บทที่ 121 ไก่อ่อน ก็แค่กลุ่มไก่อ่อนกลุ่มหนึ่ง

บทที่ 121 ไก่อ่อน ก็แค่กลุ่มไก่อ่อนกลุ่มหนึ่ง

แปล Tarhai

กลุ่ม https://www.facebook.com/groups/1743836472377756/

ลงตอนที่ 1-200 ราคา 200 ลงทุกวัน วันละ 6-7 ตอน

ติดต่อที่ https://www.facebook.com/profile.php?id=100002039138559

อ่านบนเว็บอีกแห่ง

https://amnovel.com/cat.php?id=58

 

“แข็งแกร่งมาก ผู้ชายคนนี้เอาชนะพี่เปาได้”

"ชายคนนี้เป็นใคร ? เขาล้มพี่เปาด้วยหมัดเดียวได้ยังไง?"

"ฉันไม่เคยเห็นเขามาก่อน เขามาจากไหน?"

ชายหลายสิบคนรอบๆทั้งหมดต่างตะลึง

ในความคิดของพวกเขา พี่เปาแข็งแรงมากและเขาสามารถทำลายไม้กระดานด้วยหมัดเดียว โดยปกติ ผู้ชาย 4 หรือ 5 คนก็ยังทำอะไรเขาไม่ได้ เขาพ่ายแพ้ด้วยหมัดเดียวได้ยังไง ?

พวกเขาตะลึงงันงงและตื่นตระหนกเล็กน้อย

หลิวรูหยันและคนรอบข้างก็ตะลึงด้วย

นี่เป็นครั้งแรกที่หลิวรูหยันได้เห็นฉิงเฟิงต่อสู้ ก่อนหน้านี้เธอกังวลว่าฉิงเฟิงจะไม่สามารถรับมือกับจางซันเปาได้ เธอต้องการโทรเรียกตำรวจ เธอไม่คาดคิดว่าฉิงเฟิงจะล้มจางซันเปาบินไปด้วยหมัดเดียว

จางซันเปาแข็งแกร่งเป็นอย่างมากและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ เขาดูเต็มไปด้วยพลัง ในทางกลับกันฉิงเฟิงผอมสูง เหมือนกับว่าเขาไม่มีกล้ามเนื้อมากนักแต่เขากลับระเบิดความแข็งแกร่งออกมาได้อย่างน่ากลัวมาก

ผู้ชมก็ยังประหลาดใจด้วย พวกเขาเป็นพลเมืองของเมืองทะเลตะวันออกและเคยได้ยินชื่อพี่เปาเป็นธรรมดา เขาเป็นคนที่เข้มแข็งและเป็นผู้นำคนที่ 3 ของแก๊งม้าขาว

ในความคิดของพวกเขา พี่เปาล้มคนอื่นมาโดยตลอด พวกเขาไม่เคยได้ยินว่ามีใครที่เอาชนะเขาได้ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นพี่เปาพ่ายแพ้

"ฉันแพ้ ... ฉันแพ้จริงๆ"

ใบหน้าของจางซันเปาซีดเซียว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

เพื่อฝึกฝนหมัดปืนใหญ่ของเขา เขาใช้กำปั้นในการชกกระสอบทราย ไม้กระดานและบล็อกไม้ทุกวัน วัตถุเหล่านี้ล้วนแตกสลายโดยกำปั้นของเขามาหมดแล้ว

เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะพบกับปรมาจารย์วันนี้ ชายตรงหน้าเขาคนนี้มีฝีมือในศิลปะการต่อสู้และเป็นผู้เชี่ยวชาญ เขาไม่ใช่คนที่สามารถต่อกรกับฉิงเฟิงได้

การโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของเขาหมดท่าต่อการเคลื่อนไหวเพียงครั้งของฉิงเฟิง

"พวกแกยังยืนอยู่ทำไม ? ไป ไปฆ่ามัน!"

ใบหน้าของจางซันเปาหงุดหงิด เขาสั่งให้ลูกน้องไปรุมยำฉิงเฟิง ไม่ว่าแกจะแข็งแรงแค่ไหน แกจะแน่ไปกว่าชายฉกรรจ์เป็นสิบคนได้ยังไง?

