เล่ม 5 ตอนที่ 2 : ครอบงำชาวแรคคูน (4) [อ่านฟรี]
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
ARK ลงทุกวัน เวลา 10.50-11.00 น.
วันจันทร์-ศุกร์ : ลงวันละ 1 ตอน
วันเสาร์-อาทิตย์ : ลงวันละ 1 ตอนขึ้นไป
==========
เล่ม 5 ตอนที่ 2 : ครอบงำชาวแรคคูน (4)
อาร์คเริ่มคุ้ยหาไปรอบขณะได้พบว่าสิ่งใดกันแน่ที่หายไป มันคือ ‘แก่นสไลม์ส่องแสง’ มันเป็นสิ่งที่เขาได้รับมาจากสไลม์โสโครกภายในวงกตใต้ดิน
=====
แก่นสไลม์ส่องแสง (วัตถุดิบ)
สไลม์โสโครกจะอาศัยอยู่ภายในสภาพแวดล้อมพิเศษเท่านั้น
แม้ว่าวงจรชีวิตของสไลม์จะยังไม่เป็นที่กระจ่าง แต่หนึ่งในพันของพวกมันจะสร้างคริสตัลพิเศษในร่างขึ้นมาได้
คริสตัลนี้มีเวทมนตร์อันเป็นเอกลักษณ์อยู่ มันจะช่วยให้นักเวทได้ยกระดับขึ้นมาได้ นับเป็นวัตถุที่มีมูลค่าสูง ท่านสามารถใช้แก่นสไลม์นี้เป็นวัตถุดิบเวทมนตร์หรือสามารถใช้งานมันเพื่อสร้างไอเทมวิเศษได้
=====
แม้จากคำอธิบายจะบอกอะไรได้ไม่มากนัก แต่ที่รู้โดยง่ายคือมันเป็นอะไรที่สามารถทำเงินจำนวนหนึ่งให้กับเขาได้
เป็นเพราะเขาไม่อาจส่งมันไปให้ซิดได้ เขาจึงเหลือมันเอาไว้ในซอกหลืบหนึ่งของกระเป๋า... และตอนนี้ เขาก็เผลอใส่มันลงไปในหม้อตอนหลับใน มันไม่ใช่วัตถุดิบทำอาหารแต่เป็นไอเทม! มันจึงทำให้อาหารในหม้อไร้ซึ่งเสถียรภาพจนอาจทำให้เกิดสภาพผิดปกติต่อกระเพาะอาหาร
“ไม่อยากจะเชื่อเลย นี่เราเผลอทำพลาดไปตอนหลับเนี่ยนะ!”
‘ไม่สิ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแก่นสไลม์นั่นมันละลายไปหมดหรือยัง’
อาร์คหยิบหม้อขึ้นมา และพลิกมันคว่ำลง! ฉับพลัน สิ่งที่อยู่ภายในหม้อเริ่มปล่อยควันหนาออกมา
อาร์คเริ่มคุ้ยหาอะไรก็ตามภายในหม้ออย่างโง่งม ของเหลวสีดำพลันหายไปจากหม้อคล้ายโกหกก็ไม่ปาน และตอนนี้สิ่งที่อยู่ในหม้อคืออะไรที่คล้ายกับวุ้นสีดำ
“อะ-อะไรเนี่ย?”
