ตอนที่แล้วเล่ม 5 ตอนที่ 2 : ครอบงำชาวแรคคูน (1) [อ่านฟรี]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปเล่ม 5 ตอนที่ 2 : ครอบงำชาวแรคคูน (3) [อ่านฟรี]

เล่ม 5 ตอนที่ 2 : ครอบงำชาวแรคคูน (2) [อ่านฟรี]


ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ

Facebook Fanpage กดเลย

ARK ลงทุกวัน เวลา 10.50-11.00 น.

วันจันทร์-ศุกร์ : ลงวันละ 1 ตอน

วันเสาร์-อาทิตย์ : ลงวันละ 1 ตอนขึ้นไป

==========

เล่ม 5 ตอนที่ 2 : ครอบงำชาวแรคคูน (2)

 

ชายคนที่ขโมยเอาลูกปัดดวงใจวิญญาณไปจากสมาคมเวทมนตร์แห่งกิรัน ย่อมไม่ต้องสงสัยเลยว่าสมควรเป็นผู้ชายสีแดงคนนั้น หรือก็คือ ชายสีแดงคนดังกล่าวมีเป้าหมายที่ต้องการนำมันไป ทว่าไม่ใช่ไคโร้ท แต่กลับเป็นโลกบาดาลต่างหาก

ชานเนนได้กล่าวเตือนเอาไว้แล้วว่าลูกปัดดวงใจวิญญาณมีพลังที่ไม่ธรรมดาจนอาจก่อเกิดหายนะขึ้นมาได้ ในตอนนี้ ความจริงที่ว่าอาร์คพบเจอมอนสเตอร์ที่มีระดับเลเวลไม่ปกติย่อมสมควรเป็นเพราะเรื่องนี้

และอาร์คก็ได้รับการยืนยันว่าความคิดของตนถูกต้องผ่านทางหน้าต่างข้อมูลภารกิจ

 

=====

ภารกิจมีความคืบหน้า

ค้นหาลูกปัดดวงใจวิญญาณ 2 > ค้นหาลูกปัดดวงใจวิญญาณ 3

ท่านได้รับทราบถึงร่องรอยของชายสีแดงว่ามายังโลกบาดาล อีกทั้งท่านยังได้รับเบาะแสถึงชายสีแดงจากผู้ที่อยู่อาศัยในโลกบาดาล

ไม่ช้าหลังจากชายสีแดงมายังโลกบาดาล ผู้อุปถัมภ์โลกนี้อย่างอิกดราซิลกลับกลายเป็นบ้าคลั่ง โลกบาดาลที่ครั้งหนึ่งเคยสงบสุขกลับต้องมีอันตรายบังเกิดขึ้นและมีพวกมอนสเตอร์อยู่เต็มไปหมด เรื่องราวในครั้งนี้จึงทำให้ประชากรชาวโลกบาดาลทุกคนต่างต้องเจ็บปวด

โดยปราศจากซึ่งความสงสัยใด เรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้ย่อมต้องเกี่ยวข้องกับชายสีแดงที่นำเอาลูกปัดดวงใจวิญญาณมายังที่แห่งนี้ ท่านต้องรวบรวมเบาะแสทั้งหมดและออกค้นหาลูกปัดดวงใจวิญญาณให้ได้

ระดับความยาก : C+

=====

 

กรามของอาร์คแทบหล่นลงมาหลังได้ตรวจสอบหน้าต่างข้อมูลดังกล่าว

พอรวบรวมเบาะแสทั้งหมดของลูกปัดดวงใจวิญญาณเข้าไว้ด้วยกันแล้ว ทั้งหมดดูเหมือนจะนำพาไปสู่อิกดราซิล แถมอิกดราซิลยังเป็นผู้ก่อความผิดพลาดจนทำให้โลกบาดาลเกิดความเปลี่ยนแปลงและส่งผลกระทบให้ชาวแรคคูนกลับกลายเป็นมอนสเตอร์ แน่นอน พวกมันก็คือพวกคังกิลเลเวล 150 และโกเลมพฤกษาพวกนั้นที่เลเวลสูงถึง 250 พวกมันต่างมีอยู่ทั่วทุกหนแห่ง

ด้วยพลังของอาร์คในตอนนี้ เขาไม่มีทางเข้าถึงอิกดราซิลได้หากยังมีพวกมันอยู่

แถมระดับความยากยังเป็น C+! ระดับความยากขนาดนี้ มันทัดเทียมได้กับภารกิจอีเวนท์ที่เป็นระดับ C++ เลยทีเดียว นี่หมายความว่ามันเป็นภารกิจระดับสูงที่สุดเท่าที่อาร์คเคยได้รับมา

