดฮอกก์โจมตีเข้าใส่โปโป้ด้วยเพลิงแห่งนรก สถานภาพผนึกที่กำลังโดนทำลายเริ่มมีอัตราที่ไต่ขึ้นสูงอีกครั้งหนึ่ง
“ร้อยปี หากเจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้ผนึกนี้ทำงานไปอีกสักร้อยปีก็นับว่าเจ้าคิดคำนวณผิดพลาดแล้ว ก่อนที่อิกดราซิลจะรวมกับเจ้า เจ้าจะตายโดยไม่หลงเหลือสิ่งใดด้วยเพลิงแห่งนรก!”
“ไม่... ข้าต้อง... หยุด... ข้า... โลกบาดาลและพี่ชาย... ข้าจะเป็นคนปกป้องเอง!”
“โง่เขลา!”
“อั่ก!”
เมื่อเปลวเพลิงแข็งแกร่งยิ่งขึ้น พลังชีวิตของโปโป้ก็เริ่มลดลงอีกครั้งหนึ่ง ทว่า โปโป้ก็ยังคงกัดฟันอดทนเอาไว้
“ข้า... ข้าคือ... ข้าคือนักรบแห่งชาวแรคคูน... ข้าต้อง... ทำให้ได้!”
“หึ กล้าหาญนักที่ต่อต้านข้า”
เป็นอีกครั้ง เปลวเพลิงที่พวยพุ่งออกมายิ่งมากล้นกว่าเดิม!
“ใช่ โปโป้ นายต้องทำได้”
“จะ-เจ้านาย!”
อาร์คพุ่งเข้าไปในกองเพลิง
ขณะเดียวกันนั้น เขารู้สึกได้ว่าตนกำลังสูญเสียพลังชีวิตไปอย่างรวดเร็ว อาร์ครู้สึกได้เพียงแค่พลังชีวิตที่สูญหาย แต่เอ็นพีซีอย่างโปโป้กลับต้องรู้สึกได้ถึงเปลวเพลิงที่กำลังเผาไหม้อยู่จริง ๆ กระนั้นแล้ว โปโป้ก็ยังคงไม่ยอมแพ้
อีกฝ่ายเป็นเพียงเด็กชายตัวน้อยที่อ้วนฉุเท่านั้นเอง
ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ถึงคราวของอาร์คที่ซึ่งเป็นผู้เล่นจะได้แสดงปณิธานออกมาแล้ว!
อาร์คถอดผ้าคลุมออกและนำมันไปอุดรูที่กำลังมีเปลวเพลิงพวยพุ่งออกมา จากนั้นเขาจึงใช้ร่างกายของตนบดบังเอาไว้
ผ้าคลุมดังกล่าวมีคุณสมบัติต้านทานธาตุไฟได้ถึง 50% และเมื่อเขาเปลี่ยนอาชีพเป็นผู้เดินทางแห่งความมืด เขาจะได้รับภูมิต้านทานความมืดเพิ่มเข้ามาอีก 50% โชคดีที่เปลวเพลิงนี่มีคุณสมบัติของธาตุความมืดด้วย นั่นจึงทำให้เขาสามารถลดทอนพลังของเปลวเพลิงจากนรกนี่ได้ถึง 50% เต็ม
“พี่ชาย...!”
โปโป้ผงะไปขณะตัวแข็งทื่อมองสิ่งที่อาร์คกระทำ
ขณะที่มองอาร์คอยู่นั้น น้ำตาเริ่มไหลรินออกจากใบหน้าของโปโป้
“โปโป้ นายทำได้ จงทำซะ! จัดการไอ้มังกรนั่นแล้วโยนมันกลับลงนรกไป! นายทำได้! ไม่สิ มีเพียงแต่นายเท่านั้นที่ทำได้ จำตอนที่เราพบเจอกันครั้งแรกได้ไหม นายอยากใช้ชีวิตสุดเจ๋งแบบที่คนต่างถิ่นเป็นอยู่ใช่หรือไม่? ไม่สิ คนต่างถิ่นน่ะไม่ได้เจ๋งอะไรหรอก นายสิเจ๋งกว่าเยอะ ยิ่งตอนนี้ยิ่งเหนือล้ำกว่านั้นอีก นายเข้าใจใช่ไหม? โปโป้ ตอนนี้นายคือคนที่สามารถทำทุกสิ่งอย่างตามที่ต้องการได้ และ... ถ้าหากเป็นไปได้ จงอยู่ต่อ นายต้องอยู่ต่อ นายจะได้กลายเป็นวีรบุรุษที่ผนึกไอ้หนอนนี่กลับคืนสู่นรกและอยู่ต่อไป!”
อาร์คยังคงใช้ทักษะเยียวยาออกอย่างต่อเนื่อง
เขาไม่มีทางเลือกอื่นใดอีกเว้นเสียแต่การกล่าวสิ่งที่อยู่ภายในใจออกมา
