Chapter 130: เสือแห่งความท้าทาย
Chapter 130: เสือแห่งความท้าทาย
มู่จี่เซียนยิ้ม เมื่อเธอเห็นหวังหยู่และหยางนัวนั้นก็ทำการแลกเปลี่ยนกันเสร็จแล้ว แล้วหวังหยู่ก็นวดหัวแล้วเธอก็พูด “นัวน้อย เขาไม่ได้เป็นผู้ใหญ่เหมือนกับรูปร่างของเขา เขาไม่ได้แตกต่างไปจากเด็กน้อย…”
หวังหยู่หัวเราะอย่างเงียบงัน
“เอ่อ....ไม่ใช่ว่านายเปิดเผยต่อคนอื่นมากเกินไปงั้นเหรอ?”หยางนัวอายเมื่อเธอเห็นคู่รักทั้งสองคนนั้นทำหวานกันขนาดนั้น
“ฮ่าๆๆ! ฉันทำอาหารเสร็จแล้ว นัวน้อยทำไมเธอไม่พูดถึงพี่หยู่ในเวลาอื่นกัน? เธอควรมากินข้าวร่วมกับเรากันเถอะ!”มู่จี่เซียนแนะนำอย่างตื่นเต้น
“ขอบคุณค่ะ…”หยางนัวรีบร้อนขอบคุณเธอ
หญิงสาวที่เยาว์วัยรู้วิธีการทำอาหารได้ยังไงกัน? เธอนั้นก็เบื่อในการกินอาหารฟาสต์ฟู้ดแล้วในเวลานี้...
ไม่ต้องพูดเลยว่ามู่จี่เซียนนั้นไม่ได้แตกต่างไปจากเทพธิดาแห่งที่แห่งนี้ มิฉะนั้นเธอจะเป็นเชฟที่ร้านอาหารได้ยังไงกัน? แม้ว่าหวังหยู่และหยางนัวจะเติบโตขึ้นมาในการกินอาหารที่ละเอียดอ่อน พวกเขาก็ไม่มีอะไรต้องติงเลย แต่ชื่นชมในจานอาหารของมู่จี่เซียน
“พี่เซียน สกิลในการทำอาหารของคุณนั้นสุดยอดมากจริงๆ…”หยางนัวชื่นชมการทำอาหารของมู่จี่เซียน แล้วเธอก็เดินตัวงอๆไปบนโซฟา หลังจากกินข้าวชามใหญ่ไปสองชาม
“ถ้างั้นทำไมเธอไม่กินให้มากกว่านี้ละ! ฉันยังเหลือข้าวไว้ให้เธออีกนะ!”มู่จี่เซียนพูดอย่างมีความสุข เมื่อเธอเก็บชามของหยางนัว
“ไม่จำเป็นแล้วค่ะ หนูอิ่มแล้ว!”หยางนัวพูดเจื่อนๆ “พี่ไปเรียนทำอาหารแบบนี้มาจากไหนกันคะ?”
“พี่หยู่ชอบกินมัน ดังนั้นฉันจึงเรียนมันให้กับเขา..”มู่จี่เซียนหัวเราะ
“อื้ม…”หยางนัวก้มหัวลงแล้วแก้มของเธอก็แดง
“เฮ้ ใครคนที่มีนามกุลชื่อหวัง! นายควรที่จะดูแลเธอเป็นอย่างดี! มิฉะนั้นฉันจะไม่ยกโทษให้นายแน่!”หยางนัวกำมือแน่นแล้วเธอก็เตือนหวังหยู่
“ผมจำเป็นต้องให้เธอสอนเรื่องพื้นฐานแบบนี้อีกงั้นเหรอ?”หวังหยู่โต้กลับ
...