กระทั่งว่าเขาสามารถโจมตีพวกมันได้ เขาก็ไม่รู้อยู่ดีว่าถ้าระดับความยากเท่านี้เขาจะสามารถทำมันได้หรือไม่

‘แถมนอกจากภารกิจนี้เรายังมีเรื่องที่ต้องไปหาหนึ่งในสามสิ่งมหัศจรรย์อีก’

เขาไม่คิดเลย ว่าชาวแรคคูนจะมีพันธสัญญาที่มีต่อผู้กล้ามาบัน ว่าเมื่อใดที่ผู้ค้นหาความจริงมาเยือน พวกเขาจะต้องคุ้มกันอีกฝ่ายไปยังอิกดราซิลเพื่อเข้ารับการทดสอบ

นี่คล้ายกับว่าการทดสอบของอิกดราซิลนั้น มีไว้ก็เพื่อมอบชิ้นส่วนของสามสิ่งมหัศจรรย์ให้กับผู้ค้นหาความจริง ทั้งที่ตามความเป็นจริงแล้ว หนึ่งในสามสิ่งมหัศจรรย์ที่อยู่ในโลกเบื้องล่างนี้สมควรต้องมาอยู่ในมือของเขาด้วยซ้ำ

‘บ้าจริง นอกจากเราแล้วยังมีชายสีแดงคนนั้นด้วยงั้นเหรอ?’

อาร์คเริ่มมีโทสะขึ้นมาบ้างแล้ว

หากไม่มีไอ้หมอนั่น อาร์คคงได้พบเจอเรื่องราวที่ง่ายดายจนได้รับหนึ่งในสามสิ่งมหัศจรรย์มาไว้ในมือแล้ว ทว่า เป็นเพราะอีกฝ่ายใช้งานลูกปัดดวงใจวิญญาณ จนส่งผลให้ระดับความยากมันเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลถึงเพียงนี้ แน่นอนว่าถ้าหากไม่มีอีกฝ่ายเขาก็คงยังไม่พบเจอโลกบาดาลเช่นเดียวกัน...

‘จะยังไงก็ตาม ด้วยภารกิจระดับนี้เราไม่อาจทำสำเร็จได้แน่’

อาร์คถอนหายใจก่อนที่จะนึกขึ้นมาได้ว่ามีอีกเรื่องที่ต้องถาม

“นายบอกว่าเคยค้าขายกับชาวมนุษย์ใช่ไหม? ถ้าแบบนั้น ก็หมายความว่าพวกนายออกไปโลกภายนอกได้? ในเมื่อสถานที่แห่งนี้มันอันตราย ทำไมพวกนายถึงไม่หนีไปยังโลกภายนอกหรือขอร้องให้มนุษย์ช่วยเหลือกันล่ะ?”

“เส้นทางเดียวที่จะออกไปโลกภายนอกได้นั้นอยู่ภายในอิกดราซิล”

คำตอบของโปโป้ยิ่งทำให้อาร์คหมดหวัง

ในตอนแรกเมื่อเขาได้ทราบว่ามันสามารถไปยังโลกบาดาลได้ เขาจึงคาดหวังว่าจะสามารถออกไปยังโลกภายนอกเช่นเดิมได้ อาร์คจึงคิดว่าจะออกไปยังโลกภายนอกก่อนเพื่อยกระดับเลเวลแล้วค่อยกลับมายังสถานที่แห่งนี้อีกครั้ง

แต่แล้ว ในเมื่อเส้นทางเดียวที่จะใช้ออกไปนั้นอยู่ที่อิกดราซิล นั่นก็หมายความว่าเขาไม่อาจหลีกหนีสถานการณ์นี้พ้นหรอกหรือไร?

“พวกผู้ใหญ่น่ะขี้ขลาด!”

อย่างกะทันหัน โปโป้พลันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว

“หมู่บ้านแห่งอื่นก็โดนอิกดราซิลกลืนกินไปเช่นเดียวกัน รวมทั้งญาติพี่น้องนับพันของพวกเราด้วย หมู่บ้านชาวแรคคูนที่ข้าอาศัยอยู่แต่เดิมก็โดนทิ้งร้างไปแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงสถานที่แห่งนี้เพียงที่เดียวเท่านั้นที่ยังคงอยู่ นอกจากนี้ พวกผู้ใหญ่ยังหมดแล้วซึ่งความคิดต่อสู้ พวกเขาต่างปิดกั้นหนทางที่จะเข้ามาทุกเส้นทาง แต่ข้าได้ลอบขุดอุโมงค์เส้นทางลับออกไป ด้วยสถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ ท้ายที่สุดพวกมันก็ต้องมาถึงที่นี่!”