เขาต้องการใช้ประโยชน์จากจำนวนคนของพวกเขาเพื่อล้มฉิงเฟิง

คนหลายสิบคนล้อมรอบฉิงเฟิงเมื่อพวกเขาได้ยินคำสั่งของพี่เปา ใบหน้าของพวกเขาบิดเบี้ยวและข่มขู่

"วิ่ง!"

อาการกังวลปรากฏในดวงตาของหลิวรูหยัน เมื่อเธอเห็นฉิงเฟิงถูกล้อมรอบ

มีคนเป็นสิบคนล้อมรอบฉิงเฟิง ไม่ว่าเขาจะแข็งแรงแค่ไหน เขาจะสามารถเอาชนะชายเป็นสิบได้อย่างไร?

"ไม่ต้องกังวล พวกมันเป็นแค่กลุ่มไก่ป่วยๆ"

ฉิงเฟิงยิ้มเล็กน้อยให้หลิวรูหยันและบอกให้เธอไม่ต้องกังวล

สำหรับเขา ถึงแม้คนสิบกว่าคนพวกนี้จะตัวใหญ่และดูแข็งแรงแต่พวกเขาก็ยังอ่อนแอเกินไป

แม้ว่าจะมีคนมาเพิ่มอีกสักโหล พวกเขาก็ยังเป็นภัยคุกคามต่อฉิงเฟิงไม่ได้

"แกกล้าเรียกพวกเราว่าไก่ป่วยเหรอ ? พวกเรา ไปฆ่ามัน!"

คนมากกว่าสิบคนร้องออกมาและรีบพุ่งเข้าหาฉิงเฟิงเมื่อได้ยินคำสบประมาทของเขา

วูบ!

ฉิงเฟิงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเหมือนลมกรดท่ามกลางชายมากกว่าสิบคน เขาล้มหนึ่งคนต่อการโจมตีหนึ่งครั้งด้วยการเตะและต่อย

ความฝันนั้นสวยงามแต่ความเป็นจริงโหดร้าย

ชายมากกว่าสิบคนถูกกำจัดในเวลาไม่นาน พวกเขากรีดร้องเสียงดังบนพื้นดินตามมาด้วยเลือดไหลจากในปากของพวกเขาและแขนขาหัก

กลุ่มชายผู้น่ากลัวได้กลายเป็นทารกขี้แยในพริบตา

อ่อนแอ เป็นแค่กลุ่มคนที่อ่อนแอเกินไป ฉิงเฟิงคิดและมองไปที่คนเหล่านั้นด้วยความดูถูกในสายตาของเขา

"บอกมา ใครส่งพวกนายมา?"

ฉิงเฟิงเดินไปหาพี่เปาและถามอย่างเย็นชา

พี่เปาเม้มริมฝีปากและปฏิเสธที่จะพูดเมื่อได้ยินการสอบปากคำของฉิงเฟิง

มีกฎในแก๊งม้าขาวที่สมาชิกไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลของลูกค้าได้ ไม่งั้นพวกเขาจะถูกลงโทษโดยกฏของแก๊ง ใครก็ตามที่ละเมิดกฎจะถูกจับหรือแม้กระทั่งแขนขาหัก

"ไม่พูดใช่มั้ย ? งั้นมาดูกันว่าปากของนายจะแข็งแค่ไหน"

ฉิงเฟิงยิ้มอย่างเย็นชาและกระทืบลงไปบนขาขวาของพี่เปาอย่างหนักหน่วง

อ้ากกก!

พี่เปาแผดเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวดขณะที่ขาข้างขวาของเขาหักในทันที ใบหน้าของเขาซีดและมีเม็ดเหงื่อไหลออกมาจากหน้าผากของเขา

"บอกมา ใครสั่งให้พวกนายมา ถ้านายไม่พูดฉันจะหักขาอีกข้าง"

ฉิงเฟิงเลิกคิ้วขึ้นและพูดอย่างเย็นชา

พี่เปาเป็นคนที่อยู่ในวงการนังเลงข้างถนน เขาปากแข็งมากและไม่ยอมพูด

แกร๊ก!