อาร์คหยิบเอาวุ้นดังกล่าวออกมาขณะเผยสีหน้ามึนงง
ขณะเดียวกันนั้น หน้าต่างข้อความจึงโผล่ขึ้นมา
=====
ท่านได้ค้นพบตำรับลับของการทำอาหารเพื่ออยู่รอด
ในนิวเวิลด์ มีมอนสเตอร์บางสายพันธุ์ที่อยู่รอดมาเป็นเวลานานยิ่งจึงมีประสบการณ์ที่สะสมเอาไว้อย่างยาวนาน มอนสเตอร์ดังกล่าวจะมีธาตุเป็นของตน และเมื่อผ่านประสบการณ์อันยาวนาน พวกมันจะสร้าง ‘แก่น’ ขึ้นมา แก่นดังกล่าวบางครั้งสามารถใช้เป็นวัตถุดิบชั้นสูงในการที่จะสร้างไอเทมขึ้นมาได้ แต่มันก็ยังมีวิธีการลับที่จะใช้พวกมันได้อยู่อีก
และเมื่อมีการใช้มันในการทำอาหารเพื่ออยู่รอด เมื่อมันผสมผสานรวมเข้ากับสมุนไพรหลายชนิดระหว่างการทำอาหารเพื่ออยู่รอด แก่นดังกล่าวจะเกิดขึ้นเป็นจานอาหารที่เป็นวุ้น เมื่อผสมพวกมันร่วมกับวัตถุดิบอื่นที่ไม่ธรรมดา วุ้นดังกล่าวจะมีคุณสมบัติพิเศษ และนักทำอาหารเพื่ออยู่รอดขั้นสูงจะรู้โดยสัญชาตญาณว่าวัตถุใดสามารถนำมาใช้งานได้
=====
สูตรการทำ ‘เม็ดยาสไลม์อมตะ’
แก่นสไลม์เจริญพันธุ์ : 1/1
เขายูนิคอร์น : 0/1
ปีกแห่งภูติที่แปดเปื้อน : 0/100
รากแมนโกโดร่าที่เก็บภายใต้แสงจันทร์ : 0/100
ฟันของค้างคาวตะขอ : 0/100
=====
อาร์คมองหน้าต่างข้อมูลด้วยความโง่งม ผ่านไปพักหนึ่งเขาก็ยังไม่เข้าใจว่ามันเกิดเรื่องราวอะไรขึ้นกัน
‘ตำรับลับการทำอาหารเพื่ออยู่รอด?’
มันคือผลลัพธ์ที่เกิดจากความผิดพลาดขณะเขาเผลอหลับใน
ปัญหามันอยู่ที่เขาไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าผลลัพธ์จะออกมาดีหรือร้าย จนกว่าจะเสร็จสมบูรณ์ เขาจะไม่ได้รับข้อมูลอันใดเกี่ยวกับมันเลยแม้แต่น้อย
ทว่า อาร์คยังมีข้อได้เปรียบตรงที่เขาเป็นคนคิดบวก หลังจากที่คิดอยู่สักพักหนึ่ง อาร์คจึงเชื่อมั่นว่ามันย่อมต้องเป็นสิ่งที่ดีเลิศอย่างแน่นอน
‘นี่หมายความว่าหลังจากนี้เราไม่อาจทิ้งแก่นสไลม์นี่ไปได้ แถมยังโดนยึดติดเอาไว้ด้วยอีกต่างหาก จากกฎแห่งเกมที่ไม่ได้มีบอกกล่าวเอาไว้ นี่สมควรเป็นผลประโยชน์มหาศาลที่ซ่อนเอาไว้ภายในเกม! อีกทั้งยังเป็นเพราะวัตถุดิบที่จะทำให้สำเร็จได้นั้นยังถือว่าหายากเอาการ ผลลัพธ์ย่อมต้องเป็นอะไรที่เหนือเกินกว่าเราจะคาดคิดได้ถึงแน่ เหอะ เหอะ เหอะ ใช่แล้ว มันต้องเป็นแบบนั้น นี่มันรางวัลอันล้ำเลิศ!’
อาร์ควางวุ้นสไลม์ลงในกระเป๋าขณะยิ้มกรุ้มกริ่ม
การทำอาหารเพื่ออยู่รอด เป็นเขาได้เรียนรู้มาโดยไม่ตั้งใจจากเมืองเริ่มต้น อีกทั้งยังเป็นเพราะเขามีทักษะนี้จึงทำให้สามารถประหยัดเงินโดยการทำอาหารเองกินเองได้ ทว่า ทักษะนี้กลับมียิ่งกว่านั้น ภายหลังมันถึงกับน่าสนุกที่จะได้ทดลองว่าผลลัพธ์อะไรกันแน่ที่จะออกมาให้เห็น
มันเป็นเพราะความผิดพลาดตอนที่เขาใกล้จะหลับ แต่แล้วความผิดพลาดนั้นกลับนำมาซึ่งสิ่งเช่นนี้ หากเป็นแบบนั้นแล้วเขาย่อมยินดีต้อนรับเรื่องราวเหล่านี้ทุกเวลา
เขาได้พบข้อมูลที่ผู้เล่นอื่นยังไม่ทราบ นั่นหมายความว่าอีกไม่ช้าเขาย่อมต้องได้รับกำไรอย่างอื้อซ่าเป็นแน่
‘ชักอยากจะเห็นตำรับที่เสร็จสมบูรณ์แล้วสิ แต่เป็นเพราะวัตถุดิบมันเป็นอะไรที่เราไม่สามารถไปหาซื้อได้ตามปกติ คงต้องใช้เวลามากเลยทีเดียว ดีล่ะ ตอนนี้ถือว่าฟ้าฝนเป็นใจอย่างดีมากเลยทีเดียว เราควรต้องเริ่มทำอาหารจานใหม่เพื่อหาผลลัพธ์ใหม่ต่อแล้วละมั้ง?’
อาร์คที่กำลังตื่นเต้นในตอนนี้จึงเริ่มทำเมนูอาหารจานใหม่ขึ้นมา ท้ายที่สุดผ่านไปแล้วยี่สิบสี่ชั่วโมง เขาจึงสามารถอัญเชิญสมุนปีศาจออกมาได้อีกครั้งหนึ่ง
ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด อาร์คอัญเชิญเจ้ากะโหลกออกมา
“เจ้ากะโหลก เตรียมใจเอาไว้แล้วหรือยัง?”
กรั่ก... กรั่ก กรั่ก กรั่ก!
เจ้ากะโหลกเคลื่อนไปมาหน้าหลังคล้ายเป็นการบ่งบอกถึงความแน่วแน่
จากนั้น อาร์คจึงเริ่มป้อนอาหารที่เขาเพิ่งทำไปให้เจ้ากะโหลกได้กิน
เจ้ากะโหลกในตอนนี้ถึงกับคล้ายมีวงแหวนอ่อนจางสีดำมืดด้านบนปรากฏขึ้น สภาพมันตอนนี้ดิ้นรนราวคนเมาแทบตายก็ไม่ปาน ทว่า อาหารเองก็มีผลลัพธ์ในทางที่ดีและสามารถช่วยยกระดับความสามารถมันขึ้นมาได้ แต่ว่า นั่นไม่ใช่สิ่งที่อาร์คคาดหวังเอาไว้
‘ก็ดีอยู่ แต่นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เราต้องการ’
อาร์คส่ายศีรษะขณะป้อนอาหารจานอื่นให้มันกินต่อ
ท้ายที่สุดแล้ว อาหารที่ถูกทำขึ้นมาใหม่โดยการผสมผสานวัตถุดิบทั้งหลายก็หายไปจนหมดสิ้น
“นี่ไงล่ะ!”
เป็นอีกครั้ง ผลลัพธ์ในทางที่ดีของอาหารได้ยกระดับค่าสถานะให้เจ้ากะโหลก ด้วยเหตุนี้ ค่าสถานะของเจ้ากะโหลกจึงถูกยกขึ้นไปอีก 7 ระดับโดยทันที นั่นหมายความว่าตอนนี้มันเลเวล 47 แล้วนั่นเอง แต่ว่า มันก็ยังไม่ใช่สาเหตุที่อาร์คร้องออกด้วยความยินดี มันเป็นเพราะผลลัพธ์เพิ่มเติมของคุกกี้ที่เจ้ากะโหลกกินเข้าไปต่างหาก
‘นี่ไงล่ะ! นี่แหละกุญแจที่จะไขภารกิจได้!’
อาร์คเริ่มทำคุกกี้ดังกล่าวออกมาจำนวนมากอย่างสุขใจ เขานำพวกมันทั้งหมดใส่ลงในถุงหนังขณะมุ่งหน้าไปยังศาลากลาง
“มีอะไรอีกกัน? หรือจะมาพูดเรื่องเมื่อก่อนหน้านี้อีกแล้ว?”
