เล่ม 5 ตอนที่ 5 : อิกดราซิลที่โรยรา (4) [อ่านฟรี]
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
ARK ลงทุกวัน เวลา 10.50-11.00 น.
วันจันทร์-ศุกร์ : ลงวันละ 1 ตอน
วันเสาร์-อาทิตย์ : ลงวันละ 1 ตอนขึ้นไป
==========
เล่ม 5 ตอนที่ 5 : อิกดราซิลที่โรยรา (4)
“ตอนนี้แหละ คมดาบวายุ!”
อาร์คนำเอาดาบออกมาขณะใช้ทักษะที่มี
ผลลัพธ์พิเศษของคมดาบวายุได้แสดงพลังอำนาจออกมา ตัวดาบเริ่มปริแตกออกเป็นหลายชิ้นขณะเริ่มหมุนวนจนเกิดขึ้นเป็นพายุหมุน กลุ่มเศษดาบในตอนนี้กำลังเคลื่อนเข้าหาลูกแก้วคริสตัล
ชิ้นส่วนดาบกว่าร้อยนั่น แต่ละชิ้นคือพลังโจมตีถึง 5 หน่วย!
ภายในลูกแก้วคริสตัล บางสิ่งกำลังตะเกียกตะกายก่อนที่จะส่งเสียงร้องออกมา
ออร่าสีดำหยุดพวยพุ่งออกจากลูกแก้วคริสตัลแล้ว ลูกแก้วคริสตัลในตอนนี้ได้สูญเสียพลังไปจนหลุดออกจากดอกไม้ตรงหน้า
=====
เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น!
เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น!
เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น!
====
หน้าต่างข้อความถึงกับเด้งขึ้นมาพร้อมเพรียงกันหลายต่อหลายครั้ง
‘หนึ่ง สอง สาม... แปด นี่มันแปดครั้ง!’
หลังจัดการลูกปัดดวงใจวิญญาณที่ตื่นรู้ได้ เลเวลของเขาถึงกับเพิ่มไปอีก 8 ระดับด้วยกัน!
ที่อาร์คออกคำสั่งให้ถอยทัพในห้วงวินาทีสุดท้ายก็เพื่อได้รับมาซึ่งค่าประสบการณ์จำนวนมาก เป็นเพราะบอสมอนสเตอร์ตัวนี้เลเวลสูงล้ำถึง 400!
มันคือค่าประสบการณ์อันมหาศาล เขาคิดว่าหากต้องแบ่งปันค่าประสบการณ์นี้ให้กับชาวแรคคูน มันก็ออกจะน่าเสียดายเกินไป
นี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง นิวเวิลด์มีข้อจำกัดเรื่องการได้รับค่าประสบการณ์อยู่ ถ้าหากเขาสำเร็จภารกิจและกำจัดบอสมอนสเตอร์ที่เหนือล้ำกว่ามากได้ เขาจะได้เพิ่มเลเวลก็จริง แต่ค่าประสบการณ์ที่ได้รับไม่ใช่ 100% เต็ม
สำหรับเลเวลแรกที่ได้รับ เขาจะได้รับมันถึง 100% แต่สำหรับเลเวลที่สองค่าประสบการณ์ที่ได้รับจะลดเหลือแค่ 90% และครั้งที่สามจะเหลือแค่ 80%... เป็นแบบนี้เรื่อยไป
นั่นหมายความว่า ไม่ว่าเขาจะได้รับค่าประสบการณ์มากมายมหาศาลเพียงใดกับการที่ทำภารกิจอันยากเย็นได้สำเร็จ ความเป็นไปได้สูงสุดคือเลเวลของเขาจะยกระดับขึ้นมาได้เพียงแค่ 10 ระดับในครั้งเดียวเป็นอย่างมาก
ทว่า กระทั่งว่ามีข้อจำกัดเช่นนั้น เขาก็ยังคงได้รับเลเวลมาถึง 8 ระดับ! นับเป็นค่าประสบการณ์จำนวนมหาศาลเลยทีเดียว
‘ฮ่าฮ่าฮ่า นี่เราถึงกับสามารถเพิ่มเลเวลได้ 8 ระดับในครั้งเดียว!’
ตอนนี้ เมื่อพวกเขาเข้าใจเรื่องราวขึ้นมา กองกำลังชาวแรคคูนถึงกับเผยสีหน้าขื่นขมออก
“สกปรกยิ่งนัก...”
“ชั่วร้ายยิ่ง...”