หลังจากเข้าไปในเกม หวังหยู่ก็ตระหนักว่าเขานั้นมาเข้ามาในเมืองต่างถิ่น เมื่องนี้ถูกเรียกว่าเมืองเฮอร์ริเคนและมันถูกล้อมรอบไปด้วยทะเลทรายที่ไร้สิ้นสุด
แต่หวังหยู่ก็ไม่ได้บ่นเลยแม้แต่นิดเดียว สุดท้ายแล้วเขาก็เลือกเทเลพอร์ตมาโดยการสุ่มสถานที่
แต่ส่วนที่เลวร้ายที่สุดของแผ่นดินนี้ก็คือมีอัตราเพียงเล็กน้อยที่จะเจอผู้คนและมอนสเตอร์ หวังหยู่นั้นยังคงไม่เจอแม้แต่วิญญาณ หลังจากเดินเล่นครึ่งวัน
“เกิดเหี้..อะไรขึ้นวะเนี่ย!”หวังหยู่ตะโกนอย่างไม่อดทน ทำไมถึงไม่มีใครคนอื่นที่อยู่ที่นี่เลยสักคนเดียว?
แต่เพียงแค่หวังหยู่จะเรียกไร้ความกลัวเพื่อขอความช่วยเหลือ เขาก็เห็นมีคนเดินมาทางเขา
คนที่เดินมาหาเขานั้นเป็นผู้ชาย ผู้ชายคนนี้ค่อนข้างหล่อที่มีคิ้วที่หนาและตาใสสว่าง แต่ใน {REBIRTH} ผู้เล่นสามารถปรับแต่งหน้าตาได้ เมื่อพวกเขาสร้างตัวละคร มีเพียงพวกหลงตัวเองแบบหมิงตู่หรือไก่อ่อนแบบหวังหยู่ที่ใช้รูปลักษณ์ปกติ
ผู้เล่นคนนี้เป็นอัศวินที่ถือหอกยาวอยู่ในมือ
“หื้ม?”ผู้เล่นคนนี้มองไปที่หวังหยู่อย่างสับสนแล้วเขาก็อ้าปากค้าง มันมีผู้เล่นคนอื่นอยู่ในหุบเขาพายุด้วยงั้นเหรอ?”
“หุบเขาพายุ?”
“สถานนี้ถูกเรียกว่าหุบเขาพายุ มันเป็นที่เก็บระดับ 25 ที่อยู่ใกล้กับเมืองเฮอร์ริเคน!”ผู้เล่นคนนี้อธิบาย
“พื้นที่ล่า? แต่มันไม่มีมอนสเตอร์สักตัวเลยนะ!”หวังหยู่โต้กลับ
“ที่นี่คือหุบเขากระแสน้ำ มันเป็นพื้นที่ด้านในที่สุดของหุบเขาพายุ มันเป็นบ้านของบอสระดับ 30 แน่นอนว่ามันไม่มีมอนสเตอร์ตัวอื่นในบริเวณนี้ แล้วพวกไม่รู้เรื่องแบบนายมาโผล่ที่นี่ได้ยังไงกัน?”
“ผมก็ไม่รู้ด้วยเช่นกัน...”หวังหยู่ตอบกลับอย่างมืดมน ระบบนั้นเล่นตลกกับเขาแล้วในครั้งนี้
“โชคดีที่ฉันพบนาย! ทำไมนายไม่มาเข้าร่วมปาร์ตี้ฉันละ? ฉันสามารถพานายออกจากที่นี่ได้นะ!”ผู้เล่นคนนี้ตอบกลับอย่างมีความสุขแล้วเขาก็ส่งคำเชิญปาร์ตี้ให้กับหวังหยู่
{แจ้งเตือนระบบ : เสือแห่งความท้าทายได้เชิญคุณเข้าร่วมปาร์ตี้}
{เข้าร่วม}
แต่ตั้งแต่ที่เขาสวมหน้ากากแห่งการปกปิด ชื่อไอดีของหวังหยู่ก็ปรากฏเป็น “นิรนาม”
“หื้อ? นิรนาม? นายเอาไอดีนี้มาได้ยังไงกัน...นายเป็นเบต้าเทสต์งั้นเหรอ?”เสือแห่งความท้าทายจ้องไปที่ไอดีหวังหยู่แล้วเขาก็พึมพำ
หลังจากที่ได้อ่านการ์ตูนที่โด่งดังมากในอดีต ชื่อ ‘นิรนาม’ นั้นเป็นที่โด่งดังอย่างมาก มันเป็นชื่อไอดีที่ทุกคนนั้นต่อสู้เพื่อให้ได้มันมา
“นายสามารถพูดแบบนั้นได้..”หวังหยู่หัวเราะ มันไม่มีเหตุผลสำหรับเขาที่จะต้องเปิดเผยความลับของหน้ากาที่เขาสวมอยู่ หวังหยู่ต้องการที่จะหลบเลี่ยงปัญหาของคนที่จะพยายามขโมยมันมาจากเขา
