ตอนที่ 12 นำมันไปสู่ระดับโลก!
ตอนที่ 12 นำมันไปสู่ระดับโลก!
"พวกเขากำลังทำไรอะไรอยู่?" เจ้าหน้าที่จากศูนย์เทศกิจประจำเมืองมองพวกเขาด้วยความสงสัย
"ฉันไม่รู้ ดูเหมือนหัวหน้าหลิวไม่คำนึงถึงภาพลักษณ์ขณะกินมัน ดูแล้วเหมือนเขาไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน"
"เมื่อมองไปที่มัน มันทำให้ผมหิวมาก ผมคิดว่าไม่มีใครสามารถต้านทานกลิ่นหอมนี้ได้"
"เราไปดูกันไหม?"
"เอาสิ"
ด้วยเหตุนี้กลุ่มเจ้าหน้าที่จึงมุ่งหน้าไปยังจุดที่มีกลิ่นหอม
.....
"เป็นไงบ้างครับ?"
"ฉันรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่ท่ามกลางผืนเมฆ มันน่าตกใจจริงๆ ฉันไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้"
"ถ้าแพนเค้กต้นหอมมันอร่อยจริงๆแบบที่หัวหน้าว่ามันคงน่าทึ่งมาก"
ปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้าของบรรดาเจ้าหน้าที่เทศกิจที่โชคดีได้รับแพนเค้กต้นหอม พวกเขาทั้งหมดเหมือนได้ลิ้มรสแก่นแท้แห่งรสชาติที่สำคัญของโลก
พวกเขาจะไม่ยอมทิ้งมันไปแม้ว่าจะมีคนเสนอเงินหมื่นเหรียญเพื่อแลกกับมัน
การทานแพนเค้กต้นหอมลงไปมันเหมือนมีความรู้สึกอันแสนพึงพอใจฝังลึกลงไปในจิตวิญญาณของพวกเขา ความเครียดและความกังวลในใจเหมือนละลายหายไปในอากาศ
หลังจากหลิวเสี่ยวเทียนทานแพนเค้ก เขาหลับตาลงเพื่อซึมซับรสชาติที่ยอดเยี่ยมของมัน มีเพียงคำเดียวที่ออกมาหลังจากเปิดตาของเขา
"แพนเค้กต้นหอมอันนี้... มันคือแก่นแท้ของโลกอย่างแท้จริง"
เมื่อได้ยินเช่นนั้นหลินฟ่านรู้สึกภูมิใจอย่างมากกับการทำงานของเขา เขานอบน้อมแล้วตอบ "ผมหวังว่าจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง"
"ไม่ๆ มันยิ่งกว่าที่หวังไว้เสียอีก"
"หลังจากนี้ฉันกลัวว่ามันจะไม่มีอะไรในโลกที่อร่อยไปกว่ามัน"
.....
"หัวหน้าหลิว คุณมาทำไรที่นี่"
เพื่อนรวมงานของเขามายืนอยู่ข้างๆหลังจากพวกเขาสัมผัสถึงกลิ่นหอมที่ออกมาจากแพนเค้กต้นหอมที่เสร็จใหม่ๆ พวกเขาตระหนักว่ากลิ่นนี้มันเหมือนกับยาเสพติดที่ไม่สามารถทนต่อมันได้
"มันยังเหลืออยู่นิดหน่อย พวกคุณสนใจที่จะลองมันมั้ยครับ?" หลินฟ่านถามขณะที่เขายังคงทำแพนเค้กอยู่อย่างชำนาญ
"นั่นแพนเค้กต้นหอม เสียดายที่ไม่ได้เอาชามาด้วย"
"ฉันยินดีที่จะกินของคุณถ้าคุณไม่สนใจมัน!"