ขณะที่อาร์คเข้าไป ผู้อาวุโสจึงกล่าวต้อนรับด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ ทว่า อาร์คกลับเผยรอยยิ้มเป็นมิตรออกมาขณะเข้าไปใกล้
“ไม่ครับ วันนี้มีเรื่องที่แตกต่างออกไป บางครั้งผมก็มาคิดดู ผมเคยประสบกับสถานการณ์เช่นนี้ตอนที่ผมอยู่ที่อื่น ตอนนั้นผมได้ไปพบสถานที่ใหม่เข้า มักจะมีผู้อาวุโสนำน้ำใส่แก้วมาให้ดื่มชื่นใจ เพราะงั้นแล้วในวันนี้ ผมจึงเตรียมคุกกี้เหล่านี้มาเพื่อขออภัยเรื่องที่ผมทำผิดพลาดไปก่อนหน้า”
“คุกกี้? นั่นไม่จำเป็น ออกไปได้แล้ว”
ผู้อาวุโสกล่าวอย่างเย็นชา แต่ทว่า อาร์คกลับไม่รับฟังขณะนำเอาถุงหนังออกมา
“ครับ ไม่ต้องอายไปหรอกน่า สำหรับผู้ที่เป็นสหายกันแล้วอย่าได้เกรงใจไปเลยครับ แค่ลองชิมก็ได้ ผมตั้งใจทำอย่างสุดฝีมือเลยนะ”
อาร์คเปิดปากถุงหนังออกขณะที่กลิ่นหอมหวานเริ่มโชยออกจนกระจายไปทั่วทั้งศาลากลาง
กลิ่นที่หอมยิ่งนี้เป็นการผสมผสานกันของเครื่องเทศหลากหลายชนิด!
“ถ้าหากเจ้าจริงจังมาก งั้นก็รีบนำมันออกมา!”
ผู้อาวุโสเริ่มสนใจขณะหันศีรษะมาและมองออกไป ทว่า อาร์คที่เข้ามาเกลี้ยกล่อมกลับเกิดความคิดในใจแล้วว่าผู้อาวุโสเหล่านี้ติดกับเข้าแล้ว จมูกของพวกเขากำลังสั่นไหวขณะสูดดมเอากลิ่นเหล่านี้เข้าไปอย่างไม่หยุดยั้ง
‘หึหึหึ ท้ายที่สุดแล้วก็ยังเป็นแรคคูนอยู่ดี’
พวกเขาไม่อาจปิดซ่อนสัญชาตญาณของสัตว์ไปได้
“เอ้า เร็วเข้า! อย่าเสียเวลาแล้วเอามาให้กินได้แล้ว”
“เหอะ นั่นถูกต้องแล้ว... อย่าได้เสียเวลาอีกต่อไป...”
เหล่าผู้อาวุโสแทบไม่อาจหักห้ามใจตัวเองต่อคุกกี้นั้นได้
ดวงตาของอาร์คทอประกายออกมา
‘ต้องแบบนั้น จับหางแรคคูนได้แล้ว!’
นี่คือแผนของอาร์คที่วางไว้
เมื่อกินเข้าไปชิ้นหนึ่ง ผู้อาวุโสเหล่านี้คล้ายกับกำลังเคี้ยวเพื่อรับรู้รสชาติของพวกมันให้นานถึงที่สุด ผู้อาวุโสทุกคนที่อยู่ในศาลากลางล้วนเป็นเช่นเดียวกันหมด แม้ตอนแรกพวกเขาจะหาได้สนใจในคุกกี้เหล่านี้ แต่แล้วพวกเขากลับเกิดความต้องการต่อมัน ไม่ช้าพวกเขาถึงกับคว้าพวกมันเอาไว้ทั้งสองมือขณะยัดเข้าใส่ปาก
พวกผู้อาวุโสต่างอุทานร้องออกขณะเผยคุกกี้ป่นที่กระเด็นออกจากปากขณะพูดกล่าว
“วิเศษ คุกกี้นี้วิเศษยิ่ง ตลอดชั่วชีวิตข้านี้ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ได้ลิ้มรสคุกกี้อันแสนวิเศษถึงเพียงนี้ มีอีกไหม?”
