บทที่ 111 มือของศาสตราจารย์นุ่มมาก

บทที่ 111 มือของศาสตราจารย์นุ่มมาก

แปล Tarhai

กลุ่ม https://www.facebook.com/groups/1743836472377756/

ลงตอนที่ 1-200 ราคา 200 ลงทุกวัน วันละ 6-7 ตอน

ติดต่อที่ https://www.facebook.com/profile.php?id=100002039138559

อ่านบนเว็บอีกแห่ง

https://amnovel.com/cat.php?id=58

 

"เสี่ยวม่านเธอยังไม่ดีขึ้นเลย ฉันจะไปตอนนี้ได้ยังไง?"

ฉิงหยาส่ายศีรษะขณะมองเสี่ยวม่านด้วยความกังวลเมื่อเสี่ยวม่านขอให้เธอออกไป

เมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้เสี่ยวม่านก็อยากจะร้องไห้ ไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกซาบซึ้ง แต่เพราะเธอรู้สึกกังวลสุดๆ  ทำไม? ก็เพราะว่าในขณะนี้ฉิงเฟิงกำลังเล่นกับหน้าอกของเธออยู่ใต้ผ้าห่ม….

เสี่ยวม่านยินดีให้ฉิงเฟิงทำเช่นนี้หากฉิงหยาไม่ได้อยู่ข้างๆพวกเขา แต่ตอนนี้เธอกลัวว่าพวกเขาจะถูกเธอจับได้ ถ้าเธอขยับตัวแม้แต่เพียงเล็กน้อย

"เสี่ยวม่านยื่นมือมา ฉันจะเช็ดให้เธอ"

ฉิงหยากล่าวกับเสี่ยวม่านขณะยิ้ม

ฉิงหยาปฏิบัติกับนักศึกษาที่นี่เป็นอย่างดีและจะไม่ยอมให้เธอเจ็บป่วย

"ศาสตราจารย์ มือของฉันปกติดี คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนี้"

เสี่ยวม่านส่ายหัวและปฏิเสธความหวังดีของฉิงหยา

ทั้งสองมือของเธอถูกตรึงไว้กับร่างกายของฉิงเฟิง เธอไม่สามารถขยับได้เลย

ถ้าเธออยากขยับมือออก เธอจะต้องผลักฉิงเฟิงออกไปซึ่งจะทำให้ฉิงหยาเห็นเขา นี่เป็นสภาพที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

"เสี่ยวม่าน เธอไม่ต้องอาย ฉันเอามือเธอออกมาให้เอง ถ้าเธอรู้สึกอึดอัดใจ."

ฉิงหยายิ้มและเอื้อมมือไปหาเสี่ยวม่านภายใต้ผ้าห่ม

"ไม่เป็นไร อาจารย์เย่ ฉันทำเองได้"

เสี่ยวม่านแทบจะร้องไห้และปฏิเสธที่จะให้ฉิงหยาเข้ามาจับมือของเธอภายใต้ผ้าห่ม

เธอเข้าใจดีว่าฉิงหยาจะต้องสัมผัสโดนฉิงเฟิงอย่างแน่นอน แล้วก็จะกลายเป็นปัญหาใหญ่

เธอต้องหยุดฉิงหยาไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม

ฉันควรทำอย่างไรดี? เสี่ยวม่านกำลังตื่นตระหนก แต่เธอก็ยังไม่สามารถขยับมือได้

ในที่สุดฉิงหยาก็ตัดสินใจที่จะเอื้อมมือไปเอง หลังจากที่เธอเห็นเสี่ยวม่านลังเลอยู่ชั่วครู่

ทันใดนั้นมือข้างหนึ่งก็โผล่ขึ้นมาที่ด้านข้างของเตียงจากใต้ผ้าห่ม

เสี่ยวม่านตกใจเมื่อเห็นมือนี้เพราะเธอรู้ว่านี่มันไม่ใช่มือของเธอ

ภายใต้เหตุฉุกเฉินนี้ ฉิงเฟิงยื่นมือของเขาออกไปแกล้งทำเป็นว่านี่เป็นมือของเสี่ยวม่าน