ฉิงยกขาขวาขึ้นและเหยียบหักขาซ้ายของพี่เปา

"บอกมาว่าใครสั่งพวกนายมา ถ้านายไม่บอกฉันจะหักกระดูกสันหลังของนายและนายจะเป็นอัมพาตไปตลอดชีวิต"

แม้ว่าฉิงเฟิงจะมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่คำพูดของเขาก็หนาวเย็น

ปิศาจ

นี่มันปีศาจ

ในขณะนั้นจางซันเปา รู้สึกหวาดกลัวอย่างมากต่อฉิงเฟิง

เขารู้ว่าถ้าคำตอบของเขาไม่เป็นที่พอใจฉิงเฟิง กระดูกสันหลังเขาจะถูกทำลายหมดแน่

หากกระดูกสันหลังของเขาหัก เขาจะกลายเป็นคนพิการและเขาจะถูกฆ่าโดยศัตรูเก่าของเขาในวันพรุ่งนี้แน่

"อย่าหักกระดูกสันหลังฉัน ! ฉันบอกแล้วๆ มันคือนายน้อยหยางจี๋จ่ายเงินให้เราสั่งสอนคุณ"

จางซันเปาพูดอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นดวงตาแห่งความหนาวเย็นในสายตาของฉิงเฟิง

ในขณะนั้นจางซันเปาเกลียดหยางจี๋ไปทั้งหัวใจ เขาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะเขา

เพื่อช่วยชีวิตตนเองจางซันเปาได้ทรยศต่อหยางจี๋อย่างรวดเร็ว

"หยางจี๋ .. นายกล้ามากที่จ้างคนมาทำแบบนี้ หาที่ตาย"

ฉิงเฟิงยิ้มอย่างเย็นชาด้วยความโกรธเมื่อได้ยินว่าหยางจี๋จ้างคนเหล่านี้มาสั่งสอนเขา

ที่ตลาดการพนันหิน, หยางจี๋ได้พยายามหาเรื่องเขา เยาะเย้ยเขา แต่สุดท้ายเขาแพ้

ตอนแรกเขาคิดว่าหยางจี๋จะเจียมเนื้อเจียมตัวสักหน่อยหลังจากเสียเงินเดิมพัน ฉิงเฟิงไม่ได้คาดคิดว่าหยางจี๋จะมาหาเรื่องเขาไวขนาดนี้

"หยางจี๋อยู่ที่ไหน?"

ฉิงเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อยและถาม

"เขาอยู่ที่ตลาดพนันหิน เขาบอกให้เราพาคุณไปที่นั่นหลังจากที่เราหักขาคุณแล้ว..."

จางซันเปาได้เปิดเผยตำแหน่งของหยางจี๋อย่างรวดเร็วด้วยความหวาดกลัว

"ไปสั่งสอนหยางจี๋กันเถอะ"

ฉิงเฟิงยิ้มอย่างเย็นชาและขอให้หลิวรูหยันขับรถพาเขาไปสู่ตลาดพนันหิน

อย่างที่ครูทุกคนเคยพูดไว้ อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง แน่นอนฉิงเฟิงกำลังจะไปแก้แค้นทันที

 

ที่ตลาดการพนัน

"ทำไมพี่เปาไม่โทรมาสักที เขาหักขาฉิงเฟิงไปหรือยัง?"

หยางจี๋เดินไปเดินมารอบๆ ในห้องสุดหรู มีความวิตกกังวลบนใบหน้าของเขา

เขาสั่งให้พี่เปาหักขาของฉิงเฟิงและพาเขามาที่นี่ หยางจี๋ต้องการหยกจักรพรรดิจากฉิงเฟิงอีกด้วย

แต่ผ่านไปนานแล้วพี่เปาก็ยังไม่โทรหาเขาหยางจี๋เริ่มกังวล

หยางจี๋เรียกใช้พี่เปามาแล้วหลายครั้ง เขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ไม่มีใครรับสายโทรศัพท์ ทำให้เขากังวลมาก

ก๊อก ก๊อก ก็อก!

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู แสงแห่งความสุขปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหยางจี๋ เขาคิดว่าพี่เปามาถึงแล้วในที่สุดและรีบเดินออกไปเปิดประตู

แต่เมื่อเขาเปิดประตูเขาก็สับสน คนที่ยืนอยู่นอกประตูไม่ใช่พี่เปาแต่เป็นลี่ฉิงเฟิง

ฉิงเฟิงมองหยางจี๋อย่างเย็นชา ด้วยมือไขว้หลัง