“ผู้เชี่ยวชาญอย่างแท้จริง...นายเคยมีประสบการณ์สู้กับสัตว์ประหลาดกระแสน้ำวนไหมมาก่อนไหม?”เสือแห่งความท้าทายถาม
“ผมไม่เคยได้ยินชื่อมันมาก่อน…”หวังหยู่ตอบอย่างซื่อสัตย์ เขานั้นไม่เคยได้ยินเมืองเฮอร์ริเคนมาก่อนด้วยจนเขามาติดอยู่ที่นี่ด้วยโชคชะตา
“โอ้!”รอยยิ้มอันชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเสือแห่งความท้าทายแล้วเขาก็พูดต่อ “เพียงแค่ตามผมมา พูดตามจริงแล้ว หุบเขากระแสน้ำวน ไม่มีใครนอกจากผมที่สามารถนำทางให้ออกไปจากที่นี่ได้!”
“นายมีความสามารถมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ผมมีอุปกรณ์ช่วยเหลือของระบบ!”เสือแห่งความท้าทายหัวเราะเบาๆออกมา
มันก็เหมือนกับที่เสือแห่งความท้าทายพูด หุบเขากระแสน้ำวนนั้นไม่ได้เป็นปัญหากับเขาเลยตั้งแต่ที่เขามีอุปกรณ์ของระบบในมือของเขา ทั้งคู่ก็ค่อยๆเคลื่อนที่ไปด้านหน้าอย่างช้าๆจนพวกเขาออกจากพื้นที่รอบเมืองเฮอร์ริเคน
แม้ว่าหุบเขานี้จะไม่ได้ใหญ่มาก มันก็อยู่ท่ามกลางทะเลทรายที่ไร้สิ้นสุดและมันก็เต็มไปด้วยออร่าแห่งความตาย
มันมีประเภทของมอนสเตอร์ในหุบเขาที่เรียกว่า ‘จิ้งจกเขา’ ที่เป็นมอนสเตอร์ระดับ 25 ที่มีหน้าตาคล้ายคลึงกับจระเข้
“ไม่ต้องกังวลไป แม้ว่ามอนสเตอร์พวกนี้จะมีพลังป้องกันที่สุด พลังโจมตีของพวกมันก็ธรรมดา! นายสามารถสบายใจได้ ตราบเท่าที่นายตามผมมา!”เสือแห่งความท้าทายปลอบประโลมหวังหยู่ เมื่อพวกเขาเดินต่อไปยังหุบเขา
“โอเค!”
มันมีประเภทของพืชที่เรียกว่า ‘หญ้าล่องลอย’ ที่เติบโตขึ้นในหุบเขา มันเป็นพืชที่เสือแห่งความท้าทายกำลังมองหามันอยู่
เขานั้นจะก้มลงไปทุกๆหลายก้าวและดึงหญ้าบางส่วนออกมาจากพื้นดิน และทำให้พวกเขานั้นเดินไปอย่างช้ามาก
ตั้งแต่ที่เสือแห่งความท้าทายนั้นช่วยเขาด้วยความใจดี หวังหยู่ก็ไม่ได้เร่งเขาให้ไปเร็วขึ้น แต่เมื่อเขาสังเกตว่าเสือแห่งความท้าทายนั้นกำลังทำสัญลักษณ์ไว้ หวังหยู่ก็เริ่มกังวล
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ทั้งคู่ก็ยังไม่ได้เดินออกจากหุบเขา หวังหยู่ก็หันกลับไปหาเสือแห่งความท้าทายแล้วเขาก็ถาม “ผมคิดว่าผมสามารถหาทางกลับไปยังเมืองด้วยตัวเองได้แล้ว สุดท้ายแล้วพวกเราก็ออกมาจากหุบเขากระแสน้ำวนแล้ว”
“อย่านะ…”เสือแห่งความท้าทายสูญเสียความความสงบ เขาก็รีบทำให้ตัวเองใจเย็นแล้วเขาก็ตอบกลับ “การเดินทางไปยังเมืองนั้นยุ่งวยากมาก นายจะไม่สามารถไปที่นั่นด้วยตัวเองได้!”