"มาสิ, ฉันจะเช็ดให้เธอ"

ฉิงหยากำลังล้างมือด้วยผ้าเช็ดตัวขณะยิ้ม

"นุ่มมาก"

ฉิงเฟิงกำลังเพลิดเพลินกับช่วงเวลาที่ถูกจับไว้และทำความสะอาดโดยมือที่นุ่มนิ่มของหญิงสาว

มือของศาสตราจารย์คนนี้นุ่มมาก !

แม้ว่าฉิงเฟิงจะไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเธอจากภายใต้ผ้าห่มได้  แต่เขาสามารถบอกได้ว่าเธอจะต้องเป็นสาวงามเพียงความรู้สึกจากมือของเธอ

ฉิงเฟิงกำลังมีช่วงเวลาที่ฟินมากในตอนนี้ มือซ้ายของเขาอยู่บนร่างของเสี่ยวม่านและมือขวาถูกฉิงหยาจับไว้ ตอนนี้ฉันมีความสุขแท้!

อย่างไรก็ตามศาสตราจารย์คนงามที่น่าสงสารคนนี้ไม่ทราบว่ามือที่เธอจับอยู่ตอนนี้คือมือของฉิงเฟิง ไม่ใช่เสี่ยวม่าน

เธอคงจะโกรธมากถ้าเธอรู้ความจริง

"เสี่ยวม่าน มือเธอหยาบเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร?"

ฉิงหยาถามขณะเช็ดมือ

มือของผู้หญิงควรจะนุ่มและลื่นในความเห็นของเธอ ซึ่งแตกต่างจากมือที่เธอจับอยู่ในขณะนี้ มันรู้สึกหยาบยังกับมือผู้ชาย

หัวใจของเสี่ยวม่านเต้นอย่างบ้าคลั่งหลังจากได้ยินที่ฉิงหยาพูด เธอกลัวว่าฉิงหยาจะสังเกตเห็นอะไรแปลกๆ

"อาจารย์เย่ ฉันทำงานหนักมากนอกเวลาเรียน นั่นอาจเป็นเหตุผลที่มือของฉันหยาบ"

ใบหน้าของเสี่ยวม่านเป็นสีแดงและเธอพยายามหาข้อแก้ตัว

นี่เป็นข้ออ้างที่ดี เนื่องจากช่วงนี้เธอทำงานพาร์ทไทม์

"เสี่ยวม่าน เธอต้องดูแลร่างกายของเธอด้วยแม้ว่าเธอจะทำงาน  เธอสามารถขอความช่วยเหลือฉันได้ตลอดเวลาที่เธอต้องการ"

"ขอบคุณอาจารย์เย่"

"ดีแล้ว งั้นฉันไปก่อนละ ดูแลสุขภาพด้วย"

ฉิงหยายิ้มขณะที่ยืนขึ้นและกำลังจะจากไป

เธอคิดที่จะพูดคุยกับเสี่ยวม่านอีกสักหน่อย แต่เนื่องจากเธออยากไปห้องน้ำ เธอจึงตัดสินใจที่จะลาเสี่ยวม่านและออกไป

"แล้วเจอกันคะ อาจารย์เย่"

เสี่ยวม่านกล่าวทันทีที่เธอเห็นฉิงหยากำลังจะออกไป

ฉิงหยาพยักหน้าและเดินออกจากห้องไป เธอรีบไปห้องน้ำ

"ฉิงเฟิง, อาจารย์เย่ไปแล้ว คุณออกมาได้แล้ว"

เสี่ยวม่านพูดอย่างอายๆในขณะที่เธอหน้าแดง

ใบหน้าของเธอแดงราวกับมะเขือเทศสุก ตอนนี้เธอกำลังอายและประหม่ามากขึ้น ขณะที่คิดถึงตอนที่ฉิงเฟิงกัดหน้าอกเธอใต้ผ้าห่ม เสี่ยวม่านรู้สึกอายมากและอยากขุดหลุมมุดลงไป