“แน่นอนครับ มีเหลือแหล่เลย”
‘หึ เสร็จเราแล้ว’
อาร์คส่งมอบถุงหนังให้ไปพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย ภายในไม่กี่นาทีหลังจากนั้น ถุงหนังดังกล่าวจึงเกลี้ยงจนไม่เหลืออะไร พวกผู้อาวุโสต่างก็เผยสีหน้าพึงพอใจอย่างเต็มอิ่มออกมา
“นับได้ว่าวิเศษอย่างแท้จริง นี่เจ้าคิดทำพวกมันขึ้นมาอีกไหม?”
‘ได้เวลาแล้ว!’
อาร์คเริ่มเผยธาตุแท้ออกมา
“แน่นอนครับ แต่ก่อนหน้านั้น... ผมอยากพูดคุยเรื่องที่เคยคุยเอาไว้ก่อนหน้านี้น่ะครับ”
“ก่อนหน้านี้พวกเราคุยอะไรกันรึ?”
“ครับ ผมมาคิดดูแล้ว ผมเองก็คิดว่าความคิดของเหล่าผู้อาวุโสนั้นผิดไปบ้าง แน่นอนว่าผมเข้าใจในมุมมองของพวกท่าน เป็นเพราะทั้งชีวิตของพวกท่านเพียงแค่สร้างสิ่งของ แน่นอนว่าพวกท่านสมควรต้องหวาดเกรงที่จะต้องต่อสู้กับพวกมอนสเตอร์”
“ข้าหรือกลัว? เจ้าหมายถึงใครกัน!”
บรรดาผู้อาวุโสต่างทุบโต๊ะขณะตะโกนออกมา
“ไม่มีอันใดต้องกังวล พวกมันก็แค่มอนสเตอร์กระจ้อยร่อย พรสวรรค์ของพวกเรานั้นไม่ใช่เพียงแค่การสร้างสิ่งของ กลับกัน พวกเราสามารถสวมใส่ชุดเกราะชั้นเลิศที่สุดของพวกเรารวมทั้งอาวุธด้วย เมื่อนั้นแล้ว พวกเราจะสามารถจัดการกับพวกมันได้ไม่ว่าจะมีมากเพียงใดก็ตามที”
“ใช่แล้ว!”
ผู้อาวุโสแรคคูนคนอื่นต่างก็ส่ายหางไปมา บ้างก็ตบหางกับพื้นเป็นการยืนยันถึงความคิดเห็นที่เป็นไปในแนวทางเดียวกัน อาร์คเริ่มทำสีหน้าไม่เข้าใจขณะกล่าวพึมพำเสียงเบาออกมา
“งั้นแล้วทำไมพวกท่านถึงต้องซ่อนตัวในที่แห่งนี้?”
“ใช่แล้ว ทำไมพวกเราต้องมาคิดว่ามอนสเตอร์พวกนั้นน่าหวาดกลัวกันด้วยเล่า”
“ผู้อุปถัมภ์เราอย่างอิกดราซิลกลับกลายเป็นชั่วร้ายเพราะคำสาป ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่พวกเราต้องลุกขึ้นกระทำอะไรบางอย่างหรอกหรือ?”
“ใช่ นี่คือเวลาที่ต้องเผยตัวตนพวกเราแล้ว ติดอาวุธให้กับทุกคนโดยทันที พวกเราจะปลดปล่อยคำสาปให้อิกดราซิล นี่ไม่ใช่เวลามาหลบซ่อนตัวอีกต่อไป!”