หมู่บ้านที่โปโป้เคยอาศัยอยู่นั้นนับว่าอยู่ใกล้กับอิกดราซิลมาก เป็นเพราะมันอยู่ห่างจากอิกดราซิลไม่มากเนี่ยแหละ จึงทำให้โปโป้เป็นแรคคูนเพียงตัวเดียวที่รอดมาได้

“แต่ข้าน่ะแตกต่างจากพวกผู้ใหญ่ แม้จะต้องเหลือเพียงตัวคนเดียวข้าก็คิดจะสู้ แล้วพี่ชายล่ะ? เป็นเพราะพี่ชายน่ะดูแล้วแตกต่างจากพวกผู้ใหญ่ซึ่งขาดเขลาในที่แห่งนี้ อีกทั้งยังเป็นคนต่างแดนผู้หาญกล้า! พี่ชายจะสู้ร่วมกับข้าใช่หรือไม่? เหมือนดังเช่นตอนที่พี่ชายสู้กับพวกคังกิลก่อนหน้านี้น่ะ”

อาร์คเริ่มตระหนักได้ว่าทำไมโปโป้ถึงเผยความประทับใจต่อตัวเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบเจอกัน

“แน่นอนว่าฉันต้องต่อสู้ แต่ว่า...”

อาร์คเงียบไปครู่หนึ่งคล้ายนึกคำตอบ

ความตื่นเต้นของโปโป้เผยขึ้นขณะที่ชาวแรคคูนด้านหลังเริ่มมุงกัน

ชาวแรคคูนคนหนึ่งคล้ายชะงักงันไปขณะกุมหน้าอกตัวเองเอาไว้

“หือ? เกิดอะไรขึ้นกัน? ลุงเป็นอะไรไป?”

“อึก อั่ก อว๊ากกก!”

โปโป้จ้องมองด้วยความตื่นตกใจขณะที่ร่างของชาวแรคคูนคนนั้นเริ่มกระตุก ผ่านไปไม่นาน เถาวัลย์เริ่มปรากฏขึ้นจากร่างดังกล่าวขณะปกคลุมร่างนั้นเอาไว้

“คังกิล!”

โดยทันที ชาวแรคคูนคนนั้นถึงกับแปรเปลี่ยนสภาพกลายเป็นมอนสเตอร์

ชาวแรคคูนที่รวมตัวกันอยู่ในตลาดแห่งนี้ถึงกับเริ่มกรีดร้องขณะวิ่งหนีไปทั่วทุกทิศทาง โปโป้เองก็เริ่มชักเท้ากลับพร้อมกรีดร้อง ทว่า เถาวัลย์นับสิบของคังกิลกลับพุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็วพร้อมกับยกร่างของโปโป้ขึ้น

“พี่ชาย!”

“บัดซบ!”

อาร์คชักดาบของตนออก

ตู้ม อาร์คพลันเหวี่ยงดาบด้วยความรวดเร็วเข้ารัดพันเถาวัลย์ จากนั้นอาร์คจึงกลับกลายเป็นเป้าหมายใหม่ของคังกิลไปเสียแทน

เถาวัลย์เริ่มหลั่งไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ด้วยความรวดเร็ว อาร์คพลันหมุนร่างขณะเริ่มโรมรันลูกเตะออกไปสร้างความเสียหายให้กับเถาวัลย์เหล่านั้น

“กรร คุกก้า นามุมรู!”

คังกิลติดสถานะมึนงงขณะล่าถอย

คังกิลเป็นมอนสเตอร์เลเวล 150 แต่อย่างไรแล้วมันก็เป็นศัตรูเพียงแค่ตัวเดียว

นอกจากนี้ แถวนี้ยังไม่มีจิ้งหรีดและอาวุธใดให้มันใช้งานเสริมได้ ไม่เหมือนกับเถาวัลย์ที่ออกมาจากโกเลมพฤกษา ความเร็วและพลังการโจมตีของคังกิลตัวนี้ไม่อาจเทียบกับก่อนหน้านี้ได้

‘ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่ยากเท่าไหร่!’