"เฮ้อ , เสี่ยวม่าน, หน้าอกของเธอใหญ่เกินไป ฉันเกือบหายใจไม่ออก"

ฉิงเฟิงอ้าปากกว้างและเริ่มสูดลมหายใจเข้าออกให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ทันทีที่เขากระโดดออกจากผ้าห่ม

เขาเกือบจะตายจากการขาดออกซิเจน หน้าอกของเสี่ยวม่านใหญ่เกินไป เขาอ้าปากที่หน้าอกเธอและสูดกลิ่นหอมในอากาศ

ถูกต้อง นั่นเป็นความหวานในอากาศ อากาศปกติไม่มีกลิ่น แต่มันมีกลิ่นหอมอยู่รอบๆอกของเสี่ยวม่าน

ใบหน้าของเสี่ยวม่าน แดงจนไม่อาจจะแดงได้มากกว่านี้แล้ว เธอมุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหลังจากที่ได้ยินคำพูดของฉิงเฟิง

"เสี่ยวม่าน,  ต่อกันเลยไหม ?"

ฉิงเฟิงยิ้มขณะมองไปที่เสี่ยวม่านที่เขินอายอยู่ใต้ผ้าห่ม

ถ้าไม่ใช่เพราะฉิงหยาเข้ามาขัดจังหวะ เขาก็คงจัดหนักเสี่ยวม่านไปเรียบร้อยแล้ว

ตอนนี้ฉิงหยาก็ออกไปแล้ว  ฉิงเฟิงจึงอยากจะดำเนินการเชือดนักศึกษาสาวคนนี้ต่อ เพราะทั้งหมดนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพของเขาถ้าเขาไม่ได้ปลดปล่อยอารมณ์ทางเพศ

“ฉิงเฟิง เราทำกันวันอื่นได้ไหม ? เพื่อนร่วมห้องของฉันกำลังจะกลับมาแล้ว ถ้าพวกเขาเห็นเข้ามันจะไม่ดี”

เสี่ยวม่านกล่าวอย่างเงียบๆใต้ผ้าห่มโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้น

พวกเขาเสียเวลาไปมากตอนที่ฉิงหยาเข้ามา แม้ว่าเธอต้องการให้ฉิงเฟิงอยู่ แต่เธอก็กลัวว่าเพื่อนร่วมห้องกลับมาจะเห็นเข้า

"ก็ได้ วันนี้ฉันจะปล่อยเธอไป"

ฉิงเฟิงสัมผัสใบหน้าของเสี่ยวม่านขณะที่ยิ้มและออกไปทันที

เขาดูนาฬิกาและพบว่ามันห้าทุ่มแล้ว เขาต้องออกไปก่อนที่ประตูจะปิด มิฉะนั้นจะมีปัญหาโดยไม่จำเป็น

เมื่อฉิงเฟิงเดินออกจากห้องเสี่ยวม่าน เขาก็รู้สึกปวดฉี่ จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำ

เขาเดินไปหลายเมตรและพบห้องน้ำ แต่มันมืดมากเขาเห็นไม่ชัดเจนว่ามีอะไรเขียนอยู่และเดินตรงไปที่ห้องน้ำ

แกร๊ก

ในขณะที่ฉิงเฟิงเปิดประตูห้องน้ำหญิง เขาก็ได้เห็นก้นที่งดงามและใบหน้าที่สวยงาม

นี่มันงดงามอะไรแบบนี้ ! ผิวของผู้หญิงคนนี้สดใสเหมือนหยกขาวที่ดีที่สุดและดวงตาของเธอก็เปล่งประกายราวกับดวงดาวในท้องฟ้า

ในขณะที่เธอเห็นฉิงเฟิงเดินเข้ามา สาวงามคนนี้ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันทีและดูราวกับว่าเธอจะฆ่าเขาในวินาทีถัดไป