เขาถึงกับพบว่าแนวคิดของชาวแรคคูนพวกนี้ถึงกับสามารถกลับตารปัดได้ถึงเพียงนี้
‘ผลลัพธ์ของยาเสพติดนี่มันได้ผลดีจริง’
รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏขึ้นที่มุมปากของอาร์ค
เหตุผลที่ทำไมพวกเขาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ก็เพราะคุกกี้ที่อาร์คให้พวกเขากินเข้าไปนั่นเอง
ชาวแรคคูนไม่คิดอยากต่อสู้เพราะพวกเขาไม่มีแรงใจที่มากพอ อีกทั้งพวกเขาก็ทราบดีว่าท้ายที่สุดแล้วพวกมอนสเตอร์ย่อมต้องมาถึงหมู่บ้านแห่งนี้ แต่พวกเขาก็ยังไม่คิดต่อสู้ นั่นจึงทำให้อาร์คนึกถึงวัตถุดิบบางอย่างขึ้นมาได้
ใบนูรุนม่าที่เขาพบในรังโจรนั่นเอง
ใบนูรุนม่าเป็นยาเสพติด แต่นานมาแล้วมันก็เคยถูกใช้เพื่อเป็นสิ่งกระตุ้นให้เหล่านักรบ ดังนั้นแล้ว ถ้าหากเขานำใบนูรุนม่ามาทำอาหาร มันย่อมต้องให้ผลลัพธ์ที่ใกล้เคียงกัน ด้วยความคิดราวคนบ้าเช่นนี้ อาร์คจึงเริ่มผสมผสานวัตถุดิบทั้งหลายร่วมกับใบนูรุนม่าเพื่อสร้างอาหารจานใหม่ขึ้นมา และจากนั้นเขาจึงเริ่มทดสอบผลลัพธ์ที่ได้ผ่านทางเจ้ากะโหลกที่กำลังมีความกระหายต่ออาหาร
=====
คุกกี้แห่งนักรบ
ใบนูรุนม่าคือวัตถุดิบหลักของคุกกี้นี้
หากใครก็ตามที่ขาดความเร่าร้อนกินคุกกี้นี้เข้าไป พวกเขาจะเริ่มเกิดความคิดต่อสู้ เช่นกัน พวกเขาจะไม่สูญเสียจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ไปแม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บก็ตามที
ความเร่าร้อนจะเริ่มลดน้อยลงทุกครั้งที่เข้าร่วมศึก ทว่า เมื่อผลลัพธ์จางหาย พวกเขาจะตกอยู่ในสภาวะอ่อนแอเป็นระยะเวลาหนึ่งเพราะโดนถอนความเร่าร้อนไป
ลวง +100, เมื่อเข้าร่วมการต่อสู้จะลดน้อยลง 1 หน่วยทุก 2 นาที
เมื่อผลลัพธ์หายไปจนหมด ภูมิต้านทานทั้งหมดจะ -50% เป็นระยะเวลา 4 ชั่วโมง สามารถฟื้นฟูได้โดยการกินคุกกี้เข้าไปเพิ่ม
=====
ด้วยสิ่งนี้ แรงใจของเหล่าผู้อาวุโสจึงพุ่งสูงขึ้นเมื่อได้ลิ้มรสคุกกี้เข้าไป อาจกล่าวว่าเป็นการเสพติดไปก็ว่าได้
“เร็วเข้า เตรียมตัวกันได้แล้ว ให้ชาวเมืองเตรียมยกทัพได้”
“งั้นผมจะไปรวบรวมชาวเมืองนะครับ”
อาร์คออกมาจากศาลากลาง หลังจากนั้น เขาเริ่มทำการเกลี้ยกล่อมชาวเมืองทั้งหลาย แน่นอนว่าเขาไม่ลืมที่จะส่งมอบถุงคุกกี้ให้พวกเขาเหล่านั้นเป็นของขวัญแรกพบก่อนทำการเกลี้ยกล่อม
ชาวแรคคูนต่างรับเอาคุกกี้ไปอย่างไร้ซึ่งความสงสัยอันใด ไม่ช้า ชาวแรคคูนที่กินเข้าไปจึงเริ่มอาการเสพติดเช่นเดียวกัน
หลังจากนั้น เรื่องราวก็นับว่าง่ายจัดการแล้ว