อาร์คเริ่มสร้างความเสียหายให้กับเถาวัลย์เหล่านี้ด้วยการใช้งานคมดาบแห่งความมืด จากนั้นจึงค่อยวิ่งพุ่งเข้าไปเตะใส่มัน ผ่านไปห้านาที คังกิลเข้าสู่สภาวะวิกฤตและเริ่มคิดล่าถอย ทว่า การเคลื่อนไหวของอาร์คกลับเร็วเกินกว่ามันจะทันหนีได้พ้น

“อย่าหวัง!”

อาร์ควิ่งและกระโจนตัวเข้าใส่

จากนั้นเขาจึงเตะออกด้วยการเตะสีข้างถึงสองครั้งครา! การโจมตีเข้าใส่ด้านหลังศีรษะของมันด้วยเท้าของเขาจึงทำให้คังกิลล้มลงกับพื้น ขณะเดียวกันนั้นเอง อาร์คเริ่มกวัดแกว่งดาบออกอีกครั้งเพื่อโรมรันดับเบิลคริติคอลเข้าใส่ จนท้ายที่สุด พลังชีวิตของคังกิลจึงหมดสิ้นไป

“วะ-วิเศษ!”

“เขาถึงกับล้มคังกิลได้ด้วยตัวคนเดียว!”

หลังจากที่จัดการคังกิลได้ ชาวแรคคูนจึงเข้ามารวมตัวกันขณะกล่าวชมอาร์คที่เผยฝีมืออันน่าทึ่งออกมาอย่างไม่หยุดปาก ทว่า ชาวแรคคูนกลับต้องถอยกลับอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นตระหนก

“คนต่างถิ่น!”

“คนต่างถิ่นเข้ามาที่นี่ได้ยังไงกัน?”

ขณะที่เสียงร้องตะโกนดังขึ้น ตัวตนของอาร์คจึงถูกเปิดเผยออกมา

เป็นเพราะการต่อสู้กับคังกิลจึงทำให้เสื้อคลุมของเขาที่โปโป้ให้สวมใส่เอาไว้ฉีกขาดออก

อาร์คที่ไม่รู้ว่าควรทำยังไงจึงเผยสีหน้าเขินอายออกมาขณะที่โดนกลุ่มชาวแรคคูนที่สวมใส่เกราะหนังรุมล้อมเอาไว้

พวกเขากำลังมองไปมาระหว่างคังกิลและอาร์คด้วยดวงตาที่เผยออกซึ่งความประหลาดใจ

“นั่น...”

โดยไม่พูดกล่าวอันใด ทหารชาวแรคคูนพลันเงื้อหอกของพวกเขาขึ้น

“อย่าขยับ! เจ้าอยู่ภายใต้การจับกุม!”

* * *

 

“บ้าไปแล้ว เรื่องอะไรมาจับผมกัน!”

“อย่าขยับ!”

“พี่ชายทำเรื่องอะไรผิดกัน?”

โปโป้เริ่มเข้ามาขณะพูดกล่าวขึ้น

ขณะนั้นเอง แรคคูนชราคนหนึ่งที่อยู่อีกด้านพลันตะโกนขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยว

“เงียบ!”

โปโป้ถึงกับต้องหลบสายตา

‘แรคคูนชรานั่นสมควรเป็นผู้อาวุโสของหมู่บ้าน’

อาร์คเริ่มมอบรอบด้านอย่างเงียบงัน

อาร์คและโปโป้โดนทหารชาวแรคคูนลากตัวออกจากตลาดไปยังถ้ำขนาดใหญ่

ที่แห่งนี้ดูไปแล้วคล้ายศาลากลาง ภายในถ้ำแห่งนี้มีผู้อาวุโสชาวแรคคูนกว่าสิบคนรวมตัวกันอยู่ ในหมู่พวกเขา แรคคูนที่ชราภาพที่สุดกำลังจับจ้องโปโป้ด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว

“ข้าเน้นย้ำแล้วว่าเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปภายนอก... ไม่เพียงแค่เจ้าผิดคำสัญญาต่อข้า แต่นี่เจ้าถึงกับพามนุษย์กลับมาด้วย? นี่เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำอะไรลงไป? เมืองแห่งนี้ถึงกับตกอยู่ในอันตรายเพราะเจ้า!”

“ไม่ใช่!”

“นี่เจ้ายังไม่เข้าใจ? เหตุใดสุบารูทาร์ปถึงเกิดความเปลี่ยนแปลง? มันเป็นเพราะเชื่อใจมนุษย์ยังไงล่ะ มนุษย์คือตัวตนที่นำพาหายนะมาสู่เรา! มนุษย์ผู้นี้เองก็จะเป็นเช่นเดียวกัน!”