“โอ้? จริงดิ?”
“ใช่!มันมีมอนสเตอร์ประเภทอื่นในหุบเขาที่มีพลังโจมตีที่สูงมาก! นักต่อสู้ตัวน้อยๆที่ผอมบางแบบนายจะไม่มีโอกาสในการมีชีวิตรอด”เสือแห่งความท้าทายตอบกลับอย่างมั่นใจ
“ก็ได้ แต่นายต้องรีบแล้ว ผมกำลังเร่งรีบอยู่...”หวังหยู่ตอบกลับ
แม้ว่าเควสของเขาจะไม่มีเวลาจำกัด หยางนัวก็กำลังรอคอยเขาอยู่เพื่อให้หวังหยู่ส่งก้อนหินศักดิ์สิทธิ์ให้เธอก่อนที่เธอจะสามารถทำเควสให้สำเร็จได้ ตามนิสัยของเธอนั้น เธอคงทำตัววุ่นวายแน่ถ้าเธอสังเกตว่าหวังหยู่นั้นออนไลน์อยู่แต่เขายังไม่ได้ส่งไอเทมมาให้กับเธอ
“นั่นดีแล้ว ดี!”เสือแห่งความท้าทายถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วเขาก็ปาดเหงื่อบนหน้าผาก แล้วเขาก็ฝังอะไรบางอย่างลงไปใต้พื้นดินที่ที่เขาหยิบหญ้าล่องลอยขึ้น
“นายฝังอะไรอยู่?”หวังหยู่ถามอย่างสงสัย
“มันไม่ได้สำคัญอะไรหรอก…”เสือแห่งความท้าทายหัวเราะอย่างอึดอัด
“ชิ! ผมก็เห็นแล้วว่านายทำอะไรอยู่!”หวังหยู่บ่นอย่างไม่มีความสุข แต่เขาก็ไมได้พูดเรื่องนี้ต่อ มันมีผู้เล่นมากมายที่ซ่อนไพ่ตายไว้ และพวกเขาก็ไม่ต้องการที่จะเปิดเผยพวกมัน
เสือแห่งความท้าทายหันกลับไปหาหวังหยู่อย่างมีความสุขหลังจากที่เก็บหญ้าล่องลอยกองสุดท้ายเสร็จแล้วเขาก็บอกหวังหยู่ “โอเค! พวกเราไปได้แล้วละ!”
“อื้ม!”หวังหยู่ตอบกลับ สุดท้ายแล้วเขาก็ได้ไปต่อซักที..
แต่เพียงแค่ทั้งคู่นั้นจะหันกลับและเดินจากไป จิ้งจกภูเขาทั้งหมดในหุบเขาก็พุ่งมาหาพวกเขาอย่างฉับพลัน เหมือนกับว่าพวกเขานั้นยั่วยุพวกมัน
“หื้อ? เกิดอะไรขึ้น? พวกเราไม่ได้เข้าไปใกล้พวกเลยนะ!”หวังหยู่อุทาน
นอกจากบอสที่ใช้โหมดอิสระแล้ว มอนสเตอร์ตัวอื่นนั้นมีระยะแอคโกรของมัน มันต้องมีบางสิ่งผิดปกติ...พวกเขานั้นอยู่ห่างจากพวกมันมากกว่าสิบเมตร มันไม่มีทางที่พวกเขาจะยั่วยุพวกมันเลยแม้แต่น้อย!
เสือแห่งความท้าทายนั้นก็เอาหอกออกมาและก็ชี้ไปยังเส้นทางเล็กๆ และแนะนำหวังหยู่ “นายไปก่อน! ผมจะป้องกันพวกมันให้เอง!”