"อืม...เหมือนพวกคุณกำลังมีความสุขกับมันผมจะลองดูสักชิ้น"
จากนั้นพวกเขาทั้งหมดต่างเริ่มทานแพนเค้กต้นหอม พวกเขายังไม่เคยลองทานจึงไม่รู้ว่ามันอร่อยแค่ไหน
อย่างไรก็ตามหลังจากพวกเขากัดเข้าไปคำแรกความสงสัยทั้งหมดของพวกเขาก็หายไป พวกเขาตระหนักถึงความอยากอาหารที่เพิ่มขึ้น เขารู้สึกว่าแพนเค้กที่เหลืออยู่ของหลินฟ่านมันไม่เพียงพอ
"รสชาตินี้..."
"มันน่าทึ่งมาก! ไม่ทำให้ผิดหวังเลย"
นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเจอแพนเค้กที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ พวกเขาต่างตกตะลึง ไม่มีใครพูดออกมาแม้แต่คำเดียวพวกเขาต่างมุ่งเน้นไปกับการทานแพนเค้กที่เหลืออยู่
.....
หลิวเสี่ยวเทียนพึ่งฟื้นตัวจากอาการช็อกจากรสชาติของแพนเค้ก เขาพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ตอนนี้เขาเริ่มตระหนักแล้วว่าเขาจะอยู่ไม่ได้หากไม่มีแพนเค้ก
"หลินฟ่าน เก็บเงิน!" หัวหน้าหลิวกล่าว
"ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมทำให้พวกคุณฟรี!"
เมื่อหลิวเสี่ยวเทียนได้ยินเรื่องนี้ เขาจะยอมรับได้อย่างไร? ฟรี? พวกเขาไม่ใช่กลุ่มโจร ดังนั้นเขาจึงยืนกรานที่จะจ่ายเงิน
พวกเขามีเหตุผลเพียงพอสำหรับจ่ายเงินค่าแพนเค้กต้นหอม
ดังนั้นเขาจึงยืนยันที่จะจ่ายเงินสำหรับแพนเค้กต้นหอม นอกจากนี้การติดสินบนเจ้าหน้าที่มันอาจทำให้พวกเขาเดือดร้อน
"ฉันรับน้ำใจของนายไม่ได้ แม้ว่าเราจะเป็นเจ้าหน้าที่เทศกิจแต่เราก็ไม่อาจอยู่เหนือกฏหมาย ค่าแพนเค้กต้นหอมทั้งหมดเท่าไหร่ ฉันขอบคุณสำหรับน้ำใจที่มีต่อพวกเรา สำหรับแผงลอยผิดกฏหมายของนายเราพิจารณาแล้วว่า เราจะปรับ 500 เหรียญ เพราะว่ามันไม่ใช่ความผิดครั้งแรกของนาย" หลิวเสี่ยวเทียนกล่าว
"หัวหน้าหลิวคุณกำลังเข้าใจผิด จากสิ่งที่คุณพูดตอนเช้ามันเหมือนผมยังเด็กแล้วธุรกิจนี้มันไม่สามารถดำเนินต่อไปได้ ผมวางแผนจะไปหางาน...ดังนั้นคุณเอารถเข็นไปเถอะ"
หลินฟ่านดูเหมือนตรัสรู้อะไรบางอย่างจากคำแนะนำของหัวหน้าหลิว
ด้วยสิ่งนี้อนาคตของเขาอาจจะดีขึ้น
"ทำไม่ได้!" หลิวเสี่ยวเทียนพูดอย่างไม่ลังเล
"ทำไมครับ?" หลินฟ่านมึนงง "ผมยังคงจะจ่ายค่าปรับแม้ว่าผมจะไม่ได้ตั้งแผงลอยของผมอีก"
*แค่กๆ*
หลิวเสี่ยวเทียนไอเบาๆ "ไม่ เจ้าหนุ่มฟังฉันนะ การขายของแผงลอยมันเป็นธุรกิจที่ดี ดูสิมีหลายคนที่ประสบความสำเร็จจากการขายแผงลอย เธอมีพรสวรรค์ในการทำแพนเค้กพวกนี้ ฉันบอกได้เลยว่าธุรกิจของเธอต้องประสบความสำเร็จ ตราบใดที่เธอทำตามขั้นตอนและไปขอใบอนุญาต เธอจะสามารถตั้งร้านของเธอได้ทุกที่ๆเธอต้องการ"
"หัวหน้าหลิว มันไม่ถูกต้อง ผมไม่รู้เกี่ยวกับขั้นตอนต่างๆ นี่มันเป็นเพียงอาชีพที่ดีในตลาดริมฟุตบาทเท่านั้น"
หลิวเสี่ยวเทียนต้องอดทนต่อเจ้าหนุ่มนี่ เขาต้องยอมให้หลินฟ่านดำเนินธุรกิจนี้ต่อไป ถ้าเขายอมให้หลินฟ่านเลิกขายเขาอาจตายตาไม่หลับเพราะไม่ได้กินแพนเค้กอีกในอนาคต
"เธอไม่ต้องห่วง...ฉันจะบอกให้ผู้ใต้บังคับบัญชาช่วยดูแลเรื่องนี้เอง เธอแค่ทำตามที่พวกเราบอกก็พอ" หัวหน้าหลิวพูด
หลินฟ่านส่ายหน้า "มันเป็นขั้นตอนที่นานและน่าเบื่อ ผมต้องรีบหาเงิน ผมไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนี้ ปล่อยผมไปเถอะ ผมจะเก็บรถเข็นแล้วไปหางานอื่น"
เมื่อได้ยินเรื่องนี้เพื่อนร่วมงานของเขาเริ่มหวาดกลัว
พวกเขามีความคิดเช่นเดียวกับหัวหน้า ถ้าพวกเขาไม่ได้ลองกินแพนเค้กเรื่องพวกนี้จะไม่สำคัญ แต่ตอนนี้รสชาติของมันถูกสลักลึกลงไปในจิตวิญญาณของพวกเขา มันไม่มีทางเลยที่พวกเขาจะยอมให้มันจบแบบนี้
หัวใจของพวกเขาเริ่มจม ถ้ามันเป็นแบบนี้พวกเขาอาจจะไม่มีชีวิตอยู่ต่อไปได้
"หัวหน้าหลิว มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเด็กหนุ่มที่จะเริ่มต้นธุรกิจ เราต้องช่วยเหลือประชาชน เราสามารถช่วยเหลือเรื่องนี้กับเขาได้"
"ฉันเห็นด้วย ใบอนุญาตจะใช้เวลาสองถึงสามวันในการประมวลผล แต่เราให้ใบอนุญาตชั่วคราวแก่เขาได้ เพื่อให้เขาขายแพนเค้กต่อไป"
"โอ้! ผมคุ้นเคยกับใบอนุญาตชั่วคราว! ผมจะไปทำให้เขาเดี๋ยวนี้" ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดก่อนที่เขาจะเดินตรงเข้าไปในสำนักงาน
"งั้นขั้นตอนต่อไปเราจะจัดการเอง เอาล่ะมาเริ่มกันเลย!"
"ในกรณีนี้ ฉันจะเปิดประชุมและบอกพวกเขาสำหรับเรื่องนี้ หลังจากนี้แผงลอยนี้จะดำเนินการอย่างถูกกฏหมาย" หลิวเสี่ยวเทียนกล่าวอย่างรวดเร็ว
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาถูกล้างสมองโดยแพนเค้กต้นหอมอย่างสมบูรณ์ พวกเขากลัวว่าจะไม่สามารถทานแพนเค้กได้อีกภายหลัง
"นี่คุณเอาไป ใบอนุญาติชั่วคราวพร้อมแล้ว!"