“พี่ชายอาร์คไม่เหมือนหมอนั่น เขาจัดการคังกิลได้!”

“โง่งม! เขาย่อมต้องเป็นสหายของผู้ค้นหาความจริงที่ทรยศพวกเราเป็นแน่ เจ้าเชื่อใจทุกสิ่งอย่างที่ชายคนนี้พูดได้อย่างไรกัน? กว่าร้อยปีที่เงียบหาย แต่แล้วพวกเขากลับมายังสถานที่แห่งนี้ แค่นี้ก็ชัดเจนแล้วว่ามีจุดประสงค์อื่น ทุกท่าน โปรดกักขังโปโป้และชาวมนุษย์ผู้นี้โดยทันทีเพื่อรอคอยการลงทัณฑ์!”

“ใช่ พวกเขาต้องถูกลงโทษ!”

ชาวแรคคูนคนอื่นถึงกับเริ่มตะโกนออกขณะที่หางเริ่มตวัดใส่พื้นดินอย่างแรง

“ชายคนนั้นไม่ใช่ผู้ค้นหาความจริง!”

เป็นอาร์คที่เอ่ยปากพูดกล่าวออกมา

ดวงตาของเหล่าผู้อาวุโสจึงเริ่มเบิกออกกว้าง

“ว่าอะไร? เมื่อกี้เจ้าพูดว่าอะไร?”

“ผมจะพูดอีกครั้ง ชายผมแดงคนนั้นไม่ใช่ผู้ค้นหาความจริง! เขาหลอกพวกท่านทุกคน!”

“เจ้ารู้ได้ยังไง...”

“แล้วพวกท่านรับรู้ถึงผู้ค้นหาความจริงผ่านอะไร?”

อาร์คกล่าวขัดเหล่าผู้อาวุโสขึ้นมา

“เพื่อจะเป็นผู้ค้นหาความจริง สิ่งแรกนั้นคือต้องจัดการหนูหมีสีดำและได้รับรู้เรื่องราวจากชาวเหมียว ผู้ซึ่งเป็นผู้สืบทอดเผ่าพันธุ์ของผู้กล้ามาบัน ทว่า ในอดีตกว่าร้อยปีที่ผ่านมานี้ มีเพียงคนผู้เดียวที่ได้รับการยอมรับให้เป็นผู้ค้นหาความจริงโดยชาวเหมียว และ แน่นอนว่าผู้ค้นหาความจริงย่อมต้องไม่ใช่ชายผมแดงคนนั้น”

“เจ้ารู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงกัน?”

“แน่นอนว่าผมต้องรู้ ในช่วงกว่าร้อยปีมานี้ ผมเป็นผู้ค้นหาความจริงแต่เพียงผู้เดียวที่ชาวเหมียวให้การยอมรับ”

“วะ-ว่าอะไรนะ!”

เหล่าผู้อาวุโสถึงกับโพล่งออกขณะเผยสีหน้าตื่นตะลึง

“พะ-พี่ชาย?”

โปโป้ที่ไม่อาจเชื่อถึงกับมองอาร์คอย่างโง่งม ซึ่งก็ไม่ใช่เขาเพียงผู้เดียว ชาวแรคคูนอื่นที่รวมตัวกันอยู่ในศาลากลางแห่งนี้ต่างก็มองหน้ากันขณะเริ่มพึมพำออกมา ทว่า ดูเหมือนเหล่าผู้อาวุโสจะไม่เชื่อขณะเริ่มส่ายศีรษะ

“นั่นไม่จริง! กระทั่งว่าเขาไม่ใช่ผู้ค้นหาความจริง เจ้าก็ต้องโกหกเช่นเดียวกัน พวกเราจะเชื่อมั่นจากอะไร? ไหนคือหลักฐานที่เจ้าคือผู้ค้นหาความจริงกัน?”

“นี่คือหลักฐาน พวกท่านผู้อาวุโสสมควรรู้จักกระมัง?”

อาร์คนำเอาเศษศิลาชิ้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋า

เหล่าผู้อาวุโสต่างหรี่ตาเล็กขณะเริ่มนั่งลงจ้องมองศิลาชิ้นดังกล่าว

“ชะ-ชิ้นส่วนดวงดาว!”

ใช่ อาร์คคือผู้ที่ค้นพบหนึ่งในสามสิ่งมหัศจรรย์จากโลกใต้สมุทร มันก็คือชิ้นส่วนดวงดาว

นับว่ามันคือวัตถุที่ไม่อาจเป็นไปได้ที่จะตกอยู่ในมือของเขาในสายตาชาวแรคคูน

 

5 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด