ตอนที่ 7 คุณสุภาพเกินไป
ตอนที่ 7 คุณสุภาพเกินไป
วันรุ่งขึ้น
มีคำพูดว่า นกที่ตื่นเช้าจะได้กินหนอน สำหรับการขายแพนเค้กต้นหอมของหลินฟ่าน ช่วงเวลาที่ดีที่สุดคือตอนเช้า 7-8 โมง และตอนเย็น 4-5 โมง
คืนที่ผ่านมาหลินฟ่านรู้สึกตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ
หลินฟ่านจะนอนหลับอย่างสงบได้อย่างไรเมื่อเขาได้รับของขวัญจากสวรรค์? หากเขามีจรวจเขาคงบินขึ้นไปบนดวงจันทร์และร้องเพลง
ด้วยประสบการณ์เมื่อวานตอนเย็น หลินฟ่านได้เตรียมวัตถุดิบมากมายเพียงพอทำแพนเค้กต้นหอมถึงสองร้อยชุด
เขาโหยหาความสุข เขารีบอาบน้ำและเข็นรถเข็นไปยังที่ตั้งตามปกติ
มันเป็นการเปลี่ยนแปลง ชีวิตของเราจะดีขึ้น! หลินฟ่านเต็มไปด้วยความคาดหวัง
"หลินฟ่าน เธออารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะ" ป้าหวังกล่าวทักทายหลินฟ่าน
"ป้าหวังคุณก็ดูสวยขึ้นทุกวันเหมือนกันครับ" หลินฟ่านตอบกลับอย่างมีความสุข เขาฝันถึงชีวิตที่หรูหราในอนาคต
"เธอถูกหวยหรอ? ทำไมวันนี้ปากหวานจัง?" ป้าหวังพูดขณะที่เธอยิ้มให้หลินฟ่าน เธออายุ 50 แล้ว การได้รับคำชมเชยจากหนุ่มสาวมันเป็นสิ่งที่ดี
"จะว่าแบบนั้นก็ได้ครับ" หลินฟ่านไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นของเขาขณะที่เขายังผลักรถเข็นของเขา
อีกด้านหนึ่งของโรงเรียนประถมหงซิง
เมื่อหลินฟ่านมาถึง เขาพบเห็นกลุ่มคนขนาดใหญ่
"โอ้ แปลกจริงๆ ปกติจะไม่ค่อยมีผู้ปกครองมาส่งลูกเท่าไหร่ นอกจากนี้ คนเหล่านี้ยังเด็กเกินที่จะเป็นพ่อแม่"
มีความสับสนในสายตาของหลินฟ่าน แต่เขายังคงผลักรถเข็นไปที่ตำแหน่งประจำของเขา แต่เขาก็ตระหนักทันทีว่าตำแหน่งของเขาถูกยึดโดยชายชรา
เชี่ย เมื่อวานหญิงแก่เคยพูดไว้ มันจะมาแย่งที่ของฉัน หลินฟ่านโกรธมาก นี่เป็นการข่มขู่หรือไม่?!
"เขาอยู่นี่ เขาอยู่นี่ เถ้าแก่น้อยอยู่นี่แล้ว"
"เขาขายแพนเค้กต้นหอม ตั้งแต่ฉันกันเมื่อวานฉันฝันถึงมันทั้งคืน"
"ฉันก็เหมือนกัน มันอร่อยมาก ถ้าเทียบกับแพนเค้กอันนี้ ของอย่างอื่นรสชาติมันเหมือนขยะ"
"เถ้าแก่น้อยทำไมคุณถึงมาช้า ถ้าคุณสายกว่านี้พวกเราอดตายแน่ๆ!"
.....