มันเหมือนพึ่งจะผ่านไปแค่นาทีเดียวเท่านั้นแต่ชายหนุ่มก็ออกมาพร้อมกับเอกสารในมือของเขา
เขากล่าวกับหลินฟ่านขณะส่งเอกสารให้เขา "มันจะดีกว่าถ้าคุณขายแพนเค้กในแผงลอยนี้ต่อไป"
หลิวเสี่ยวเทียนเอาเงินออกมา 300 เหรียญและส่งมันไปให้หลินฟ่าน
"เธอควรจดจ่อกับงานของเธอ พวกเราจะดูแลส่วนที่เหลือ หลังจากเอกสารพร้อมแล้วเราจะส่งให้เธอเป็นการส่วนตัว"
หลินฟ่านรู้สึกไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"หัวหน้าหลิว...แล้วค่าปรับล่ะครับ?"
"เธอพูดถึงอะไร? ลืมเรื่องค่าปรับไป! แผงลอยของเธอสะอาด อาหารและบริการก็ดี มันต่างจากบรรดาแผงลอยเล็กๆริมถนนร้านอื่นๆ!"
"หัวหน้าหลิว ผมแน่ใจว่ามันเป็นการทำลายกฏ" หลินฟ่านกล่าวในขณะที่ในใจลึกๆของเขามีความสุขเมื่อรู้ว่าเขาจะไม่ต้องจ่ายค่าปรับ
ไม่เพียงแต่พวกเขาจ่ายค่าอาหาร พวกเขายังทำใบอนุญาตให้ มันเป็นวันที่โชคดีสำหรับหลินฟ่าน
"กฏหมายมันถูกสร้างโดยมนุษย์ แม้ว่าเราจะเป็นเจ้าหน้าที่เทศกิจของเมือง แต่เราไม่อยากกีดกันเยาวชนจากการทำธุรกิจที่โดดเด่นแบบเธอ"
"ทำงานให้หนักและขยายธุรกิจนี้! มันมีศักยภาพเพียงพอที่จะขยายไปสู่ต่างประเทศ!"
หลังจากโน้มน้าวเป็นเวลานาน หลิวเสี่ยวเทียนรู้สึกดีใจที่ความพยายามของเขาประสบความสำเร็จและเชื่อมันว่าหลินฟ่านจะขายแพนเค้กต้นหอมต่อไป
หลินฟ่านมีความสุขมาก ในสายตาของทุกคนเขาเป็นคนพิเศษ
"เร็วเข้า ช่วยเด็กหนุ่มขนรถเข็นขึ้นรถบรรทุก" หลิวเสี่ยวเทียนสั่ง
"ครับ! หัวหน้า"
ขณะที่หลินฟ่านกำลังเตรียมตัวขึ้นรถบรรทุก หลิวเสี่ยวเทียนตบไหล่เขาเบาๆก่อนจะถาม "เธอเปิดทุกวันไหม?"
"อืมม...ประมาณ 7 ถึง 8 โมงในตอนเช้าและ 4 โมงสำหรับตอนเย็น"
"ใกล้โรงเรียนประถมหงซิง?"
"ใช่ครับ คุณจะเจอผมที่นั่น"
หลังจากได้รับคำตอบ หลิวเสี่ยวเทียนโบกมือลาหลินฟ่าน ถึงเวลาที่หลินฟ่านต้องออกไปแล้ว
หลินฟ่านขึ้นรถบรรทุกและมองไปบนท้องฟ้า
เขาตระหนักว่ามันน่ากลัวมากๆ
"เจ้าหนุ่มทำงานให้หนัก! อย่าลืมต้องขายแพนเค้กของคุณต่อไป"
"ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะทำให้มันไปสู่ระดับโลก!"
"น้องชาย เธอทำได้! เราจะเป็นกำลังใจให้"
สำหรับหลินฟ่าน เขาไม่คิดจะทำธุรกิจนี้ส่งออกต่างประเทศ เขาต้องการออกจากธุรกิจแผงลอยให้เร็วที่สุด
สำหรับตอนนี้การเสร็จสิ้นภารกิจมีชื่อเสียงเล็กน้อยเป็นสิ่งสำคัญที่สุดของเขาในเวลานี้