ทว่า พวกเขาก็ไม่กล้าพอที่จะพูดเสียงดังออกมาต่อหน้าอาร์ค
อย่างไรแล้ว การที่โลกบาดาลกลับคืนสู่ความปลอดภัยอีกครั้งก็ทำให้ชาวแรคคูนพึงพอใจแล้ว
“ทำได้แล้ว! พี่ชายทำสำเร็จแล้ว! สุบารูทาร์ปปลอดภัยแล้ว!”
โปโป้หลั่งน้ำตาออกขณะกระโดดโลดเต้นไปทั่ว
“ใช่ ฉันสัญญาเอาไว้แล้วนี่ พี่ชายคนนี้ไม่คิดผิดคำสัญญาอยู่แล้ว”
อาร์คลูบหัวโปโป้ขณะหันไปมองของที่ดร็อปออกมา
=====
ลูกปัดดวงใจวิญญาณ
การจับต้องมันต้องทำอย่างระมัดระวัง! ลูกปัดดวงใจวิญญาณนี้เป็นลูกแก้วคริสตัลที่เปี่ยมไปด้วยเวทมนตร์โบราณและคำสาป บุคคลทั่วไปหากจับต้องลูกปัดดวงใจวิญญาณจะต้องสูญเสียดวงวิญญาณให้ปีศาจร้าย ทว่า ตอนนี้มันได้สูญเสียพลังทั้งหมดจนกลายเป็นลูกปัดธรรมดาไป
=====
‘เหมือนที่คิดไว้ เป็นลูกปัดดวงใจวิญญาณจริงด้วย!’
อาร์คหยิบมันขึ้นมาพร้อมถอนหายใจ มันเกิดเรื่องมากมายจนกว่าจะมาถึงสถานที่แห่งนี้ ในที่สุดทุกอย่างก็คลี่คลายเสียที
“เอาล่ะ จบเรื่องราวแล้ว พวกเราทุกคนก็ผ่านเรื่องราวมามากเช่นกัน”
ครืน ครืน!
ขณะที่อาร์คเตรียมเอ่ยปากปราศรัยเพื่อเชิดชูเหล่าทหารกล้าชาวแรคคูน
ฉับพลันนั้นถึงกับมีเสียงคำรามดังลั่นจนทั่วทั้งสถานที่สั่นสะเทือน ขณะนั้นเอง โปโป้ได้พบว่าดอกไม้ทั้งหลายบนต้นไม้เริ่มแตกออกขณะร่วงหล่นลงใส่ร่างของอาร์ค
“พี่ชาย! อันตราย... อั่ก!”
อาร์คโดนโปโป้ผลักล้มไปกองกับพื้น ขณะเงยหน้าขึ้นมาเขาแทบมึนงง
“โปโป้!”
รอยแยกเริ่มแตกกระจายออกทั่วบริเวณพื้นคล้ายใยแมงมุมจากแรงปะทะของดอกไม้ยักษ์ และตรงกลางระหว่างนั้นเอง มีอะไรสักอย่างที่รูปร่างสีดำได้แทงเข้าใส่โปโป้ โปโป้สูญพลังชีวิตกว่า 90% จนร่างกายทอแสงสีแดงออกมาโดยทันที
อาร์คเร่งร้อนวิ่งเข้าไปหาอีกฝ่าย
ฮูมมม!
ขณะนั้น เสียงคำรามที่น่าสะพรึงถึงกับดังลั่นออกมาภายใต้รอยแยก
ใบหน้าของอาร์คกลับกลายเป็นหนักอึ้งขณะหันกลับไปมอง
ภายใต้รอยแยกนั่น มันคือถ้ำอันมืดมิดที่ไม่อาจมองเห็นจุดสิ้นสุด ก้อนหินเริ่มร่วงหล่นลงไปขณะที่มีร่างสีดำร่างหนึ่งเริ่มโผล่ขึ้น มันเป็นมอนสเตอร์ที่ทั้งร่างปกคลุมไปด้วยความร้อนจากการเผาไหม้ ทว่า ความน่ากลัวของมันยิ่งเท่าทวีเพราะขนาดตัวอันมหึมาที่ปรากฏชัดอยู่ภายในหลุมอันมืดมิด
ดวงตาสีทับทิมลึกล้ำของมังกรได้เผยขึ้นพร้อมร่างที่สะบักสะบอม ลึกลงไปหลายสิบเมตร ร่างมหึมาของมันกำลังปีนป่ายขึ้นมา
ภาพฉากดังกล่าวคล้ายปีศาจกำลังปีนขึ้นจากขุมนรกก็ไม่ปาน
ภาพลักษณ์มันน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง แต่ทว่า หลังได้รับชมข้อมูลของมังกรตัวนี้แล้วเขากลับยิ่งหวาดกลัวกว่า
แม่ทัพอมตะนิดฮอกก์ เลเวล 500!
ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นตัวตนผู้นำพาฝันร้ายมาสู่ทวีปทางเหนือและถูกผู้กล้าทั้งเจ็ดผนึกเอาไว้!
อาร์คแทบอ้าปากกรามค้าง
‘เรื่องบ้าอะไรกัน!’
“นี่เกิดขึ้นได้ยังไง? ลูกปัดดวงใจวิญญาณโดนทำลายไปแล้ว ทำไมนิดฮอกก์ถึงยังฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้?”
“ไม่คาดคิดเลย!”
เหล่าผู้อาวุโสต่างก็ตกอยู่ในสภาวะแตกตื่นเช่นเดียวกัน
“ว่าอะไร? พวกท่านหมายความว่ายังไง?”
“นิดฮอกก์โดนผนึกเอาไว้โดยใช้พลังอำนาจอันศักดิ์สิทธิ์แห่งอิกดราซิล... ทว่า ในช่วงที่ทำลายลูกปัดดวงใจวิญญาณระหว่างการศึก... อิกดราซิลก็ได้รับความเสียหายมากมายมหาศาล... นั่นจึงทำให้พลังอำนาจที่คอยค้ำจุนผนึก...”
“บ้าไปแล้ว!”
ฮูม ฮูม!
เป็นอีกครั้งที่เสียงคำรามดังผ่านรอยแยกที่เริ่มเบิกออกกว้างกว่าเดิม อุปกรณ์ของผู้ที่เสียชีวิตไปบางคนเริ่มร่วงหล่นไปในรอยแยกดังกล่าว
“กองทหารชาวแรคคูนเตรียมพร้อมรบ! บุกเข้าโจมตี!”
ชาวแรคคูนที่แตกตื่นเริ่มโจมตีออกอย่างร้อนรน การโจมตีอย่างรุนแรงทั้งหมดทั้งมวลล้วนระดมโจมตีเข้าใส่รอยแยก แต่แล้ว มันก็ทำได้เพียงแค่ยืดเวลาออกไปเล็กน้อย
ดวงวิญญาณผู้ตายนับพันจากนิฟล์ไฮม์! นิดฮอกก์ได้เรียกพวกมันออกมาผ่านความสามารถขณะเริ่มปีนป่ายออกมาจากรอยแยก...
‘ไม่มีทาง เรามาไกลขนาดนี้แล้ว จะจบเห่ที่ตรงนี้ไม่ได้!’
อาร์คเริ่มก่นด่าสาปแช่ง ตอนนี้ สิ่งเดียวที่พอจะเป็นไปได้คือกาวเชื่อมร่างวิญญาณ! อาร์คเริ่มถมรอยแยกดังกล่าวด้วยกาว หลังดำเนินการไปพักหนึ่ง รอยแยกได้เงียบสงบลงครู่หนึ่ง ทว่า มันก็เป็นเพียงแค่ชั่วคราว แรงสั่นสะเทือนบังเกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่งขณะที่รอยแยกแห่งใหม่เริ่มเปิดออก
รอยแยกแห่งใหม่ถึงกับโผล่ขึ้นด้านข้างรอยแยกเดิมที่เพิ่งถูกอุด
ท้ายที่สุด กระทั่งอาร์คยังต้องร้องออกเสียงหลง
“ไม่จริง! ถึงจะพยายามปิดรอยแยกไปก็ไม่ได้! นี่เรา... ต้องจบลงแบบนี้งั้นเหรอ?”
“จบแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างจบสิ้นแล้ว!”
กองกำลังชาวแรคคูนต่างทิ้งรูปขบวนการรบขณะล้มลงกับพื้นส่งเสียงคร่ำครวญออกมา ขณะนั้นเอง ร่างของโปโป้ที่ตกอยู่ในสภาวะวิกฤตจึงส่งเสียงดังขึ้นมา
“อึก... พี่ชาย...!”
“โปโป้!”
อาร์คเข้าไปกอดโปโป้เอาไว้
บางสิ่งที่เป็นสีเขียวกำลังทอประกายฉายผ่านดวงตาของโปโป้
=====
สถานภาพผนึกที่กำลังโดนทำลาย : 97%
=====
ตึง!
ขณะเดียวกันนั้นเอง เสียงกรีดร้องหนึ่งถึงกับดังขึ้นในแผนกวางแผนของบริษัทโกลบอลเอ็กซอร์ท
“ระ-เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย?”
คิมกวอนแทแทบจ้องมองหน้าจอมอนิเตอร์ด้วยดวงตาที่พร้อมหลั่งเลือด หน้าจอที่เมื่อครู่ยังดีอยู่ถึงกับหลุดการควบคุมจนเริ่มเผยขึ้นซึ่งข้อมูลมหาศาล มันเหมือนกับโดนอะไรสักอย่างเจาะระบบเข้ามาก่อกวน ทว่า เขาเคยมีประสบการณ์กับเรื่องราวเช่นนี้ครั้งหนึ่งแล้ว
“ภารกิจอีเวนท์?”
เมื่อภารกิจอีเวนท์ปรากฏขึ้นภายในนิวเวิลด์ มันเป็นธรรมดาที่ระบบหลักของเกมจะเกิดความเปลี่ยนแปลงจนแสดงผลข้อมูลมหาศาลขึ้นมา คิมกวอนแทที่กระโดดผึงขึ้นจนได้ยินเสียงดังไปทั่ว จึงเป็นผลให้ฮามย็องอูส่งเสียงเรียกถามไถ่จากอีกด้าน
“ภารกิจอีเวนท์? นายพูดถึงอะไรอยู่?”
“ข้อมูลจำนวนมหาศาลครับ! ไม่ต้องสงสัยเลย ต้องมีสถานที่สักแห่งที่เกิดภารกิจอีเวนท์ขึ้น ระดับเลเวลความปลอดภัย... เฮือก!”
หลังตรวจสอบข้อมูลผ่านทางคอมพิวเตอร์พกพา คิมกวอนแทถึงกับส่งเสียงกรีดร้องดังออกมา
เขาพึมพำออกด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทิ้ม
“B… ภารกิจอีเวนท์ครั้งนี้ระดับความยากคือ B ครับ”
“นี่มันเรื่องไร้สาระอะไรกัน? หากความยากระดับ B จะโผล่ออกมา นั่นไม่ใช่หมายถึงตอนที่ผู้เล่นต้องมีเลเวลสูงถึง 300 เพื่อเริ่มภารกิจหรือยังไง? แต่เลเวลเฉลี่ยของผู้เล่นทั้งเกมตอนนี้ยังไม่ถึง 100 ด้วยซ้ำ”
“ครับ แต่นี่คือความจริงครับ ภารกิจอีเวนท์ครั้งนี้อยู่ที่ระดับ B ครับ!”
“เชี่ย! นี่ระบบหลักวิกลจริตถึงขนาดไหนถึงได้จัดระดับแบบนี้ออกมาได้?”
“มันเกิดขึ้นได้ยังไง...”
ฮามย็องอูกำลังคร่ำครวญอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
“เหตุการณ์เกิดขึ้นที่ไหน?”
“สถานที่ที่ข้อมูลไปกระจุกรวมตัวกันอยู่ อยู่แถวบริเวณเทือกเขาแบรนท์ครับ แต่ว่าที่นั่นไม่มีเมืองอยู่... เพราะงั้นตอนนี้ผมไม่อาจรายงานได้ว่าอะไรกันที่ไปกระตุ้นให้เกิดภารกิจ”
“หยุดมือ! ทุกคนหยุดงานในมือให้หมด! พวกเราต้องหาทางทำอะไรสักอย่างเพื่อหยุดยั้งมัน! ถ้าหากภารกิจอีเวนท์ระดับ B โผล่ขึ้นมาในตอนนี้ สมดุลภายในเกมทุกสิ่งอย่างจะพังทลายจนหมดสิ้น! เข้าใจไหม? กระทั่งว่าต้องเอาขวานจามใส่เครื่องคอมก็ต้องหยุดมันให้ได้!”
คิมกวอนแทสั่นศีรษะอย่างอดไม่อยู่
“แต่ช่องทางการใช้โปรแกรมจากภายนอกถูกปิดตายไว้ทั้งหมดนะครับ”
“งั้นที่ทำได้ก็มีแต่นั่งมองโง่ ๆ เหมือนเดิมหรือไง?”
“เดี๋ยวนะ... โห?”
ขณะที่รับชมข้อมูลที่เลื่อนไปมา ดวงตาของคิมกวอนแทจึงเริ่มหรี่เล็กลงคล้ายเหยี่ยวจับจ้องเป้าหมาย
เขายกโทรศัพท์ขึ้นมาขณะหันไปให้ฮามย็องอูรับชม
“นั่นอะไร?”
“ข้อมูลนี้มีบางสิ่งผิดปกติครับ”
“หมายความว่ายังไง?”
“เมื่อภารกิจอีเวนท์เปิดการทำงานขึ้น กลับมีข้อมูลอื่นแทรกเข้ามาครับ”
“ข้อมูลอื่น? อธิบายเป็นภาษาคนให้เข้าใจง่ายหน่อย!”
ฮามย็องอูปาโทรศัพท์ทิ้งขณะจ้องมองหน้าจอมอนิเตอร์
คิมกวอนแทเร่งร้อนอธิบายพร้อมชี้ไปยังข้อมูลที่กำลังปรากฏบนหน้าจอมอนิเตอร์
“ตรงนี้ ตรงนี้ และตรงนี้ครับ นี่ไม่ใช่ข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับภารกิจ ข้อมูลพวกนี้คล้ายเกิดขึ้นมาเพราะแรงกระตุ้นของภารกิจอีเวนท์ หากตามที่เห็น... หากให้ผมเดา นี่คงเป็นอะไรที่เรียกว่าโปรแกรมต่อต้านไวรัสครับ”
“วัคซีน? โปรแกรมนี่จับไวรัสได้?”
“ครับ ถ้าหากคอมพิวเตอร์ตรวจพบไวรัส ตามปกติแล้วโปรแกรมวัคซีนก็จะทำงานโดยอัตโนมัติไม่ใช่หรือครับ? นี่ก็เป็นโปรแกรมที่คล้ายกัน ตอนนี้ข้อมูลกำลังวิ่งไหลไปโดยอัตโนมัติ และมีอีกโปรแกรมที่เข้าปิดกั้นภารกิจอีเวนท์ที่เกี่ยวข้องกันนี้โผล่ขึ้นมาด้วยครับ”
“นายหมายความว่าภารกิจอีเวนท์นี้จะไม่เกิดขึ้น?”
“ถ้าหากโปรแกรมมันสมบูรณ์แบบนะครับ”
“สมบูรณ์แบบ?”
ฮามย็องอูตบหน้าผากของตนขณะเริ่มขมวดคิ้ว
ทว่า คิมกวอนแทหันไปเปิดตำราเล่มหนาเตอะก่อนจะพบเจอสิ่งที่หาอยู่ เขาเปิดหน้าดังกล่าวพร้อมใช้เทียบกับข้อมูลที่เกิดขึ้นตรงหน้าจอมอนิเตอร์ ไม่นานเขาเริ่มพยักหน้า
“ใช่ครับ หากเงื่อนไขสมบูรณ์พร้อม ภารกิจอีเวนท์นี้จะไม่เกิดขึ้นครับ เดิมทีการแทรกแซงจากภายนอกได้ถูกปิดกั้นเอาไว้จนหมดสิ้น แต่โปรแกรมดังกล่าวนี่เกิดขึ้นจากภายใน นั่นทำให้มันไม่ได้รับผลกระทบในเรื่องนี้ แต่โปรแกรมนี้เหมือนจะขาดแคลนต้นตอที่สำคัญไป”
“อะไรกันล่ะ?”
คิมกวอนแทถอนหายใจออกขณะส่ายศีรษะ
“ผมไม่ทราบครับ ต่อให้ทราบ มันก็ไม่มีทางแทรกแซงอะไรได้จากภายนอกอยู่ดี สิ่งเดียวที่จะจบเรื่องราวได้คือต้องทำในเกม นั่นคือการล้มบอสให้ได้... อาจกล่าวได้ว่า... มนุษย์ไม่อาจทำอะไรได้ครับ มันคือสงครามระหว่างข้อมูลด้วยกัน”
ความเป็นจริงที่เกิดขึ้นตอนนี้ คือเทพปกรณัมและตำนานที่สูญหายไปจากโลกแห่งความเป็นจริง มันกำลังเกิดขึ้นและมีลมหายใจอยู่ภายในเกมเสมือนจริงที่เรียกขานกันว่า นิวเวิลด์
มันนับเป็นโลกที่ไม่มีผู้ใดรู้จัก กระทั่งผู้ที่ให้บริการเกมนี้ก็ตาม...