หลินฟ่านตกใจเมื่อเห็นกลุ่มคนมาล้อมรอบตัวเขา จากนั้นชายชราคนหนึ่งได้เอาเงิน 100 เหรียญของเขาวางไว้หน้าหลินฟ่าน
"เถ้าแก่น้อย เอาแพนเค้กต้นหอมเท่าที่เงิน 100 เหรียญจะซื้อได้ ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้กินมัน ฉันทำงานไม่ได้แน่ๆ"
"ฉันเอาสิบชิ้น"
"ฉันเอาห้า"
"ฉันเอาสาม"
นี่เป็นครั้งแรกที่หลินฟ่านได้รับความสนใจจากลูกค้ากลุ่มใหญ่ๆ เมื่อมาถึงจุดนี้ทำให้หลินฟ่านรู้สึกอยากร้องไห้ ใครบอกว่าคุณจะไม่สามารถมีชีวิตที่ดีได้จากการขายแพนเค้กต้นหอม? ไม่ใช่ว่าคนเหล่านี้อดทนรอผมเปิดแผงลอยหรอกหรือ? หลินฟ่านคิดถึงตัวเขา
"ทุกคนไม่ต้องรีบร้อน ขอผมดันรถเข็นก่อน" หลินฟ่านตะโกน และพยายามให้ฝูงชนสงบลง
"ผมต้องการแพนเค้กต้นหอม! ผมกำลังรีบ!"
พวกเขาต่างกระวนกระวายใจ
หลินฟ่านมองภาพนี้ด้วยความโง่เขลา เขาไม่ได้ฝันใช่ไหม? นี่มันไม่ใช่แค่แพนเค้กต้นหอมหรอกหรือ? พวกเขาใจร้อนกันมาก
"ระวังครับ ระวังจะชนใส่วัตถุดิบ" หลินฟ่านกล่าวยังเร่งรีบ
"ถ้าวัตถุดิบหก จะไม่มีใครได้กินแพนเค้ก ใจเย็นกันหน่อย" คนร่างใหญ่กล่าว
"ช้าๆอย่ารีบร้อน หนึ่ง สอง สาม... ผ่อนคลาย ผ่อนคลาย..."
ฝูงชนกลุ่มใหญ่และดูวุ่นวาย หากพวกเขาไม่มาเห็นด้วยตา คงไม่มีใครนึกออกว่ามันเป็นแค่การขายแพนเค้กต้นหอม
"เถ้าแก่น้อย คุณทำอะไรอยู่? รีบๆหน่อยได้ไหม? ทุกๆคนกำลังรอคุณ!"
"มาแล้วๆ!" หลินฟ่านไม่สามารถตอบสนองได้อย่างถูกต้อง เขาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน แม้ว่าเขาจะบอกเรื่องนี้กับคนอื่นแต่คงไม่มีใครเชื่อเขา
เจ้าของร้านค้าใกล้เคียงทั้งหมดต่างตะลึงกับสิ่งที่เขาเห็น นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นคนขายแพนเค้กต้นหอมดีขนาดนี้
ผู้ปกครองที่กำลังส่งลูกหลานมาเรียนสายตาพวกเขาก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง พวกเขาส่ายหน้าและคิดว่าคนพวกนี้บ้า พวกเขาต้องรายงานสถานกาณ์ให้ครูใหญ่ทราบ
"ภรรยา มันเกิดอะไรขึ้น?" ชายวัยกลางที่ขายเต้าหู้ยี้ถามขึ้น เขาเป็นคนที่มาแทนตำแหน่งของหลินฟ่าน
"มันไม่จริง นี่มันไม่ใช่ความจริง อย่างไรก็ตามคุณแย่งที่เขามาแล้ว ทำงานให้หนัก! คนโง่เหล่านี้พยายามจะแข่งขันกับฉันเกี่ยวกับธุรกิจ พวกเขาควรดูตัวเองก่อน!"
"เฮ้ ไม่ต้องเป็นห่วง ที่นี่เป็นของฉันแล้ว คุณกลับไปที่แผงลอยก่อน เราต้องแย่งลูกค้ามันบ้าง" ชายวัยกลางคนกล่าวขณะที่หัวเราะอย่างน่ารังเกียจ
หลินฟ่านมองไปที่แผงลอยของเขาและหญิงแก่
หญิงกลางคนจ้องหลินฟ่านอย่างดุเดือด เธอมีเจตนาชัดเจนว่าจะไม่ให้สามีเธอย้ายที่เด็ดขาด
"เถ้าแก่น้อย ฉันมาคนแรก ฉันเอาแพนเค้กต้นหอมเท่าที่เงิน 100 เหรียญจะซื้อได้" ชายที่ดูหยาบๆกล่าว
"ฉันที่สอง! โปรดเข้าคิวของคุณและอย่าทะเลาะกัน"
แม้ว่าคนที่เข้าคิวอยู่ข้างหลังจะเริ่มหมดความอดทน แต่พวกเขาก็ยังอยู่ในคิวซึ่งตอนนี้ยาวกว่าสิบเมตร
คนเหล่านี้ได้ซื้อแพนเค้กของหลินฟ่านเมื่อวาน นับตั้งแต่ที่พวกเขาทานมันลงไปพวกเขาไม่สามารถลืมเลือนรสชาติที่ค้างอยู่ในปากได้
ทุกอย่างที่เขากินหลังจากนั้นมันแทบไม่มีรสชาติ พวกเขาต้องการเพียงอย่างเดียวคือแพนเค้กต้นหอม ดังนั้นพวกเขาจึงรีบมาในตอนเช้าเพียงเพราะแพนเค้กต้นหอม อย่างไรก็ตามหลินฟ่านยังไม่มา พวกเขาจึงทำได้แค่รอ
มันเหมือนยาเสพติด ถ้าพวกเขาไม่ได้กินแพนเค้กต้นหอมจะทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัด
นี่คือผลของแพนเค้กต้นหอมระดับพระเจ้า ซึ่งแสดงให้เห็นถึงพลังอันยิ่งใหญ่ของสารานุกรมแสนวิเศษ
หลินฟ่านกำลังเตรียมแพนเค้กตอนหอมเขาก็หยุดและมองไปด้านข้าง "นี่คือที่ของฉัน คุณกำลังทำอะไร คุณจะแย่งที่ฉัน?"
"เถ้าแก่น้อย โปรดทำแพนเค้กต้นหอม ผมรอไม่ไหวแล้ว ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่ได้กินมัน..." ชายหนุ่มที่ดูหยาบขอร้องหลินฟ่าน
"ผมขอโทษ แต่ผมต้องคุยเรื่องที่" หลินฟ่านกล่าวขณะที่เขาชี้ไปที่คนขายเต้าหู้ยี้
มีรอยย่นบนหน้าผากของคนขายเต้าหู้ยี้ เขาถาม "ทำไม? มีชื่อของแกติดไว้ตรงนี้เหรอ? ถ้าแกพิสูจน์ได้ว่าตรงนี้เป็นของแก ฉันจะออกไปทันที!"
"เชี่ย มันทำให้เราเสียเวลา?! พี่ชายย้ายแผงลอยของมันกัน มันขัดขวางการซื้อแพนเค้กต้นหอมของเรา ถ้าเราไม่ได้มัน เราจะตาย!"
ภายใต้การนำของชายที่ดูหยาบ กลุ่มชายฉกรรจ์ต่างเริ่มย้ายแผงลอยขายเต้าหู้ยี้
"แกกำลังทำอะไร?" ชายวัยกลางคนตะโกน
"คุณหมายถึงอะไร พวกเราทำอะไร?" ชายหนุ่มจ้องและตะโกนออกไป เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ พวกเขาเริ่มหมดความอดทน เขาไม่ต้องการให้มีสิ่งใดมาขวางการซื้อแพนเค้กต้นหอมของพวกเขา
ด้วยรูปร่างที่น่ากลัวและท่าทางที่ป่าเถื่อนทำให้ชายกลางคนรู้สึกหวาดกลัว
จากนั้นหลินฟ่านก็กลับมาที่แผงลอยของเขาและตะโกนออกไป "ขอโทษที่ทำให้เสียเวลาครับ แพนเค้กต้นหอมจะเสร็จในเร็วๆนี้ โปรดรอสักครู่"
เขาว่ากันว่า "ถ้าคุณต้องการคว้าหัวใจของชายหนุ่มคุณต้องคว้ากระเพาะอาหารของเขาก่อน" เป็นคำกล่าวที่หลินฟ่านเชื่อมั่นอย่างมาก (มันน่าเหมือนสำนวนไทย เสน่ห์ปลายจวัก อะครับ)
เห็นได้ชัดว่าหลินฟ่านเป็นผู้ชายที่คว้ากระเพาะอาหารของชายหนุ่มเหล่านี้ได้ทั้งหมด
